All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 901 - Chapter 910

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้อย่างละเอียดรอบคอบ ซาร่าสูญเสียพรหมจรรย์ให้โลแกนไหม? ก็ไม่ ในทางกลับกัน โลแกนล่ะ? นิ้วของเขาถูกตัดออก เขากลายเป็นคนติดยาและตามร่างกายของเขาก็มีรอยแผลเป็น“ฌอน คุณไม่เชื่อฉันเหรอคะ?” ซาร่ามองเขาอย่างผิดหวังด้วยใบหน้าซีดเซียวฌอนก็จ้องที่เธอด้วยเช่นกันนี่หรือคือผู้หญิงที่เขาเคยรัก ถึงแม้เขาไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้วแต่เขาก็อยากที่จะปกป้องเธอให้ดีด้วยเช่นกัน แต่จู่ ๆ เขาก็พบว่าเขาไม่อาจเข้าใจเธอได้อีกแล้วเขารู้สึกแบบนี้ครั้งแรกตอนเรื่องลูซิเฟอร์สำหรับครั้งนี้จู่ ๆ เธอก็ถูกลักพาตัวไปในขณะที่แคทเธอรีนกับเขากำลังคบหากันไปได้สวย จากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปถ้าไม่ใช่เพราะสองพี่น้องนี้ เขาคงไม่ตัดนิ้วของโลแกนและเขาก็จะไม่รับดําเนินการฟ้องร้องคดีนี้เช่นกันหากซาร่าวางแผนทั้งหมดนี้ไว้จริง ๆ มันคงทําให้เขาขนลุกพองสยองเกล้า“ซาร่า คดีของคุณตํารวจจะเข้ารับดำเนินคดีอย่างเป็นทางการต่อไป พวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยคุณค้นหาผู้ลักพาตัวทั้งสองคน ผมเลิกกับคุณแล้วดังนั้นต่อไปอย่ามาหาผมอีกเลย””ฌอนลดสายตาลงและจบการสนทนากำลังเตรียมจะก้าวเท้าออกเดินไปซาร่าคว้าแขนของเข

“คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณควรลืมคุณโจนส์แล้วก็แยกย้ายไปตามทางของคุณ” เฮดลีย์แอบถอนหายใจ เขาได้เตือนคุณชายใหญ่ฮิลล์แล้วในคืนนั้น แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ฟัง คุณชายใหญ่ฮิลล์เชื่อซาร่ามากเกินไปตอนนี้เขาได้แต่เศร้าเสียใจ แต่ไม่มียารักษาความเสียใจอยู่ในโลก"ลืมเธอไปงั้นเหรอ?" ฌอนเงยหน้าขึ้นทันทีและลุกขึ้นไปคว้าคอเสื้อของเฮดลีย์ เขาดูเหมือนสิงโตที่จวนเจียนจะล้มลง “ฉันจะทำเป็นลืมเธอได้ยังไงกันล่ะ?!”“ตอนที่คุณช่วยคุณนีสันเรื่องการฟ้องคดีความของเธอ คุณไม่ได้หยุดคิดถึงอนาคตที่มีร่วมกันกับคุณโจนส์ไปแล้วหรอกเหรอครับ? ในกรณีนี้ คุณควรได้เตรียมใจไว้ตั้งนานแล้ว” เฮดลีย์เตือนเขาฌอนตัวแข็ง คำพูดของเฮดลีย์เหมือนตบหน้าเขาอย่างแรงก็ใช่ เขาเคยตัดสินใจว่าจะไม่รักแคทเธอรีนอีกต่อไปแล้ว ทําไมเขาถึงไม่ปล่อยเธอไปตอนนี้เลยล่ะ? ทําไมเขารู้สึกเหมือนมีมดหลายพันตัวกําลังกัดกร่อนหัวใจของเขา?เฮดลีย์กล่าวต่อไป “คุณรู้สึกเสียใจกับคุณโจนส์ไหม? แต่สําหรับเธอ คําขอโทษที่ดีที่สุดคือการหยุดรบกวนเธอ เธอพูดถูกที่ว่าถ้าเธอไม่มาอยู่ใกล้คุณ บางทีเธออาจจะไม่โดนทำร้ายให้เจ็บปวดมากนัก”“เฮดลีย์...” ฌอนจ้องเขา เขาไม่เคยคิดว่าเฮดลี

กลางดึกในคลับเฮาส์ในที่สุดเชสเตอร์ก็พบฌอนซึ่งเมาแอ๋ แต่ชายคนนั้นยังคงถือขวดเหล้าอยู่ในมือและเทเหล้าเข้าปากไม่หยุด“หยุดดื่มนะ กระเพาะของนายจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เชสเตอร์หยิบขวดไวน์ออกไป"เอาขวดมาให้ฉัน!" ดวงตาที่มึนเมาของฌอนเป็นสีแดงเรื่อ เขาตบหน้าอกตัวเองแรง ๆ เอ่ยด้วยเสียแหบแห้งว่า “ความปวดท้องเท่านั้นที่ช่วยให้ตรงนี้ไม่เจ็บมากนัก ฉันไม่ใช่คนเลวระยำ แล้วฉัน...ทําร้ายเธอแบบนั้นได้ยังไง?”ในดวงตาของเชสเตอร์ดูสับสนยากอธิบายขึ้นมา แม้จะรู้จักฌอนมานานแต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฌอน...ร้องไห้เขาร้องไห้จริง ๆ"อย่าพูดอย่างนั้น" เชสเตอร์นั่งข้างเขาและจุดบุหรี่ “ไม่มีใครคาดคิดว่าโลแกน ลอว์จะถูกวางกับดัก”“เชสเตอร์ นายคิดว่า... เรื่องทั้งหมดนี้ซาร่าทําใช่หรือเปล่า?” ฌอนมองเขาอย่างว่างเปล่า “ฉันไม่อยากสงสัยเธอ แต่ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอต้องการนิ้วของโลแกน ฉันคงไม่ตัดมันออก แล้วถ้าโธมัสไม่ขอให้ฉันฟ้องร้อง วันนี้ฉันคงไม่ขึ้นศาล เป็นเพราะทั้งหมดนี้ฉันจึงกลับไปหาแคทเธอรีนไม่ได้”“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นซาร่าจริง ๆ วิธีที่เธอซ่อนนิสัยที่แท้จริงของเธอไว้ก็โคตรน่ากลัวเหลือเกิน ฉันคิดอยู่ว่าม

โทมัสกังวล “ซาร่า เราควรทํายังไงดี? หากพวกเขาไม่สนใจใยดีเราอีกต่อไปในอนาคต มันคงจะยากเกินไปสําหรับเราที่จะตั้งหลักอยู่ในเมืองหลวง”“ฌอนก็แค่ทำเป็นโกรธถึงยังไงก็คงไม่ทิ้งฉันไป นอกจากนี้ร็อดนีย์ก็ถูกขังเพียงชั่วคราว ครอบครัวสโนว์ไม่ขังเขาไว้ตลอดชีวิตได้หรอก” ซาร่ากัดฟันพูด“ฮึ ฉันคิดว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อกลับไปคบหากับคุณชายใหญ่ฮิลล์ได้แต่เธอเพิ่งพลาดมันไป ใครจะคิดว่าแคทเธอรีนจะชนะคดีนี้ได้จริง ๆ?” โทมัสเหลือบตามองจับจ้องเธออย่างสงสัย “ซาร่า นี่ผู้ลักพาตัวสองคนนั้นเธอจ้างวานเขามาใช่ไหม?”“อย่าพูดเรื่องไร้สาระน่า ฉันไม่ได้ทําอะไรเลย” ซาร่าจ้องมาที่เขาอย่างเดือดดาล "กลับไปซะ""ได้" โทมัสยักไหล่ ถึงเธอปฏิเสธแต่เขาไม่เชื่อหลังจากโทมัสไปแล้ว ซาร่าก็กดโทรไปหาผู้หนึ่งด้วยความโกรธในทันที “คนของคุณประมาทเกินไปไม่ใช่หรือ? มันเหมือนกับคดีของลูซิเฟอร์ครั้งก่อนแต่คราวนี้มียังมีภาพจากกล้องวงจรปิดอยู่หลังจากลักพาตัวฉัน และแม้แต่ลายนิ้วมือในรถก็ยังไม่สะอาดเกลี้ยงเกลา โลแกน ลอว์สมควรโดนจัดการเรียบร้อยไปแล้ว แต่ศาลตัดสินว่าเขาบริสุทธิ์ แม้แต่ฌอนก็ยังสงสัยฉันอยู่ตอนนี้ คุณกำลังจะทำฉันตาย”"ทำ

“แคทเธอรีน โจนส์ เธอทําแบบนั้นได้ยังไง?”เมลานีกรีดร้องใส่แคทเธอรีนอย่างโกรธเกรี้ยว “บรรพบุรุษของเราใช้เวลาหลายร้อยปีในการพัฒนายูลคอร์ปอเรชั่น จนมาถึงจุดนี้ในปัจจุบัน แต่เธอกลับขายมันให้ใครก็ไม่รู้จากญี่ปุ่น เธอไม่กลัวว่าบรรพบุรุษของเราจะคลานออกมาจากหลุมเพื่อตามหาเธอหรือไง?”“พี่ชาย พี่ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ เกินไปแล้ว แคทเธอรีนยุพี่หรือไง? พี่กำลังพยายามทำให้พ่อกับแม่ตายด้วยความโกรธเหรอ? พวกเขาให้หุ้นของบริษัทกับพี่เพราะพวกเขาไว้ใจพี่ หากพี่ไม่ต้องการก็บอกเราได้ เราสามารถซื้อหุ้นในมือของพี่ในฐานะผู้ถือหุ้นได้ ทําไมพี่ถึงขายมันให้คนอื่น?”เดเมียนโกรธมากจนแทบกระอักเป็นเลือด เดิมทีเขาคิดว่าการสนับสนุนให้คุณท่านกลับมาที่บริษัทเพื่อที่เขาจะสามารถกลับเข้ามาและได้ควบคุมบริษัทอีกด้วยแต่โจเอลดันขายหุ้นจริง ๆ และคาวาดะก็เข้ามาร่วม ในอนาคตคาวาดะสามารถควบคุมยูล คอร์ปอเรชั่นได้ตามที่เขาต้องการ"แกนังตัวแสบ”คุณท่านยูลคว้าถ้วยตรงหน้าเขาขว้างใส่หน้าแคทเธอรีนอย่างไรก็ตามมันพลาดไป แคทเธอรีนขยับศีรษะหลบหลีกถ้วยได้ทัน“ฉันคิดผิด ฉันไม่ควรรับแกกลับเข้ามาสู่ตระกูลยูลเลย เดิมทีฉันยังมีความหวังสําหรับแกอยู่