เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 902
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 903
“คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณควรลืมคุณโจนส์แล้วก็แยกย้ายไปตามทางของคุณ” เฮดลีย์แอบถอนหายใจ เขาได้เตือนคุณชายใหญ่ฮิลล์แล้วในคืนนั้น แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ฟัง คุณชายใหญ่ฮิลล์เชื่อซาร่ามากเกินไปตอนนี้เขาได้แต่เศร้าเสียใจ แต่ไม่มียารักษาความเสียใจอยู่ในโลก"ลืมเธอไปงั้นเหรอ?" ฌอนเงยหน้าขึ้นทันทีและลุกขึ้นไปคว้าคอเสื้อของเฮดลีย์ เขาดูเหมือนสิงโตที่จวนเจียนจะล้มลง “ฉันจะทำเป็นลืมเธอได้ยังไงกันล่ะ?!”“ตอนที่คุณช่วยคุณนีสันเรื่องการฟ้องคดีความของเธอ คุณไม่ได้หยุดคิดถึงอนาคตที่มีร่วมกันกับคุณโจนส์ไปแล้วหรอกเหรอครับ? ในกรณีนี้ คุณควรได้เตรียมใจไว้ตั้งนานแล้ว” เฮดลีย์เตือนเขาฌอนตัวแข็ง คำพูดของเฮดลีย์เหมือนตบหน้าเขาอย่างแรงก็ใช่ เขาเคยตัดสินใจว่าจะไม่รักแคทเธอรีนอีกต่อไปแล้ว ทําไมเขาถึงไม่ปล่อยเธอไปตอนนี้เลยล่ะ? ทําไมเขารู้สึกเหมือนมีมดหลายพันตัวกําลังกัดกร่อนหัวใจของเขา?เฮดลีย์กล่าวต่อไป “คุณรู้สึกเสียใจกับคุณโจนส์ไหม? แต่สําหรับเธอ คําขอโทษที่ดีที่สุดคือการหยุดรบกวนเธอ เธอพูดถูกที่ว่าถ้าเธอไม่มาอยู่ใกล้คุณ บางทีเธออาจจะไม่โดนทำร้ายให้เจ็บปวดมากนัก”“เฮดลีย์...” ฌอนจ้องเขา เขาไม่เคยคิดว่าเฮดลี
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 904
“เป็นความคิดที่ดี งั้นฉันจะรอเป็นเพื่อนเจ้าสาวของเธอ ฉันรอวันนี้มาตั้งนานแล้ว” เฟรยามีความสุขเบิกบานใจกับแคทเธอรีนอย่างจริงใจแคทเธอรีนอึ้งไปเลยใช่แล้ว เธอเคยแต่งงานมาก่อนแต่เธอไม่เคยจัดงานแต่งเลยเมื่อคิดดูแล้วเธอนี่ช่างน่าเวทนาจริงเชียว“โอเค งั้นก็เตรียมตัวเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้เลยจ้า”รถแล่นมาหยุดอยู่ตรงหน้าเวสลีย์ แล้วแคทเธอรีนก็ออกมา"ผมได้ยินมาว่าคุณชนะ" เวสลีย์ยิ้มและจับมือเธออย่างเป็นธรรมชาติ"ใช่ค่ะ ต้องขอบคุณหลักฐานที่คุณให้ฉัน” แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นมองเขา “คืนนี้ฉันจะทําอาหารให้คุณเป็นการฉลองเอาไหม?”"แน่นอน เราต้องฉลองกัน" เวสลีย์ยกมือเธอขึ้นและหยิบแหวนเพชรออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาสวมให้เธอ “แต่นิ้วที่สวยงามเช่นนี้มีไว้เพื่อสวมแหวนเพชรเท่านั้น ให้ผมทําอาหารแทนนะครับ”แคทเธอรีนมองไปที่แหวนเพชรขนาดใหญ่บนนิ้วกลางของเธอก็ตกตะลึง "นี่คือ...?""คุณยินดีไหมครับ?" เวสลีย์มองเธออย่างเคร่งขรึม “คราวนี้ผมไม่อยากหมั้น เราแต่งงานกันทันทีเลยได้ไหม?”“...”แคทเธอรีนตกตะลึงเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะพูดถึงการแต่งงานกับเฟรยาในรถก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะขอแต่งงานในเร็วมากอย่างน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 905
กลางดึกในคลับเฮาส์ในที่สุดเชสเตอร์ก็พบฌอนซึ่งเมาแอ๋ แต่ชายคนนั้นยังคงถือขวดเหล้าอยู่ในมือและเทเหล้าเข้าปากไม่หยุด“หยุดดื่มนะ กระเพาะของนายจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เชสเตอร์หยิบขวดไวน์ออกไป"เอาขวดมาให้ฉัน!" ดวงตาที่มึนเมาของฌอนเป็นสีแดงเรื่อ เขาตบหน้าอกตัวเองแรง ๆ เอ่ยด้วยเสียแหบแห้งว่า “ความปวดท้องเท่านั้นที่ช่วยให้ตรงนี้ไม่เจ็บมากนัก ฉันไม่ใช่คนเลวระยำ แล้วฉัน...ทําร้ายเธอแบบนั้นได้ยังไง?”ในดวงตาของเชสเตอร์ดูสับสนยากอธิบายขึ้นมา แม้จะรู้จักฌอนมานานแต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฌอน...ร้องไห้เขาร้องไห้จริง ๆ"อย่าพูดอย่างนั้น" เชสเตอร์นั่งข้างเขาและจุดบุหรี่ “ไม่มีใครคาดคิดว่าโลแกน ลอว์จะถูกวางกับดัก”“เชสเตอร์ นายคิดว่า... เรื่องทั้งหมดนี้ซาร่าทําใช่หรือเปล่า?” ฌอนมองเขาอย่างว่างเปล่า “ฉันไม่อยากสงสัยเธอ แต่ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอต้องการนิ้วของโลแกน ฉันคงไม่ตัดมันออก แล้วถ้าโธมัสไม่ขอให้ฉันฟ้องร้อง วันนี้ฉันคงไม่ขึ้นศาล เป็นเพราะทั้งหมดนี้ฉันจึงกลับไปหาแคทเธอรีนไม่ได้”“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นซาร่าจริง ๆ วิธีที่เธอซ่อนนิสัยที่แท้จริงของเธอไว้ก็โคตรน่ากลัวเหลือเกิน ฉันคิดอยู่ว่าม
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 906
อย่างไรก็ตามก่อนการผ่าตัด...ฌอนกัดฟันและอดกลั้นต่อความเจ็บปวดที่รุนแรง เหวี่ยงโทรศัพท์ของเขาให้เชสเตอร์ “ค้นหาหมายเลขของแคทเธอรีนแล้วโทรหาเธอด้วยโทรศัพท์ของนาย”พวกเขาเป็นพี่น้องกันมาหลายปีแล้ว เชสเตอร์จึงรู้ทันทีว่าฌอนกําลังคิดอะไรอยู่ แต่เขารู้สึกว่าแคทเธอรีนคงไม่มา ถึงกระนั้นเมื่อเห็นว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนซีดเซียวลง เขาก็อดไม่ได้ที่จะโทรหาแคทเธอรีนด้วยโทรศัพท์เขา"สวัสดีค่ะ" เสียงผู้หญิงที่นุ่มนวลดังขึ้นเชสเตอร์กระแอมในลําคอ “นี่เชสเตอร์ครับ ฌอนดื่มมากเกินไปจนกระเพาะของเขาทะลุ เขาจำเป็นต้องเข้ารับการผ่าตัด…”“ฉันไม่ใช่หมอค่ะ” แคทเธอรีนขัดจังหวะเขาอย่างไม่แยแสขึ้นมาทันที"เขาอาเจียนเป็นเลือด" เชสเตอร์ยิ้มขมขื่น “ตอนนี้ฌอนเสียใจมาก ผมไม่เคยเห็นเขาต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้มาก่อน คุณมาได้ไหม? เขาต้องการคุณจริง ๆ”“คุณโทรหาผิดคนแล้วค่ะ ฉันคิดว่าคนที่เขาต้องการคือซาร่า อย่าโทรหาฉันอีกเลยค่ะ ถึงแม้เขาจะตายก็ไม่จําเป็นต้องแจ้งให้ฉันทราบเพื่อให้ส่งดอกไม้ไป เพราะดอกไม้ก็ต้องเสียเงินซื้อ ฉันไม่ต้องการที่จะเสียเงินแม้แต่บาทเดียวกับคนอย่างเขา”แคทเธอรีนวางสายทันทีการโทรสายนั้นเป
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 907
โทมัสกังวล “ซาร่า เราควรทํายังไงดี? หากพวกเขาไม่สนใจใยดีเราอีกต่อไปในอนาคต มันคงจะยากเกินไปสําหรับเราที่จะตั้งหลักอยู่ในเมืองหลวง”“ฌอนก็แค่ทำเป็นโกรธถึงยังไงก็คงไม่ทิ้งฉันไป นอกจากนี้ร็อดนีย์ก็ถูกขังเพียงชั่วคราว ครอบครัวสโนว์ไม่ขังเขาไว้ตลอดชีวิตได้หรอก” ซาร่ากัดฟันพูด“ฮึ ฉันคิดว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อกลับไปคบหากับคุณชายใหญ่ฮิลล์ได้แต่เธอเพิ่งพลาดมันไป ใครจะคิดว่าแคทเธอรีนจะชนะคดีนี้ได้จริง ๆ?” โทมัสเหลือบตามองจับจ้องเธออย่างสงสัย “ซาร่า นี่ผู้ลักพาตัวสองคนนั้นเธอจ้างวานเขามาใช่ไหม?”“อย่าพูดเรื่องไร้สาระน่า ฉันไม่ได้ทําอะไรเลย” ซาร่าจ้องมาที่เขาอย่างเดือดดาล "กลับไปซะ""ได้" โทมัสยักไหล่ ถึงเธอปฏิเสธแต่เขาไม่เชื่อหลังจากโทมัสไปแล้ว ซาร่าก็กดโทรไปหาผู้หนึ่งด้วยความโกรธในทันที “คนของคุณประมาทเกินไปไม่ใช่หรือ? มันเหมือนกับคดีของลูซิเฟอร์ครั้งก่อนแต่คราวนี้มียังมีภาพจากกล้องวงจรปิดอยู่หลังจากลักพาตัวฉัน และแม้แต่ลายนิ้วมือในรถก็ยังไม่สะอาดเกลี้ยงเกลา โลแกน ลอว์สมควรโดนจัดการเรียบร้อยไปแล้ว แต่ศาลตัดสินว่าเขาบริสุทธิ์ แม้แต่ฌอนก็ยังสงสัยฉันอยู่ตอนนี้ คุณกำลังจะทำฉันตาย”"ทำ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 908
วันรุ่งขึ้นขณะที่แคทเธอรีนกําลังทําอาหารเช้าให้ลูคัส ทันใดนั้นโจเอลก็ได้รับโทรศัพท์จากนายท่านยูล“โจเอล ยูล แกขายหุ้นของบริษัทจริง ๆ นี่คือธุรกิจของตระกูลยูลที่บรรพบุรุษของเรามีไว้ให้เรา มาที่บริษัทเดี๋ยวนี้ ถึงแม้ว่าร่างกายไม่พร้อมแกก็ต้องคลานมาให้ได้ แกไอ้คนชั่วร้าย!”คุณท่านต่อว่าเสียงดังมากจนแม้แต่แคทเธอรีนยังได้ยินมันถึงในครัว“พ่อคะ...” เธอมองโจเอลอย่างเป็นห่วง “หนูเดาว่าคุณคาวาดะไปที่บริษัท”"ไม่เป็นไร ตั้งแต่พ่อตัดสินใจขายมัน พ่อก็พร้อมที่จะถูกปู่ของลูกดุแล้ว” โจเอลยิ้มอย่างขมขื่นและหมดปัญญา“คุณปู่โกรธมากตอนนี้ หนูเกรงว่าเขาจะไม่หยุดแค่ดุพ่อเท่านั้น” แคทเธอรีนขมวดคิ้ว“เรื่องเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้คือพวกเขาขับไล่พ่อออกจากตระกูลยูล พ่อไม่สนใจอีกแล้ว” โจเอลถอนหายใจยาว“พ่อเชื่อฟังปู่ย่าของลูกมาตลอดชีวิต ย้อนกลับไปในตอนนั้นพวกเขาเองที่ยืนกรานให้พ่ออยู่กับนิโคลา ซึ่งทําให้พ่อแยกทางกับแม่ของลูก ความรักของพ่อที่ควรจะเป็นของลูกล้วนมอบให้กับเมลานีไปหมด แต่สิ่งที่ไร้สาระที่สุดคือเมลานีไม่ใช่ลูกสาวของพ่อด้วยซ้ำ กระนั้นปู่ย่าของลูกยังคงปกป้องเดเมียนและเมลานี พ่อพอแล้วกับช
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 909
“แคทเธอรีน โจนส์ เธอทําแบบนั้นได้ยังไง?”เมลานีกรีดร้องใส่แคทเธอรีนอย่างโกรธเกรี้ยว “บรรพบุรุษของเราใช้เวลาหลายร้อยปีในการพัฒนายูลคอร์ปอเรชั่น จนมาถึงจุดนี้ในปัจจุบัน แต่เธอกลับขายมันให้ใครก็ไม่รู้จากญี่ปุ่น เธอไม่กลัวว่าบรรพบุรุษของเราจะคลานออกมาจากหลุมเพื่อตามหาเธอหรือไง?”“พี่ชาย พี่ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ เกินไปแล้ว แคทเธอรีนยุพี่หรือไง? พี่กำลังพยายามทำให้พ่อกับแม่ตายด้วยความโกรธเหรอ? พวกเขาให้หุ้นของบริษัทกับพี่เพราะพวกเขาไว้ใจพี่ หากพี่ไม่ต้องการก็บอกเราได้ เราสามารถซื้อหุ้นในมือของพี่ในฐานะผู้ถือหุ้นได้ ทําไมพี่ถึงขายมันให้คนอื่น?”เดเมียนโกรธมากจนแทบกระอักเป็นเลือด เดิมทีเขาคิดว่าการสนับสนุนให้คุณท่านกลับมาที่บริษัทเพื่อที่เขาจะสามารถกลับเข้ามาและได้ควบคุมบริษัทอีกด้วยแต่โจเอลดันขายหุ้นจริง ๆ และคาวาดะก็เข้ามาร่วม ในอนาคตคาวาดะสามารถควบคุมยูล คอร์ปอเรชั่นได้ตามที่เขาต้องการ"แกนังตัวแสบ”คุณท่านยูลคว้าถ้วยตรงหน้าเขาขว้างใส่หน้าแคทเธอรีนอย่างไรก็ตามมันพลาดไป แคทเธอรีนขยับศีรษะหลบหลีกถ้วยได้ทัน“ฉันคิดผิด ฉันไม่ควรรับแกกลับเข้ามาสู่ตระกูลยูลเลย เดิมทีฉันยังมีความหวังสําหรับแกอยู่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 910
ในโรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน หลังจากที่เมลานีวางสายโทรศัพท์ เธอก็เอาแต่จ้องไปยังแคทเธอรีน“ดูสิ่งที่เธอทําลงไปสิ เมื่อกี้ประธานคาวาดะกล่าวว่าจะมีการประชุมคณะกรรมการในสัปดาห์หน้า จากน้ำเสียงของเขาดูเหมือนว่าเขาต้องการนั่งในตําแหน่งประธาน”แคทเธอรีนฟังเธออย่างเฉยเมยและเหลือบมองเธอ “ไม่เข้าใจอีกเหรอ? เธอคิดว่าคนอย่างประธานคาวาดะต้องการรับแค่ส่วนแบ่งเงินปันผลหลังจากเข้ามาร่วมในยูลคอร์ปอเรชั่นเท่านั้นหรือไง?”“เธอ...” เมลานีโกรธมาก “แคทเธอรีน โจนส์ เธอตั้งใจทําเรื่องนี้ใช่ไหม? แน่ละ ท้ายที่สุดนามสกุลของเธอไม่ใช่ยูล เธอไม่สนใจว่ายูลคอร์ปอเรชั่นเป็นของใคร คนอย่างเธอสนใจแต่เงิน”“เธออย่ามาทำพูด! ยังไงก็ตามแม้ว่าฉันเป็นผู้สืบทอดของพ่อ แต่พวกเธอทุกคนชอบทำเป็นเพิกเฉยต่อฉันและไม่ยอมรับฉันเลยในบริษัท ฉันแนะนำผู้ถือหุ้นว่าอย่าเปิดบริษัทร่วมทุนกับแคมโปสคอร์ปอเรชั่น แต่พวกเธอทุกคนไม่ยอมรับฟัง”“ดังนั้นฉันจึงเกลี้ยกล่อมให้พ่อขายหุ้นของเขา นอกจากนี้เธอกับพ่อของเธอไม่ได้ตะบี้ตะบันยุคุณปู่ยอมให้เธอทั้งคู่กลับมาที่ยูลคอร์ปอเรชั่นหรือไง? เธอสมคบคิดกับผู้ถือหุ้นของบริษัทมานานแล้ว”แคทเธอรีนพูดทั้งรอยย
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
