All Chapters of ทายาทอันดับหนึ่ง: Chapter 141 - Chapter 150

แพทริคลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างกระทันหัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างและหายใจถี่รัว ใครจะมีเงินฝากคงเหลือในธนาคารหนึ่งแสนล้าน? คนคนนั้นได้มาปรากฏตัวอย่างไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยที่สาขาเล็ก ๆ ของเขาแล้ว! ถ้าได้รับเงินลงทุนถึงร้อยล้าน เขาจะไม่ต้องทำงานตลอดทั้งปีอีกต่อไป! ยิ่งกว่านั้น เขาอาจมีโอกาสที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นประธานสาขาในปีต่อไปก็ได้! ในกรณีที่ลูกค้ารายใหญ่รายนี้อัดฉีดเงินเข้ามาในสาขาของเขา ผลงานในปีนี้ของเขาจะต้องพุ่งทะยานแน่! เมื่อไม่กี่วันก่อน ในระหว่างการประชุมที่สำนักงานใหญ่ สาขาของเขาถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักถึงผลงานที่ไม่ดีในแง่เงินฝากของลูกค้า อันดับของพวกเขาเรียกได้ว่ารั้งท้ายเมื่อเทียบกับสาขาอื่น ๆทั้งหมด! แพทริครู้สึกกังวลกับเรื่องนี้มาก หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ตำแหน่งผู้จัดการสาขาต้องหลุดมือเขาไปอย่างแน่นอน! แพทริครีบวิ่งออกไปโดยไม่ต้องคิดให้มากความอีก “เร็วเข้า พาฉันไปหาเขา!” เมื่อเขามาถึงล็อบบี้และเห็นฟิลิปเป็นครั้งแรก แพทริคลังเลเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเมื่อโยลันดายืนยันตัวตนของเขาแล้ว เขาก็ทักทายฟิลิปด้วยรอยยิ้มทันที และต้อนรับเขาด้วยมือที่ยื่นออก “มิสเ

ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นเจ้าผู้ทรงเสน่ห์ของหญิงสาวบนโลกนี้แน่นอน! ภรรยาของเขาช่างเป็นผู้หญิงที่มีความสุขและโชคดีเหลือเกิน พนักงานธนาคารที่อยู่ในการปฏิบัติหน้าที่รู้สึกอิจฉาเมื่อความริษยาเริ่มก่อขึ้นในตัวของเธอ “รีบดำเนินการให้ไว ผมต้องไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตกับภรรยา” ฟิลิปพูดอย่างใจเย็น แพทริคตกตะลึง อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มที่สดใส ในขณะที่สั่งให้โยลันดาดำเนินการการด้านธุรกรรมโดยทันที ฟิลิปเพียงแค่ต้องให้บัตรประจำตัวประชาชนแก่พวกเขาเพื่ออนุญาตให้ทำธุรกรรม นี่สินะที่เรียกว่าการบริการแบบ วีไอพี! เงินฝากหนึ่งพันล้าน! แพทริคไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่ากองเงินกองทองจะมากองอยู่ตรงหน้าแบบนี้มาก่อนในชีวิต! ด้วยความสำเร็จดังกล่าว ตำแหน่งประธานสาขาในปีต่อไปต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน! "มิสเตอร์คลาร์ค ภรรยาของคุณโชคดีมากที่มีสามีแบบคุณ” แพทริคชม ฟิลิปตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาก็ออกมา เมื่อแพทริคกลับมาที่ล็อบบี้หลัก เขาก็อธิบายกับมาร์ธาว่า “คุณป้าครับ ผมต้องอภัยเป็นอย่างสูง ขณะนี้ ระบบของเราเกิดความขัดข้องบางประการ บัตรใบนี้มีเงินเพ

เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูไม่พอใจของฝูงชน ใบหน้าของฟิลิปก็มืดมนลงพร้อมกับขมวดคิ้ว อัลรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมากกับท่าทางที่ไม่แยแสและทำเป็นไม่ไม่มีความผิดของฟิลิป ดังนั้นเขาจึงเตะฟิลิปอีกรอบ ชี้ไปที่จมูกของเขาแล้วพูดอย่างโหดร้ายว่า “ไอ้คนสารเลว แกไปหาผู้หญิงอื่นไม่ได้เหรอ? มีผู้หญิงมากมายแถวแยกไฟแดง แต่แกกลับมาแตะต้องแฟนของฉันแทน แกอยากจะตายเหรอ!” ดวงตาของฟิลิปเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาจ้องผู้หญิงที่กำลังสะอึกสะอื้นอยู่ข้างอัลและพูดอย่างเย็นชาว่า “บอกพวกเขาไปสิว่าเธอเป็นคนบุกเข้ามาในห้องเอง!” น้ำตากำลังไหลอาบใบหน้าของหญิงสาว ขณะที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร เธอชี้ไปที่ฟิลิปและโต้กลับว่า “พี่ใหญ่อัล เขาพูดเรื่องไร้สาระ เมื่อกี้นี้เขาไม่หยุดมองที่ขาของฉันเลย แถมเขายังพูด...เขาพูดว่าก้นของฉันนั้นฟิตเปี๊ยะและอยากจัดการฉันให้เสร็จกิจ ตอนอยู่ในห้องน้ำ ฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่าเขาจะโผเข้ามากอดจากด้านหลัง จากนั้นเขาก็ลากฉันเข้าไปในห้องนี้ ฉัน… ฉันเกือบจะ…” “แกยังพยายามจะเล่นละครอยู่อีกเหรอ?” อัลเดือดจัดและตบไปที่หัวของฟิลิป ขณะที่อีกคนหนึ่งตะโกนว่า “ไอ้เวร! แกเสร็จแน่! ฉันโทรหาตำรวจแล้ว นั่งอยู่นี่เลยแล

ที่ชั้นบนสุด ในห้องกว้างหลายร้อยตารางเมตรที่มีหน้าจอแสดงผลอิเล็กทรอนิกส์ขนาดใหญ่ จอร์จ โธมัส โค้งคำนับไปตั้งแต่เอวและยืนอยู่ตรงหน้าจอ ท่าทีนี้แสดงออกถึงความเคารพเป็นอย่างมากแก่ชายชราที่นั่งรถเข็นตรงหน้า เขานั่งบนวีลแชร์มีเครื่องช่วยหายใจอยู่บนหน้า “นายท่านอาวุโส นายน้อยกำลังมีปัญหา” เสียงของจอร์จสั่นเครือ บนหน้าจอ ชายชราเพียงยกมือขึ้นเล็กน้อยและขยับนิ้วสองสามนิ้ว ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงของคนแก่ที่อ่อนแอว่า “อย่าแตกตื่นไป ให้รีดจัดการเรื่องนี้” “ได้ครับ นายท่านอาวุโส ” จอร์จรับทราบด้วยความเคารพ เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “นายท่านอาวุโส เราต้องแจ้งให้นายน้อยทราบเรื่องเกี่ยวกับมิสซอมเมอร์เซ็ทหรือไม่ครับ?” เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง ชายชราถอนหายใจและตอบว่า “ผู้หญิงคนนั้นหยิ่งยโสเกินไป ให้ฟิลจัดการเรื่องของเขาเอง แค่ก แค่ก แค่ก…” หน้าจออิเล็กทรอนิกส์ปิดลง จอร์จหันหันหลังและจากไปพร้อมกับจูเลียน ที่เมืองริเวอร์ฟร้อนท์ เขตลองแมนวิลล่า ชายวัยสี่สิบกลาง ๆ ที่มองดูโดดเด่น เขาสวมชุดถังแบบจีนโบราณสีเทาและเล่นหมากรุกกับชายวัยสามสิบซึ่งสวมเครื่องแบบทหาร ในบริเวณใกล้เคียงมีชาย

“ผู้กำกับเวด ถ้าเช่นนั้น คนแก่คนนี้จะขอบใจคุณมาก ปีหน้าฉันวางแผนจะลงทุนในการก่อสร้างโรงเรียนตำรวจเพื่อสนับสนุนการพัฒนาสังคมของเมืองริเวอร์เดล” จอร์จกล่าว อึก! ดีตันอึ้ง! โรงเรียนตำรวจงั้นเหรอ?! มันน่าตกใจ! น่าทึ่งเกินไป! “ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนที่ดีต่อการหน่วยงานของเรา! ผมจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง โปรดรอสักครู่และผมจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่คุณอย่างแน่นอน!” ดีตันรีบขอบคุณจอร์จก่อนจะวางสาย จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกและคืนสติจากอาการช็อก หลังจากนั้น ดีตันก็รีบสวมหมวกและเตรียมจะออกไป นอกจากความตื่นเต้นแล้ว ยังมีความโกรธอีกด้วย! สุ่มจับนายน้อยของมิสเตอร์โธมัส คนของเขาประมาทเกินไป! ในตอนนี้ โทรศัพท์บนโต๊ะของเขาดังขึ้นอีกครั้ง ดีตันกังวลอยู่เป็นอย่างมาก เขาคว้ามือรับสายและถามอย่างใจร้อนว่า “นั่นใคร? โทรกลับมาทีหลังไม่ได้เหรอ?” น้ำเสียงของเขาไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง จู่ ๆ ก็มีเสียงพ่นหายใจเย็น ๆ มาจากปลายสายอีกด้าน “ยอดเยี่ยมมาก ดีตัน เวด ตอนนี้นายกล้าตะโกนใส่ฉัน นายไม่ได้ทำงานเดิมและคงลืมไปแล้วว่ารีด วิลเลียมส์ เป็นใครแล้วสินะ?” น้ำเสียงของบุคคลนั้นเยือกเย็นและเจือด้วยคว