บททั้งหมดของ สุดชีวาชะตาลิขิต: บทที่ 171 - บทที่ 180

นักเลงทั้งสองคนจึงช่วยกันขนย้ายโลงศพไม้พะยูงออกจากรถบรรทุก เมื่อพวกเขาวางมันลงบนพื้น มันก่อให้เกิดเสียงดังและฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย "อ๊ะ!" แม้แต่วอลทซ์ก็ยังอุทานออกมา และเมื่อเธอเห็นโลงศพ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที ในวัฒนธรรมของพวกเขา การให้โลงศพเป็นของขวัญเป็นสิ่งต้องห้ามร้ายแรง ใบหน้าของบริตทานีซีดเผือดละตัวสั่นไปทั้งตัว สปาร์คหัวเราะอีกครั้งและพูดอย่างเสแสร้ง “เป็นไงบ้างครับ คุณป้า? คุณชอบของขวัญนี้ไหมครับ? ผมขอแจ้งให้ทราบเลยแล้วกันว่า โลงศพนี้ทำมาจากไม้พะยูงคุณภาพสูง น่าเสียดายที่อเล็กซ์ ลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้!" “น่าเสียดายที่เขาต้องทนทำงานหนักเพื่อแอสเส็กซ์ตั้งนาน’ ภรรยาของเขาไม่ยอมให้นอนบนเตียงเดียวกันด้วยซ้ำ! ทั้งหมดที่เขาทำได้คือนอนอยู่ในห้องรก ๆ ดูแลสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันของผู้หญิงสามคนนั้น โดนด่าทุกวันด้วย! โอ้ ช่างน่าอายเสียนี่กระไร!” “ลูกพี่ลูกน้องของผมนั้นยากจนมาก ผมพนันได้เลยว่าเขาไม่มีปัญหาาซื้อโลงศพแบบนี้ได้หรอก นั่นคือเหตุผลที่ผมมาที่นี่พร้อมกับของขวัญชิ้นนี้! ผมเสียใจกับการสูญเสียของคุณป้าบริตทานี่จริง ๆ นะครั

วอลทซ์ปัดฝุ่นออกจากมือของเธอ “พี่คะ เรียบร้อยแล้วค่ะ” อย่างไรก็ตาม บริตทานีรู้สึกตัวสั่นเบา ๆ ด้วยความหวาดกลัว “อเล็กซ์ พวกเขาจะหายใจออกไหมภายในนั้น? พวกเรายังคงเป็นญาติกัน และการลงโทษเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้ว หากมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับพวกเขา เรื่องนี้ก็จะไม่จบไม่สิ้นเสียที” อเล็กซ์ตอบว่า “อย่ากังวลไปเลยครับคุณแม่ จะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นกับพวกเขาแน่นอน” เขาใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่โลงศพนั้นสองสามรูเพื่อให้แน่ใจว่าจะมีออกซิเจนเพียงพอสำหรับหายใจ “วอลทซ์ ดูแลคุณแม่ด้วยนะ ฉันจะไปส่งโลงศพนี้กลับพร้อมกับไอ้สารเลวพวกนี้” บริตทานีรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้ลูกชายไปคนเดียว เขาอาจจะทำให้เรื่องแย่ลงได้ เธอรีบพูดทันทีว่า “อเล็กซ์ แม่จะไปกับลูกด้วย” วอลทซ์ก็อยากจะไปด้วยเหมือนกัน ดูเหมือนเธอจะตื่นเต้นมาก ๆ ด้วยเช่นกัน “ถ้าอย่างนั้น…ก็ได้! แต่ไปรับประทานข้าวเช้ากันก่อน ปล่อยพวกนี้ไว้แบบนี้สักพัก คงไม่เป็นอะไร" ไม่กี่นาทีต่อมา เมอร์เซเดสเบนซ์ก็ขับมาจอดหน้าคฤหาสน์ร็อคกี้เฟลเลอร์ โนอาห์และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งค่อย ๆ อุ้มคุณท่านบิลออกจากรถ ชายชราได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นอัมพฤกษ์ แล

"คุณร็อคกี้เฟลเลอร์คะ อเล็กซ์เป็นนักสู้ และค่อนข้างมีฝีมือด้วย ตอนนี้เขาคงกำลังมีโมโห และมันอาจจะอันตรายที่จะพบเขาโดยไม่มีการเตรียมความพร้อม ฉันรู้จักผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นนักสู้ที่มีทักษะพอสมควร มันจะดีกว่าถ้าฉันขอให้เขามาช่วยสนับสนุนพวกเรา” “ก็ดี!” เป็ปเปอร์รีบกดเบอร์โทรหาชายหัวโล้นทันที เธอเริ่มวางแผนในหัวทันที เนื่องจากอเล็กซ์ยังไม่ตาย จึงหมายความได้ว่าเขายังมียาอยู่กับตัว และเธออาจจะสามารถแย่งชิงยานั้นมาได้ เธอรู้ว่าไม่มีทักษะที่จะสามารถแย่งมันมาจากตระกูลโยเวลได้ อย่างไรก็ตาม หากเป็นเพียงแค่อเล็กซ์คนเดียวเท่านั้น เธอต้องรับมือได้ ทุกอย่างจะง่ายขึ้นมากเมื่อเทียบกับการแย่งชิงมันมาจากตระกูลโยเวลที่มีกองทัพเป็นโขยง ในเวลาเดียวกัน ฝูงชนได้เข้ามามุงรอบ ๆ โลงศพที่คฤหาสน์ ร็อคกี้เฟลเลอร์ เกือบทุกคนในคฤหาสน์ต่างก็พากันออกมาดู สาวใช้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และแม้แต่เพจและสามีของเธอก็รีบออกมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ เพจกระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธ “แกกล้าดียังไง บริตทานี่? แกทำเกินไปแล้ว... แกมันล้ำเส้นมากจนเกินไปแล้ว! กล้าดียังไงมาขังพวกเขาไว้ในโลงศพแบบนี้? แกยังคงหลงเหลือค

ชายหัวโล้นหยุดร้องโอดครวญจากความเจ็บปวดไม่ได้ หยาดเหงื่อไหลลงบนหน้าผากของเขา ตระกูลร็อคกี้เฟลเลอร์ทุกคนต่างก็ดูผิดหวังอย่างมาก ชายหัวโล้นเข้ามาด้วยความทะนงโอหังและอวดดี เขาดูถูกเหยียดหยามทุกคนด้วยท่าทีไม่สนโลก พวกเขาทั้งหมดต่างก็คิดว่าเขาเป็นนักสู้ในตำนาน แต่ทว่ามันก็เป็นแค่คำอวดอ้างของชายคนนี้ วอลทซ์หัวเราะคิกคัก "ฉันเป็นใครน่ะเหรอ? ฉันก็เป็นแค่ทาสรับใช้อย่างไรล่ะ ถ้าแค่สู้กับทาสรับใช้ยังไม่ได้ แกกล้าดียังไงมาคิดว่าจะอวดดีต่อหน้าคนอื่นล่ะ? ไอ้กระจอก!” วอลทซ์ที่ยิ้มหวานเมื่อครู่ก่อน จู่ ๆ รอยยิ้มของเธอก็กลายเป็นรอยยิ้มที่ดูโรคจิตขึ้นมาและตบไปที่ชายหัวโล้นอย่างแรงสองครั้ง แรงตบของเธอนั้นมันสามารถทำให้ฟันของชายหัวโล้นร่วงออกมาถึงสองซี่ ท่าทีของชายหัวโล้นเปลี่ยนไป และเขาก็เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งปากของเขายังมีเลือดไหลออกมา เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำในขณะที่เหลือบมองไปที่เป็ปเปอร์อย่างหมดรูป สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีและเขาเตรียมที่จะถอยและหนีไปจากที่นี่ “ใครบอกให้แกไปกัน?” เสียงแผ่วเบาเอ่ยถามจากทางด้านหลังเขา ทุกคนต่างก็มองไปที่สระน้ำ อเล็กซ์ที่ยืนนิ่งจ้

ใครก็ตามที่มีจิตสำนึกที่ดีก็คงจะไม่พูดคำเหล่านี้ออกมา ทั้ง ๆ ที่เพิ่งได้รับการช่วยเหลือให้รอดพ้นจากความตาย วอลทซ์ต้องการที่จะจัดการบิลซะตรงนั้นเลย แต่เธอกลับถูกอเล็กซ์ห้ามเอาไว้ อเล็กซ์ฉีกเสื้อของเขาที่เปื้อนน้ำลายแล้วโยนมันลงบนพื้น “นี่แสดงว่าพวกเราไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณอะไรกับพวกคุณอีกแล้ว เราขาดกันนับจากนี้ และจากนี้ไปพวกฉันไม่มีความสัมพันธ์หรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับร็อคกี้เฟลเลอร์อีกแล้ว ฉันไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณอะไรทั้งนั้นแล้ว แต่พวกคุณยังมี ถ้าไม่คืนของที่เคยเป็นของ ๆ พ่อฉันก่อนวันที่ 5 ตุลาคม พวกคุณทุกคนจะต้องชดใช้มันด้วยชีวิต” “ไปกันเถอะ คุณแม่!” "หุบปากเน่า ๆ ของแกไปสะ!" บิลโกรธตะคอกใส่เขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “เอาสิ มาเอาชีวิตของฉันไปเลย! ไอ้กระจอก ไอ้เนรคุณ ฉันจะไม่ส่งเงินจากตระกูลของฉันให้แกแม้แต่แดงเดียว! แกคิดว่าแกเป็นร็อคกี้เฟลเลอร์จริง ๆ น่ะหรือ? ฝันไปเถอะ! แกไม่เคยเป็นหลานชายของฉันเลย ไม่เลย แล้วจะบอกอะไรให้นะพ่อของแกไม่ได้แม้แต่จะเป็นลูกแท้ ๆ ของฉันเลย! พวกแกทั้งคู่มันก็เป็นเพียงแค่คนนอกเท่านั้นแหละ!” "อะไรนะ?" สิ่งนี้มันทำให้ทั้งอเล็กซ์และบริตทานีตกใจอย่างสุดขีด แม้