บททั้งหมดของ สุดชีวาชะตาลิขิต: บทที่ 161 - บทที่ 170

อเล็กซ์พลันมองไปยังเบียทริซอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้น เขาก็ยังคงหยิบเนื้อกุ้งล็อบสเตอร์อีกชิ้น เข้าปาก อเล็กซ์ยังคงกินกุ้งล็อบสเตอร์ต่อไปพร้อมกับสีหน้าสุดมีความสุข ราวกับว่าเบียทริซไม่มีตัว ตนอยู่เลยด้วยซ้ำ เบียทริซพลันรู้สึกโมโห เธอครุ่นคิด “หมายความว่ายังไง? หมอนี่เห็นเราเป็นอะไรกัน?” เบียทริซเผยหน้าแดงและเบิกตามกว้าง “ร็อคกี้เฟลเลอร์! ไอ้คนตะกละ! นายหูหนวกหรือยังไง กัน? ฉันกําลังพูดกับนายอยู่นะ! ทําไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? เข้ามาได้ยังไงกัน?” ในสายตาของเบียทริซ อเล็กซ์ยังคงเป็นผู้ชายไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถทําอะไรเองได้ นอกจากพึ่งพาพี่สาวของเบียทริซ อีกทั้ง เบียทริซก็มักจะหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา โดยเฉพาะความไม่สบอารมณ์จากเหตุการณ์ก่อนหน้าที่อเล็กซ์ทําร้ายเธอ ทว่า อเล็กซ์กล่าวคําพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ ล่ะ? เลิกกวนอารมณ์ฉันสักที" อะไรกัน? เบียทริซรู้สึกโกรธจัดและตกใจกับคําพูดของอเล็กซ์ เธอครุ่นคิด “ไอ้คนไร้ประโยชน์ที่ เอาแต่กดขี่ข่มเหงคนในบ้านเอ๊ย อีกทั้ง ยังชอบมาขอความช่วยเหลือจากพี่สาวของฉันอีก อีกอย่าง นี่ขนาดเรา

ฝูงชนพลันจ้องมองมาตามทิศทางของเสียง มันเป็นเสียงที่มาจากเด็กสาวหน้าอกสะบึมในคราบชุดนักเรียนสีม่วง เธอรีบเดินเข้ามาหาอเล็กซ์อย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนนั้นคือมิเชลล์ โยเวล สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร พวกเขาต่างก็หลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง พวกเขาคิดว่ามันน่าตลกไม่น้อยที่อเล็กซ์มีเพื่อนนักเรียนสาวมาหนุนหลัง ในระหว่างนั้น พวกช่างพูดบางคนก็เผลอหลุดสิ่งที่คิดออกมา “เด็กคนนี้มาจากไหนกัน? เธอต้องเหมือนพวกหนอนหนังสือ และมาที่นี่เพื่ออวดดีแน่เลย” “ทุกคนที่นี่ต่างก็เป็นแขกผู้มีเกียรติชนชั้นสูงทั้งนั้น แม่หญิงสาวคนนี้ต้องโผล่มาที่นี่เพื่อโอ้อวดอิทธิพลของตัวเองแน่เลย” ถึงกระนั้น คนที่กำลังพูดอยู่ก็ถูกเพื่อนข้างกายปิดปาก และกระซิบเตือนข้างหู "นายพูดบ้าอะไรออกมาน่ะ? เธอคนนี้คือปีศาจตัวน้อยของตระกูลโยเวลไง แค่เห็นสายตาของเธอที่จ้องมองมาทางนี้ ก็เสียวสันหลังแล้ว" ว่ายังไงนะ? ชายคนนั้นตัวสั่นและรู้สึกกลัวไม่น้อย ก่อนหน้านี้ เขาเพิ่งพูดออกไปว่าผู้หญิงตรงหน้าโผล่มาเพื่อโอ้อวดอิทธิพลของตัวเอง แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขานี่แหละที่กำลังพยายามพูดจาโอ้อวดอยู่! ชายคนนั้นไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกและรีบถอยกลั

“ให้ตายเถอะ นี่มันบ้าอะไรกัน? เธอพาฉันมาที่นี่เพื่อที่ตัวเองจะได้ล้มตัวใส่ฉันงั้นเหรอ?” ในระหว่างที่อเล็กซ์กำลังหมกหมุ่นกับกุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลียจนไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าอันเจ็บปวดของมิเชลล์เลย แต่ทว่า อเล็กซ์ก็ต้องตกใจทันทีที่สัมผัสได้ถึงร่างกายอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นของมิเชลล์อยู่ในอ้อมแขน และที่สำคัญ อเล็กซ์ควรทำอย่างไรกับผู้หญิงที่ล้มตัวใส่เขาดีล่ะ? “เจ้าเล่ห์นักนะ คีธ โยเวล! ที่ทำกันแบบนี้!” อเล็กซ์กัดฟัน พร้อมกับคิดว่าเขาน่าจะ... ในเวลานี้ มิเชลล์ก็ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง พร้อมกับจับหน้าอก เธอไอกระอักออกมาอย่างกระทันหัน อะไรกัน? อเล็กซ์พลันตกใจทันทีที่อ้วกแทบจะถูกถ่มใส่หน้าของเขา! “นี่ มิเชลล์! มิเชลล์!” ในตอนนั้นเอง อเล็กซ์ก็พลันตระหนักได้ว่าเขาคิดผิด มิเชลล์ไม่ได้อ่อยเขา แต่เธอทรุดตัวลงในอ้อมแขนเพราะอาการบาดเจ็บ เธอในตอนนี้ยืนไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ “ให้ตายเถอะ เธอน่าจะบอกฉันก่อนหน้านี้หน่อยสิ! เธอกำลังทำให้ฉันกังวลนะเนี่ย!" อเล็กซ์บ่นพึมพำระหว่างที่กำลังหายใจ เขารีบจับไปที่ชีพจรของมิเชลล์ทันที ด้วยเหตุนี้ อเล็กซ์จึงเข้าใจอาการของเธอได้อย่างรวดเร็ว มิเช

“สองคนนั้นจะออกไปก่อนเวลา!” ดวงตาของอเล็กซ์เป็นประกาย เขายืนขึ้นและต้องการจะไล่ตามทั้งสองไปตามสัญชาตญาณ แต่ทว่า มิเชลล์ก็ดึงอเล็กซ์กลับไป "นายกำลังจะไปไหนน่ะ? สินค้าประมูลจะกำลังจะถูกจัดส่งแล้ว ฉันอยากให้นายช่วยตรวจดูให้หน่อย" “เธอตรวจดูเองไม่ได้หรือยังไงกัน?” “ก็ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรนี่ แถมพวกตาแก่ที่คอยเก็บประมูลครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เลยด้วย ใครจะไปรู้ล่ะว่าพวกเขาจะโกงหรือส่งของปลอมมาให้หรือเปล่า? สมุนไพรพวกนี้จำเป็นต่อการช่วยชีวิตคุณปู่ของฉันมากเลยนะ เพราะแบบนั้น เราต้องรอบคอบเป็นพิเศษ” อเล็กซ์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า ด้วยความที่เป็ปเปอร์มากับยอดฝีมือชาวญี่ปุ่นหัวล้านคนนั้น อเล็กซ์จึงไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าจะจับตัวเธอได้ไหม แต่ทว่า วอลทซ์เองก็ได้จัดกลุ่มคนเพื่อเฝ้าระวังเป็ปเปอร์เอาไว้แล้ว เพราะเหตุนั้น ในอนาคตอเล็กซ์ก็ยังสามารถที่จะจับตัวเธอได้อีกแน่ ทันทีทีไฟถูกดับลง มิเชลล์ก็รู้สึกกังวลไม่น้อย แต่ท้ายที่สุดแล้ว นั่นเป็นก็เป็นโรงแรมที่ตระกูลโยเวลเป็นเจ้าของ แต่ทว่า ใครจะไปกล้าโกงมิเชลล์ ซึ่งเป็นผู้ประมูลสมุนไพรเหล่านั้นในราคาสูงได้กัน?

เราจะรู้สึกยังไงกันนะหากรถยนต์ถูกพุ่งชนบนสะพานขนาดใหญ่จนร่วงตกลงไปยังแม่น้ำที่ความสูงสามสิบเมตร? ถึงกระนั้น มันก็เป็นภาพที่งดงามไม่น้อย ทั้งเสียงดังและเสียงตู้มเกิดขึ้นพร้อมกัน น้ำที่สาดกระเซ็นก็สูงเกือบสิบเมตร มันไม่ต่างอะไรกับการกระแทกพื้นคอนกรีตเลย ทว่า ถุงลมนิรภัยก็ทำงานทันที มิเชลล์หมดสติไปด้วยความหวาดกลัว บนสะพานขนาดใหญ่ มีรถที่ขับผ่านไปผ่านมาอยู่สองสามคันจอดเพื่อตรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้น นอีกสองสามคนก็พยายามที่จะติดต่อตำรวจเช่นกัน ทว่า ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมทั้งหน้ากากและหมวกเดินลงมาจากรถดัมพ์ เธอคือเป็ปเปอร์ กิมมิช ทันทีที่เดินไปถึงขอบสะพาน เธอเหลือบมองลงไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง พร้อมกับกล่าวคำพูดใส่หูฟังและออกคำสั่ง “ยืนล้อมแม่น้ำเอาไว้ เผื่อพวกมันพยายามจะหนี ส่วนนักดำน้ำก็เตรียมรับของได้เลย ส่วนที่เหลืออยู่ภาคพื้นดินก่อน รีบถอยกลับและมองหาที่กำบังด้วย เพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังจะมาถึงในไม่ช้าแล้ว” หลังจากออกคำสั่งเสร็จ เธอจึงกลับเข้าไปในรถคันสีดำ ไม่นานนัก รถดั๊มพ์บนสะพานขับออกไป ลิ่วล้อที่เป็ปเปอร์จัดเตรียมไว้เพื่อการไล่ล่าก่อนหน้าก็อพยพหนีไปในเวลาเพียงไม่กี่น