All Chapters of Live Suicide: Chapter 1 - Chapter 9

ANG mundo ay punong-puno ng kasalanan. . .Pride, greed, wrath, envy, lust, gluttony, and sloth are the sins we often commit in our daily lives.  As a person who have nothing to do except for to submit a great deal of transgression, ayaw mo bang gumawa ng kabutihan one in your life bago ka mamatay?    "Confess your sin!" sabi ng isang lalaki gamit ang awtoridad na boses habang hawak ang camera na nakatutok sa akin.   Tiningnan ko ang kasuotan niya at napansin ko na punong-puno ng mga tattoo at sugat ang katawan niya habang may kaunting punit ang damit niya na para bang hiniwa ito ng isang matalas na bagay.    Tumitig ako sa camera at tiningnan ang repleksyon ko sa lens bago nag salita. "I did something inhumane to my sister's best friend."   Tumingin ng mariin sa akin ang lalaki habang naka kunot ang noo niya. "Sabihin mo kung ano ang ginawa mo!" aniya gamit ang matigas na boses

NAPASALAMPAK na lang ako sa lupa at umiyak. Nilapitan ako ni Carmina at niyakap. Nanginginig siya sa takot at awa sa mga nangyayari sa buhay namin. "I-I'm sorry Alejandro. . .Wala akong magagawa" Niyakap ko siya pabalik. "Huwag kang umiyak. . .A-Alam kong kailangan mong pumili sa amin ng anak natin at masaya ako na pinili mo siya." Sometimes in our life we need to sacrifice something beyond our capacity and power. Wala tayong choice 'eh, hahaha. Hindi sa lahat ng oras ay may choices tayong pagpipilian, kadalasan kung ano na ang nandiyan ay kailangan mo ng pumili kahit wala doon sa pagpipilian ang gusto mo. Our life is not a multiple choices where we can pick letter D for none of the above as the answer. Mayroon talagang magulang na diktador sa buhay ng anak nila, at sa oras na nakapag hatol na sila ay wala na tayong magagawa kundi sundin ito lalo na kung ikaw ay isang h

PAGPASOK ko sa building ay dito na nagsimula ang lahat. "Nais mo bang maglagay ng mensahe sa taong pagbibigyan mo ng pera?" biglang nag tanong si Adrastos.Nagising na lang ako bigla sa katotohanan matapos ng malaliman kong pag-iisip sa mga pangyayari noon bago ako napadpad dito sa live suicide. "Yes po," sagot ko sakaniya. Inabutan niya ako ng isang pad na malinis na papel at ballpen kaya nagpasalamat ako sa kaniya bago ko kinuha. Ibinuhos ko lahat ng damdamin ko sa sulat na ito para iparating sa kanila kung gaano sila ka importante sa buhay ko. Nilgay ko sa sulat na iyon ang mga nais kong sabihin sa kanila at nagpasalamat rin ako sa mga ginawa nila sa akin bago ako nag paalam. Hello Mama, Papa, at Ate!Kumusta kayo diyan? Sana nasa maayos kayong kalagayan kasi ako pupunta ako sa maayos at payapa na lugar hehe. Ang unfair ko ba kasi uunahan ko kayo? Gano'n talaga kasi pagod na ako tumakbo kaya 'wag kayon

MAKALIPAS ang ilang araw ay hinanap ng pamilya ni Alejandro si Alejandro kung saan-saan ngunit hindi na talaga nila ito nahanap. Araw o gabi ay wala silang tigil sa paghahanap dito kahit sinabihan sila na huwag siyang hanapin sa sulat ngunit nanaig pa rin sa puso nila na hanapin siya. "Sandro, nasaan na ba si Alejandro? Saan ba siya nagpunta?" naiiyak na sabi ng mama ni Alejandro.Nilapitan ni Sandro ang asawa niya. "Imelda, mahal, baka nagtatago lang si Alejandro sa atin dahil galit pa siya sa atin noong pinalayas natin siya?" sabi niya sa asawa niya. "Bakit mo kasi siya pinalayas, Sandro!" galit na sabi ng mama ni Alejandro habang pinagsusuntok niya ang dibdib ni Sandro ng mahina. "Imelda, mahal, may ginawang krimen si Alejandro. Hindi porque anak natin siya o kamag-anak o kadugo ay pagtatakpan na natin siya, hindi tama 'yon at hindi kailanman magiging tama 'yon. Kailangan niyang harapin ang ginawa niyang kasalanan," mahinahong sabi ni

MAPARUSAHAN na ba talaga ako ng kamatayan ngayon araw na ito? Ito na ba ang huling araw ko sa mundo? Aalis na ba akong hindi nagpapaalam sa magulang ko? Oh, whatever. They already expected me to die at a young age. Hindi na malaking bagay sa kanila kung mawala ako sa mundo ng parang bula o baka nga hindi na sila magulat kapag nakita nila ako sa ilog na lumulutang ng walang buhay. Hahahaha. Baka nga hindi nila ako hinahanap ngayon kahit isang araw na akong hindi bumabalik sa bahay. Matagal ng nakatatak sa isipan nila na mamatay ako ng maaga, at hindi nga sila nagkakamali dahil nagkatotoo nga ang sinasabi nila na mamamatay ako ng maaga. Hahaha. Tignan mo nga naman kung nasaan ako ngayon? Nasa huling hantungan bago ako pumanaw sa mundo. I am like a bomb ticking on them na anumang oras ay maaaring sumabog at mamatay. Kaya wala silang pakialam kung mamatay na lang ako bigla.