Chapter 2

HALOS ilang minuto akong nanatiling umiiyak bago ko napagpasyahan tumahan dahil naubos na ang luha ko at masakit na ang mata ko ka kaiyak. 

Lumapit sa akin si Adrastos habang umiiling. "Hijo, ayan na nga ba ang sinasabi ko 'e. Iiyak ka kapag nasa huli na at wala ng pagkakataon baguhin?" 

"Hindi ko naman po babaguhin ang desisyon ko. Ipagpapatuloy ko parin po ang suicide. Pumunta po ako ditong buo ang desisyon na magpapakamatay," mahinahong sambit ko sa kaniya. 

Tumingin si Adrastos sa akin. "Hindi ayan ang tinutukoy ko. Dahil una pa lang ay wala ka na talagang choice kundi mag suicide dahil may pinirmahan ka ng kontrata. Ang tinutukoy ko ay ang desisyon mo na magpakamatay," aniya niya gamit ang malumanay na boses. 

Umiwas ako ng tingin sa kaniya. Naiintindihan ko ang nais niyang iparating sa akin ngunit buo na talaga ang desisyon ko simula palang. 

"Matagal ko na pong balak magpakamatay even before knowing this live suicide. Kumbaga blessings in disguise na lang po na nalaman ko ang live suicide dahil dito ay magkakaroon pa ako ng pera," sagot ko sa kaniya. Hindi na lamang siya nagsalita at napabuntong hininga dahil alam niyang wala siyang magagawa sa akin. 

Matagal ko nang napagpasyahan magpakamatay simula no'ng nangyari yung krimen. Balak ko na talagang mag suicide bago pa ako mahuli ng polisiya.

Naalala ko bago ko malaman ang live suicide ay ilang beses din akong nagtangkang magpakamatay. Ngunit buti na lang talaga ay napigilan ko ang sarili ko na magpakamatay noon dahil mayroon pa lang live suicide kung saan kikita ka ng malaking pera basta gawin mo lang ang ipinag-uutos nila sa iyo.

Biglang sumagi sa isipan ko ang mga kaganapan noong araw na iyon kung saan pinalayas ako ng mga magulang ko sa bahay at itinakwil bilang isang miyembro ng pamilya. 

"Walang hiya ka talagang bata ka!" galit na sigaw ng ama ko sa akin nang pumasok siya bigla sa loob ng kwarto ko. Naririnig ko rin ang malakas na boses ni ate na sumisigaw sa ibaba at iyak ni mama na kasama si papa sa kwarto ko. 

Hinatak niya ako bigla sa pagkakahiga at sinapak sa mukha. "T*ng*na ka! Ano 'tong nalalaman ko na ginahasa mo raw yung kaibigan ng ate mo?! H*yop ka!" 

"A-ano po? Hindi po totoo 'yan!" depensa ko sa sarili ko. Anong ginahasa?! Wala akong ginagawa dito. Hindi ko siya ginahasa!

"Magsisinungaling ka pa talaga? Eh Bakit buntis si Carmina?! T*ng*na ka sagutin mo ako!" sigaw niya sa mukha ko. Bigla siyang napaluhod sa sahig at balak ko sana siyang lapitan ng sumigaw siya. "Huwag mo akong la lapitan! H*yop ka!" umiiling na lamang si mama sa akin at tinulungan makatayo si papa. 

"Matagal ko ng alam na mahal mo si Carmina simula pa lang noong hayskul ka! Pero bakit. . .Bakit mo ito ginawa anak?!" sigaw niya habang umiiyak. 

"Nagkulang ba kami sa pagpapalaki sa iyo? Hindi ba kami mabuting magulang?" Napaluha na rin ako dahil ni minsan ay hindi sumagi sa isip ko na hindi sila mabuting magulang. 

Unti-unting nadudurog ang puso ko tuwing naririnig kong umiiyak ang magulang ko at iniisip nila na hindi sila mabuting magulang sa aming magkakapatid. 

"P-Papa hindi kayo nagkulang sa pagpapalaki sa amin." Pinunasan ko ang luha ko gamit ang kamay. "M-Maniwala ka sa akin papa. . .mama. . .W-Wala akong ginawang masama!" naiiyak kong sabi. 

Biglang lumapit si papa sa akin at sinapak ulit ako. "T*ng*na naman, Alejandro. Ipinangalan ko pa naman sayo ang pangalan ko dahil gusto ko na matututo kang mag respeto sa babae kagaya ko sa mama mo!"

Lumuhod ako kay papa at nagmakaawa. "Pa! Maniwala naman kayo sa akin. . .Anak niyo ako! Kilala niyo ako at alam niyong hindi ko magagawa 'yan lalo nasa babaeng mahal ko!" 

Mahigpit kong niyakap ang paa ni papa habang nagmamakaawa na paniwalaan ako habang pilit niya namang tinatanggal ang mga kamay ko na naka kapit sa mga paa niya. 

"Anak kita pero simula no'ng tumungtong ka ng kolehiyo ay hindi kana namin kilala! Late kana ng gabi umuwi at lagi kang nakatutok sa cellphone mo! Nag sinungaling ka narin sa amin ng mama mo na hindi ka maka uuwi ng bahay dahil may study group kayo pero wala naman pala!" sigaw niya sa akin at napa iwas nalamang ako ng tingin. Amindo ako na totoo lahat ng sinabi ni papa, pero ayon ang hindi ko kayang aminin sakanila. 

"Papa! Mama! Maniwala na lang kayo sa akin" pagmamakaawa ko sakanila ngunit tinadyakan ako ni papa sa mukha at lumayo sa akin. 

"Alejandro! Sinong maniniwala sa iyo? May ebidensya na oh! Buntis si Carmina at ikaw ang ama!" Dinuroduro niya ako sa mukha. "Nakakahiya ka! Ano sa tingin mo ang iisipin ng mga tao sa iyo at sa amin?! Na nagpalaki kami ng rapist?! Paano pag nangyari ito sa ate mo?!" 

Pinunasan ko ang dugo sa mukha ko dulot ng sapak ni papa. "Papa! Hindi sapat na dahilan na por que buntis siya ay ginahasa ko na siya!" 

Biglang umusok ang ilong ni papa at pumula ang mukha sa galit. "Alejandro! Kitang-kita ka sa cctv ng bahay nila noong nakaraang lingoo na umalis ka sa kwarto ni Carmina ng alas tres ng umaga! Ano ang ginawa mo doon? Nag bahay-bahayan?! Matanda kana! Alam mo kung ano ang ginawa mo doon!" 

"Pa! Nagpunta ako doon kasi—" bigla kong pinutol ang sasabihin ko ng maalala na buntis si Carmina. Baka mapahamak siya at ang magiging anak namin. 

Tumingin siya sa akin ng mariin at biglang kumunot ang noo niya. "Kasi ano?" tanong niya. 

Umiwas na lamang ako ng tingin at ibinaling sa iba ang usapan. "Basta papa! Wala akong ginawang masama kay Carmina! Kahit doon man lang maniwala kayo sa akin," pagmamakaawa ko. 

Sasagot pa sana siya ng biglang pumasok si ate sa kwarto at sinampal ako. 

"H*yop ka Alejandro! Bakit mo ginawa sa kaibigan ko 'yon?!" sigaw niya sa mukha ko. 

"A-Ate pati ba naman ikaw?! Kilala mo ako! Kasama mo ako sa pagtanda ate. . .A-alam mo kung gaano ko kamahal si Carmina! Alam mong hindi ko iyon magagawa sa kaniya!" naluluha kong sabi. 

Ang sakit-sakit. Hindi ko na kaya. Pati ba naman ikaw ate? Magkasama tayo simula bata hanggang sa pagtanda. Ikaw na lang ang inaasahan ko na mag titiwala sa akin kasi Ikaw ang unang sinasabihan ko ng mga sikreto ko. Ikaw ang unang sinabihan ko na mahal ko si Carmina. 

Sinampal niya ulit ako sa mukha. "Anong pagmamahal?! Kung mahal mo siya hindi mo gagawin 'yon sa kaniya!" 

Tila isa akong takure na napuno kaya ibinuhos ko lahat ng hinanaing ko sa kanila. "Paniwalaan niyo naman ako! Pamilya tayo oh! Alam niyong hindi ko magagawa iyon kay Carmina!" sigaw ko sa kanila habang umiiyak. Hindi ko na kaya. Paniwalaan niyo naman ako. Please, nagmamakaawa ako. 

Sa sagot pa sana sila ng tumunog ang cellphone ni papa. Nakita ko ang caller ay ang papa ni Carmina. Napalunok ako sa kaba ng sagutin ni papa ang tawag. 

"Hello, Mr. Angeles—" biglang naputol ang sasabihin ni papa ng sumigaw ang papa ni Carmina.

"Anong hello?! H*yop ka! Ama ka pa naman pero hindi mo kayang turuan ng tama 'yang anak mo! Anong klaseng kang ama?!" napalitan ng kalungkutan at kahihiyan ang mukha ni papa matapos niyang marinig iyon. 

Bigla akong napuno sa galit matapos niyang pag salitaan ng masama ang papa ko. Balak ko na sanang sumagot ngunit pinigilan ako ni papa at tinignan ng masama. 

"P-Pare. . .Baka puwede naman natin itong pagusapan?" tanong ni papa. 

"Wala na tayong balak pagusapan dahil ipapakulong ko na yang anak mo! At ipapasara ko na 'yang tindahan niyo ng gulay! At asahan mo narin na drop out yang anak mong babae sa eskwelahan niya!" sigaw niya sa amin. 

"Mr. Angeles! Nagmamakaawa ako huwag naman ganiyan! Ang tindahan na lang namin ng gulayan ang pinagkukunan namin ng pera sa pang-araw-araw at dalawang taon nalang ay makakapagtapos na ng kolehiyo ang anak ko" pagmamakaawa ni papa kay Mr. Angeles. 

Napaluha na lamang ako dahil ang sakit sa puso na naririnig na nagmamakaawa si papa sa taong hindi marunong umunawa. Parang gusto kong tanggalin ang tenga ko para hindi marinig ang pagmamakaawa ni papa kay Mr. Angeles at iyak ni mama at ate sa tabi ko. 

"Wala akong pakialam sa sasabihin mo! Huwag mo akong kausapin! Kausapin mo ang lawyer ko bukas!" sabi niya na parang minamaliit at tinatakot kami. 

"Mr. Angeles please kausapin mo ako—" hindi na natuloy ang sasabihin ni papa dahil binabaan na siya ng telepono. 

Humagulgol si ate kay papa. "P-Papa! Paano na ang scholarship ko? Paano na ako magaaral?" naiiyak niyang sabi ngunit walang magawa si papa sa desisyon ni Mr. Angeles kaya niyakap na lamang niya si ate at hinagod ang likod nito para pakalmahin. 

"A-Anak gagawa ng paraan si papa. Kahit lumuhod ako sa harapan nila gagawin ko ang lahat," sabi ni papa sa kaniya. Bakas din sa mukha ni papa ang lungkot at takot. 

Biglang bumaling ang tingin sa akin ni papa at agad na napalitan ang lungkot ng galit ang mga mata niya. Lumakad siya sa akin ng mabilis at kinaladkad ako palabas ng bahay. 

"Lumayas ka na sa pamamahay na 'to! H*yop ka!" sigaw niya at itinulak ako sa kalsada. 

"Papa! Huwag naman ganito. . .Wala akong ma pupuntahan!" dahilan ko ngunit hindi niya ako pinansin. 

Biglang nag si dating ang mga kapitbahay namin upang maki chismis sa mga nangyayari. Narinig ko ang mga bulung-bulungan nila sa isa't isa. May narinig akong naaawa sa akin at mayroon ding tumatawa. Mayroon ding kumukuha ng picture at video sa akin. 

"Simula ngayon hindi na kita anak! H*yop ka! Dahil sa 'yo masisira rin ang buhay namin!" sigaw niya sa akin kaya lumuhod ako sa harapan niya at nagmakaawa. "P-Papa! Huwag mo naman akong palayasin. Please!" Ngunit hindi niya ako pinansin. 

Tinignan ko si ate at mama gamit ang naluluha kong mata. "M-Mama! Ate! Huwag niyo akong paalisin. M-Mahal na mahal ko kayo!" Naiiyak lamang na umiwas ng tingin si mama at ate. 

"Huwag niyo siyang pansinin at pumasok na tayo sa loob ng bahay!" sabi ni papa at hinila si mama at ate papasok ng bahay bago isarado ang pinto. 

"M-mama! Papa! Ate?! Papasukin niyo ako" sigaw ko sa labas ng pinto ngunit hindi nila akong pinagbuksan. 

Kumatok ako ng paulit-ulit at tinawag sila pero naka tengang kawali sila. Naghintay ako ng ilang oras ngunit hindi talaga nila ako nilabas hanggang sa nakatulog ako sa labas ng pinto. 

Nagising na lamang ako ng binuhasan ako ni papa ng malamig na tubig sa mukha galing sa bintana namin. "Umalis kana dito o bubuhasan kita ng kumukulong tubig?!" sigaw niya sa akin. 

Wala akong nagawa kundi umalis habang basa ang damit. Nanginginig ako dahil sa lamig ngunit tinignan ko ng huling beses ang bahay namin at umiyak dahil wala na akong magagawa kung matigas na ang puso nila. 

Pinunasan ko ang luha ko bago nagpatuloy sa pag-alis. "Paalam Papa, mama, at ate. Mahal na mahal ko kayo. . ." bulong ko sa sarili ko. 

Pumunta ako sa bahay ng kaibigan ko na malapit sa amin at kumatok.

"Jay nandito ka ba? Puwedeng pumasok? pinalayas kasi ako sa amin 'eh," sigaw ko ngunit walang sumasagot kaya inulit ko ng ilang beses subalit wala pa rin response. "Ahh. . .Baka tulog pa siya."

Napagpasyahan ko na lang umalis ngunit ng hindi pa ako masyadong nakakalayo ay biglang bumukas ang mga ilaw sa bahay nila. "Buti naman gising na rin sila sa wakas," sabi ko. Matagal ko ng kaibigan si Jay, naging kaibigan ko siya simula noong elementarya pa lamang kami. 

Naglakad ako pabalik sa bahay ng kaibigan ko at balak ko na sanang kumatok nang narinig kong sumigaw si Jay sa magulang niya.

"Mama! Pag kumatok ulit si Alejandro dito at hinahanap ako sabihin mo wala ako dito. Pinalayas 'yon sa bahay nila kasi ginahasa niya yung anak ni Mr. Angeles," sabi niya sa magulang niya.

Parang may bumagsak na mabigat na bagay sa katawan ko kaya napaupo ako sa sahig. Nanatili akong nakinig sa mga binabalita niya sa magulang niya.

"Masyado kasing tanga si Alejandro, nagkagusto ba naman kay Carmina? Hahaha! Hindi niya ata alam ang agwat ng pamilya niya sa pamilya ni Carmina. Nagtitinda lang naman ng gulay ang magulang niya," natatawang sabi niya. 

"Yung ate nga niya umaasa na lang sa scholarship dahil wala silang pera hahaha!" pagpapatuloy pa niya.

Hindi ko kinaya ang mga pagmamaliit niya sa amin ng pamilya ko kaya napagpasyahan ko na lang na umalis ngunit bago 'yon ay binato ko ng bato ang bintana nila. "T*ng*na mo!" sigaw ko at kumaripas ng takbo. 

Pumunta ako sa bakery shop at umaasa na may magbigay sa akin ng isang pirasong tinapay. 

"Ate, puwede po bang makahingi ng isang pirasong tinapay? N-Nagugutom na po kasi ako," sabi ko sa nagtitinda ngunit tiningnan niya lang ako at hindi pinansin.

"A-Ate kahit pandesal lang po" 

Tingnan niya ako ng masama. "Puwede bang umalis ka dito?! Hindi kami nagbibigay ng libreng pagkain sa mga rapist!" sigaw niya. 

Narinig ng mga tao ang sigaw niya kaya't nag bulung-bulungan sila.

"May rapist dito? Bakit hind pa siya nahuhuli?" tanong ng isang babae. 

"Baka tumakas 'no? Tumawag kayo ng pulis bilis! Baka may ransome for money pa 'yang lalaki 'pag nahuli!" agad na sagot ng isang babae kaya dali-dali silang tumawag sa pulis. 

Tumakbo na lang ako ka agad habang bagsak ang balikat. Narinig ko pa ang mga sigawan nila doon.

Napagpasyahan ko na lamang na magpahinga muna sa ilalim ng tulay at umidlip. Wala pang ilang oras akong natutulog ng may gumising sa akin.

"Alejandro, gising!" sigaw niya habang niyuyugyog niya ako. Inimulat ko ang mata ko at tumama sa akin ang sikat ng araw senyales na tanghali na. 

Kinusot ko ang mata ko. "Bakit ba. . .C-Carmina?!" nagulat ako ng bumungad sa akin ang mukha ni Carmina. 

"Anong ginagawa mo rito? Ano 'tong kumakalat na ginahasa kita?! Totoo bang buntis ka?!" sunod-sunod na tanong ko sa kaniya. 

Hinawakan niya ang kamay ko at pinapakalma. "Hinanap kita Alejandro. . .At totoong buntis ako, nag bunga ang pagmamahalan na ginawa natin," sabi niya ng malumanay. 

Matagal ko ng kasintahan si Carmina. Hindi namin ipinaalam sa magulang namin na kami na dahil tutol sila sa pag iibigan namin. 

"Pero ano itong kumakalat na ginahasa kita?! Hindi totoo 'yon!" tanong ko sa kaniya. 

Umiwas siya ng tingin. "Nalaman ng magulang ko na buntis ako at ikaw ang ama. . ." 

"Anong mali roon?! Mahal natin ang isa't isa," sagot ko sa kaniya. 

"Hindi ka nila tanggap Alejandro at sabi ng magulang ko ay papatayin niya ang anak natin kapag hindi ko pinalabas na nirape mo ako!" naiiyak niyang pahayag sa akin. 

Napasabunot na lang ako ng buhok sa sobrang dami ng problema na kinakaharap ko. Bakit kailangan ko maging kontrabida sa mata nila? Bakit kailangan madamay ng magiging anak ko? Bakit nadamay ang pamilya ko? 

Alam kong hindi ako tanggap ng pamilya ni Carmina pero bakit naman ganito? Sukatan ba talaga ang estado ng buhay para malaman kung karapat-dapat ka?

"Heh. . ." Hindi talaga patas ang mundo, dahil kung patas ito wala sanang nabubuong estado sa mga tao.