Chapter 3

NAPASALAMPAK na lang ako sa lupa at umiyak. Nilapitan ako ni Carmina at niyakap. Nanginginig siya sa takot at awa sa mga nangyayari sa buhay namin. 

"I-I'm sorry Alejandro. . .Wala akong magagawa" 

Niyakap ko siya pabalik. "Huwag kang umiyak. . .A-Alam kong kailangan mong pumili sa amin ng anak natin at masaya ako na pinili mo siya." 

Sometimes in our life we need to sacrifice something beyond our capacity and power. Wala tayong choice 'eh, hahaha. Hindi sa lahat ng oras ay may choices tayong pagpipilian, kadalasan kung ano na ang nandiyan ay kailangan mo ng pumili kahit wala doon sa pagpipilian ang gusto mo. 

Our life is not a multiple choices where we can pick letter D for none of the above as the answer. 

Mayroon talagang magulang na diktador sa buhay ng anak nila, at sa oras na nakapag hatol na sila ay wala na tayong magagawa kundi sundin ito lalo na kung ikaw ay isang hamak lamang na tagasunod niya.

"I'm really sorry Alejandro. . .Sana hindi kita pinipilit makipag siping noong araw na iyon para hindi tayo umabot sa ganito," naiiyak parin niyang sabi. Hinawakan ko ang mukha niya at itinaas para tingnan ang kaniyang mata. Pinunasan ko ang mga luha sa mata niya na bago nagsalita. "Shh. . .Hindi mo ito kasalanan, Okay? Parehas natin itong ginusto kaya huwag mong sisihin ang sarili mo," I hushed her.

Kinuyom ko ang kamay ko. Kasalan ko talaga 'to. Hindi ko inaasahan na sa araw na iyon ay mahuhuli kami at naisip na mag bubunga ang pag-iibigan na ginawa namin noong gabi na iyon.

Noong nakaraang linggo ay ika-dalawang taong anibersaryo na namin iyon bilang magkasintahan. Iyon din ang araw na kung saan nag paalam ako sa magulang ko na mag-aaral ako sa bahay ng kaklase ko ngunit hindi ko inaasahan na hindi maniniwala sa akin ang magulang ko. Tinanong niya ang mga kaibigan ko kung para saan ang study group namin at sinagot naman ng kaibigan ko na kakatapos lang ng exam namin at pahinga ng araw na iyon. Buti na lang ay hindi nag tanong sa akin ang magulang ko kinabukasan pagdating ko sa bahay kahit alam nila na nag sinungaling ako pero hindi ko inaasahan na nagtanim sila ng sama ng loob sa akin at pagdududa.

Niligawan ko si Carmina noong tumuntong kami sa Senior High School nang halos isang taon ng patago para hindi kami mahuli, at sinagot niya ako kaagad ilang araw matapos ng graduation day namin sa SHS.

Hindi ko inakala na masasayang lahat ng oras at panahon na inilaan namin sa isa't isa dahil lamang sa isang araw ng pagkakamali. No. . .hindi iyon isang araw ng pagkakamali dahil ibinuhos namin lahat doon ang pagmamahalan namin kaya nag bunga ng isang anghel. Ang tanging pagkakamali lamang na nangyari doon ay noong nahuli kami.

Hindi ko inakala na kailangan kong palabasin na masama akong tao sa paningin nila para maligtas ang isang anghel na inosente at walang muwang.

Pero mas gugustuhin kong maligtas si Carmina at ang anak namin. Naalala ko lahat ng turo sa akin ng ama ko na kung sa panahon ay magkakaroon daw siya ng problema at pa pipiliin siya kung sino ang gusto niyang iligtas kung ang buhay ba niya o ang pamilya niya, ang pinili niyang iligtas ang pamilya niya dahil hindi raw niya kayang makita na mawala ang asawa at anak niya bago siya dahil wala rin daw pinagkaiba ang buhay niya kung hindi niya kasama ang pamilya niya. Para na lang daw siyang buhay physically pero patay na ang kalooban niya, and I feel the same. Hindi ko kayang makitang nasasaktan si Carmina at mawala ang anak namin na inosente dahil na nadamay lamang siya sa gulo namin. 

Hinakawan ko ang kamay ni Carmina. "Pero paano ang magulang ko? Ayoko silang madamay Carmina, wala silang kasalanan." 

"Huwag kang mag-alala Alejandro dahil ka kausapin ko si Dad na 'wag silang idamay pero. . ." pinutol niya bigla ang sasabihin niya at tiningnan ako. 

"Kailangan mong tanggapin ang kasalanan na hindi mo ginawa at sabihin sa korte na g-ginahasa mo a-ako," sabi niya gamit ang malungkot na boses. 

I bit my lower lip. "Tatanggapin ko lahat ng paratang ng ama mo sa akin kahit hindi ito makatotohanan basta walang mangyaring masama sa inyo," sabi ko. Handa akong i-sakripisyo ang sarili ko, siguraduhin lang na ligtas kayo. 

"S-Sigurado ka ba? Panghabang-buhay kang makukulong Alejandro!" sabi niya gamit ang malakas na boses. 

"Alam ko pero dadalaw naman kayo ng anak ko sa kulungan diba? Hahaha. . ." pagbibiro ko sa kaniya. Akala ko pa pagalitan niya ako na hindi magandang biro 'yon pero nag iwas lamang siya ng tingin. 

I know there's something off when she didn't answered me. I smiled bitterly.

"T-Tungkol diyan Alejandro—" hindi natuloy ang sasabihin niya ng biglang may tumawag sa cellphone niya. She looked at the caller's name and I saw panicked in her eyes. 

I smiled sadly. Alam kong ito na ang huling beses na makikita ko siya.

Lumayo siya sa akin at sinagot ang tawag. Nakita ko siyang nakikipag usap habang sumisigaw at parang galit sa kausap niya bago niya ibinaba ang tawag. Lumapit siya sa akin habang bagsak ang balikat. "Alejandro, kailangan ko ng magpaalam dahil hinahanap na ako ng mga guards ni Daddy," aniya gamit ang malungkot na boses. 

Bago siya umalis ay hinawakan ko ang kamay niya at pinigilan siya. "B-Bakit?" naguguluhang tanong niya ngunit hindi ko na lang ito sinagot. Lumuhod ako at itinaas ang damit niya para halikan ang tiyan niya kung nasaan ang anak namin.

"Kahit 1 week pa lang 'tong baby natin, anak ko parin iyan hahaha. . .Daddy mo parin ako diba baby?" biro kong tanong sa tiyan niya at hinalikan ng paulit-ulit.

"Mamimiss ko kayo ni Mommy mo. . .Alagaan mo siya paglaki mo ah? Mahal kayo ni Daddy," sabi ko habang pinipigilan kong umiyak. "Dapat lumaki kang mabait at may respeto sa kapuwa mo ha? Hindi mo makakasama lumaki si Daddy kaya dapat matuto kang tumayo mag-isa sa paa mo. . ." Para akong tinusok ng punyal nang paulit-ulit sa puso habang binibitawan ang mga salita na iyan, dahil alam kong hindi ko masisilayan ang paglaki ng anak ko. 

Naririnig ko ang mga hikbi ni Carmina. "Kahit nasa malayo si Daddy lagi ka niyang binabantayan at iniisip."

"Mag-aaral ka ng mabuti at kumain ng masustansyang pagkain para lumaki kang malusog," naiiyak kong sabi.

Hinalikan ko ng huling beses ang tiyan ni Carmina bago nagpaalam. "Mahal na mahal kita, Anak."

Inayos ko ang damit ni Carmina at pinagpag ang short ko bago tumayo. Niyakap niya ako ng mahigpit at umiyak. "Mahal na mahal kita, Alejandro." 

"Mahal na mahal rin kita Carmina," sagot ko sa kaniya. 

Hinawakan ko ang pisngi niya at pinagdiki ang noo namin bago nilasap ang huling beses ng halik na pagsasaluhan naming dalawa. 

Kinalas ko agad ang halikan namin. "Paalam na Carmina. . .You should go now. Hinahanap kana ng Daddy mo," sabi ko sa kaniya. Tiningnan niya ako habang umiiyak kaya pinunasan ko ang mata niya. "Huwag ka ng umiyak. . .Magiging kamukha ko si baby sige ka," biro ko sa kaniya. 

"Tahan na, okay?" sabi ko at ngumiti sa kaniya na para bang ipinapahiwatig na magiging maayos din ang lahat. 

Gumanti siya ng ngiti. "Paalam na Alejandro..." ang huling sinabi niya bago ako tinalikuran.

Tiningnan ko ang likod niya habang unti-unting siya lumalayo sa akin. "Dito na talaga ang wakas, Masaya ako sa sandaling nakasama kita Carmina," bulong ko sa sarili ko.

Napagpasyahan kong umalis sa ilalim ng tulay at pumunta sa bakanteng lote sa liblib na lugar para manirahan ng ilang araw. Doon ako nanatili kasama ang ibang palaboy-laboy sa kalsada. Mayroon ding makukulit na bata rito at ako lagi ang trip paglaruan. 

Kalat nasa buong lugar ang balita na isa akong rapist at hinahanap na ako nga mga pulis buti na lamang ay hindi ako sinusumbong ng mga tao dito dahil maging sila ay takas sa kulungan at hinahanap ng pulis. 

Balak ko na sanang isuko ang sarili ko sa pulisya ngunit habang nananatili ako rito ay may pumasok sa isipan ko na kailangan ko lamang mawala sa buhay nila kaya gusto nila akong mabulok sa kulungan. Parang may bumulong sa akin na masamang demonyo sa isip ko na kitilin ang buhay ko. 

Biglang may pumasok na senaryo sa isip ko na pag nakulong ako ay pahihirapan lang nila ako doon at papatayin para tuluyan na akong mawala sa landas nila. 

Kung papatayin lang din naman nila ako, bakit hindi ko pa unahan? 

Habang hawak-hawak ng mariin ang kutsilyo ay handa ko na sanang isaksak sa sarili ko ng pigilan ako ng isang matandang lalaki. "Baliw kana ba?! Kung nais mong magpakamatay ay huwag dito! Bibigyan mo pa kami ng problema!" sigaw niya sa akin. Nakalimutan ko na may kasama ako dito sa maliit na bahay na gawa lamang sa kahoy at plastic. Matapos ko kasing magpaalam na kukuha lamang ako ng tubig sa kusina ay hindi agad ako nakabalik dahil balak ko sanang magpakamatay. 

"Kung hindi ko pa tiningnan kung anong ginagawa mo rito sa kusina edi sana umaapaw na ng dugo! G*gong bata 'to!" Kinuha niya lahat ng matutulis na bagay na maaari kong gamitin sa sarili ko bago siya umalis.

Bigo akong napaupo. "Pati ba naman sa pagpapakamatay ko may diktador pa rin?!" inis kong sabi sa sarili ko. 

Natulog na lamang ako habang iniisip ang iba't ibang paraan para magpakamatay. Kinaumagahan ay napagpasyahan kong sa ilalim ng tulay na lang ako magpakamatay. May malapit na ilog kasi roon kaya balak ko sanang magpakalunod ngunit ng pagdating ko doon ay hanggang talampakan lamang ang lalim ng tubig sa ilog. 

Galit akong umalis sa ilog. "Pati kalikasan ayaw makisama sa iyo Alejandro!" gigil kong sabi.

Pumunta ako sa abandonadong gusali at eksaktong may nakita akong rope na naka kabit doon sa gitnang bahagi ng palapag at mayroon rin maliit na upuan para tuntungan. "Mukhang may balak rin magpakamatay dito kaso hindi natuloy, ah?" bulong ko sa sarili ko.

Nilapitan ko ito at kinuha ang upuan para ilapit dahil masyadong malayo ngunit ng pag angat ko ng upuan ay may nahulog na papel, binuksan ko ito may nakasulat doon.

Hello dear, Human. 

Kung binabasa mo itong sulat na ito ay alam kong nais mong magpakamatay tama ba? 

I absurdly say, "Yes."

Kung tama ako ay may nais lamang akong sabihin na today is your lucky day! Dahil ngayon araw na ito may chance kang manalo ng ilang milyon cash prize!

Kumunot ang noo ko. "I don't need money. Hindi ko madadala sa kabilang buhay ang pera na 'yan dahil magpapakamatay na ako," sabi ko.

Maaring nagtataka kung aanhin mo ang ganiyan kalaking pera pero may tanong ako sa iyo... Ayaw mo bang mag repent?

"Repent? Wala nga akong ginawang masama hahaha. . ." natatawang sabi ko pero biglang nag flashback sa isipan ko ang mga nangyari sa magulang ko at kay Carmina matapos ang ginawa kong problema.

Inalis ko nalang isipan ang mga senaryo at pinagpatuloy ang pagbabasa.

Kung marami kang nagawang kasalanan, bakit hindi ka gumawa ng kabutihan bago ka pumanaw sa mundong ibabaw?

I bit my lower lip at nag isip ng mabuti. Kung gagawin ko ito maaahon ko sa hirap ang magulang ko. Hindi na magtitinda si mama ng gulay sa palengke, hindi na magpapakapagod si papa sa pagsasaka, at makakapagtapos na si ate sa kolehiyo. May maibibigay narin akong pera kay Carmina para sa magiging anak namin. Alam kong may sobra-sobra silang pera para sa panganganak ni Carmina pero nais ko rin may magawang mabuti bilang tatay sa anak namin kahit dito lang.

Balak ko na rin namang magpakamatay bakit hindi ko ito gawin? 

"Yes! Gagawin ko ang lahat," sagot ko sa message na para bang kausap ko ito. 

If you agree, you need to participate in our Live suicide! Magpapakamatay ka sa harap ng maraming tao virtually kapalit ng malaking pera. 

Kumunot ang noo ko. "Totoo ba ito? Mayroon magbabayad sa akin ng pera para magpakamatay?" tanong ko. 

If you are wondering if this is true, this is really legit! We have an exclusive platform where you can put an end to your life and only elite people can watch it. 

"Wala na talagang magawa ang mayayamang tao sa pera nila hahaha. . ." I said sarcastically while laughing. 

If you want to proceed please leave this abandoned place. Thank you! 

-end-

Sincerely yours, 

Diabolos. 

"Huh ayon na 'yon?" nagtatakang tanong ko. 

Kahit nagdadalawang-isip ako kung totoo ba ito o hindi ay sinunod ko pa rin ang nakalagay sa sulat. Habang naglalakad ako paalis ay rinig na rinig ko ang mga yabag ng paa ko at bigat ng paghinga ko, tanging ako lang ang mag-isa sa lugar na ito.

Paglabas ko ng gusali ng ay agad kong nilibot ko ang mga mata ko. Anong sunod kong gagawin paglabas ko ng gusali? Walang nakalagay nakadugtong doon sa sulat kung anong gagawin ko. 

'tch, napagtripan pa ata ako' sabi ko sa isipan ko.

Babalik na sana ako sa abandonadong gusali para roon na lang magpakamatay nang may bigla akong naaninang na dalawang lalaki na papalapit sa kinaroroonan ko. Naka suot sila ng itim na damit at short habang balot na balot ang kanilang mukha dahil tinatakpan ng mask. Mayroon din silang hawak na panyo, injection, at tali sa magkabilang kamay nila.

"P*tangina, may mauuna pa ata sa 'kin na pumatay sa sarili ko," sabi ko sabay mura ng malutong. Tatakbo na sana ako palayo sa kanila ng nagsalita yung isang lalaki. "Hello! we're not here to harm you. Interesado ka sa live suicide tama ba?"

Tumango ako. "Yes po! paano niyo po nalaman?" tanong ko. 

"Hmm... How can I explain this? Ganito kasi 'yan hijo, we are part of live suicide team. We are the underlings, kumbaga kami ang nagdadala ng mga mag pa-participate sa suicide," sagot niya. 

"Kayo po ba ang nag set up ng mga gamit dito at nag-iwan ng sulat?" Tumango sila. "Yes! Matagal na kaming nagbabantay dito to persuade people na magpapakamatay na sumali sa live suicide," pagpapatuloy niya. 

"Hmm. . .Okay." Hindi ko sila nakita dati, kung sabagay nanatili lamang ako sa ilalim ng tulay ng ilang oras at hindi rin ako umalis sa puwesto. 

"Now that we're done talking, you can sign this contract para maging officially suiciders ka sa live suicide." Sabay abot sa akin ng contract at ballpen. 

Binasa ko ang nakalagay sa contract bago ako pumirma. "Thank you," sabi ko sabay balik ng kontrata at ballpen. 

Wala naman akong nabasang kahina-hinalang bagay na nakalagay sa contract. Nakapaloob lamang sa contract na hindi na ako maaaring tumakbo o umalis kapag naka pirma na ako. Nalaman ko rin na ang makukuha kong pera ay naka-base sa mga manonood kung gaano sila kataas magbibigay ng pera kapalit ng buhay ko. 

Biglang may pumasok na ideya sa isip ko na kapag sobra silang nagalit sa akin ay mataas na pera ang ilalabas nila para lamang mamatay ako. 

Inakusahan ako na rin naman ako ng rapist. . .Bakit hindi ito ang gawin kong dahilan kung bakit gusto kong mamatay? Ngumisi ako. 

"We should go now. Hijo, I need to inject you some drugs to put you asleep," sabi ng lalaki kaya tumango na lang ako. Naramdaman ko na lang na tinurukan ako ng karayom bago ako nilamon ng kadiliman.