All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 1541 - Chapter 1550

Ayaw ni Madeline na hindi kumibo. Tumalikod siya at tumingin nang kalmado sa mga mata ni Carter. “Mr. Carter, salamat sa pagtulong sa akin kanina. Kung di mo ako tinulungan kanina, tingin ko i na maniniwala ang nanay mo sa kahit anong sabihin ko.”Tinignan siya nang malalim ni Carter. “Sinasabi ko lang ang totoo. Nagkataong lang ang pangalan mo at ang mukha mo ay retokado diba?”“...”Walang masabi dito si Madeline. Naniwala ba si Carter sa sinabi niya? Nagdududa si Madeline, ngunit nang tingnan niya ang mukha ni Carter, parang hindi naman siya pinagdududahan nito. “Di ka pa pwedeng umalis. Makakaalis ka lang kapag nakaalis na ang mga bisita.” Pinaalalahanan ni Carter si Madeline at muling dumapo sa mukha niya ang titig nito. Ang mukhang ito ay makinis at walang kupas. Atsaka, maputi at maliwanag ito. Walang palatandaan na nasunog ito. Siguro may pambihirang galing ang doktor na gumamot kay Madeline. “Paanong gumaling nang ganito ang mukha mo sa napakaikling panahon?”

Noon, pakiramdam ni Madeline na parang nakikita ng mga mata ni Jeremy ang lahat ng tungkol sa kanya, ngunit sa sandaling ito, ganito rin ang naramdaman niya sa titig ni Carter. Älam mo ba kung anong naisip ko Mr. Carter?” Tanong ni Madeline habang may ngiting naguguluhan. Ngumiti si Carter nang hindi nagsasalita. Ang titig niya ay lumapit kay Madeline, at ang maliit na ngiti sa labi niya ay mukhang nakakapagtaka. “Gusto mong sabihin sa akin na nalaman mo na ito at ayaw mo nang mahulog pa kay Jeremy na parang isang tanga. Ayaw mo na ring bumalik sa Whitman Manor at gusto mo nang manatili sa tabi ko diba?”“...”Natulala si Madeline. Talagang gusto niyang sabihin ang kasinungalingang ito pero hindi niya inakalang mahahalata ito ni Carter sa isang tingin lamang. Nang makita si Madeline na nakatulalang nakatingin sa kanya, lalong lumalim ang ngiti sa labi ni Carter. “Nagkataon. Ganoon din ang nasa isip ko. Kung ayaw mo nang bumalik, pwede kang manatili sa tabi ko sa hinaharap.”

Nang marinig ang malambing at matamis niyang boses, dahan-dahang itinaas ni Jeremy ang kanyang tingin. Tiningnan niya ang babaeng naglalakad sa harap niya, at ang natuklasan niya sa Y Country ay lumitaw sa kanyang isipan. Nakita ni Naomi na nakatitig sa kanya nang maigi si Jeremy. Kaya nagpanggap siyang nahihiya ay nagsalita nang malambing ang tono. "Jeremy, namiss talaga kita nitong dalawang araw na wala ka. Hindi pa tayo nagkakaroon ng oras para kumain sa isang candlelight dinner. Wala ang mga anak at magulang natin ngayong gabi, kaya sulitin natin ang oras na tayo dalawa lang olay?" Naisip ni Jeremy ang gabi noong nakaraan. Kumain sila sa isang candlelight dinner sa isang restaurant. Pagkatapos nito, naglakad sila nang magkahawak ang kamay sa labas. Hinalikan niya pa ito habang pumuputok ang fireworks. "Anong nasa isip mo Jeremy?" Nagtatakang lumapit si Naomi, sinusubukang hawakan ang kamay ni Jeremy, pero hinubad lang ni Jeremy ang kanyang jacket. Hindi niya nailagay an

Ni hindi alam ni Naomi kung sino ang babae sa loob ng kotse, ngunit alam niya na napagkamalan siya ng babaeng ito na siya si Eveline at sinabi ng babae na kailangan niyang makipagtulungan sa kanya. Nang marinig niya ang tunog ng mga yabag na humahabol sa kanya, binuksan ni Naomi ang pinto ng kotse at nagmadali siyang sumakay. "Paandarin mo na!" Hindi alam ni Ada kung bakit nagmamadali si Naomi, ngunit hindi siya nagdalawang-isip at tinapakan niya ang accelerator. Noong sandaling umandar ang kotse, nakita ni Ada na tumatakbo si Jeremy mula sa gilid ng kanyang mga mata. Kahit na hindi masyadong maliwanag ang ilaw ng mga streetlamp, natulala sandali si Ada sa kagwapuhan ni Jeremy. Si Jeremy ang lalaking ito. Mas gwapo siya sa personal kaysa sa mga larawang nakita niya. Tahimik na napaisip si Ada at tumingin siya kay Naomi na nakaupo sa back seat. Totoo nga, kamukha nga ng Eveline na 'to ang babaeng yun! 'Hmph, talagang advanced na ang technology ng plastic surgery ngayon

“Ah!”Napasigaw si Cathy sa sobrang pagkagulat. Kasunod ng duguang palad, nakita niya ang isang pamilyar na mukha. Nawalan ng malay si Felipe sa gitna ng ulan nang bumagsak siya sa lupa, at nakahawak sa pantalon ni Cathy ang madugo at nanghihina niyang mga daliri. “Ca-Cathy…”“Cathy...”Inulit ni Cathy ang sinabi ni Felipe, at pagkatapos ng huling kataga, lumuwag ang hawak ni Felipe sa pantalon ni Cathy. Nang makita niyang biglang nawalan ng malay si Felipe sa harap niya, hindi alam ni Cathy kung bakit biglang kumirot ng husto ang puso niya.Dumampi sa balat niya ang tubig ulan, at lumitaw ang isang ala-ala sa kanyang isipan. Tila magulo din noon at umuulan din ng malakas. Gabi din noong may taong bumagsak sa isang lawa ng dugo. Naglakad siya palapit sa sugatang lalaki ng may dalang payong. Hindi niya maalala ang mga sumunod na nangyari dahil dito na natapos ang mga pangyayari.“Nakita ko siyang tumatakbo kanina lang!”“Malamang nasa malapit lang siya! Hanapin niyo siya