All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 1511 - Chapter 1520

Kahit na sinabi sa kanya ni Adam na wag siyang mag-alala, nababahala pa rin si Madeline.Naghilamos siya sa banyo ngunit hindi siya naglakas-loob na itaas ang kanyang tingin para tignan ang kanyang sarili sa salamin. Ngunit habang naghihilamos siya, nararamdaman niyang mas makinis na ang balat niya. Kahit na hindi pa sobrang umigi ang kalagayan ng mukha niya sa 30 araw na paggagamot, ang balat niya ay hindi ganito kakinis noon. Nagalak si Madeline pero marahan pa rin siyang naghilamos. Sa huli, ginamit niya ang isang tuwalya para punasan ang mga patak ng tubig sa kanyang mukha. Makalipas ang isang saglit, nagkaroon na siya ng lakas ng loob para itaas ang kanyang tingin. Ang salamin sa harapan niya ay malawak at ang ilaw sa taas niya ay maliwanag. Malinaw na nakikita ni Madeline ang kalagayan ng mukha niya ngayon. Tinignan niya ang kanyang sarili sa salamin at itinaas ang kanyang kamay para hawakan ang kanyang mukha habang nagtataka. Sa sandaling ito, lumitaw si Adam sa lik

Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ni Madeline at pamilyar na pamilyar sa kanya ang bilis nito. Ito ang lalaking minahal niya at ang lallaking minahal siya, kaya dapat natural lang na magkasundo sila. Ngunit sa sandaling ito, kinakabahan nang sobra si Madeline. Ngunit mas nag-aalala siya na baka ang pulang marka matapos mawala ng scab niya ay muling lumitaw. Wala siyang sapat na tapang para harapin ang lalaking ito. Pero ang boses niya...Habang kabado siyang nag-iisip, hinawakan ni Jeremy ang balikat niya at naglakad sa harap niya. Dapit-hapon na at sumikat ang liwanag sa mukha ni Madeline at nagkaroon ng isang korona ng liwanag. Tinignan ni Jeremy si Madeline at mayroong isang nagagalak na kislap sa kanyang malalalim na mata. Ngunit naglaho ito nang kasinbilis ng pagdating nito. Makalipas ang ilang segundo, ngumiti si Jeremy at binuksan niya ang kanyang bibig. “Linnie, bakit ka nandito?” Maamo ang tono niya at parang ang simoy ng hangin sa Abril o Mayo nang dumaan

Pagkatapos niyang marinig ito, hindi na nalungkot si Madeline. Ang lahat ng sakit na naramdaman niya ay naibsan ng lalaking ito sa sandaling ito. Nang iiyak na siya, inunat ni Jeremy ang kanyang braso at niyakap siya. “Linnie, wag kang masyadong mag-alala. Ikaw lang ang nag-iisa sa buhay ko at ang tanging babaeng mahal ko.” Ang malambing na pangako niya ay narinig sa tabi ng tainga niya. Tumango si Madeline habang may luha sa kanyang mga mata. Nanginig ang boses niya nang sabihin niya, “Alam ko.” Alam niya. Noon pa niya alam na mahal siya nito, mula pa noong umpisa hanggang ngayon. Pagkatapos ng yakap, yumuko si Jeremy at hinalikan sa labi si Madeline. Ngunit pagkatapos ng halik na ito, naramdaman ni Madeline na para siyang si Cinderella nang sumapit ang alas dose. Oras na para umalis. Nagkataong tumunog ang phone ni Jeremy. Sinagot niya ang tawag at sinabi pagkatapos makinig saglit, “Sabihin mo kay Lily pauwi na ako. Sabihin mo sa kanya wag na siyang umiyak.” ‘Umii

Tinawag ulit si Madeline na mommy ng munting prinsesa. Di makipaliwanag ni Madeline ang galak na nararamdaman niya ngayon. Ngunit makikita sa mga mata niya ang umaapaw na ligaya.Tinignan ni Jeremy ang kumikislap na mata ni Madeline at lumapit siya kay Madeline habang nasa braso niya si Lilian. “Tingin ko gusto ka ng anak ko. Pwede mo ba akong tulungang hawakan ang batang ito para patahanin siya?” Hindi inakala ni Madeline na sasabihin ito ni Jeremy. Syempre gustong-gusto ito ni Madeline. Tumango siya kaagad at inabot niya ang kanyang kamay para hawakan si Lilian. Nang makita ito ni Naomi mula sa sala, nainis at kinabahan siya. Dahil ba ito sa lukso ng dugo at dugo’t laman niya si Lilian? Ito ba ang dahilan kung bakit nararamdaman ng batang ito na ang nakahawak sa kanya ngayon ay ang tunay niyang nanay? Tahimik na tinikom ni Madeline ang kanyang kamao nang makita niyang dinadala ni Madeline paakyat si Lilian. Atsaka nagngitngitan din ang kanyang ngipin. Di niya ito h

Nanggigigil si Madeline at di na niya matiis ang inaasal ni Naomi. Itinaas niya ang kanyang kamay para hilahin pababa ang kanyang maskara para labanan nang harapan si Naomi. Nang makita ni Naomi na gustong alisin ni Madeline ang kanyang maskara, nagulat siya. Pero hindi siya nag-aalala. Alam niya na sobrang lala ng mukha ni Madeline na hindi ito matignan nang diretso. Kaya walang maniniwala na ang taong may ganitong mukha ay ang tunay na Madeline. Sa sandaling ito, lumitaw si Jeremy sa likod ni Madeline. “Quinny,” Tinawag nito nang marahan si Madeline. Biglang huminto si Madeline matapos ihubad ang isa sa mga strap ng kanyang maskara. “Quinny, di mo kailangang umalis. Bumalik ka muna sa kwarto mo.” Lumapit sa tabi ni Madeline si Jeremy at tinignan siya sa mata gamit ng malalim nitong mata. Ang titig nito ay napakamaamo. “Paano nating magagawa yan Jeremy? Sinampal niya si Eveline! Sinampal niya ang asawa mo!” Idiniin ni Karen. Sa loob ni Naomi, gusto niyang gamitin si Ka