Lahat ng Kabanata ng Mapanganib na Pagbabago: Kabanata 281 - Kabanata 290

Si Jane ay naka-IV drip sa sunod-sunod na tatlong araw at ang kalagayan niya ay umayos na. Ang temperatura ng katawan niya ay unti-unting nagsimula na bumaba sa normal na temperatura ng katawan.Sa gabing iyon, tinignan niya ang kutson sa ilalim ng kama niya at masakit na pintig ang tumama sa ulo niya. Hindi aalis ang taong yon sa anumang oras sa lalong madaling panahon. Nagtataka siya kung dahil ba ito sa siya ay nagkaroon ng makapal na balat pagkatapos niya magka-amnesia, o dahil ba sa alam niya na hindi niya ito mapapalayas.Sinusubukan ng taong to ang hangganan niya, Lalong umaakto ito ng hindi makatwiran sa pamamagitan ng pagsubok ng lahat ng klase ng paraan para mapanatili niya ang sarili niya sa kwarto niya tuwing gabi. Kahit na ibig sabihin non ay matulog siya sa kutson sa sahig, masaya na siya.“Janey, oras na para painitin ang mga paa mo.”Itong tao na ito, tulad ng bawat gabi bago ito, tumakbo sa kama niya para tulungan siya painitin ang kanyang mga paa.Anumang malami

Sa pagitan collaboration Michel ng mga Damon mula sa France at inaasikaso si Sean, mas pinili niya ang huli.Ng si Vivienne ay nalaman ang tungkol dito, tinawag niya si Jane ng galit, “Nababaliw ka ba, Jane? Alam mo naman kung ano ang kasalukuyang sitwasyon ng Dunn Group.”“Sige!”“Umatras tayo ng sampung beses. Kahit na kung ang Dunn Group ay maganda ang nangyayari, ang ideya na magawang maka collaborate si Michel ay isang benepisyal na bagay para sa Dunn Group.”Hindi siya binigyan ni Jane ng sagot kaagad. Siya ay napatigil ng isang sandali, “Paano mo nalaman ang tungkol kay Michel?”Ngumisi si Vivienne, “Jane, alam ko kung ano ang iniisip mo.”“Ngunit masama na mali ka ngayon.”“Si Callen Feroch ay personal na pumunta sa kumpanya para hanapin ka.”“Natural lang, hindi ko ibibigay ang iyong impormasyon sa iba ng kaswal lang.”“Ng siya ay hinahanap ka, nakita niya na siya ay nagmamadali. Matapos na tanungin ang tungkol dito, nalaman niya na siya ay nagmamadali para hanapin ka

Sa kwarto, ang babae ay tahimik na tumayo sa harap ng bintana sa kwarto. Pulang ilaw ang lumitaw sa labas ng bintana, ang labas ay makulay. Ang mga tao ay abala at nagmamadali. Mula sa kanyang mataas na gusali, lahat ng klaseng lalaki at babae ay mukhang maliliit na itim na tuldok, na kasing liit ng mga langgam.Ang iba pang lahat ay namumuhay ng sariling buhay. Ang lahat ay muhkang masaya, na may kanilang tagong kwento at kung ano pa man.Para sa taong dumaan, siguro siya ay nagdaan sa matinding pagdurusa at paghihirap, ngayon na ang kanyang puso ay abo na.Paano ang tungkol sa kanya?Paano ang tungkol sa kanyang sarili?Anong klaseng buhay ang nararanasan niya?Ang taong iyon ay nagbabantay pa din sa pintuan. Alam niya na ang taong iyon ay sobrang nabulabog sa sandaling ito, nagtataka at hinuhulaan ang lahat ng bagay na maaaring nagkamali.Isang desperadong ngiti ang lumitaw sa kanyang labi.Bash-Ang sapak na iyon ay tumama sa pader. Sinampay niya ang kanyang ulo ang kanyan

Si Jason Dunn ay nagngitngit ang kanyang ngipin at tinignan si Jane. “Huwag kang mag alala! Gagawin ko talaga ito!” Sinabi niya, “Ako ay siguradong mabubuhay sa magandang paraan.” Nanlamig siyang ngumiti. “Huwag mo itong pagsisihan!”Tahimik na tumingin si Jane sa desididong anino ng kanyang likuran. Hanggang sa ang kanyang likod ay hindi na nakita, pinilit niya ang kanyang sarili na kumapit sa lahat. Siya ay tumigin sa mga tao sa paligid niya. “Wala ng iba pa. Gawin niyo na ang inyong gawain.”Ang tao sa ilalim ng management ay kaagad na kumalat na parang ibon at hayop.Sa sandaling tumalikod siya, nakita niya ang batang sekretarya na napaso ang kamay na nakayuko sa lapag pinupulot ang mga kalat.“Huwag mo na itong pulutin. Bibigyan kita ng kalahating day off. Pumunta ka sa ospital at ipagamot ang iyong nasunog na kamay. Tanungin mo ang naglilinis na Auntie na pumunta dito...” Habang si Jane ay nagsasalita, inisip niya ito at nagpatuloy, “Kalimutan mo na ito, hindi mo na kailangan

Na may pagod na katawan, si Jane ay nagmaneho ng kotse papunta sa isang residential na gusali, ngunit hindi siya nag parada ng kotse sa underground garage. Umupo siya sa kotse at ayaw talagang lumabas. Binaba niya ang kalahati ng kanyang bintana, inunat ang kanyang ulo palabas at tumigin pataas.Ang kotse ay maliwanag na nakasindi.Bago mabuhay si Sean Stewart dito, ito ay madalas itim na walang ilaw.Ayo na ngayon. Ang mga ilaw ay maliwanag, pinapakita na may taong nagaantay sa bahay para sa kanyang na balikan.Subalit, bakit siya nagdadalawang isip?Ang araw na ito ay napaka gulo sa paglitaw ni Callen Feroch at Jason Dunn. Kailangan niyang sumugod mula sa isang labanan papunta sa kabila. Ang bahay ay ang kanyang pinaka pribadoog lugar, ngunit hindi siya nagmamadali na bumalik.Sa umaga, si Ray ay nagpunta para kuhanin ang susi. Hindi siya nag sabi ng isang salita at umalis matapos na makuha ang susi, ngunit ito ay pinaramdam na siya ay hindi mabait na tao. Hindi niya man lang m