Na may pagod na katawan, si Jane ay nagmaneho ng kotse papunta sa isang residential na gusali, ngunit hindi siya nag parada ng kotse sa underground garage. Umupo siya sa kotse at ayaw talagang lumabas. Binaba niya ang kalahati ng kanyang bintana, inunat ang kanyang ulo palabas at tumigin pataas.Ang kotse ay maliwanag na nakasindi.Bago mabuhay si Sean Stewart dito, ito ay madalas itim na walang ilaw.Ayo na ngayon. Ang mga ilaw ay maliwanag, pinapakita na may taong nagaantay sa bahay para sa kanyang na balikan.Subalit, bakit siya nagdadalawang isip?Ang araw na ito ay napaka gulo sa paglitaw ni Callen Feroch at Jason Dunn. Kailangan niyang sumugod mula sa isang labanan papunta sa kabila. Ang bahay ay ang kanyang pinaka pribadoog lugar, ngunit hindi siya nagmamadali na bumalik.Sa umaga, si Ray ay nagpunta para kuhanin ang susi. Hindi siya nag sabi ng isang salita at umalis matapos na makuha ang susi, ngunit ito ay pinaramdam na siya ay hindi mabait na tao. Hindi niya man lang m
Sapat na ba ang kalahating buhay?!Ang bibig ni Alora Smith ay nakabuka, walang masabi.Ang ilang sakit, tulad ng sabi nila, ay nasa nakaraan at dapat manatili sa nakaraan. Kung ito ay nangyari na, walang ng punto ng paghawak pa dito.Tulad ng mainit na ilaw na kumikinang sa bawat isang bahay, kasama sa ilang libong mga pamilya, bawat isang ilaw ay nagrerepresenta ng maraming kwento.Kadalasan, ang isa na nagawan ng masama ay nauuwi na “makahindi ng kapatawaran.”Tignan mo, ako ay humingi na ng tawad. Kaya bakit ka pa din mayroong sama ng loob? Ikaw ay talagang mapaghiganti, talagang maliit, ikaw ay hindi mapagbigay.Sa sandaling ito, ang mga manonood ay madalas nagsisimula sa sandali na nalinawan at nagsimulang sumali, “Tignan mo, humingi na ako ng tawad, ano pa ba ang kailangan mo? Hindi ka ba magiging mabait kahit isang beses?”Subalit, ang bigat ng sakit na tanging maiintindihan ng mga taong nakaranas na nito.Habang nakatingin si Alora kay Jane Dunn na nagdudulot ng sakit
Ang Stewart Old Manor ay malaking piraso ng lupain. Mayroong katahimikan sa pagkilos at mayroong kilos sa katahimikan. Isang daang taon ang nakalipas, ang mga tao na kayang manirahan dito ay nirerespeto ng marami.Ang amoy ng sandalwood sa ere. Ang mukha ni Old Master Stewart ay nakatago sa usok. Ang tupi sa kanyang may edad na mukha ay lumitaw na malabo sa usok.Si Jane ay dinala sa parlor. Nakatayo siya sa gitna ng kwarto ng matagal na panahon. Maliban kay Old Master Stewart, ang mga tagapagsilbi ng mga Stewart ay nakatayo sa magkabilang panig, nakasuot ng monotone na Chinese tunic suits ang kanilang mga kamay ay nasa kanilang likuran.Sa isang iglap, walang tunog na tumawa si Jane. Tumigin siya sa paligid. Ang kanyang paligid ay pinaramdam na siya ay isang kriminal sa isang korte mula sa sinaunang panahon.Si Old Master Stewart ay mahilig na magsigarilyo ng water pipes. Mayroong putol na tunog ng pagkulo ng water pipe/ Ito ay tumutunog ng putol putol.Si Uno ay nakatayo sa liko
“So, sa huli, gusto mo rin maging si Cinderella sa drama? Pipiliin mo ang pag-ibig?” Tinignan ni Old Master Stewart si Jane na may kalahating ngiti sa mga makulubot nitong mukha.Halatang natatawa ito sa konsepto ni Jane ng ‘pag-ibig’.Bahagya ring natawa si Jane sa sarili. Gusto niya rin naman ng mala-prinsipe at prinsesang ending sa iisang beses na siya ay umibig.Pagkatapos ay naging matalim ang kanyang pagtingin. Hindi kasing dali ang gustong mangyari ni Old Master Stewart.May isang libong paraan ito upang palayasin si Jane. Hindi niya na kailangan pang umabot sa napakahangal na paraan.Isa pa, kung gusto niya rin itong palayasin, bakit ngayon niya lang gusto itong gawin?Bakit hindi pa noon o kaya sa mga susunod pa? Bakit ngayon?Lumapag ang tingin nito kay Uno na nakatayo sa likod ni Old Master Stewart. Mabilis na tumatakbo ang kanyang isipan. Simula noong nagpakita si Sean sa Erhai, hindi niya pa nakikita si Uno hanggang ngayon.Ang ibig sabihin lamang nito ay hindi nil
Imposibleng tumawag ng taxi sa paligid ng Stewart Old Manor.Kailangan niya pa maglakad sa daan sa fork patungo sa kalsada kung saan dumadaan ang mga kotse.Hinila ni Jane ang pagog niyang katawan at naglakad ng dahan-dahan. Hindi man lang nagpakita ng mabuting loob si Old Master Stewart na ilakad siya palabas. Gagawin ito ng kahit sino na mapagkakatiwalaan at marangal.Iniwan lang siya mag-isa ni Old Master Stewart. Hindi man lang siya nag-abala na utusan ang kahit na sino na ihatid siya pauwi. Naglakad si Jane palabas ng Stewart Old Manor at sinundan ang pribadong daan sa fork patungo sa kalsada.“Sandali.”May tumawag sa kanya, at lumingon siya.May kotse na umaandar dahan-dahan bago huminto sa harap niya. Bumaba ang bintana, at lumabas ang ulo ni Uno sa kotse. “Ihahatid na kita.”“Ganito ba talaga siya kabait? Tahimik siyang tinitigan ni Jane ng saglit. Kumulot ang labi niya sa isang ngiti. “Salamat, kung ganon.”Binuksan niya ang pinto at pumasok na sa kotse.Pinaandar
”Kilala niyo ba ‘ko?”Hindi niya pinansin ang pang-iinis at panunya ng mga thug para makakuha ng kaunting impormasyon galing sa kanila.“Ikaw ang mataas at makapangyarihan galing sa Dunn Group. Mayaman ka. Paanong hindi ka namin kilala?”Kinakalikot ng lider ang baseball niyana parang siya ang pinaka maangas an tao sa mundo. “Magkano ba binigay ng taong nagutos sa inyo para gawin to? Bibigyan ko kayo ng doble.”“Wala akong pakialam sa pera.”Napagtanto niyang hindi sila papayag na bumigay. Ang tanging rason para gawin ng mga thug na ito ay dahil sa pera.Ngunit, ang mga thug sa harap niya ay hindi ito ginagawa para sa pera.Kahit na, hindi lang pera ang habol nila.Kung hindi ma, paano nila ito tatanggihan nang hindi nag-iisip kung inalok niya ito ng dobleng pera?Sa puntong ito, kaunti lang ang posibleng kandidatong nasa utak niya. Sa kisapmata, sumulyap siya at sinabing, “Ang taong kumuha sa’yo ay matangkad, maitim, at may peklat sa likod ng kanyang kamay, tama ba?”Kahit n
Sa dulo, hindi tumama kay Jane ang bat ni Porker.Ngunit, ito ay tumama sa makapal at malapad na likod.Nanginginig ang mga kamay ni Porker. Tinignan ng pinuno ng mga thug yung tao na biglang lumitaw mula sa manipis na hangin. Ngayon lang, siya ay natulak sa pader na galing sa pwersa. Hindi na niya iniisip kung paano siya tinulak ng tao. Sa halip ay tinitigan niya ang taong bigla lumitaw nang biglaan.“S-S-Sino ka?”Saan galing ang taong ito?Nagtataka pa rin siya nang bigla niyang naalala na hindi niya pa nagawa ang dapat niyang ginawa. Nangutya siya at tumawag, “Porker, atake!”“Pero…”“Walang pero-pero. Pagkatapos natin, aalis tayo sa siyudad na ito at hindi na tayo babalik pa.”“Pero ang tao na ito… Paano kung….Paano kung…”“Wala ng paano kung. Pag-isipan mo. Pag-isipan mo lahat ng pera na pwede mo makuha. Sapat na iyon para mamuhay tayo ng walang inaalala. Pagkatapos natin, pwede na tayo tumira ng magarbo ayon sa gusto natin.”Nag-aalangan pa rin si Porker mula sa pagkag
Nakaramdam si Jane ng basa sa kanyang mukha. Pawis ito galing sa noo ng lalaking ito.Nakaramdam siya ng buko sa lalamunan niya at tinulak niya ito gamit ang lahat ng lakas niya. Ang lalaki sa harap niya ay napahakbang sa likod. “Janey, ‘wag…”“Okay lang.” Nilabas niya ang braso niya para hawakan ang braso ng taong hahakbang ulit palapit sa kanya. Nakita siya ng maskuladong lalaki at masungit na napangiti.“Nagaalala akong hindi kita kayang saktan pero napakabait mong babae. ‘Wag kang kikilos.”Sa dulo ng kanyang mata, nakita niya ang bat na nalaglag ni Porker kanina sa sahig. Yumuko siya at pinulot ‘yun. Hinampas niya iyon sa lugar nang ‘di tumitingin.Wala siyang karanasan sa pagkikipaglaban. Hindi siya sanay lumaban. Hindi niya alam kung nakakapalo ba siya o hindi. Ngunit sa puntong ito gusto na lang niyang mabuhay at lumaban pabalik.“Alis!”“Layo!”“‘Wag kayong lalapit!”“Sabi ko umalis kayo! Hindi niyo ba ‘ko naririnig?”Hinampas niya ulit ng malaki ang baseball bat nan
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si