Lahat ng Kabanata ng Mapanganib na Pagbabago: Kabanata 91 - Kabanata 100

Isang kamay ang biglang humablot sa kanyang baba at tinaas ito ng pwersahan, pinatitingala siya. Ang kanyang magandang inukit na itsura ay nasa harapan ng mata ni Jane.Ang nanlalamig na tingin ni Sean ay nakatuon sa kanyang mukha. “Ang ospital o ang bangko? Jane Dunn, bibigyan kita ng pag-asa na magdesisyon.”Ang kanyang mukha ay sobrang lapit na nakikita niya ang balahibo sa kanyang balat. Mayroong determinasyon at katigasan ng ulo sa mata ni Jane. “Gusto kong pumunta sa bangko,” isa-isa niyang sinabi ang bawat salita, walang intensyon na sumuko sa kanya.“Kulang ka na nga ng isang kidney, pero ang lakas ka ng loob na uminom?” Pina alala ng lalaki sa kanya sa kanyang nanlalamig na boses. “Gusto mo bang mamatay?”“Gusto kong pumunta sa bangko!”“Kahit na ibig sabihin nito na maaari kang mamatay?”Tinignan niya ang lalaking nasa kanyang harapan ng hindi kumukurap bago buksan ang kanyang bibig at kalmadong sinabi, “Tama ka dyan.” Hindi ito ang una niyang beses na sinugal niya ang

Si Alora ay sobrang kabado habang hinarap niya si Sean Stewart. “Mr. Stewart, naaawa lang ako kay Jane.”Ipinapaliwanag niya kung bakit niya tinulugan si Jane na itago ang lahat ng pera na kinita niya mula sa lalaking nasa harapan niya ngayon.Sa ngayon, si Sean ay wala sa mood.Ang mga huling tumatagos na salita ng babaeng iyon ay maririnig sa kanyang mga tenga at hindi niya magawang maalis ang mga ito gaano man niya kahirap subukan. Nang marinig niya si Alora na nagsabi na “naaawa ako kay Jane”, ang kanyang mga labi ay kumurba ng nanlalamig.“Alora, wala sa mga kasamahan ko ay santo.”Naaawa siya para sa babaeng iyon?... Ang babaeng iyon na susumpa at iinsulto sa isang patay na best friend?Paano na lang ang taong ito ay nararapat na kaawaan?Siya ay galit, hindi niya magawang masabi!Hindi siya kailanman nagalit ng ganito kahit ng makita niya kung gaanoong nakakaawa at kababa ang kinalabasan niya!Ang Jane na kanyang naaalala ay mayabang at nagwawala na parang hangin. Hindi

Si Joseph Dunn ay binaba ang tawag at tumalon paalis ng kama, kinuha ang kanyang night robe katabi niya at sinampay ito sa kanyang balikat.Naantok na tinanong ng kanyang asawa, “Ano ang nangyari?”“Ano ang nangyari?” Si Joseph ay nagalit. “Ang iyong magaling na anak ay naging isang pokpok!”Whoom!Pakiramdam niya na mayroong pagsabog sa tenga ni Mrs. Dunn!Kaagad siyang bumangon sa kama. “Ano ang sinabi mo?”Nagkamali siya ng pakakarinig, sigurado.“Si Old Master Hoffman ay personal akong tinawag at sinabi na si Brendan ay nakita siya gamit ang kanyang sariling mata. Ang loka lokang babaeng iyon ay binebenta ang kanyang serbisyo sa East Emperor ngayon!”Si Mrs. Dunn ay hindi na magawang manatiling nakaupo lang. “Hindi pwede! Hindi ito maaari! Si Jane ay isang mayabang na babae, hindi maari na gagawa siya ng bagay tulad noon! Hindi kaya nagkamali ang batang Hoffman na iyon sa ibang tao?”“Si Old Master Hoffman ay tinawagan ako mismo. Ano sa tingin mo?” Si Joseph ay seryoso ang

Tinanong ni Sean si Jane kung ano ang kanyang nagawang mali.Mali?Ano ba ang tama?Ano ba ang mali?“Wala akong ginawang mali.”Sabi ni Jane.Ang kanyang puso ay kumikirot ng sobra na siya ay nahihirapan!Talagang tinanong ni Sean si Jane kung alam niya kung ano ang maling nagawa niya?Ha ha!“Mr. Stewart, kung sasabihin mo na mali ako, kung gayon nagkamali ako. Subalit, tinatanong mo ako kung alam ko kung ano ang mali kong nagawa.” Tinaas niya ang kanyang baba. Ang mayabang na tingin na makikita sa kanyang mukha ay nakakasilaw sa mata. Ang kanyang ngiti ay humatak sa isang gilid ng kanyang sugatang bibig na parang mukhang kaakit akit ba Jane Dunn tulad dati sa Shanghai. “Hindi ko alam kung ano ang nagawa kong mali.”Hinanakit!Ang hinanakit kay Rosaline Summers. Hindi na niya magawang magsinungaling sa kanyang sarili. Sabi ni Jane Dunn sa kanyang sarili, ‘Bakit hindi ako mabaliw isang beses lang—ano ngayon? Kung masama man ang mangyari, babalik lang ako sa impyernong iyon!

Si Joseph Dunn ay nanginginig sa galit!Tinuro niya si Jane Dunn at pinagalitan, “Masamang bata! Ikaw ay paparusahan! Paano ko nagawang magkaroon ng masamang anak tulad mo!”Pinipigilan ang makirot na pakiramdam sa kanyang mata, nagngitngit ang ngipin ni Jane Dunn ng matindi, takot na isisigaw niya ang hindi maubos na mga salita kapag hinayaan niyang bumitaw ang kanyang kagat!Tanging pagkatapos huminga ng malalim, saka niya lang nagawang manatiling kalmado, “Mr. at Madam Dunn, masyadong gabi na ngayon. Mauwi na po kayo at makapagpahinga na.”Ang kanyang kamay ay namula matapos na mapaso ng mainit na tubig, pero hindi niya napansin ang sakit.Hindi niya naisip ang ideya na ang kanilang unang pagkikita matapos na makalaya siya mula kulungan ay magiging ganoon.“Kailangan mo akong bigyan ng malinaw na paliwanag. Saan mo nakuha ang lahat ng perang ito!” Tumatangi si Joseph Dunn na palagpasin si Jane Dunn. Tinitigan niya ito at sinabi, “O gusto mo ba na ako ang gumawa nito? Ang lahat