Mukhang ang buhay ay naging isang tunog na lang muli.Matapos ang trabaho.Si Alora ay inilagay lahat ng mga check pabalik kay Jane Dunn.“Maraming salamat, Alora.” Hindi ito tinanggihan ni Jane Dunn. Itatago niya ang pera ng maigi. Nang si Sean Stewart ay napagod at nabagot na walang katapusang larong ito, siya ay kukuhanin ang pera at aalis. Siya ay tatakbo ng malayong malayo, hindi na muling babalik.Si Jane Dunn ay umalis sa opisina ni Alora habang maingat na inilagay ang bag na puno ng mga check at cash sa kanyang telang bag. Hinimas ni Jane Dunn ito na para bang kayamanan… ‘Luka, ito ang susi sa ating pangarap sa Erhai. Hintayin mo ako, Luka. Pinapangako ko na ako ay siguradong magtatrabaho para magawa ito.’Kung gayon, naalala niya na ang mga labi ni Luka ay inilagay sa punerarya… ‘Intayin mo ako, Luka! Dadalhin kita sa asul na kalangitan at puting ulap ng Erhai!’Tumawag si Jane ng taxi pagkatapos ng trabaho— isang luho na madalang niyang pinag gagastusan.Ang taxi ay hu
Si Joseph Dunn ay nanginginig sa galit!Tinuro niya si Jane Dunn at pinagalitan, “Masamang bata! Ikaw ay paparusahan! Paano ko nagawang magkaroon ng masamang anak tulad mo!”Pinipigilan ang makirot na pakiramdam sa kanyang mata, nagngitngit ang ngipin ni Jane Dunn ng matindi, takot na isisigaw niya ang hindi maubos na mga salita kapag hinayaan niyang bumitaw ang kanyang kagat!Tanging pagkatapos huminga ng malalim, saka niya lang nagawang manatiling kalmado, “Mr. at Madam Dunn, masyadong gabi na ngayon. Mauwi na po kayo at makapagpahinga na.”Ang kanyang kamay ay namula matapos na mapaso ng mainit na tubig, pero hindi niya napansin ang sakit.Hindi niya naisip ang ideya na ang kanilang unang pagkikita matapos na makalaya siya mula kulungan ay magiging ganoon.“Kailangan mo akong bigyan ng malinaw na paliwanag. Saan mo nakuha ang lahat ng perang ito!” Tumatangi si Joseph Dunn na palagpasin si Jane Dunn. Tinitigan niya ito at sinabi, “O gusto mo ba na ako ang gumawa nito? Ang lahat
Kahit na ito ay kakaiba, mayroon talagang matinding sakit sa kanyang mata… Kadalasan, ang pinakamalapit na tao ay ang mga tao na magdudulot ng pinakamatinding sakit. Tumawa si Jane Dunn. Nakakaaliw na couple. Ang isa ay tinanong siya bakit siya nabubuhay ng simple at mababang buhay. Habang ang isa naman ay mas malupit sa pagtatanong sa kanya kung sino talaga siya ng diretsuhan.Nabalot siya ng pagod.Subalit, ang laban ay malayo pa sa katapusan.Ang mga salita ni Jane Dunn ay nagpaputla ng mukha ni Joseph Dunn. Sa isang iglap, nakaramdam siya ng guilt sa kailaliman ng puso niya. Subalit, inutos niya pa din kay Jane Dunn.“Baguhin mo ang iyong trabaho! Huwag ka ng gumawa ng walang hiya trabaho pa! Ginagawa mong tanga ang iyong sarili!”Ang gilid ng kanyang mata ay tinignan ang mga bulto ng pera at maraming cheque sa lamesa. Ang bahid ng guilt na meron siya kanina ay biglang nawala ng walang bakas!“Ang lahat ng maduming perang ito! Hindi ka ba nahihiya sa paghawak at sa paggamit s
Ang pintuan ng dorm ay naiwang nakabukas. Sa may sala, ang babae ay nakasalampak lang sa lapag at nakatitig ng blangko sa lapag.Ganun na lang, nagpatuloy siyang nakatitig ng blangko sa lapag. Isang tali ng luha ang tumulo pababa mula sa kanyang mukha ng mabagal.Siya ay naalala ang ngiti ni Mona Lisa. Masasabi na ang isa sa mata ni Mona Lisa ay umiiyak habang ang kabila naman ay nakangiti. Ito ay nakakatawa at imposible.Si Jane ay nararamdaman na ito ay base lang sa pagpili ng kulay ng mga pintor, na pinagusapan ng mga sumunod na henerasyon.Paano na lang magagawa ng kahit na sino sa mundong ito na magkaroon ng mata na parehong umiiyak at ngumingiti sa parehong sandali?Ito ay talagang sobrang kakaiba!Subalit, ngayon, iniisip ni Jane Dunn na ang pagkakaroon ng dalawang hati ng pakiramdam na maaaring maranasan ng sabay sa mundong ito ay talagang posible.Ito ay eksakto kung ano ang nararamdaman niya ngayon.Ang nakakakilabot na pakiramdam ng paghihiganti ay nagtulak sa kanya
Si Sean Stewart ay biglang nagdalawang isip na pumunta sa East Emperor.“Bakit hindi ka nagpupunta sa East Emperor kamakailan lang?” Si Elior White ay nakaupo sa office table ni Sean Stewart ng masungit.Si Sean ay hindi man lang ginalaw ang kanyang kilay. Tumawa ng mahina si Ray Sierra. “Anong problema, Elior White? Ano ang inaasahan mong gagawin niya sa East Emperor?”Si Elior White ay inikot ang kanyang mata kay Ray Sierra. Ang kwento ay maaaring tumagal ng ilang araw. Si Ray Sierra ay galing sa ibang bansa, kung kaya wala siyang alam tungkol sa mga bagong pangyayari.“Hoy, hindi pwedeng ginagawa mo ito dahil sa kanya, hindi ba?” Kumatok si Elior White sa lamesa.Si Sean Stewart ay walang sinabi. Sumandal paharap si Ray Sierra na may nangtsitsismis na itsura sa kanyang mukha. “Sino? Sino? Dahil sa kanya? Sino siya?” Tapos, na may kaparehong pilyo at nangtsitsismis na tingin, sinabi niya, “Yo, ang ating mahusay na chairman Mr. Stewart ay may gusto sa isang tao? Sino dilag kaya i
Ang kalangitan ay malinaw at ang araw ay medyo matindi ang sikat. Si Jane Dunn ay binalot ang coat palapit sa kanyang katawan. Ang kalsadang nililinyahan ng puno ay mas kakaunti ang tao ngayon. Gayunpaman, kahit na sinong makasalubong niya ay tinititigan siya ng may kakaibang tingin sa kanilang mukha.“Mayroong bang… kung anong mali sa kanya?”Nilagpasan siya ng isang couple, tumingin sa kanilang likod para sulyapan si Jane bago magusap sa mahinang mga boses. Kahit na kung sila ay hindi naguusap sa harapan ni Jane Dunn, hininaan pa din nila ang kanilang boses.Mga piraso ng pag uusap ng ibang mga tao ang maririnig sa likod ng kanyang ulo. Nasanay na siya sa madalas gulat na ekspresyon ng mga taong madalas na nakakasalubong niya.Tinaas niya ang kanyang ulo at tumitig sa araw na nasa itaas ng kalangitan. Naiintindihan na niya na ang kanyang kasuotan ay nakakatakot sa paningin ng ibang tao sa sandaling iyon.Habang ang lahat ay nakasuot ng short sleeves, pantalon at mga dress, binab
Sa summer ng kanyang ikatlong taon sa middle school, sinabi ni Jane, “Sean Stewart, maging magkasintahan tayo. Aalagaan mo ako.”Ang nakaputing shirt na binata ay tumalikod at tinignan siya gamit ang kanyang malinaw na mata ng phoenix na walang sinasabi. Tumalikod siya at nagsimulang maglakad. Hinabol niya ito at hinawakan ang kanyang kamay mula sa likod. “Ang sama mo. Madali lang talaga akong alagaan. Sa tingin mo ba hindi mo magagawa ito?”Hanggang sa ngayon, naaalala pa din ni Jane Dunn ang sagot ng binata..Sinabi niya, “Hindi sa hindi kita kayang alagaan, ngunit ito ay dahil sa hindi ikaw ang tama para sa akin.” Tumalikod siya matapos sabihin ito, hinahayaan siya na hawakan ang kanyang kamay hanggat gusto niya. Hinawakan niya ang kamay nito at naglakad palabas ng school gate.Naalala ni Jane Dunn ang kanyang sarili na nakatingin na magkaugnay na daliri ng sandaling iyon. Ano kanya ang iniisip niyang muli?Ah… Naalala ko na ito ngayon.Sa sandaling iyon, “Kung hindi ako ang t
Nanginig ang puso ni Jane Dunn. Sa sandaling ito, hindi na niya magawang makita ang inosente pero makasariling lalaki na nakatayo sa kanyang harapan.Akala niya na magagawa niyang niyang mainis ito at magawa siyang paalisin matapos sabihin ang mga iyon.Sa halip, siya ngayon ay medyo nahihirapan.Siya ay tuluya ng nagseryoso at sinabi kay Haydn Soros, “Mr. Soros, ang halik kanina ay hindi libre. Tandaan mo magbayad ka, Mr. Soros.”‘Sigurado… ang pagkasabi ko nito ay sapat na?’ Inisip ni Jane Duun.Nakita niya ang lalaki sa kanyang harap na bumitaw ang isang kamay para umabot sa kanyang bulsa. Ng inunat niya muli ang kanyang kamay, inilagay niya ang kanyang palad sa harap ng kanyang mukha at sinabi, “Heto, kuhanin mo ito.”Si Jane Dunn ay nagulat. Hindi pa siya nakasalubong ng katulad ni Haydn Soros dati.Siya ay walang masabi habang nakatitig siya ng blangko sa mga pulang note sa palad ni Haydn Soros. Hindi alam ni Jane Dunn kung ano ang kanyang magiging reaksyon.“...” Binibig
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si