All Chapters of Woundead Heart (Tagalog): Chapter 21 - Chapter 27

"Aalis ka?" tanong ko kay Sean. Naka bihis ito nang pang alis."Yeah. I have meetings with a friend," aniya habang inaayos ang necktie."Sino?" I asks curiously,"Don't worry baby, everything is fine. It's just a friend." he said, assuring me that there is nothing to be worry about."Uh-huh, what time ka uuwi?""I'll text you when I come home. I have to go baby," nagmadali itong kinuha ang susi ng kaniyang sasakyan.Naiwan naman akong nakatulala sa kama namin. Naging maayos naman ang lahat at bumalik na kami sa dati niyang masyon. Madalas kong mapanaginipan si manang tungkol sa nangyare sa kaniya. But she didn't have justice for her. Not yet. Masyadong mailap ang mga taong 'yon.Kung may magagawa lamang ako, handa akong mag bigay ng hustisya para kay manang. Pero ano naman ang kaya kong gawin, ni wala akong sapat na lakas para tulungan siya.

"Iiyak mo lang anak, mahirap kapag kinimkim mo ang sakit. Baka saan pa mapunta 'yan." ani mama. Pumasok ito sa kwarto ko. Hinayaan ko lamang na nakabukas ito at lahat ay pwedeng pumasok. "A-akala ko iba siya, akala ko masaya lang kami na magkasama." "Alam anak, ang pag ibig ay hindi ganyan. Mayroong saya, lungkot at pait. Parte 'yan ng buhay. Masakit oo. Pero hindi laging masaya ang buhay. Bawat problema ay may solusyon, napag uusapan." "Hindi ko pa kaya, ma."  "Eh 'di hindi kaya. Huwag pilitin. Hayaan mong ang panahon ang mag desisyon para sa inyo, dahil alam naman natin na hindi natin ito hawak." Niyakap ako ni mama at hinagod ang likuran ko. Ramdam kong nahihirapan rin siya na makita akong ganito. She always see me as one of her bravest daughter. A fighter.  Iniwan na ako ni mamasa kwarto ko at hinayaan akong mapag isa. Nagpapasalamat ako na walang nag balak istorbohin ako sa aking pag pahinga.  Kaagad kong na

"Ma'am, ano ang masasabi niyo tungkol sa kinasasangkutan niyo ngayon? Is this true ma'am?" sunod-sunod na tanong ng reporter."I'm sorry but I don't have to explain anything without my lawyer's consent." I explained to the reporter.Patakbo akong nag tungo aking sasakyan habang hinahabol ako ng mga reporter. Kaagad kong pinapatakbo ang sasakyan ng may humarang sa harapan ko. Thank God I was able to stop the car or else I would get hit in front of me. Nang makitang huminto ako ay tumakbo patungo sa akin ang mga report.I saw Sean, he knocked on my door in a hurry. Binuksan ko ang bintana para marinig siya. "What?!" inis kong tanong."Get out of your car, I'll take you away from here." he said in an authoritative voice. Kaagad naman akong lumabas ng sasakyan at walang tanong na sumakay sa sasakyan niya."Don't worry about your car, someone will pick it." he assures me."T-thanks," sabi ko. "You should have let me deal with them. I can tak

"Kumain pa kayo ng marami at tiyak na pagod kayo  sa biyahe." anang ni Nanay sa amin.   Ngumiti ako sa kanya at hinaplos ang mga palad bilang pasasalamat na walang sawa niyang pag aalaga sa amin. Ibang-ibang awra ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. I felt like every move I make, someone is looking at me intensely. Para bang may nagawa akong kasalanan sa taong iyon.   "Okay ka lang?" naagaw ang atensyon ko ng hawakan ni Albert ang palad ko.    "Uh-huh, sorry. I'm fine. May iniisip lang. Pero ayos lang ako 'wag kang mag alala," wika ko.   "Hey, don't force yourself, okay? Makakasama iyan sa kalusugan mo." may bahid na pag aalala sa tono niya.   "I won't. Thank you," sabi ko at bumalik na sa pagkain. Ramdam kong nakatitig pa rin sa akin ang kaibigan ni Albert kaya nagmamadali akong tapusin ang pagkain ko dahil hindi ko na kaya. Parang sasabog ang puso ko kapag tumagal