All Chapters of Woundead Heart (Tagalog): Chapter 11 - Chapter 20

Callie's birthday happened in the mansion where he first brought me. 27th of May is his  32nd birthday. I gave him a present for his day kahit hindi ko alam kung ano ang gusto niya. "I'm sorry, boo. I have no idea what to give you. I really am." "Nah. Anything is fine as long you're here."aniya, Iginaya niya ako roon sa couch kung saan ang mga bisita ay naroroon.  Inilibot ko ang aking paningin mga nag iinoman at naglukuwentuhan. "Thank you, boo. Babawi ako next time, okay?" Nahihiya ako sa regalo ko. It's an eclipse pendant na mayroong locket, kung saan may picture naming dalawa. "Hey, don't be bother. I like it, okay? I'll keep this for you, baby." He gave me a hug and planted kisses on my forehead. Isang malakas na tikhim ang unagaw sa mga nagsasayang bisita. Biglang kumalabog ng mabilis ang puso ko, it feels like it's going to crush anytime. I felt a liquid in between my thighs when I saw

"Ma, what happened?"pag aalala kong tanong. Narito kami sa hospital ngayon. Kagagaling ko lamang sa shop nang makatanggap ako ng tawag mula kay Annie."Y-your dad, inatake siya sa puso."Hagulgol ni mama. Inalo ko siya at niyakap ng mahigpit. Nag unahang tumulo ang mga luha ko dahil sa balitang iyon."Shh... it's okay ma, malalagpasan natin ito, okay? Magdasal lang tayo." wika ko, kahit sa loob-loob ko ay napanghihinaan na rin ako. Matagal ng may sakit si papa kahit noon pa man, pero dahil sa katigasan ng ulo ayaw niyang makinig at trabaho pa rin ang nasa isip.We're all here at the hospital, mga kapatid ni papa and mama in both sides. Nakakatuwa  lang na sa ganitong paraan ay pamilya pa rin talaga ang maasahan. Pamilya pa rin ang uuwian sa lahat ng mga nangyare.Nagpaalam ako na may bibilhin lang sa labas, pero ang totoo ay hindi ko alam. Bigla na lamang bumuhos ang luha ko sa sobrang sakit na nadaram

"I'm sorry for what happened  last time. "sabi ko, "This pasts months, I haven't clear my feelings towards you dahilan para umabot tayo sa ganito. I hope you don't mind, Aaron. I loved you before, totoong minahal kita noon, tinanggap kita at pinatawad sa kabila ng lahat. Hanggang doon na lang 'yon, past is past ika nga. Naka move on na ako, and I realized it lately. Sana maging happy ka sa desisyon ko, because I am happy for you. Palayain na natin ang isa't isa, Aaron.""I'm sorry for everything, I thought we could get a chance. I've been selfish for all over those years, I have hurt your feelings and I was fool at that time, I admitted those."he said, tears streams on his cheek, redden his eyes. It makes me sad for letting him feel this ways. "I wish you a happy and wonderful life even without me, I loved you so much, sweet girl. You've grown and matured enough. Guard your heart for the right man, as you favour me."he added.I run and gave him a tight hug as if i

Nagka tinginan kami saglit. Tumikhim siya saka tumayo at nag tungo sa gawi ko. My heart is traitor, hindi dapat ito makaramdam ng special na pagmamahal na galing sa kanya dahil wala namang kami. Even he told me na mahal niya ako. "Where have you been? Hmm? I went in your house but no one was inside. Tell me, where have you been?" may diin na tono sa kaniyang boses. Napasandal ako sa wall nang dumungaw siya sa mukha ko. Pinangko niya ang dalawa niyang kamay habang diretsong naka tingin sa akin. Nag iwas ako ng tingin dahil hindi ko siya kayang tignan. Naguguluhan ako sa inaaakto niya sa akin. " Bakit parang concern ka? Sexual attachment lang mayroon tayo. Kaya wag kang umakto na parang may 'tayo' " sabi ko. Ramdam ko ang pamumula ng mukha ko sa mga titig niya ng sulyapan ko siya. "Hmm...that's my baby. "he teases me.  "Once I marked mine, it's mine only. You don't have to ask for label baby because

"Manang! Asan ka?!" natataranta kong tanong ng magising ako. Bigla akong mag panic sa hindi malaman. Sariwa pa rin sa akin ang mga alala ay pangyayare kagabi.Kaagad akong bumaba at nag tungo sa sala para silipin si manang ngunit bumungad sa akin ang mga nagkalat na gamit sa sala. Hinahanp ko kaagad si manang pero wala ito sa sala, sa banyo pati sa kusina. Lumabas ako para silipin siya at hindi ako makapaniwala na naroon siya sa mga paso, sa gilid wala ng buhay. Naliligo sa sariling dugo napatakip ako ng bibig sa pagkabigla."Manang! Gumising ka manang!" tanging sigaw ko na lamang. Pinilit ko siyang niyugyog pero wala na talaga. Patakbo akong nag tungo sa loob para tunawa ng ambulansya at mga pulis. Wala ako sa katinuan habang tumatawag sa mga ito. Nanginginig ang buo kong katawan. Para akong lantang gulay ng dumating ang mga pulis at ambulansya while they were interviewing me I wasn:t at my sense. I know they notice