All Chapters of TIMELESS ONES TRILOGY (FILIPINO ROMANCE): Chapter 21 - Chapter 30

EIGHT DAYS LATER… “ARE you sure kaya mong mag-drive? You know what pwede naman nating ipagpabukas nalang ang pagluwas ng Manila. Tutal gabi narin naman,” ang worried na tanong ni Anya sa nobyo niyang si Phil. Malagkit ang titig habang ang magandang ngiti sa mga labi ni Phil ay tila naka-plaster na. “Nothing to worry, and besides na sa akin na ang lahat ng dahilan para maging maingat.” pagkasabi niyon ang makahulugan pa siyang kinindatan ng binata. Nag-init ang mukha ni Anya sa ginawing iyon ng nobyo. “Pilyo,” aniyang pabiro itong inirapan pagkuwan. Ilang sandali pagkatapos ay nasa byahe na sila ni Phil pa-Maynila. Mahilig silang mag-travel ni Phil. Isa iyon sa marami nilang pagkakatulad ng binata na nakikita niyang dahilan kung bakit madali silang nagkahulihan ng loob nang ligawan siya ng nobyo noong pareho palang silang nasa kolehiyo. Pareho silang nasa huling taon noon ng binata. Hotel and Restaurant Management ang kurso niy

ONE MONTH LATER“GWAPO na romantic pa!” ang kinikilig na turan ni Lea, isa sa mga kaklaseng babae ni Anya.“Kung ako ang girlfriend mo, hay naku wala na akong mahihiling pa!” si Janice naman iyon saka inilapit sa mukha nito ang hawak na campus journal at matunog na hinalikan. Doon natatawa niyang nilapitan ang dalawang kaklase.“Anong nangyayari sa inyo?” ang amuse niyang tanong.Umikot ang mga mata ni Lea habang nakangiting nakatingala sa kanya. “My god Anya hindi mo ba alam? Ah, baka hindi mo pa nababasa ang unang issue ng campus journal natin para sa sem na ito?” anito sa tinig na hindi makapaniwala.Umiling siya. “Hindi pa nga, bakit ano bang meron?” aniyang kinuha sa kaklase ang hawak na dyaryo.“Tingnan mo, hindi ba ang gwapo? At siya ang nagsulat ng tulang iyan! Bukas! Sana ikaw nalang ang bukas

“BAKIT ba simula nung pumasok ako palagi ka nalang nagmamadali. Saka isa pa, saan ka nagpupunta?” salubong ang mga kilay na tanong sa kanya ni Tristan. Martes at gaya ng dati kasabay niya ito sa pagkain ng lunch. Ang kaibahan nga lang ay wala sina Carol at Joy. Kagaya niya ay may nobyo narin kasi ang dalawa kaya hindi na niya nakakasabay sa pagkain ng pananghalian ang mga ito ilang araw narin ang nakalipas. “Ano bang sinasabi mo?” medyo irita niyang tanong saka nakasimangot na sinulyapan si Tristan. Aminin man niya o hindi, talagang naiinggit siya kina Joy at Carol. At least ang mga ito malayang nakakasama ang kani-kanilang mga nobyo. Habang siya, guwardiyado ni Tristan. Maiintindihan pa siguro niya kung kuya niya ito. Dahil gaya na nga ng sinabi niya noon, may limitasyon ang panghihimasok ng isang kaibigan. Mabuti na nga lang at mabait si Lawrence, naiintindihan nito ang sitwasyon ni Tristan kaya ito nagbibigay.

NAGISING si Anya kinabukasan na wala na ang binata sa tabi niya. Mabilis siyang napabalikwas ng bangon saka pagkatapos ay nilamon ng kaba at takot ang kanyang dibdib. Nag-iinit ang mga mata niyang binuksan ang cabinet ng damit ni Lawrence para lang mapahagulhol nang iyak nang makitang napakalinis niyon at wala na ni isang piraso ng damit at gamit ang natira. Impit siyang napahagulhol sabay naupo sa tinulugang kama. Wala na ang lalaking pinakamamahal niya, iniwan na siya. Gusto niyang magalit pero bakit parang hindi nagkakapuwang iyon sa puso niya? Dahil ba alam naman niya ang dahilan kung bakit ito nagawa ng binata sa kanya? At alam niya mismo sa sarili niyang pareho lang silang nasasaktan? Nagpahid siya ng luha saka lumabas ng silid. Sa sala agad na nahagip ng paningin niya ang isang papel sa ibabaw ng center table. Malalaki ang mga hakbang niya iyong nilapitan, dinampot at binasa. Anya,

“MUKHANG masaya ka?” kinahapunan ay dumating si Fritz para sunduin ang Yaya at anak nitong si Ismael. Umangat ang makakapal na kilay ni Lawrence saka nakangiting isinandal ang likuran sa kinauupuang swivel chair. “Guess what?” siya man ay naramdaman ang kakaibang kasiglahang kalakip ng kanyang sinabi. Nakangiting ibinagsak ni Fritz ang sarili sa mahabang sofa saka itinaas ang mga binti sa center table. “Ginawa mo pa akong manghuhula. Bakit nga?” amuse nitong tanong. Noon siya tumayo saka naupo sa katapat na sofa ng kinauupuan ng kanyang kuya. “Naalala mo ba iyong naikwento kong babaeng dinala ko sa ospital two years ago?” Bahagyang nagsalubong ang mga kilay ni Fritz na tila ba inaaalala ang sinabi niya. “Iyon bang dinala ninyo ni Rodel?” Tumango siya. “Maniniwala ka ba kapag sinabi ko sa’yong siya ang dahilan kung bakit nag-drop ako sa university na pinapasukan ko noon sa Maynila? At maniniwala ka rin bang siya ang nag-iisang