All Chapters of กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ: Chapter 551 - Chapter 560

ในเหล่าครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจ เด็กผู้หญิงมักจะหมั้นกันตั้งแต่อายุยี่สิบปียิ่งไปกว่านั้น ส่วนใหญ่จะแต่งงานทันทีที่จบการศึกษาจากวิทยาลัยเมื่ออายุยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปีดังนั้นโดนัลด์จึงหวังให้นายท่านมัวร์พูดถึงเรื่องนี้กับจัสมิน เขายังหวังว่านายท่านมัวร์จะขอให้จัสมินยอมรับข้อเสนอการแต่งงานด้วยตัวเองเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ในเหล่าตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจ ล้วนทราบดีถึงการจัดเตรียมครอบครัวสำหรับการแต่งงาน ตราบใดที่ผู้อาวุโสในครอบครัวเตรียมการ คนรุ่นใหม่ก็จะเชื่อฟังพวกเขาโดยธรรมชาตินายท่านมัวร์ไม่ได้คาดว่า โดนัลด์จะยังยืนกรานต่อไปแม้ว่าเขาจะปฏิเสธข้อเสนอการแต่งงานไปตรง ๆ แล้วก็ตามดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหัวเราะ และโบกมือขณะที่เขาพูด “พูดตามตรง จัสมินยังเด็กมาก ฉันยังไม่อยากให้เธอแต่งงาน ยังไงซะ พี่ชายของเธอก็ยังไม่แต่งงานด้วยซ้ำ”ในเวลานี้ โดนัลด์โพล่งออกมาว่า “เด็กผู้ชายสามารถรอที่จะแต่งงานได้แม้ว่าพวกเขาจะอายุมากขึ้น แต่ผู้หญิงนั้นไม่ได้หรอกนะครับ! อายุสุดท้ายที่พวกเขาจะแต่งงานคือเมื่อพวกเขาอายุยี่สิบสี่หรือยี่สิบห้าปี ถ้าผู้หญิงรอจนเธออายุสามสิบปีแล้วค่อยแต่งงาน นั่นจะเป็นการล

นายท่านมัวร์พยักหน้าเบา ๆ ขณะที่โดนัลด์และฌอนชำเลืองหน้ามองกันฌอนมองเห็นสิ่งที่พ่อของเขาพยายามจะพูดผ่านสายตา เขาสนับสนุนให้ฌอนเข้าหาจัสมินเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับข้อเสนอการแต่งงานไม่นานจัสมินก็เข้ามาในบ้าน เธอแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นโดนัลด์และฌอนที่บ้านของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอรีบสงบสติอารมณ์และทักทายพวกเขาอย่างสุภาพโดนัลด์ยิ้ม “ว่าไงจัสมิน ปู่ของเธอกับลุงกำลังพูดถึงเธออยู่พอดีเลย”จัสมินถามด้วยความประหลาดใจ “พูดถึงหนูเหรอคะ? เรื่องอะไรเหรอคะ?”ฌอนมองจัสมินอย่างเซ็ง ๆ แล้วพูดว่า “จัสมิน เรารู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก นี่เรียกได้เราเป็นคู่รักตั้งแต่วัยเด็กหรือเปล่านะ? แล้วตระกูลของพวกเราเป็นมิตรกันมาหลายสิบปีแล้ว ทางเราจึงอยากที่จะสานสัมพันธ์เก่า ๆ ของเราด้วยการแต่งงาน ดังนั้นผมจึงขอให้พ่อของผมมายื่นข้อเสนอการแต่งงานกับคุณปู่ของคุณ และเขาบอกว่าให้เคารพการตัดสินใจของคุณ ผมขอทราบได้ไหมว่า คุณจะให้โอกาสผมหรือเปล่า?”จัสมินพูดติดอ่างอย่างงุ่มง่าม “ฌอน เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว มันไม่กะทันหันไปหน่อยเหรอที่คุณจะพูดแบบนี้…”“โอ้ ถ้าคุณคิดว่าผมกะทันหันเกินไป เราเริ่มต้นกันได้อย่างช้า ๆ ก็ได้ ลองออ

“เลี้ยงรุ่น?” เอเลนพูดอย่างดูถูกว่า “พวกคุณเป็นกลุ่มคนแก่ที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงอยากให้มีการเลี้ยงรุ่นอีกล่ะ? คุณไม่เคยได้ยินหรือว่า งานเลี้ยงรุ่นเป็นเพียงข้ออ้างสำหรับคนรักเก่าที่จะไปออกเดต!”“โอ้พระเจ้า หุบปากเถอะ!” จาค็อบโพล่งต่อว่า “ในงานเลี้ยงรุ่นจะมีแค่ผู้ชายเท่านั้น เราไม่ได้เชิญเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงของเรามา”"จริงเหรอ?" เอเลนขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อ“ใช่ ก็จริงน่ะสิ! คุณน่าจะรู้ดีที่สุดว่า ชั้นเรียนของเราเป็นยังไง มีนักเรียนหญิงเพียงไม่กี่คนในชั้นเรียนของเรา และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็อยู่ต่างประเทศ ดังนั้นจะมีเพียงนักเรียนชายเท่านั้นที่งานเลี้ยงรุ่น”“ไม่ ฉันไม่เชื่อคุณหรอกนะ! คุณไปไม่ได้!” เอเลนตะโกน “คุณต้องไปเจอแฟนเก่าของคุณแน่ ๆ ! คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?!”ชาร์ลีตกตะลึง พ่อตาของเขามีเรื่องราวความรักโรแมนติกในอดีตด้วยเหรอ?“แฟนเก่าคนไหน? มันเป็นแค่กลุ่มเพื่อนผู้ชายเท่านั้น!”เอเลนยิ้มอย่างเหยียดหยาม เธอหันหน้าไปทางอื่นและเพิกเฉยต่อจาค็อบจาค็อบพยายามอย่างใจจดใจจ่ออีกครั้ง “ชาร์ลีต้องไปกับผมอยู่แล้ว ครูของเราต้องนั่งรถเข็น ตอนนี้ไม่มีลิฟต์ในวิทยาเขตเก่า เราจึงต้องการ

ฮันนาห์แสดงสีหน้าสำนึกผิดและพูดว่า “เอเลน อันที่จริง ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษเธอ...”เธอกระแอมและพูดต่อ “ใช่ ฉันเคยดูถูกเธอมาตลอดในอดีต ฉันไม่เพียงแต่หยาบคายกับเธอเท่านั้น แต่ฉันก็มักจะพูดจาหยาบคายใส่เธอต่อหน้าแม่ด้วย ตอนนี้ฉันรู้ข้อผิดพลาดของฉันและสำนึกผิดอย่างสุดซึ้งแล้ว ดังนั้นฉันมาที่นี่เพื่อกล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจกับเธอ”จากนั้นใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อขณะที่เธอกัดริมฝีปาก และโค้งคำนับเอเลนอย่างสุดซึ้งเอเลนตกใจมาก เธอคิดว่า ยัยคนบ้าคนนี้มาที่นี่เพื่อทะเลาะกับเธอ แต่เธอกลับมาขอโทษและโค้งคำนับเธออย่างคาดไม่ถึง!เธอได้เตรียมตัวเองสำหรับการโจมตีด้วยวาจา แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรตอนนี้ที่ศัตรูของเธออ่อนน้อมถ่อมตนแทนที่จะชักดาบเข้าสู้เมื่อฮันนาห์เห็นว่าเอเลนยังคงนิ่งเงียบอยู่ เธอจึงคุกเข่าลงกับพื้นพลันร้องไห้และอ้อนวอน “โอ้ เอเลนที่รัก เธอยังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า? ฉันรู้สึกเสียใจมาก! หลายปีที่ผ่านมาฉันไม่รู้ความจริง เราเป็นทั้งพี่สะใภ้และคนนอกในตระกูลวิลสัน พวกเราควรจะร่วมมือกันและเข้ากันได้ดีกว่านี้!”ทันใดนั้นเธอก็ตบหน้าตัวเองและร้องไห้ “เอเลน ฉันมันทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย แ

จาค็อบจ้องไปที่ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะ และพูดด้วยความประหลาดใจ “โอ้พระเจ้า นั่นนายเองเหรอเอริค? เอริค ชอว์? โอ้โห เราไม่ได้เจอกันมา 30 ปีแล้ว! ดูนายสิ ทั้งดูเท่และหล่อมาก! นายคงสบายดีมากเลยใช่ไหมเพื่อน!”เอริคส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่มีอะไรเทียบกับนายได้หรอก จาค็อบ นายเป็นอย่างที่เด็กสมัยนี้ว่ากัน เด็กบ้านรวยในเมือง…”ตระกูลวิลสันเป็นชื่อตระกูลที่มีเกียรติในสมัยก่อนในขณะนั้นนายท่านวิลสันอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของเขา โดยได้รับเหรียญทองแรกเมื่อเขาพุ่งเข้าสู่เวทีธุรกิจเป็นครั้งแรก และต่อมาก็ได้รับชื่อเสียงอันเป็นเกียรติแก่ตัวเขาเองเช่นกัน ดังนั้น จาค็อบจึงมีชีวิตที่ดีเพราะพ่อของเขา เงินค่าขนมของเขาเพียงอย่างเดียวอาจเป็นมากกว่าครึ่งหนึ่งของเพื่อนร่วมชั้นของเขารวมกันด้วยเหตุนี้ เขาจึงดึงดูดความสนใจจากเอเลนจากชั้นเรียนอื่นจาค็อบหัวเราะอย่างเขินอายกับคำพูดของเพื่อน แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ชายวัยกลางคนและชายหนุ่มอีกคนก็เดินเข้ามาหาพวกเขาชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาพวกเขา และพูดว่า “หา? เด็กบ้านรวยกับผีสิ! พวกนายไม่รู้ด้วยซ้ำเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขาเพราะพวกนายไม่ได้อยู