All Chapters of ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: Chapter 111 - Chapter 120

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง โรสก็ยกเกี๊ยวหลายจานออกมาโต๊ะทานอาหารสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยจานลายสิงสาราสัตว์แบบเด็ก ๆ มันดูเหมือนสวนสัตว์เลยทีเดียวเจย์มองจานที่มีรูปมังกรตรงหน้าตัวเองด้วยความหงุดหงิด ทำไมเขาต้องมาใช้จานเด็กแบบนี้ด้วย?เด็ก ๆ ต่างมีความสุขเมื่อได้รับช้อนส้อมของตัวเอง พวกเขาแตะจานด้วยตะเกียบและมีด"นั่นเกี๊ยวเนื้อกับแครอทของโปรดของผม" ร็อบบี้น้อยดีใจมาก"นั่นก็เกี๊ยวกะหล่ำปลีของโปรดหนู" เซ็ตตี้ก็ร่าเริงอย่างนุ่มนวลเช่นกัน"และนั่นก็เกี๊ยวมันฝรั่งของโปรดผมเหมือนกัน" เจนสันก็กล่าวอย่างสุขุมเจย์มองจานที่เต็มไปด้วยเกี๊ยวที่กึ่งทึบแสงแต่ก็ยังเปล่งประกาย จากผิวของมัน เด็ก ๆ จะสามารถมองเห็นไส้ในของมันได้เลย พวกเขาต่างคาดเดาไส้ของพวกมันอย่างอารมณ์ดีเมื่อโรสนำจานเกี๊ยวใบสุดท้ายออกมา เจนสัน ผู้ซึ่งตอนแรกนั่งอยู่ข้างเจย์ ก็พลันลุกขึ้นแล้วออกจากที่ของเขา เขาไปหาโรสแล้วดึงมือแม่ของเขาแล้วพาเธอไปหาเจย์ "คุณแม่ นั่ง!"ร็อบบี้น้อยเองก็เชียร์ "เยี่ยมเลย คุณแม่กับคุณพ่อนั่งด้วยกัน ครอบครัวของเรารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว"ประโยคที่ดูไม่ใส่ใจของร็อบบี้น้อย ทำให้ท่าทางของเจย์กลายเ

"เซ็ตตี้นั้นน่ารักมาก" เจนสันโพล่งออกมาร็อบบี้น้อยและเจนสันนั้นเหมือนผู้พิพากษาสองคน สายตาที่เหมือนหมาป่าทั้งสองคู่นั้นจ้องตรงมาที่เจย์เจย์เอียงคอแล้วคิดในใจ 'ทำไมทุกคนถึงชอบเซ็ตตี้ แล้วทำไมฉันถึงหาความชอบในตัวเธอไม่ได้เลย?'หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็ได้ข้อสรุปในที่สุด 'ฉันไม่ชอบทั้งหมดนั้นเป็นเพราะสิ่งเดียว เพราะใจฉันเกลียดโรสมาก ฉันเลยไม่มีความประทับใจใดกับลูกสาวเธอเช่นกัน'อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถพูดแบบนั้นกับลูกชายของเขาได้ เจย์โกหก "คุณพ่อน่ะเหรอ? คุณพ่อไม่ได้ไม่ชอบเธอ เธอต่างหากที่ไม่ชอบคุณพ่อ"ร็อบบี้น้อยโพล่งออกมา "ผมเห็นนะว่าคุณพ่อก็ไม่ชอบเซ็ตตี้"เจย์เริ่มเคร่งขรึมเจนสันกล่าวอย่างเย็นชา "คุณพ่อ สักวันคุณพ่อจะเสียใจ"เจย์มองลูกทั้งสองที่แทบจะเหมือนคนเดียวกัน ดวงตาของเขากระตุก'เหตุผลที่เจ้าหนูสองคนนี้ชอบเซ็ตตี้ มันตรงข้ามกับเหตุผลที่ฉันไม่ชอบเซ็ตตี้... พวกเขารักในสิ่งเดียวกัน เพราะความรักที่มีให้แม่ขอพวกเขา พวกเขาจึงรักน้องสาวที่แม่เขาให้กำเนิดเช่นกันหลังจากร็อบบี้น้อยและเจนสันขึ้นชั้นบนไป เจย์ก็นั่งลงบนโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาทว่ายะโสของเขามองขึ้นไปบนเพดาน สันกราม

ร็อบบี้น้อยและเจนสันเดินไปหาพ่อของพวกเขา เจย์กล่าวกับพวกเขาอย่างจริงจัง "คุณแนนซี่เป็นผู้หญิงที่คุณพ่อเลือก ไม่มีประโยชน์ที่พวกลูกจะไม่ชอบเธอ เพราะคนที่จะขอเธอแต่งงานคือคุณพ่อ ไม่ใช่พวกลูก เพราะฉะนั้นก็หยุดเล่นแง่ได้แล้ว"ร็อบบี้น้อยถามอย่างใสซื่อ "คุณพ่อ หลังจากแต่งงานกับเธอ คุณพ่อจะมอบพี่น้องชายหญิงให้เราเยอะเหรอ?"เจย์ตอบอย่างไม่ลังเล "ไม่"ร็อบบี้น้อยถามอีก "แล้วถ้ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับพวกคุณพ่อล่ะ?""จะไม่มีอุบัติเหตุแบบนั้น" เจย์ประกาศอย่างชัดเจนน้ำตาไหลลงมาจากตาของร็อบบี้น้อย "นั่นไม่ใช่เรื่องที่รับประกันได้สักหน่อย เหมือนกับผมและเจนส์ คุณแม่บอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่พวกเราเกิดมาบนโลกนี้"เจย์ตะลึงใช่ ตัวตนของทั้งเจนสันและร็อบบี้น้อยนั้นไม่ได้อยู่ในแผนของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะโรสที่ใช้วิธีที่ทำให้เธอท้อง เขาจะไม่มีลูกชายที่ทั้งหล่อเหลาและน่ารักในตอนนี้ในวันหนึ่ง ดวงตาที่เหมือนลูกพีชของร็อบบี้น้อย จะเติบโตจนดึงดูดทุกคนให้มองเขา ไม่เหมือนดวงตาของเจนสันและเจย์ และที่ทั้งเย็นชาและเฉยเมย อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดวงตาที่เปียกปอนของร็อบบี้น้อยตอนนี้ มันทำให้ทุกคนที่เห็นเขาต้องการ

เจนสันมักจะมีท่าทางเย็นชาเสมอ เมื่อจู่ ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมา มันจึงดูเหมือนกับดอกไม้ที่บานในฤดูใบไม้ผลิ ที่ซึ่งมีสีสันมากมายกระจายออกมา รอยยิ้มของเขาสวยจนสีสันรอบข้างหม่นหมองลงไปเลยในที่สุด เจย์ก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มของเจนสัน ภายใต้ท่าทางดุ ๆ นั้นคือความอ่อนโยน "ลบความทรงจำนี้ของลูกเดี๋ยวนี้เลย"เจนสันพยักหน้าอย่างเชื่อฟังในที่สุด ราตรีก็มาถึง ด้วยความต้องการอาหารแบบแปลก ๆ ของเจนสัน ทำให้เจย์ตัดสินใจพาเด็ก ๆ กลับบ้านในทันใดนั้น เจนสันก็แหกกฏของตัวเองแล้วกล่าว "คุณพ่อ เราไปกินข้างนอกกันเถอะ"เจย์ชะงัก "ได้เหรอ?"เจนสันหน้าบูดแล้วพยักหน้าเล็กน้อยอารมณ์ของเจนสันนั้นสะอาดและสงบเสมอ ทุกคำพูดของเขาผ่านการพิจารณามาหมดแล้วเจย์แปลกใจและตื่นเต้นไปด้วย "เจนสัน เมื่อไหร่ที่ลูกชนะความกลัวการทานอาหารข้างนอกกัน?"เจนสันเงยคอ 45 องศาขึ้นฟ้า "คุณแม่บอกว่าผู้กล้าหาญย่อมไร้ความกลัว นักเดินทางนั้นไร้ขอบเขต และผู้มีปัญญาก็ไร้ความวิตก"เจย์เลิกคิ้ว คนโง่และป่าเถื่อนแบบโรสสามารถมอบความรู้แบบนี้ให้เจนสันได้?เจย์โทรหาแผนกอาหารและโภชนาการของแกรนด์เอเซีย เพื่อจองที่และเตรียมตัวเด็ก ๆ ในเวลาเดียวกัน น

การเปลี่ยนแปลงที่สั่นสะเทือนโลกได้เกิดขึ้นด้านนอกในขณะที่พวกเขากำลังทานมื้อเที่ยงเมื่อเจย์และเด็ก ๆ ออกจากร้านอาหารพร้อมกับกล่องอาหาร เขาก็สังเกตเห็นแถวยาวของรถหรูที่จอดอยู่ด้านนอก เหล่าบอดี้การ์ดในชุดเรียบร้อยยืนด้วยความระวังเต็มที่อยู่ถัดไปจากรถเหล่านั้นการตอบสนองแรกของเจย์หลังจากเห็นความเกินเหตุนี้คืออุ้มเจนสันขึ้นบนแขนเจนสันไม่ชอบฝูงคน เขาต่อต้านการถูกแตะต้องจากคนแปลกหน้า นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมปู่ย่าของเจนสันจึงไม่ได้จ้างพี่เลี้ยงหรือคนขับรถให้หลานที่รักของพวกเขาแล้วไปรับส่งเขาเอง เหมือนคนธรรมดาทั่วไปอย่างไรก็ตาม สมาชิกตระกูลอาเรสทั้งสี่รุ่นนั้นใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเดียวกัน ปู่ย่าตายายของเจนสันและเจย์อาจใช้ชีวิตติดดิน แต่ทวดอาเรสและลูกของเขาอีกสามคนนั้นเป็นพวกที่หรูหราแบบสุด ๆเมื่อไหร่ที่พวกเขาออกมา มันจะตามมาด้วยขบวนรถยนต์หรูและบอดี้การ์ดนับไม่ถ้วนเสมอ บางครั้ง ถึงกับมีนักข่าวตามติดชีวิตพวกเขาไปด้วย ทำให้พวกเขายิ่งดูยิ่งใหญ่กว่าพวกราชวงศ์ด้วยซ้ำทวดอาเรสนั้นอายุแปดสิบแล้ว แม้ว่าเขาจะดูเด็กกว่าอายุก็ตาม เขายังดูมีชีวิตชีวาแม้ว่าผมจะกลายเป็นสีขาวเงินไปแล้ว ดวงตาของเขายังคง