บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 741 - บทที่ 750

เธอกลั้นหายใจ และรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่กำลังซึมผ่านกางเกงของเธอเธอเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังที่เย็นชาของเฟลิเป้ จากนั้นเธอก็หอบเสื้อผ้าของเธอ และเดินออกไปจากห้องช้า ๆ ขณะเก็บกดความเจ็บปวดเอาไว้เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเรียกชื่อของเขา ดังนั้นเธอจะกล้าคิดได้ยังไงว่าเขาจะสงสารเธอในเวลาแบบนี้หลังจากที่เคธี่เดินออกไปจากห้องอย่างยากลำบากเพราะความเจ็บปวด เธอก็ใช้มือจับกำแพงไว้เพื่อพยุงตัวเองเดินกลับไปยังห้องของเธอนางซอว์เยอร์ แม่บ้านที่เพิ่งทำความสะอาดห้องเสร็จกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่เมื่อเธอเห็นเคธี่เดินมาด้วยใบหน้าซีดเซียว นั่นทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก“คุณคะ นี่คุณ...”“อย่าบอกเฟลิเป้นะ” เคธี่พยายามเปล่งเสียงออกไป “ได้โปรด คุณนายซอว์เยอร์ ช่วยพาฉันกลับห้องที”นางซอว์เยอร์ไม่กล้าที่จะถามอะไรออกไปมากกว่านี้ เธอจึงรีบช่วยพาเคธี่กลับไปยังห้องของเธอแต่นางซอว์เยอร์ก็เข้าใจทันทีเมื่อเห็นรอยเลือดบนพื้นหลังจากที่นางซอว์เยอร์ทำความสะอาดเลือดบนพื้นเสร็จแล้ว เธอก็เข้าไปในห้องของเคธี่ ภาพที่เธอเห็น คือ เคธี่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด และทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดเรี่ยวแรง“

เมื่อเธอเห็นผลตรวจตกต่อหน้าเฟลิเป้ เธอก็รู้สึกเสียววูบที่สันหลังทันทีเธอรีบย่อตัวลงไปหยิบมันขึ้นมา แต่เมื่อเธอยืนขึ้นพร้อมกับผลตรวจ เฟลิเป้ก็คว้ามันออกจากมือของเธอเมื่อเฟลิเป้มองดูข้อความในผลตรวจ ดวงตาของเขาก็มืดลงทุกวินาทีเคธี่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาก็รู้สึกประหม่าจนหายใจลำบากเธอไม่มีโอกาสได้ดูผลตรวจนี้ด้วยซ้ำ ก่อนที่เฟลิเป้จะทำให้เธอตกใจจนแข็งเป็นหินเธอไม่กล้าบอกเฟลิเป้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ แต่ตอนนี้...ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเฟลิเป้ น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นมาก “ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอดูเหมือนกำลังจะอ้วกในวันนั้น เธอท้อง"เมื่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของเคธี่ซีดเทาราวกับขี้เถ้าแต่ในวินาทีต่อมา เสียงเย็นชาของเฟลิเป้ก็ดังก้องเข้ามาในหูของเธอ“แต่ดูเหมือนไม่ใช่แล้ว เธอแท้งทันทีเลยที่ท้อง”อะไรนะ?เธอรู้สึกกลัวทันทีที่ได้ยินคำนั้น มันหมายความว่าลูกของเธอจากไปแล้ว?เธอยกมือขึ้นสัมผัสท้องของเธอโดยไม่รู้สึกตัว ความว่างเปล่ากำลังทะลุเข้าไปในแขนขาและกระดูกของเธอแต่ก่อนที่เธอจะได้โศกเศร้า เฟลิเป้ก็ลากแขนของเธอให้เดินตามไปเขาแข็งแรงมาก ดังนั้นเคธี่จึงไม่สามารถต้านแรงของเขาไ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความไม่แยแสอะไรเลยบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเมเดลีนได้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเขาได้แต่สวดอ้อนวอนที่จะได้เห็นความยินดีและความลังเลใจจากสายตาของเมเดลีน แต่ตอนนี้ราวกับว่าเขากำลังเผชิญกับหนองน้ำที่ดูนิ่งสงบเกินไปเมเดลีนกัดริมฝีปากอย่างเงียบงัน “คุณตาบอดเพราะฉันคุณวิทแมน ดังนั้นตอนนั้นฉันจึงตัดสินใจช่วยคุณตอนที่คุณกำลังจะประสบอุบัติเหตุที่มหาวิทยาลัยเกลนเดล”“คุณช่วยฉัน ตอนที่ฉันลื่นและตกลงไปในน้ำบนเกาะที่ฉันเกือบจะจม ดังนั้นครั้งนี้ฉันจึงช่วยคุณในตอนที่คุณกำลังตกอยู่ในอันตราย”เมเดลีนอธิบายถึงครั้งที่สองเธอยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจเรมี่“คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม คุณวิทแมน? ฉันไม่ได้ทำเพราะความรัก ฉันแค่ไม่อยากเป็นหนี้คุณ”เจเรมี่มึนงง เขาไม่อยากเชื่อเธอ“ไม่ ลินนี่ นั่นไม่ใช่” เขาปฏิเสธมัน“ไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณอยากให้มันเป็นยังไงล่ะ คุณวิทแมน?” เมเดลีนหัวเราะ “คุณคิดว่าฉันจะยังเป็นยัยโง่เง่าเมเดลีนที่รักคุณอยู่เหรอ?”“ลินนี่” เจเรมี่มองเธอที่เขารักอย่างสุดซึ้ง “เราเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอ?”"เริ่มต้นใหม่?" เมเดลีนทวนคำพูดนั้นด้วยปากของเธอก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา หลังจากนั้

ไม่มีทางที่เมเดลีนจะไม่เข้าใจเรื่องที่เฟลิเป้บอกเป็นนัย แต่เธอกลับเพียงแค่จ้องมองสายตาที่แหลมคมของชายผู้นั้นอย่างไม่ยอมแพ้“คุณหมายความว่าอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ เฟลิเป้? เพราะถ้าคุณทำแบบนี้ แสดงว่าฉันจะไม่ได้โทษคุณในสิ่งที่คุณไม่ได้ทำ คุณไม่เคยเป็นสุภาพบุรุษแบบที่ฉันคิดว่าคุณเป็นเลยสินะ”สายตาของเฟลิเป้สลดลง มือของเขาที่เคยโอบเมเดลีนเริ่มคลายออกสายตาของเมเดลีนเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอรีบดึงตัวออก “ฉันจะสืบว่าเกิดอะไรขึ้นกับลิเลียนและหาหลักฐานว่าใครเป็นคนทำ ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของฉันตายด้วยสาเหตุไม่ชัดเจนแบบนี้แน่”“ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมไม่ได้ทำร้ายลิเลียน” น้ำเสียงของเฟลิเป้แน่วแน่ “คุณจะเชื่อคนที่ทำให้ชีวิตคุณเหมือนตกนรก มากกว่าคนที่ดึงคุณออกจากขอบเหวงั้นเหรอ เอวลีน?”เมเดลีนไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเขา “คุณรู้ไหมว่าความแตกต่างที่สุดระหว่างคุณกับเจเรมี่คืออะไร?”เฟลิเป้จ้องมองเมเดลีนอย่างสับสนขณะที่เมเดลีนหัวเราะคิกคัก“คุณพูดถูก การกระทำของเขาไม่สามารถให้อภัยได้ แต่อย่างน้อยเขาก็ยอมรับความผิดพลาดของเขาและเต็มใจที่จะกลับใจเปลี่ยนแปลง เขาไม่เคยโยนความผิดให้ใครเลย”สายตาของเมเดลี

เมเดลีนที่กำลังสับสนเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ลังเลความแตกต่างสำคัญระหว่างห้องนี้และห้องนั่งเล่นคงเป็นพลังงานแห่งความขุ่นเคืองซึ่งดูเหมือนจะสะสมอยู่ภายในเมื่อเดินเข้าไปข้างใน เธอก็ต้องงุนงงกับภาพที่กระทบเข้ามาในตาเธอ“ดูนี่สิ ลินนี่ ทั้งหมดนี้คือรูปภาพและข้อมูลของคุณและผม”เจเรมี่เดินไปที่กำแพงแล้วดูรูปเมเดลีน ใบหน้าของเธอถูกทำเครื่องหมายด้วยปากกาสีแดง และภาพของเธอก็ถูกทำลายด้วยวัตถุมีคม คิ้วของเขาขมวดแล้วเขาก็รู้สึกไม่สบายใจเมเดลีนสามารถจินตนาการถึงความเกลียดชังที่เฟลิซิตี้มีต่อเธอว่ารุนแรงแค่ไหนได้จากภาพที่ฉาบไปทั่วห้องน้ำ “มีบางอย่างบอกฉันว่าเธอไม่ค่อยชอบฉันนะ แต่คงรักคุณ”เจเรมี่ดูจริงจัง “ผมไม่รู้เลยว่าคุณสองคนดูคล้ายกันมาก ลินนี่ และแม้ว่าผมจะรู้สึกอย่างนั้น แต่ก็ยังไม่มีทางที่ผมจะรู้สึกต่อเธอเหมือนที่ผมรู้สึกต่อคุณได้”“คุณอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่เธอรู้สึกแน่นอน ฉันค่อนข้างจะเชื่อว่าความคล้ายคลึงกันในรูปลักษณ์ของเราไม่ใช่บังเอิญ” เมเดลีนกล่าวทิ้งท้าย “ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนที่คุณหรือเราเคยรู้จัก เธอรักคุณมากและเกลียดฉัน ต้องเป็นผู้หญิงที่คุณเคยแต่งงานและหย่าร้างด้วย”เม