บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 431 - บทที่ 440

เธอหยุดนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะรับโทรศัพท์สายนี้เสียงแหบแห้งของชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา “คุณกลับมาที่บริษัทแล้วเหรอ?”“ไม่ ฉันกลับมาที่ร้านของฉัน” มาเดลีนกล่าวอย่างใจเย็น “คุณไม่ว่างไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงมีเวลาโทรหาฉันได้ล่ะ?”“ผมแค่คิดถึงคุณ” เขาตอบเสียงเบา เสร็จแล้วเขาก็กล่าวเสริมว่า “จริง ๆ นะ”สองคำสั้น ๆ นี้กลับทำให้หัวใจของมาเดลีนเต้นระรัว สายตาของเธอเลื่อนไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หัวใจของเธอกลับรู้สึกปั่นป่วน“วีล่า คืนนี้ผมอาจจะไม่ได้กลับบ้าน คุณจะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงคุณบ้างไหม?”มาเดลีนเงียบไปครู่หนึ่งขณะที่เธอฟังคำพูดของเขาเธอนิ่งไปโดยทิ้งเวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน จากนั้นเธอตอบกลับเบา ๆ ว่า “แน่นอน แน่นอนอยู่แล้วที่ฉันจะคิดถึงคุณค่ะ”หลังจากได้รับคำตอบแล้ว เจเรมี่ก็หัวเราะเบา ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะว่า “ไม่ต้องกังวลนะ ทุกอย่างจะได้รับการแก้ไขในไม่ช้า แล้วเราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก”มาเดลีนฟังคำพูดของเจเรมี่ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เธอดึงสติของตัวเองกลับมาแต่ก็พบว่าการโทรได้สิ้นสุดลงแล้วเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างถูกปิดบังไว้อยู่ และหลังจากปิดคอมพิวเตอร

น้องสาวของไดอาน่าดูจากบุคลิกเหมือนเป็นคนซื่อสัตย์ แต่น้ำเสียงของเธอกลับดูถูกเหยียดหยามอย่างยิ่งเมื่อเธอกล่าวว่า “เมื่อตอนประมาณ 28 ปีที่แล้ว ไดอาน่า พี่สาวของฉันมอบเด็กทารกให้กับฉัน เธอบอกว่าเป็นเด็กคนหนึ่งที่ถูกทอดทิ้ง เธอสงสารเด็กน้อย จึงขอร้องให้ฉันรับไปเลี้ยง”“ในตอนนั้น เธอให้เงินก้อนโตกับฉันเพื่อเลี้ยงดูเด็กคนนั้น ฉันจึงดูแลเด็กน้อยอยู่สองสามวันเพราะฉันต้องการเงิน แต่เด็กคนนั้นกลับร้องไห้ไม่หยุดทุกคืน มันน่ารำคาญมาก เธอจึงเอาเด็กไปให้พ่อ”เมื่อเอโลอิสและฌอนได้ยินความจริง พวกเขารู้สึกหัวใจสลาย เจ็บปวดหัวใจจนหายใจไม่ออกลูกสาวของพวกเขาร้องไห้ทุกคืนเพราะเธอต้องการกอดและการปลอบโยนจากพ่อแม่ แต่กลับไม่มีใครให้สิ่งนั้นกับเธอ เรื่องกลับตรงกันข้ามกัน เธอยังถูกทอดทิ้งอีกต่างหากในขณะเดียวกัน พวกเขากำลังเลี้ยงดูลูกสาวของไดอาน่าไดอาน่าถึงกับไม่กล้ากล่าวว่าลูกสาวตัวเองเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง และคอยดูแลเธออยู่ใกล้ ๆ เพราะไดอาน่าเองก็รู้สึกสงสารเธออยู่ลึก ๆ ในใจสิ่งที่เธอกล่าวออกมานั้นช่างน่ารังเกียจเป็นอย่างมากไดอาน่ามักดูภายนอกเหมือนจะซื่อบื้อและไร้เดียงสา แต่เธอกลับรู้เรื่องราว

จู่ ๆ โทรศัพท์ของมาเดลีนส่งเสียงดังขึ้นมา มีสายโทรเข้ามาหาเธอมาเดลีนรวบรวมความคิดของเธอและมองไปยังหน้าจอที่แสดงสายจากปลายทางเป็นเฟลิเป้ที่โทรเข้ามาเฟลิเป้หวังว่ามาเดลีนจะส่งข้อมูลในแฟลชไดรฟ์ให้กับเขา“คุณพ่อครับ ต่อจากนี้ไปวีล่าจะเป็นแม่ของผมใช่ไหม? ผมจะบอกเพื่อนคนอื่น ๆ ได้ไหมว่าแม่ของผมชื่ออ วีล่า ควินน์ เวลาที่เพื่อน ๆ ถามผม” แจ็คสันถามด้วยน้ำเสียงสดใสและไร้เดียงสามาเดลีนมองไปคนที่นั่งตรงข้ามเธอและเห็นเจเรมี่ตักอาหารใส่จานของแจ็คสัน จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างอบอุ่นและพยักหน้า “แจ็ค ไม่ว่าอดีตหรืออนาคต ลูกจะมีแม่เพียงคนเดียว และแม่ของลูกนั่งอยู่ตรงหน้าลูกแล้ว”หลังจากที่เขาบอกแบบนั้น แจ็คสันก็ยิ้มร่าอย่างไร้เดียงสาให้มาเดลีนแววตาของแจ็คสันเป็นประกาย รอยยิ้มหรือท่าทางของเขาช่วยเยียวยาหัวใจที่บาดเจ็บของมาเดลีนได้เป็นอย่างดีแต่ทันใดนั้นเธอกลับคิดอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกปวดใจ กระนั้น ทำให้เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาเธอกลัวว่าเธอจะเป็นคนที่จะทำให้รอยยิ้มของแจ็คสันหายไปในอนาคตหากถึงช่วงเวลาที่ชื่อเสียงของเจเรมี่ถูกทำลายและคนในตระกูลวิทแมนทุกคนทำให้ถูกขายหน้านั้น แจ็คสันก็คงจะ

‘ฉันจะทิ้งแสงรำไรไว้ให้นายในช่วงฤดูหนาวเพื่อเห็นแก่คุณปู่และแจ็ค’‘นี่คือความเมตตาครั้งสุดท้ายของฉันที่มีต่อนาย’สองวันต่อมา ไม่เพียงแต่วิกฤตที่ไม่ได้รับการแก้ไขแล้ว แต่ยังพบว่าหุ้นของบริษัทวิทแมนก็ได้รับผลกระทบอย่างมากเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะปิดตัวลงแต่เจเรมี่กลับไม่ได้ดูกังวล ในทางกลับกัน เขาพามาเดลีนกลับมารับประทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์วิทแมนระหว่างรับประทานอาหารเย็นอยู่นั้น โทรศัพท์ของเจเรมี่ก็ดังขึ้นไม่หยุด ครั้งนี้เขารับโทรศัพท์และลุกเดินออกไปข้างนอก ในช่วงเวลนี้แม่ของเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเธอวางช้อนส้อมลงด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเขาจึงทำให้ไม่อยากทานอาหารต่อ“คุณป้าคาเลน มีอะไรหรือเปล่าคะ?” อีวอนแสดงสีหน้าดูกังวล“จะมีอะไรผิดพลาดได้อีก? มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นกับบริษัทเมื่อเร็ว ๆ นี้ ป้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทั้งหมดเกิดขึ้นพร้อมกัน”“คุณป้าคาเลน ไม่ต้องกังวลนะคะ พี่เจเรมี่มีความสามารถ เขาจะจัดการทุกอย่างได้” ใบหน้าของอีวอนดูชื่นมื่นเมื่อเธอพูดยกยอพี่เจเรมี่“เธอรู้อะไรมาหรือเปล่า? เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ ZF ด้วย ฉันคิดว

‘แต่ตอนนี้นายกำลังหาประโยชน์จากความตายของฉันอย่างน่าตลกและยังบอกว่านายรักฉัน?’‘เจเรมี่ นายมันน่าสมเพช’“ผมต้องไปเมืองเอฟในอีกสามชั่วโมง ผมจะอยู่ที่นั้นประมาณสองวัน” เสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นดังขึ้นเมืองเอฟ?ดวงตาของมาเดลีนเป็นประกายระยิบระยับ แล้วเธอก็ตอบเรียบ ๆ ว่า “โอเค”เมื่อเจเรมี่ได้ยินคำตอบที่ไร้ความรู้สึกของเธอ เขาก็เบิกตากว้างขึ้นและเห็นท่าทีที่เย็นชาของมาเดลีนจากการมองผ่านกระจกมองหลังของรถหลังจากที่รถหยุด มาเดลีนลงจากรถและเข้าไปในบ้าน เธอต้องการไปหาแจ็คสัน เธอจำได้ว่าเอโลอิสมารับเขาเมื่อเช้านี้แม้ว่าแจ็คสันจะไม่ใช่หลานชายแท้ ๆ ของพวกเขา แต่เขาก็ยังคงเป็นหลานชายของเอโลอิสกับฌอนในใจพวกเขาเสมอ พวกเขารักเด็กคนนี้จากใจจริงมาเดลีนกลับไปที่ห้องของเธอและคว้าชุดนอนของเธอ เพื่อไปอาบน้ำเมื่อเธอหันหลังกลับ เธอเห็นเจเรมี่มองเธอด้วยสายตาที่สับสน“มีอะไรงั้นเหรอ? คุณจะด่าฉันที่พูดกับแม่แบบนั้นหรือคุณจะมาบอกว่ามาเดลีนอดีตภรรยาของคุณเป็นนังผู้หญิงสาวเลว แล้วยังไงล่ะ ฉันไม่มีสิทธิ์ปกป้องเธอเหรอ?”เธอยิ้มออกมาอย่างประชดประชันอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเธอก็เดินไปประจันหน้ากับผู้ชายที่ยังย