บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 411 - บทที่ 420

เจเรมี่ใช้มือข้างที่ถนัดถือโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับตั้งสติรอฟังผลลัพธ์อย่างใจจดใจจ่อ เขารับฟังฌอนจากคำต่อคำ…น้ำเสียงของฌอนในตอนนี้ฟังดูสับสนและจับต้นชนปลายไม่ถูก คำพูดเหล่านั้นมีทั้งความสุขและความเศร้าปนอยู่ในน้ำเสียงนั่นและเมื่อเรื่องสำคัญที่ฌอนต้องการจะพูดออกไปนั้นได้หลุดออกมา คล้ายกับสึนามินับร้อยกำลังซัดเข้ามาตีรวนอยู่ในใจเจเรมี่“เจเรมี่ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”ยังไม่ทันได้วางสายดีก็มีเสียงหวานดังขึ้นมาตรงหน้าเขาเจเรมี่ได้ลืมตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้นและเห็นว่ามาเดลีนกำลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆใบหน้างดงามเช่นนั้นที่ถูกแอบซ่อนลึกอยู่ข้างในหัวใจของเขาได้ขยายใหญ่ขึ้นที่ดวงตาล้ำลึกของเขา“ฉันกำลังรอคุณกลับมากินข้าวด้วยกันอยู่น่ะ” มาเดลีนเดินไปหาเจเรมี่และเดินไปถอดสูทของเขาออก เจเรมี่กดตัดสายด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ดวงตาของเขามองตรงไปที่ใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าตลอดเวลาในจังหวะที่เธอหันหลังจะแขวนเสื้อสูทของเขา ทันใดนั้นเขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้อย่างแรงมาเดลีนรีบหันกลับมาถามด้วยความตกใจปนสงสัย “เป็นอะไรหรือเปล่า?”“เปล่า ไม่มีอะไรผมก็แค่คิดถึงคุณขึ

เมื่อเอโลอิสพูดแบบนั้น เจเรมี่และฌอนหันไปมองที่เธอพร้อมกันถึงแม้ว่ามาเดลีนจะบอกกับทุกคนว่า เลน ซามูเอล เป็นปู่ของเธอ แต่มันก็ชัดเจนที่ว่าเขาไม่ใช่ปู่ที่แท้จริงของมาเดลีนทำไมเอโลอิสรู้จัก เลน ซามูเอล ได้ล่ะ?“คุณเคยเห็นชื่อของบุคคลนี้ที่บ้านงั้นเหรอ?” ฌอนเองก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นญาติหรือคนรับใช้แม้กระทั่งเพื่อนเขาเองก็ตาม เขามั่นใจว่าไม่มีคนที่ชื่อ เลน ซามูเอล อย่างแน่นอนเอโลอิสพยักหน้ายืนยันอย่างมั่นใจ “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับไดอาน่า!”“ไดอาน่า?” เจเรมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย“เธอเป็นแม่บ้านของเรา เธอทำงานให้เราตั้งแต่ตอนที่เธออายุ 20 กว่า ๆ รวมมาถึงตอนนี้ก็ 32 ปีแล้ว” เอโลอิสอธิบาย “เพราะชื่อเต็มของไดอาน่าคือ ไดอาน่า ซามูเอล นามสกุลของเธอคือ ซามูเอล...” เมื่อมาถึงการคาดเดาในตอนนี้แล้ว ภาวะจิตใจของเอโลอิสก็ค่อย ๆ กระวนกระวายมากขึ้นเป็นเพราะเรื่องบางอย่างที่กำลังคาดเดาได้ปรากฏขึ้นในใจของเธอค่อนข้างจะชัดขึ้น“ฌอน เป็นไปได้ไหม… เราต้องกลับไปถามให้ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้!”เอโลอิสรีบดึงฌอนขึ้นแล้วหันหลังเตรียมตัวออกจากสุสานเจเรมี่เหลือบมองที่ป้ายหลุมศพ ก่อนจะเงยหน

“ตาถึงดีนี่ ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่วีล่าบ้าบออะไรนั่นอย่างที่เธอพูดจริง ๆ นั่นแหละ ฉันคือมาเดลีน!”เจเรมี่ที่ยืนอยู่นอกห้องครัวได้ยินสิ่งที่มาเดลีนพูดออกมา สายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและละเอียดอ่อนของเขาได้แตกกระจายภายในดวงตาที่ลึกราวกับทะเลของเขา ก่อนที่มันจะจับตัวกันแน่นกลายเป็นเหมือนคลื่นสึนามิไร้ซึ่งสัญญาณซัดเข้ามาในหัวใจเขา แต่ทว่า เขาเลือกที่จะยืนอยู่ในความเงียบนั่นในทางกลับกัน ไดอาน่า แทบระเบิดตัวเองออกมาหลังจากได้ยินคำสารภาพนี้“ใช่จริง ๆ! เธอมันคนเลวทรามต่ำช้า คนเดียวกันกับมาเดลีน!”เธอเหวี่ยงมีดทำครัวชี้ไปทางที่มาเดลีนยืนอยู่ ดวงตาของเธอเกรี้ยวกราดและเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่ามันกำลังจะกลืนมาเดลีนทั้งเป็น“วันนี้ฉันต้องล้างแค้นให้บริทย์ของฉัน!”“บริทย์ของเธอเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นคือ บริทนีย์ของคุณนายมอนต์โกเมอรีต่างหาก มันเกี่ยวอะไรกันกับเธอด้วย? แม้ว่าฉันจะไม่เคยแตะต้องแม้แต่เส้นผมของบริทนีย์ก็ตาม หรือต่อให้ฉันเป็นคนฆ่าเธอไปจริง ๆ นั่นควรเป็นพ่อและแม่มอนต์โกเมอรีของบริทนีย์ที่เป็นคนตามล้างแค้นฉัน เธอเป็นแค่คนรับใช้ มีสิทธิ์อะไรจะมาแก้แค้นกัน?”“ใครบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์? ไม่มี

ไดอาน่านึกว่าตัวเองหูฝาด เธอยังคงอยู่ในอาการตกตะลึง เธอส่ายหัวไปมาอย่างไม่เชื่อและไม่สามารถยอมรับในเรื่องที่ได้ยินนี้ได้“เป็นไปได้ไงกัน? ไม่มีทาง! ผู้หญิงคนนั้นมาเป็นลูกสาวของคุณผู้หญิงได้ยังไง? ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควร เธอไม่สมควรกับตำแหน่งทายาทมอนต์โกเมอรีเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่คนสารเลว”“หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้!” เอโลอิสโกรธจัด “เธอเป็นใครถึงได้มาสาปแช่งลูกสาวของฉันแบบนี้? ถ้าลูกสาวของฉันไม่คู่ควร แล้วลูกสาวของเธอคู่ควรหรือไง? เธอกล้าทำสิ่งที่น่ารังเกียจและไร้ยางอายแบบนี้มันต่ำเสียยิ่งกว่าความต่ำทั้งหมดที่ฉันเคยพบเจอมาในชีวิตเสียอีก นี่ยังมีหน้าที่จะมาวิพากษ์วิจารณ์ลูกสาวของฉันอีกเหรอ? ไดอาน่า เธอเป็นคนที่ไม่มีจิตใต้สำนึกและเป็นคนที่ไม่รู้ถูกรู้ผิด คนอย่างเธอไม่สมควรที่จะถูกเรียกว่ามนุษย์ด้วยซ้ำ!”เอโลอิสตำหนิเธออย่างตรงไปตรงมาด้วยความโกรธ เมื่อเธอนึกภาพไปถึงความลำบากที่มาเดลีนต้องต่อสู้และดิ้นรนเอาตัวรอดมา หัวใจเอโลอิสก็เจ็บปวดเกินคำบรรยาย“เอโลอิสเป็นอะไรไป?” เมื่อเห็นว่าเอโลอิสร่างกายเริ่มแกว่งไปมาคล้ายกับว่าเธอกำลังจะเป็นลม ฌอนรีบพยุงเธอไว้อย่างกังวลใจเอโลอิสร้องไห้ออกมาพร้อ

และในจังหวะนั้นเองที่มาเดลีนหันหน้ากลับไปมองที่ต้นเสียง เธอเห็นชายคนนั้นยืนอยู่ไม่ไกล ในนาทีนี้เธอรู้ตัวว่าได้ตอบรับชื่อนั้นออกไปโดยไม่ทันตั้งใจหลังจากที่เขาเรียกเธอว่า ‘แมดดี้’ สายตาของเธอกำลังสบเข้ากับนัยน์ตาที่ดูลึกลับของเขา มาเดลียิ้มอย่างใจเย็น“แมดดี้? นี่อย่าบอกนะว่าคุณเองก็เป็นเหมือนกันกับคุณนายมอนต์โกเมอรี ดึงตัวเองออกจากบทบาทก่อนหน้านี้ไม่ได้ ทำเหมือนกับว่าฉันเป็นมาเดลีนงั้นเหรอ?”น้ำเสียงของเธอในตอนนี้กำลังจะบอกว่าเธอกำลังล้อเล่นที่ตอบรับเขาไปแบบนั้น เธอไม่รอช้าและไม่ให้ทุกอย่างดูเป็นพิรุธ เธอจึงเดินเข้ามาหาเขาและฉีกยิ้มกว้างออกมา“แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะเรียกชื่อมาเดลีนอย่างสนิทสนมขนาดนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่คุณเกลียด ไม่ใช่หรือไง?”มาเดลีนทำเป็นยิ้มเล็กน้อย เธอเดินผ่านเจเรมี่ไปและหยิบนิตยสารเล่มหนึ่งขึ้นมา จากนั้น เธอเดินไปนั่งบนเตียงและพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติว่า “มันค่อนข้างที่จะคาดไม่ถึงเลยนะ ปรากฏว่า มาเดลีนจะเป็นทายาทของตระกูลมอนต์โกเมอรี เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเหลือเกินที่เธอถูกคนใช้ในครอบครัวตัวเองสลับตัวกับเด็กที่เกิดในเวลาที่ใกล้เคียงกันแบบนั้น”“มันช่วยไม่ไ