Lahat ng Kabanata ng บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Kabanata 401 - Kabanata 410

แม้ว่าพิธีแต่งงานที่เกิดขึ้นจะขัดต่อความปรารถนาส่วนลึกในใจของเธอ แต่อย่างน้อยภายในพิธีแจ็คสันได้ทำหน้าที่เป็นผู้ถือดอกไม้ให้กับเธอท่ามกลางผู้มาเข้าร่วมงาม เธอเห็นเอโลอิสและฌอนมาร่วมอวยพรงานนี้เช่นกัน ถ้าจะพูดให้ถูก มันคงจะพูดได้ว่าเธอได้รับการยินยอมจากฝั่งพ่อแม่แล้วแล้วยังเป็นเวลาเดียวกันกับที่คุณนายวิทแมนกำลังรู้สึกหงุดหงิดกับสถานการณ์ในตอนนี้เหล่าคุณนายของเมืองได้จับกลุ่มคุยกันซึ่งหนึ่งในนั้นที่เป็นเพื่อนของคุณนายวิทแมนที่เป็นถึงภรรยาของมหาเศรษฐีบ่อน้ำมันก็เข้ามาแสดงความยินดีกับเธอ “ช่างเป็นลูกสะใภ้ที่สมบูรณ์แบบจริง ๆ ขอแสดงความยินดีด้วยคุณนายวิทแมน เธอทั้งสวย รวย ทำงานเก่ง คราวนี้เธอคงพอใจกับลูกสะใภ้ของตัวเองแล้ว ใช่ไหม?”“รวยแล้วยังไงล่ะ? ใช่ว่าตระกูลของฉันจะจน! สามารถหาหญิงสาวสวยงามได้จากทั่วโลก รูปร่างหน้าตาของเธอก็เป็นแค่เหมือนกับมาตรฐานทั่วไปนั่นแหละไม่ได้เลิศเลอ!”คุณนายวิทแมนกลอกตาอย่างดูถูกส่งไปยังมาเดลีนที่กำลังดื่มกับแขกคนอื่น ๆ หลังจากที่เธอหันหลังกลับก็เห็นว่าเอโลอิสและฌอนยืนอยู่ เธอไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปคุยกับพวกเขา“คุณนายมอนต์โกเมอรี ฉันเองไม่อยากจะเชื่อเ

ริมฝีปากสีชมพูของมาเดลีนฉีกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจในขณะที่มองไปยังผู้ชายที่นอนอยู่ข้างหน้าเธอด้วยสายตาเฉยเมย‘ใครกันนะที่บอกฉันว่าเป็นโรคนอนไม่หลับในช่วงสามปีที่ผ่านมา?‘แต่ดูเหมือนว่าเช้านี้นายจะดูพักผ่อนเต็มที่เชียว‘ฮึ่ม นายเคยรู้สึกผิดหรือรู้สึกไม่สบายใจในการตายของฉันบ้างไหม เจเรมี่?‘นายไม่เลย นายไม่เคยเลยสักนิด’มาเดลีนล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากที่ปลายสายตาไปมองชายคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ในขณะที่เธอเดินออกจากห้อง เธอก็เห็นว่าแจ็คสันเองได้เดินออกมาจากห้องเขาเช่นกัน“สวัสดีตอนเช้า แจ็ค”เธอยิ้มพร้อมเดินเข้าไปหาเขา“นี่ถึงเวลาต้องไปโรงเรียนแล้วเหรอ? อยากให้พี่สาวคนสวยคนนี้ทำอาหารเช้าให้ทานไหม?”แจ็คสันกระพริบตาและพยักหน้าอย่างไร้เดียงสาขณะที่เขามองมาเดลีน “ดีเลยครับ ขอบคุณครับ”อารมณ์ของมาเดลีนถูกชำระล้างออกจากความแค้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นความน่ารักของเด็กคนนี้ สาวใช้ภายในบ้านได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว กระนั้นมาเดลีนเองก็ลงมือทำอาหารด้วยตัวเองอีกจานหนึ่ง นี้มันเป็นอาหารที่ง่ายและมีโภชนาการที่ดีสำหรับเด็กในวัยแจ็คสันแจ็คสันที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารเอาแต่จ้องไปที่อาหารรูปห

ฌอนมองมาเดลีนด้วยความสงสัยทั้งหมดที่มี“ทำไมเธอถึงพาภรรยาของฉันมาส่งที่โรงพยาบาลได้ วีล่า?”“นั่นก็เพราะว่า…”มาเดลีนกำลังคิดหาคำอธิบายตัวเองแต่แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงสะอื้นออกมาจากข้างในห้องพักฟื้นผู้ป่วย สีหน้าของฌอนเปลี่ยนไปเป็นความวิตกทันทีและเขารีบหันหลังเข้าไปในห้องอย่างไม่รอคำตอบมาเดลีนสูดเอาลมหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ก่อนจะพาตัวเองเดินเข้ามาในห้องและทำเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติไปเอโลอิสรู้สึกตัวในตอนนี้และวินาทีแรกที่เธอลืมตาขึ้นมาเธอร้องไห้ออกมาทันทีฌอนเดินเข้าไปถามเธอด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไปเอลลี่? มีอะไรที่ทำให้คุณเศร้าขนาดนี้?”ในตอนนั้นเองดูเหมือนว่าเอโลอิสจะรับรู้ถึงการปรากฏตัวของฌอนในตอนนี้ เธอมีดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้เงยหน้าขึ้นมองเขา ภายในสายตาของเธอในตอนนี้มีความความเจ็บปวดที่ไม่สามารถเยียวยาและรักษาได้อยู่ในนั้น“ทำไมสวรรค์ต้องลงโทษเราแบบนี้ ฌอน? ทำไม…”น้ำเสียงของเธอกำลังสั่นเครือในขณะที่น้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาราวกับไข่มุกในสถานการณ์ตอนนี้ ฌอนรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง“คุณกำลังพูดอะไร เอลลี่? อย่าร้องไห้ ทำใจให้สบาย แล้วบอกผมมา”เ

หากมองไปที่กระจกใสที่สูงจรดเพดานอีกด้านหนึ่งจะเห็นริมฝั่งของแม่น้ำ และในอีกด้านหนึ่งก็จะมองเห็นทุกตารางนิ้วของเมืองหลวงรอบ ๆ ด้านล่างของตึก ถือว่าเป็นสถานที่ยอดเยี่ยมสำหรับสำนักงาน และแน่นอนว่ามันไม่ใช่สถานที่ที่คนทั่วไปจะเป็นเจ้าของได้หากว่าเพียงแค่พวกเขาประสงค์ที่จะได้มันเธอเคยถูกขโมยสิทธิที่จะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้เมื่อครั้งที่เขาเป็นสามีของเธอและเธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสำนักงานของเขา เขาปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาและทำตามใจอย่างที่พวกเธอต้องการริมฝีปากมาเดลีนอดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อยในขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องวันวาน เธอหยิบเอาอาหารที่เธอซื้อออกมาอย่างเงียบ ๆเธอไม่มีทางสวมผ้ากันเปื้อนและทำอาหารให้เขาอีก เพราะความเต็มใจที่เธอจะทำให้แบบนั้นมันไม่หลงเหลืออยู่แล้วเป็นที่ประจักษ์อยู่แล้วว่าตอนนี้เจเรมี่กำลังอารมณ์ดีในขณะที่เขากำลังทานอาหารอยู่ข้างนอกบ้านในขณะนี้ เขามีความสุขมากจนไม่สงสัยว่าเธอเป็นคนทำอาหารให้เขาจริง ๆ หรือไม่แสงอาทิตย์สาดส่องในยามบ่ายของฤดูใบไม้ร่วงได้ส่องมาที่กระดุมสีดำที่ติดอยู่เหนือเสื้อของผู้ชายคนนี้ แสงที่กระทบลงมามีความอ่อนโยนเหนืการจ้องมองอย่างมีค

มาเดลีนเผยรอยยิ้มออกมาคล้ายว่ามีบางอย่างอยากจะพูดแต่ในขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์ของเธอได้ดังขึ้น เธอมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือและเห็นว่าผู้ที่โทรมาคือเฟลิเป้เธอกดรับสายด้วยท่าทางที่เป็นปกติและดูไม่มีพิรุธอะไรและกดวางสายเพียงแค่เอ่ยประโยคสั้น ๆ เพียงไม่กี่คำ“ขอโทษนะเจเรมี่ ฉันมีบางอย่างที่ต้องจัดการที่ร้าน ฉันต้องขอตัวไปก่อน”“งั้นผมจะไปหาคุณหลังเลิกงาน”“เกรงว่าจะไม่ได้ เราไปเจอกันคืนนี้เลยดีกว่า” มาเดลีนตอบกลับ ในขณะที่หันหลังกลับออกไป เจเรมี่คว้ามือเธอไว้ ทำให้เธอต้องหันกลับมามองเขาด้วยความสงสัยในชั่วพริบตา เจเรมี่ก้มลงจูบที่ริมฝีปากเธอ“จูบลา”“...” มาเดลีนตอบรับด้วยรอยยิ้มทั้งที่ความจริงแล้วเธอกำลังปฏิเสธอยู่หลังจากที่เธอได้เดินจากไป รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ได้หายไปเช่นกัน และดวงตาคมกริบของเขาเลือนลาง หลงเหลือไว้เพียงร่องรอยแห่งความเสียใจณ ตอนนี้ เอโลอิสได้เปิดเผยออกมาว่ามาเดลีนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ ข้อสันนิษฐานนี้กำลังเป็นคำตอบที่สมบูรณ์ที่สุดในคำถามที่อยู่ในใจเจเรมี่“ลินนี่...”ชื่อนี้ได้ถูกพูดออกมาจากริมฝีปากเขาอย่างอ่อนโยน บ่งบอกได้ถึงความรักและความเสียใจที่เ