All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 371 - Chapter 380

โรสและจอห์นถึงกับต้องชะงักด้วยสายตาที่จ้องมาอย่างเฉียบคมของมาเดลีน ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเยาะเย้ย“วีล่า ยังจะมีหน้ามาพูดอะไรอีก? เธอคิดว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่งี่เง่า ไม่มีสมองและถูกหลอกด้วยคำพูดไม่กี่คำที่เธอกำลังจะพูดออกมางั้นเหรอ?”เมื่อมาเดลีนได้ยินแบบนั้น เธอยิ้มออกมาอย่างเรียบเฉย “ทุกคนในที่นี้ไม่ใช่คนงี่เง่า พวกคุณคิดว่าสามารถที่จะพลิกคดีอาชญากรรมเหล่านั้นให้มันลงที่ฉันได้โดยอาศัยคำพูดข้างเดียวของพวกคุณงั้นเหรอ?”โรสถึงกับอึ้ง ทันใดนั้น เธอรู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอพูดออกไปกำลังย้อนศรกลับมาเล่นงานเธอแทน “วีล่า เธอ…”“หุบปาก!” มาเดลีนเพิกเฉยด้วยน้ำเสียงเย็นชาโรสตัวสั่น เมื่อพบกับสายตาที่สะท้อนความเยือกเย็นที่มาเดลีนแสดงออกมา เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียขวัญเล็กน้อย“เธอเก็บคำพูดที่ต้องการแสวงหาความยุติธรรมให้เมเรดิธลูกสาวสุดที่รักของคุณไว้เถอะ แต่ลองถามตัวเองดูอีกครั้งสิว่าเมเรดิธยังมีสิทธิ์พูดถึงความยุติธรรมไหม?”“แก…”“และที่สำคัญเธอเอาแต่พูดว่าฉันใส่ร้ายและทำร้ายเมเรดิธ หรือแม้กระทั่งทำให้เมเรดิธมัวหมองจากกลุ่มอันธพาล ไหนล่ะหลักฐาน? ไม่มีมันล่ะสิ แต่ฉันมีหลักฐานพวกนั้น

เป็นอีกครั้งที่ทั้งจอห์นและโรสต่างพากันจ้องไปยังมาเดลีนในวินาทีที่เธอยกถ้วยขึ้นเกือบจะแตะริมฝีปากกำลังจะจิบชา พวกเขาภาวนาให้มาเดลีนดื่มมันริมฝีปากของมาเดลีนใกล้จะแตะขอบถ้วยในอีกไม่กี่อึดใจ แต่ทันใดนั้น เธอเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นถึงประกายแวววาวในดวงตาจอห์นและโรสดูตกใจแล้วพวกเขาพยายามหาเหตุผลว่ามาเดลีนกำลังคิดอะไรอยู่ เธอเหวี่ยงมือขวาและน้ำชาในถ้วยกระเด็นใส่หน้าทั้งสองคนแม้ว่าน้ำที่อยู่ในถ้วยชาจะไม่ได้อยู่ร้อนมาก แต่อย่างน้อยในขณะนี้ความร้อนคงจะอยู่ที่150 ถึง 160 องศาฟาเรนไฮต์จอห์นและโรสคร่ำครวญด้วยความปวดแสบปวดร้อนและใบหน้าที่แดงก่ำ“วีล่า นี่เธอ! วีล่าเธอทำอะไร?” โรสหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าด้วยความโกรธ ใบหน้าของเธอในขณะนี้แดงก่ำและเต็มไปด้วยความอาฆาต“คิดว่าฉันโง่เหรอ? คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าร่วมมือกันใส่อะไรลงไปในน้ำชานั่น?” มาเดลีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น จากนั้น เธอก็โยนถ้วยชาเซรามิคใส่เท้าของจอห์นและโรสถ้วยที่ถูกโยนแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทั้ง จอห์นและโรสต่างพากันหลบไปคนละทิศคนละทางเพราะกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บจากชิ้นส่วนที่กระจายออกมานั้นทั้งสองโดนน้ำร้อนสาดและเกือบโดน

“เจเรมี่ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงและนายจะต้องฟัง นังตัวดีคนนั้นที่ยืนอยู่ คือนังมาเดลีน!” โรสชี้ไปในทางที่มาเดลีนยืนอยู่และกัดฟันพูดออกมาจอห์นพูดแทรก “เจเรมี่ สิ่งที่ภรรยาของฉันพูดเป็นความจริง วีล่า ควินน์ เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดเป็นสัตว์ป่าตัวเดียวกันกับ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”“หุบปาก!” น้ำเสียงของเจเรมี่ยังคงไว้ซึ่งความเย็นและถูกเคลือบไปด้วยน้ำแข็งที่หนาขึ้นกว่าเดิมจากการที่ได้ยินคนพวกนี้พูดดูถูกมาเดลีน ผู้หญิงที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ “กล้าดียังไงถึงมาลอบทำร้ายวีล่า สิ่งนี้เพื่อต้องการระบายความแค้นให้กับเมเรดิธงั้นหรอ? ถ้างั้นพวกคุณก็ต้องจ่ายคืนให้กับสิ่งนี้อย่างสาสมเช่นกัน”หลังจากที่คำพูดที่ไม่แยแสของเขาจบลง ดวงตาของจอห์นและโรสพากันหดเกร็งด้วยความกลัว พวกเขารู้สึกราวกับว่ามีถังน้ำเย็นเฉียบถูกเทลงมาจากเหนือศีรษะของพวกเขา ทำให้อุณหภูมิภายในร่างกายของพวกเขาถึงกับดิ่งลงทันที“วีล่า ให้ผมไปส่งที่บ้านนะ” เสียงของเจเรมี่เปลี่ยนไปเมื่อหันไปพูดกับคนตัวเล็กข้างกายของเขา แม้แต่ภายในดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและอบอุ่นคล้ายกับลมหนาวในฤดูใบไม้ผลิที่พัดมาอย่างแผ่วเบา ต่างกับก่อนหน้านี้ร

เอโลอิสเดินเข้าไปตรงหน้ามาเดลีนช้า ๆ รอยยิ้มของเธอดูเป็นมิตร “ฉันสงสัยว่าจะดูเป็นเกียรติไหมหากต้องการที่จะเชิญเธอมาทานอาหารที่บ้านในคืนนี้?”มาเดลีนขมวดคิ้ว “นี่ฉันกำลังเข้าใจผิดไปหรือเปล่า? คุณกำลังชวนฉันไปทานอาหารที่บ้านของคุณเนี่ยนะ คุณนายมอนต์โกเมอรี?”‘'เธอรู้อะไรมาหรือเปล่า?‘หรือนั่นจะเป็นเหตุผลที่เธอชวนฉันไปกินข้าวที่บ้านอย่างเป็นมิตรแบบนี้?’อย่างไรก็ตาม มาเดลีนสังเกตเห็นถึงสายตาที่ไม่พอใจในดวงตาเอโลอิสทันทีมาเดลีนเข้าใจถึงสถานการณ์ตอนนี้แล้ว สิ่งที่เเอโลอิสทำอยู่ตอนนี้ก็เพราะเมเรดิธเท่านั้นเฮ้ ช่างน่าสงสารจัง‘แม่ที่ให้กำเนิดฉันยินดีที่จะเชิญผู้หญิงที่เธอเกลียดชังเข้ากระดูกดำเพื่อยกผลประโยชน์ให้กับมารร้ายไร้ซึ่งหัวใจแบบนั้น’“วีล่า ฉันหวังว่าเธอจะยกโทษให้กับสิ่งที่ฉันที่เคยทำไปในอดีตเพื่อแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกผิด ขอเชิญคุณมาเป็นแขกในบ้านของฉันคืนนี้ด้วยความจริงใจ” บนใบหน้าเอโลอิสมีรอยยิ้มและรอคำตอบจากเธออย่างคาดหวังในเชิงบวกมาเดลีนรู้สึกว่าสิ่งที่เธอกำลังได้ยินอยู่นี้เป็นเรื่องที่น่าตลกเป็นอย่างมากแน่นอนว่าเธอต้องการปฏิเสธแต่ก็แน่นอนอีกเช่นกัน เธอไม่สามารถทำ

เมื่อฌอนและเอโลอิสได้ยินคำตอบของมาเดลีน ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของพวกเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งสองคนถามพร้อมกันว่า “คุณเจอพ่อกับแม่แล้วใช่ไหม?”มาเดลีนพยักหน้าและยิ้มออกมา “ใช่ ฉันพบพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของฉันแล้ว”เอโลอิสได้ฟังคำตอบที่แน่วแน่เช่นนั้น ทำให้เธอยิ้มออกมาในเวลานี้ รอยยิ้มของเธอมาจากก้นบึ้งของหัวใจโ ดยไม่มีการเสแสร้งใดใดทั้งสิ้น“ดีแล้วล่ะ มันดีมากแล้วที่พบพวกเขา ไม่แน่เธอและครอบครัวอาจจะมารวมตัวกันอีกครั้งก็ได้ในกรณีนี้”“หมายถึงอยู่กันแบบครอบครัวอีกครั้งนั้นเหรอ?” มาเดลีนพูดคำพูดนั้นอีกครั้ง ด้วยการเยาะเย้ยและถากถาง “ฉันไม่มีโอกาสได้กลับไปรวมเป็นหนึ่งในครอบครัวของพวกเขาในตอนนี้ได้หรอก”เอโลอิสขมวดคิ้ว “ทำไมกัน?”“มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยในเมื่อพวกเขาจำฉันไม่ได้แม้ว่าฉันจะยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ แต่พวกเขาไม่มีทางยอมรับฉันแน่นอน”มาเดลีนใช้สายตาจ้องทั้งเอโลอิสและฌอน ทั้งสองคนอึ้งอย่างเห็นได้ชัดมาเดลีนยิ้มออกมาเล็กน้อยเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าขนลุกนี่ “บางทีฉันก็แค่โชคร้าย พ่อแม่พลัดพรากจากฉันเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ต่อมาเมื่อฉันโตขึ้นก็ถูกแฟนที่ร