All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 361 - Chapter 370

อะไรกัน?เมเรดิธแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินแจ็คสันพูดออกมามันไม่เป็นไรก็จริงที่ต่อให้เด็กเหลือขอคนนี้รอดมาได้ แต่เมื่อกี้เด็กบ้านั่นพูดว่าไงนะ? เห็นเธอผลักวีล่าลงเหวไปงั้นเหรอ?ต่อให้ข้างนอกฝนที่กำลังตกอย่างหนัก แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับความรุนแรงของพายุที่อยู่ในสายตาของเจเรมี่ขณะนี้เมเรดิธเห็นเจเรมี่ยืนขึ้นและใบหน้าของเขาเคลือบไปด้วยน้ำแข็ง อุณหภูมิของร่างกายเธอลดลงเมื่อเห็นดังนั้น“เจเรมี่ ไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลย แจ็คกำลังเข้าใจผิด!” เมเรดิธพยายามอธิบายตัวเอง “วีล่าคือคนที่ตั้งใจผลักฉันลงไป แต่มันเป็นอุบัติเหตุที่เธอพลัดตกลงไปเอง ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์เชื่อฉัน!”“เมอร์ อย่าอารมณ์เสีย แม่เชื่อลูก!”เอโลอิสปลอบโยนเมเรดิธด้วยความสงสาร จากนั้น เธอหันหลังกลับแล้วเดินไปทางแจ็คสัน“แจ็ค ยายขอดูหน่อยว่าบาดเจ็บตรงไหนไหม วีล่าเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจจริง ๆ เธอหันมาเล่นงานกับเด็กที่อายุไม่ถึงหกขวบแบบนี้ได้ยังไงกัน แจ็ค บอกยายมาสิลูก ผู้หญิงคนนั้นรังแกหลานยังไงบ้าง?”แจ็คสันขมวดคิ้ว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น “วีล่าเป็นคนดีครับคุณยาย” เขาพูดออกมาอย่างจริงจัง แล้วหันไปมองผู้เป็นพ่อ “คุณพ่อครับ

วินาทีที่แจ็คสันเห็นว่ามาเดลีนปลอดภัยดี ดวงตากลมโตสองข้างของเขาเปล่งประกายเจิดจ้าถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรออกมา แต่ความโล่งใจที่เขากำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ถูกเขียนไว้ทั่วใบหน้าของเด็กชายตัวน้อย“วีล่า ควินน์ เธอทำในสิ่งที่ชั่วร้ายขนาดนี้แล้วเธอยังจะดูมีปากมีเสียงอยู่งั้นเหรอ! เธอยังมีหน้ากลับมาที่นี่อีก!” เอโลอิสชี้นิ้วไปที่มาเดลีนและตะโกนขึ้นมาว่า “จะกล่าวหาลูกสาวของฉันว่าเป็นอาชญากรรมอะไรอีกในตอนนี้?”มาเดลีนเงยหน้าใช้สายตาราวกับคริสตัลของเธอมองก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณนายมอนต์โกเมอรี อยากให้ฉันตายมากนั้นเหรอ?” เธอถามด้วยรอยยิ้ม ทว่าดวงตาเธอกลับดูไร้จุดหมายขณะที่เธอพูด “สิ่งเดียวที่ฉันกังวลคงจะเกรงว่าเธออาจจะไม่สงบสุขอีกครั้งถ้าฉันต้องตายไปจริง ๆ คุณนายมอนต์โกเมอรี”“หืม ผู้หญิงอย่างเธอจะมีใครจดจำหากเธอตายไป ทำไมฉันจะรู้สึกไม่สงบถ้าเธอตายไปจริง ๆ?” เอโลอิสมองเธออย่างเฉยชา “วีล่า ต้องให้ฉันแนะนำอีกครั้งไหมว่าให้เธอหยุดในสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ การยึดมั่นในการทำความชั่วจะนำพาหายนะมาสู่ตัวเธอเองไม่รู้หรือไง!”“ถ้างั้นคุณควรบอกเรื่องนี้กับลูกสาวสุดที่รักของคุณจะดีกว่า เมเรดิธรู้ดี” มาเด

“ฮะ เรื่องบ้าอะไรกัน…” เอโลอิสไม่มีทางยอมรับด้วยท่าทางทั้งเสียงและคลิปที่เธอได้ยินและได้เห็นทางโทรศัพท์นั่นคำพูดที่รุนแรงด้านร้ายกาจของเมเรดิธ... เธอเรียกแจ็คสันว่า 'เด็กเหลือขอ' ได้อย่างไร...“ไม่! มันเป็นไปไม่ได้! นั่นไม่ใช่เสียงของเมอร์!” เอโลอิสปฏิเสธอย่างมั่นใจ “วีล่า ควินน์ กล้าดียังไงถึงสร้างหลักฐานปลอมแบบนั้นขึ้นมา?! เธอจ้างคนปลอมเป็นเมเรดิธด้วยการจ่ายราคาที่สูงขนาดนั้นถึงได้หลักฐานพวกนี้มาสินะ เธอมันเจ้าเล่ห์!”เมเรดิธกดึงสติของตัวเองกลับมาอีกครั้ง เธอคิดไม่ถึงว่าในขณะที่วีล่าเดินเข้ามาใกล้เธอในตอนนั้น เธอได้เริ่มกดบันทึกวีดีโอเอาไว้แล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอไม่มีทางยอมรับการกระทำที่สกปรกของตัวเองเพียงแค่วีดีโอนั้นแน่นอน“คุณแม่คะ คุณแม่ต้องเชื่อหนู ผู้หญิงที่อยู่ในวีดีโอนั่นไม่ใช่หนูอย่างแน่นอน!” เมเรดิธปฏิเสธ “เจเรมี่ มันต้องมีใครบางคนพยายามที่จะใส่ร้ายฉัน วีดีโอหน้านั้นเป็นของปลอม! ทำไมฉันถึงต้องการทำร้ายแจ็คด้วย? เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเรา!”เมเรดิธหันกลับมามองมาเดลีนทั้งน้ำตา“วีล่า ควินน์ นี่เธอลงทุนทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เจเรมี่ไปสินะ คนร้ายคนนั้นที่ร่วมมือ

สีหน้าของเมเรดิธเต็มไปด้วยการดูถูกและเหยียดหยาม “พูดเรื่องบ้าอะไรออกมา? ฉันจะไปทำเรื่องพวกนั้นกับเธอก่อนได้ยังไงกัน? เธอเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนยั่วยวนเจเรมี่ถึงขั้นศัลยกรรมใบหน้าให้เป็นแบบนี้ เธอเป็นคนที่เริ่มทุกอย่างทั้งหมดและต่อให้ฉันทำร้ายเธอในอนาคต เธอโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง”“โทษตัวเอง?”“ใช่ไงเธอเป็นคนสร้างปัญหาให้ตัวเอง! คนอย่างเธอมันช่างแพศยาเหลือเกิน! เธอมันไร้ค่าพอ ๆ กันกับมาเดลีน นังแพศยาคนนั้น หากว่าทั้งสองคนตายไปฉันก็ไม่รู้สึกเสียใจในการตายของพวกเธอทั้งสอง!”หลังจากเมเรดิธส่งเสียงกรีดร้อง มาเดลีนไม่ลังเลสักนิดที่จะตบหน้าเมเรดิธให้ชาไปทั่วหน้าเมเรดิธอึ้งไปสองวินาที ในขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยปากด่าทอ มาเดลีนดึงคอเสื้อของเธอ และทันใดนั้น เมเรดิธรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออกจากการโดนรัดบีบคอเสื้อเมเรดิธเงยหน้าขึ้นและสบเข้ากับดวงตาที่แหลมคมของมาเดลีน หลังจากที่ทั้งคู่สบตากันก็มีแสงเย็นชาในสายตานั่น เมเรดิธอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน‘ฉันสร้างปัญหาให้กับตัวเองงั้นเหรอ?การตายของฉันไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียใจงั้นเหรอ? นี่เธอพูดออกมาอย่างไร้มนุษยธรรม คนอย่างเธออยู่มาจนถึงวันนี้ได้ยั

มาเดลีนแสร้งยิ้มออกมาให้เขาอย่างไม่เต็มใจ “เจเรมี่ นี่คุณมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเมเรดิธเหรอ? ยังตัดใจจากเธอไม่ได้งั้นเหรอ?”เจเรมี่เดินไปหยุดตรงหน้าเธอ ดวงตาที่แสนมีเสน่ห์ของเขามองเข้าไปในดวงตาอันน่าหลงใหลของเธอ “มีเพียงคนเดียวที่ผมไม่สามารถปล่อยมือได้ในตอนนี้ ก็คือคุณ”“พูดจริงงั้นเหรอ?" มาเดลีนมองทะลุเข้าไปในดวงตาเจเรมี่ราวกับว่าเธอกำลังประหลาดใจ “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฉันดีใจมาก”“แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง” เจเรมี่ยื่นมือออกมา “ถ้าหากว่าคุณเต็มใจแล้วล่ะก็ ผมจะดูแลคุณเอง เริ่มตั้งแต่นาทีนี้ไปเลยดีไหม”มาเดลีนมองมือที่ยื่นออกมาของเจเรมี่ดูชัดเจนมาก นิ้วเรียวยาวและดูมั่นคง เธอเคยโหยหาความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขามาก่อนในตอนนั้นเมื่อเขาเห็นมาเดลีนนิ่งและเงียบไปพร้อมกับมองที่มือของเขา ใบหน้าของเขาแสดงถึงความไม่สบายใจที่ไม่รู้ที่มา “คุณไม่เต็มใจเหรอ?”มาเดลีนหันไปมองที่หน้าเขาแล้วยิ้ม เธอวางมือของตัวเองเข้าไปบนมือของเขาและพูดช้า ๆ ซึ้ง ๆ ว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมฉันจะไม่เต็มใจล่ะ? รู้ไหม ฉันรอวันนี้มานานแล้ว”‘ใช่แล้ว นี่มันนานมาก’เจเรมี่ได้พามาเดลีนขึ้นรถกลับไปที่บ้านของตัวเองทันทีที