All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 661 - Chapter 670

เฟนด์เปลี่ยนไปสนใจที่โทรศัพท์ของเขา 'สกายเลอร์ เซเลสติโน' ปรากฏอยู่บนหน้าจอ “เฮ้ สกายเลอร์ เซเลสติโน่!” เฟนด์พูดอย่างสบาย ๆ หลังจากที่รับสาย “ฮ่า ๆ ใช่! ตามอัตราส่วนที่คุณบอกผม คุณจะได้หนึ่งแสนเจ็ดหมื่นล้านเหรียญสำหรับส่วนแบ่งของคุณ คุณน่าจะได้รับมันแล้ว ใช่ไหมครับ?” “ผมขายไปราคาถูกมาก ผมไม่เพียงแต่แก้อาการคันไม้คันมืออยากจะต่อสู้เท่านั้น แต่ผมยังได้กำไรมหาศาลจากมันอีกด้วย” เสียงของสกายเลอร์ดังออกจากโทรศัพท์ “ใช่ ฉันได้รับเงินแล้ว ฉันยังมีธุระต้องทำ เดี๋ยวฉันจะวางสายก่อน!” เฟนด์วางสายในวินาทีถัดมา ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขายืนอยู่ใกล้ ๆ และเสียงของสกายเลอร์ก็ไม่เบาเลย ตอนก่อนที่จะวางสายนั้นด้วย เฟนด์ไม่แน่ใจว่าเธอจะได้ยินอะไรจากบทสนทนาไปบ้างหรือเปล่า ตอนนั้นเอง เฮคเตอร์เดินเข้ามาหาพวกเขาและพูดว่า “พี่ชายเฟนด์ ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นบอดี้การ์ดของตระกูลเดรคใช่ไหม?” เฟนด์เตรียมที่จะก้าวขาเดินแล้วและกำลังจะออกจากไปจากที่นี่ เขาไม่คิดว่าคำถามดังกล่าวจะออกมาจากปากของเฮคเตอร์ เขาพยักหน้าตอบคำถาม “ใช่ มีอะไรงั้นเหรอ?” “ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาจ่ายค่าจ้างให้คุณยี่สิบล้านเหรียญต่อเดื

“ให้ตายสิ ไอ้เด็กนั่นฉลาดจริง ๆ! เราเกือบจะโดนเขาหลอกแล้ว!” ชายร่างใหญ่ที่บาดเจ็บคนหนึ่งตบต้นขาของเขาและตะโกนออกมา “เด็กนั่นเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าจิ้งจอกเสียอีก!” ชายวัยกลางคนพูดแทรกขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “เขากลัวว่าเราจะเจอสิ่งผิดปกติถึงได้รีบออกออกไป นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเก็บไพ่ตายใบนี้ไว้ในมือ เพื่อที่เขาจะได้ออกจากสถานที่แห่งนี้ ไม่งั้นจะบังเอิญมาสายโทรเข้ามาได้ยังไง? ทำไมถึงโทรเข้ามาในขณะที่เรากำลังจะโอนเงินให้เขา?” หลังจากได้ยินการวิเคราะห์อย่างละเอียดของทุกคน เฮคเตอร์ก็พยักหน้าเห็นด้วย ไอ้สารเลวนั่นเกือบจะหลอกเขาแล้ว! เขาหันไปมองชายชราและพูดว่า “ผู้เฒ่าวอร์ด ฉันขอบคุณมากสำหรับความเฉลียวฉลาดและสติปัญญาของคุณ โชคดีที่เด็กนั่นถูกเปิดเผยตัวเองด้วยการพูดเงินจำนวนมากที่น่าขำ หนึ่งแสนเจ็ดหมื่นล้านเหรียญ ถ้าเขาพูดว่าร้อยหรือสองร้อยล้าน พวกเราคงตกหลุมพรางของเขาไปแล้ว” ผู้เฒ่าได้ยินคำยกย่องก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น เขาเอามือไขว้ไว้ด้านหลัง แล้วพูดช้า ๆ ว่า “ฮ่า ๆ! ฉันเพียงแต่จะแสดงความเห้นว่าเด็กนั่นช่างอวดดีเกินไปแล้ว แผนของเขาคงจะสมบูรณ์แบบถ้าจำนวนเงินมันน้อยกว่

“เขากลับมาจนได้!” ชารอนและอีวอนน์อุทานออกมาพร้อมกัน ทั้งสองถอนหายใจอย่างโล่งอกชารอนมองไปที่อีวอนน์ ริมฝีปากสีอมชมพูของเธอแยกออกจากกันเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “อีวอนน์ ดูเหมือนเธอ...เธอจะเป็นห่วงเฟนด์มากเหมือนกันนะ อย่าบอกนะว่าเธอก็ชอบเขาด้วย?” คำถามของชารอนทำให้อีวอนน์ตกใจจนเธอสำลัก ตาของเธอสั่นไหวและแก้มของเธอก็กลายเป็นสีชมพูทันที เธอตอบกลับทันทีว่า “อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้! หมอนั่นเป็นพวกโรคจิตที่หลงไหลผู้หญิงสวย ๆ! ฉันไม่ชอบเขาหรอก ฮึ่ม!” หน้าผากของชารอนย่นขณะที่เธอขมวดคิ้ว “เป็นไปไม่ได้! ถ้าเขาเป็นคนบ้ากาม ทำไมเขาถึงไม่หลงไหลฉันล่ะ? ฉันมีรูปร่างที่ดีและก็ดูดีด้วย!” “สวัสดีคนสวย! ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรมารบกวนพวกคุณนะ พวกคุณก็ดูอารมณ์ดีที่ได้ชื่นชมความงามของดอกไม้” เฟนด์แซวขณะเดินเข้าไปหาทั้งสามคน ใบหน้ายิ้มอ่อนโยนและอบอุ่น เมื่อเฟนด์มาปรากฏตัวตรงหน้าพวกเธอ ชารอนที่สมองของเธอถูกครอบงำด้วยความกังวลและความตื่นตระหนกเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วก็สงบลงทันที ท่าทางของเธอเปลี่ยนไป เธอเริ่มใจเย็นลงและเขินอาย ทำสีหน้าสบาย ๆ โดยไม่กังวลเรื่องเฟนด์อีก “กรีนสกาย ฮอลล์ คุณไปที่นั

อีวอนน์พูดไม่ออก เธอเดินอยู่ข้างหลังชารอนและตบหลังเธอ แล้วเดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "อ๊า!"ความเจ็บปวดแผ่ซ่านทั่วหลังของชารอนทำให้เธอตะโกนออกมาดัง ๆ ดวงตาเบิกกว้างราวกับจานรอง “อีวอนน์ เดรค เธอทำอะไรเนี่ย!”อีวอนน์ยิ้มอย่างไร้หัวใจและส่ายหน้า “ก็เพิ่งบอกว่าอยากโดนตบไม่ใช่เหรอ? ก็เลยทำเป็นว่าเป็นเฟนด์ที่ตบยังไงล่ะ” ชารอนตกตะลึง เธอไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี เธอกำลังโกรธจัด “มัน มันจะเหมือนกันได้ยังไง?” ถ้าเป็นเฟนด์จริง ๆ มันก็อาจจะหมายความว่าเขาสนใจในตัวเธออยู่บ้าง หากเป็นเช่นนั้น แม้ว่าจะถูกตีจนช้ำแต่หัวใจเธอก็เต็มไปด้วยความยินดี อย่างไรก็ตาม เธอต้องอยู่ในความเป็นจริงที่ว่า เฟนด์ ไอ้โง่นี่ไม่เคยให้โอกาสเธอเลย เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงอีกต่อไปแล้ว “ไปกันเถอะ นี่เป็นครั้งแรกที่เฟนด์เลี้ยงข้าวเราเลย เพราะงั้นก็เร็วเข้าเถอะ!” ความรักและความภักดีของชารอนที่มีให้เฟนด์ทำให้ทันย่าถอนหายใจ เธอไม่คิดว่าความรักจะเป็นแบบนี้ มันคือความหลงใหล ครอบงำจนสูญเสียความรู้สึกของตัวเอง อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในปัจจุบันก็คือความรักที่ไม่สมหวังอยู่ดี สุดท้ายแล้ว ด้วยความสวยงามและหุ่นที่ดีข

เมื่อทันย่าพูดจบ อันธพาลคนหนึ่งก็ยื่นมือออกมาพยายามลูบแก้มเธออีกครั้ง“ไปตายซะไป!” ทันย่าสะบัดมือออกอย่างรังเกียจ นี่เป็นเสียงโหวกเหวกที่เฟนด์ได้ยินตอนที่กำลังจะโทรศัพท์ เขาเดินเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าเย็นชา “เฮ้! อารมณ์ร้อนนักเหรอ? กล้าดียังไงมาตบฉัน! รู้ไหมว่าการตบฉันนี่มันต้องชดใช้เท่าไหร? ฉันถามดี ๆ แล้วนะว่าจะไปด้วยกันกับพวกเราไหม แต่ในเมื่อเธอมาตบกันอย่างนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือกอะไรแล้วนอกจากมากับเรา โอ๊ะ แน่นอนว่าเธอเลือกได้ระหว่างไปเที่ยวกับเราหรือจะจ่ายเงินให้ฉันหนึ่งล้านเหรียญสำหรับค่ารักษาพยาบาล!” ชายคนนั้นเย้ย เพราะทันย่าไปตีมือเขา เขาเลยข่มขู่เธอ “เงินล้านก็แค่ถั่ว มันไม่ได้มีค่าอะไรเลย! แต่สำหรับไอ้โง่อย่างแก ฝันไปเถอะ!” ทันย่าลุกขึ้นจากที่นั่งและขยับไปด้านหน้าเล็กน้อย พยายามผลักอันธพาลออก “นังบ้านี่! ฉันพยายามทำดี ๆ กับเธอแล้วนะ แต่ดูเหมือนจะไม่ซึ้งใจเลยใช่ไหม?” ชายคนนี้ก็ไม่ยอมง่าย ๆ เช่นกัน เขาผลักเธอกลับอย่างแรง "อ๊า!" เห็นได้ชัดเลยว่าเขาฝึกฝนมา ความแข็งแกร่งของร่างกายไม่ใช่เรื่องตลกสักนิด หญิงสาวจากตระกูลคนรวยอย่างทันย่าจะรับมือกับแรงผลักอย่างแรงขนาดนี