All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 741 - Chapter 750

เขาต้องการให้เธอคุกเข่าลงเพื่อยอมรับเขาให้เป็นอาจารย์ของเธออย่างนั้นหรือ?สีหน้าท่าทีของเชอรีลเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อเธอกรอกตามองไปที่แดร์ริล “อย่ามาทำอวดดี...”แดร์ริลยักไหล่ “ก็ดี ฉันคงไม่บังคับเธอ เธอก็โทรไปหาคู่หมั้นของเธอให้มามัดตัวฉันไว้อีกทีก็ได้ ต่อให้ฉันมีบทเพลง ฉันก็ไม่มีทางให้เธอ”เชอรีลกัดริมฝีปากขณะจ้องไปที่แดร์ริล เธอกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง เธอไม่ยินยอมที่จะเรียกเขาว่าอาจารย์!อย่างไรก็ตาม บทเพลงที่เขาได้ร้องออกมาเมื่อสักครู่ มันไพเราะเสนาะหูมากถ้าหากว่าเธอได้เอาบทเพลงนั้นไปร้องบนเวทีในวันถัดไป เธอคงจะโด่งดังมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน“ฉันจะให้เวลาเธอสามวิ” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเธอไม่อยากจะยอมรับฉันเป็นอาจารย์ภายในสามวินาทีนี้ เธอก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว”“สาม”“สอง”เชอรีลกัดริมฝีปากแทบจะเลือดไหล“หนึ่ง”ทันใดนั้นเชอรีลก็ตื่นตระหนกกระทื้บเท้าอย่างกระวนกระวาย “ฉันขอสัญญากับนาย”ตุ้บ...ขาอันเรียวงามของเชอรีลก็คุกเข่าลงอยู่เบื้องหน้าของแดร์ริล เธอเอยปากกล่าวอย่างนุ่มนวล “ฉันยินดีที่ได้เรียกนายว่าท่านอาจารย์”เชอรีลก้มโค้งคำนับแดร์ริล เหมือนกับว่าเขาเป็

ออโรร่าทุบมือลงไปบนโต๊ะเมื่อเธอได้ยินว่าสาวกนิกายตำหนักอมตะมาอยู่ที่นี่ มันเป็นเพียงการทุบโต๊ะธรรมดา แต่โต๊ะตัวนั้นก็แหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี!จากนั้นออโรร่าก็ลุกขึ้นยืนอย่างทรนงด้วยสีหน้าท่าทางที่เย็นยะเยือก “ออกไปดูกันสักหน่อย”ออโรร่าเดินออกมาอย่างทรนงถือตัว บรรดาผู้อาวุโสสำนักง้อไบ๊รวมถึงแม่ชีมอรีนก็ห้อยอาศัยติดตามมาด้วยอย่างรีบเร่งด้านนอกประตูมีสาวกนิกายตำหนักอมตะนับพันคนมองเห็นได้จากที่ไกล ๆ พวกเขายืนเรียงเป็นหน้ากระดาน พวกเขามีมากมายเหลือเกิน!บุรุษผู้สง่างามองอาจในชุดขาวยืนอยู่บนก้อนหินใกล้ ๆ มือของเขาถือพัดและหน้าตาก็ดูคมสันหล่อเหลาบุรุษผู้นั้นคือเชสเตอร์สายตาอันเย็นยะเยือกของเขาสร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนกับตัวตนที่สุขุมนุ่มลึกของเขาเมื่อออโรร่าปรากฏตัว เชสเตอร์ก็กล่าวน้ำเสียงเย็นชา “ท่านเจ้าสำนักออโรร่า ฉันมาที่นี่ก็เพื่อสิ่งเดียวเท่านั้นและมันก็คือสาวกของเธอ เมแกน ส่งตัวเธอมาให้ฉัน”เชสเตอร์หวนนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ภรรยาของเขาเสียชีวิต และมันทำให้เขาปวดร้าวหัวใจเมื่อตอนที่พวกเขากำลังทำสงครามกับกองทัพโลกใหม่ เชสเตอร์ต้องจำทนกล้ำกลืนกับความเคืองแค้นของเขาและไม่ได้ล

ขณะที่ฝ่ามือของแดร์ริลเข้ามาใกล้ มาร์คัสก็ตกใจ แต่เขารีบง้างมือขึ้นมาเพื่อต้านทานการโจมตีตู้ม!ฝ่ามือประสานกันกลางอากาศ สีหน้าของมาร์คัสเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อตัวเขาลอยปลิวถอยร่นไปมีเสียงร้องคร่ำครวญ มาร์คัสกระอักเลือดเต็มปาก ใบหน้าของเขาแดงฉาน! แล้วตัวเขาก็ค่อย ๆ ไถลลงกองกับพื้นมาร์คัสรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อขณะเขามองไปที่แดร์ริลอย่างว่างเปล่า เขานั้นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก!แดร์ริลยิ้มขณะเดินมามองมาคัสอย่างเย็นชา “ฉันอาจจะเคยเห็นคู่หมั้นของนายตอนเปลี่ยนเสื้อ แต่ฉันก็ได้ขอโทษเธอและแต่งเพลงให้กับเธอแล้ว คู่หมั้นของนายก็ตัดสินใจเรียกฉันว่าอาจารย์ของเธอเอง แต่แล้วทำไมนายก็ยังตัดสินใจจะมาฆ่าฉัน เอาล่ะทีนี้บอกฉันที นายคิดว่านายควรจะต้องตายไหม”จิตสังหารก็ฉายวับในแววตาของแดร์ริลทันที!ขณะที่มาร์คัสสบสายตาแดร์ริล ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านไปทั้งทรวง เขานั้นหวาดผวาจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาคุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริล เขาวิงวอน “พี่ชาย... พี่ชายผู้ยิ่งใหญ่... ไม่สิ ท่านอาจารย์! ใช่แล้ว ท่านอาจารย์ ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย ฉันไม่กล้าทำอีกต่อไปแล้ว ผมแค่คิดว่าท่านรอดตัวออกไปได้ง่ายเกินไปเท่านั้นเอง ผมไม่

ไอ้เวรนั่นเป็นคนแต่งเพลงอย่างนั้นเหรอ?บรรดานักข่าวต่างหันกล้องไปหาแดร์ริล!“ไม่จำเป็นต้องให้ฉันขึ้นไปบนเวทีหรอก” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม“มาเถอะ ท่านอาจารย์” เชอรีลฉีกยิ้มให้กับเขา “อาจารย์เป็นคนแต่งเพลงเอง อาจารย์ก็ต้องขึ้นมาด้วย”เขานั้นพ่ายแพ้ต่อการรบเร้าของเชอรีล แดร์ริลจึงยิ้มอย่างขวยเขินขึ้นไปบนเวทีว้าว!ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่แดร์ริลอย่างตกใจ!‘ไอ้ละอ่อนนี่มันเป็นใคร?’‘ไม่คุ้นหน้าเขามาก่อนเลย...’ไซม่อนเดินไปหาแดร์ริลและจ้องมองอย่าเย่อหยิ่ง “ไอ้หนุ่ม นายเป็นคนแต่งเพลงนี้จริงเหรอ?”คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวไซม่อนต่างก็สงสัยเช่นเดียวกัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะสามารถแต่งเพลงได้ไพเราะขนาดนี้สิ่งที่สำคัญมากไปกว่านั้นก็คือเขาไม่ได้เป็นคนจากสำนักพรานมีเพียงแค่ศิษย์สาวกสำนักพรานเท่านั้นที่จะมีทักษะเช่นนี้ อย่างไรก็ตามสำนักพรานก็เป็นถึงหนึ่งในสี่สำนักใหญ่ หลายคนพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้เข้าสำนัก ‘คนพวกนี้น่าทึ่งจริง ๆ’แดร์ริลหัวเราะและกล่าว “ก็แค่บทเพลง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”อะไร?มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขา?ไอ้เด็กนี่มันยโสโอหังเกินไปทุกคนต่างตกตะลึ

”จะไปมีรอบเดียวได้ยังไง?”ฝูงชนต่างเห็นด้วยกับข้อเสนอ พวกเขาคะยั้นคะยอจะอยู่ข้างไซม่อนแดร์ริลเยาะเย้ยอยู่ในใจของเขา ‘ไอ้พวกเวร! คนแบบนี้มีอยู่ทุกที่’ เขาแสยะยิ้มและกล่าว “โอเค สองในสาม ผมจะยอมเล่นด้วยเพื่อให้พวกคุณเชื่อสนิท เอาล่ะ ใครจะเป็นคนคิดหัวข้อต่อไป?”“ผมเอง!” ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืนอย่างกระตือรือร้นในฝูงชน ชายคนนี้มีนามว่าฮาวเวิร์ด วาลลิสเจ้าของห้องโถงเต้นรำโภไคยแน่นอนที่ไม่มีใครขัดข้อง ถ้าหากเจ้าของอยากจะเป็นผู้คิดหัวข้อฮาวเวิร์ดครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่เขาจะกล่าว “เอาล่ะ เรามาแต่งบทกวียกยอผู้หญิงคนที่อยู่ข้าง ๆ พวกนายกันดีกว่า”ทั้งห้องโถงตกอยู่ในความเงียบสงัดทุกสายตาต่างจ้องมองไปที่ไซม่อน‘ยกยอผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ งั้นเหรอ? หัวข้อนี้ง่ายเหมือนปอกกล้วย’ไซม่อนนั้นรู้สึกมั่นใจ เขามองไปที่ซัมเมอร์ ภรรยาของเขาด้วยรอยยิ้ม เขาครุ่นคิดอยู่นานเกือบสามนาทีก่อนจะร่ายบทกวี “ดวงจันทร์เลือนลับเมื่อภรรยาของฉันเฉิดฉาย เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง เธอล้างเส้นด้ายที่ริมแม่น้ำ ความงามของเธอไม่อาจสาธยายเป็นคำเรียบง่าย ฉันจะไปมองคนอื่นทำไม นอกจากเธอ?”ไซม่อนรู้สึกภาคภูมิใจกับบทกวีของเขามาก