All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 261 - Chapter 270

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจดก็จ้องไปที่แจ็ค "พวกแกรอบ้าอะไรอยู่? ไสหัวไปสิ!"แจ็คตัวสั่นแล้วรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เขาเสีนใจและท้อแท้เพราะเขาคิดว่าเขาจะมีช่วงเวลาที่ดีกับลิซ่าในวันนี้ แต่เรื่องนี้กลับเกิดขึ้นแทน'นี่มันเป็นความผิดของลิซ่าที่ชอบเป็นนักขุดทองนัก!' แจ็คคิดหลังจากเดินออกมา ลิซ่าก็ถามเขาเสียงอ่อย "เราจะไปที่ไหนกันดีคืนนี้?""นังบ้า! ไปที่เธออยากจะไปเถอะ แล้วไปให้พ้น! ฉันอยากไม่อยากเห็นเธออีก!" แจ็คตะโกนหากไม่ใช่เพื่อเติมเต็มความรู้สึกเหนือกว่าของเธอ แจ็คคงไม่ต้องไปล่วงเกินคนที่เขาไม่ควรเข้าแน่ เขาถึงขนาดทำให้เจดมีปัญหาไปด้วย หลังจากตะโกนใส่ลิซ่า เขาก็คว้ากระเป๋าเขากลับมาแล้วเดินออกไปทันทีในขณะเดียวกัน ดอร่าก็มองแดร์ริลด้วยความสงสัย 'เขาเป็นใครกันแน่?'แดร์ริลไม่อยากสำรวจสถานที่อีกแล้ว เขากล่าวลากับดอร่าแล้วไปซื้อผลไม้ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เขาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วกลับบ้านยังไงก็ตาม ในจังหวะที่เขากำลังก้าวเข้าบ้าน ซาแมนธาก็เดินออกมาจากห้องของเธอ เมื่อเห็นแดร์ริล เธอก็รู้สึกถูกกระตุ้นทนัที "นี่แกยังหน้าด้านเข้าบ้านมาอีกเหรอ? แกทิ้งลูกสาวฉันแล้วต้องขโมยของเพื่อเอาชีวิ

เขากำลังส่งข้อความอยู่ใต้โต๊ะ เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย?แดร์ริลถอนหายใจออกมา "มิสแคทเธอรีน ผมไม่ได้เล่นมือถือ ผมแค่ดูเวลาเท่านั้นเอง"ด้วยเหตุนั้น เขาจึงทำท่าจะเก็บมือถือลง"อย่ามาเถียงฉันเวลาที่เธอทำผิด เอามือถือของเธอมา" แคทเธอรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา และนั่นชัดเจนว่าคำสั่งของเธอไม่อนุญาตให้ต่อรองเธอฉกมือถือของเขาไป "แดร์ริล เธอเป็นลูกเขยบ้านคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมถึงยังทำตัวไม่มีสำนึกอีก? เธอควรจะดีใจที่มีโอกาสได้เรียนในสถาบันหกวิถีและตั้งใจทำงานหนัก คนอื่นยังทำตัวไร้สาระได้เพราะพวกเขามาจากตระกูลร่ำรวย ต่อให้เขาไม่สำเร็จ เขาก็ยังไมไม่เป็นไร แต่เธอ? เธอทำตัวไร้สาระ ไม่แปลกเลยที่ว่าทำไมคนอื่นถึงหัวเราะเยาะเธอ!"แคทเธอรีนหันหลังไปแล้วเดินไปที่โพเดียมแดร์ริลหมดหนทาง เขาพึมพำ "เป็นลูกเขยบ้านคนอื่นแล้วมันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง? ชีวิตฉันก็สบายดีนี่"ถึงแม้เสียงของเขาจะเบา แต่แคทเธอรีนได้ยินมันอย่างชัดเจน และนักเรียนรอบ ๆ เขาก็เช่นกัน'หือ? หมอนี่ชอบการเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น?' ทุกคนคิดทันใดนั้น นักเรียนหลายคนรอบเขาก็หัวเราะออกมาแคทเธอรีนตะโกนอย่างโมโหแล้วชี้ไปที่ประตู "เธอมันเกินไปจริง ๆ!

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เดรก ดาร์บี้ ก็ไม่สามารถเก็บงำความตื่นเต้นไว้ได้และกล่าวกับนายท่านชราแห่งดาร์บี้ "พ่อครับ ค่ายกลเจ็ดดาวเหนือถูกออกแบบการเคลื่อนไหวมาดีมาก! การโจมตีและป้องกันของพวกเขาทั้งแน่นหนาและแข็งแกร่ง ด้วยค่ายกลนี้ ตระกูลดาร์บี้ของเราจะรุ่งโรจน์!"ถึงแม้ว่าสามคนในพวกเขาจะมีระดับเพียงปรมาจารย์ขั้นสาม แต่ด้วยพลังของค่ายกล พวกเขาจะสามารถต่อกรได้แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์!นายท่านชราแห่งดาร์บี้ยิ้ม เขาอุทานด้วยความดีใจ "สมแล้วที่ค่ายกลเจ็ดดาวเหนือเป็นหนึ่งในค่ายกลที่ดีที่สุด"เมื่อพวกเขาฝึกฝนเสร็จสิ้น ฟลอเรียนก็เก็บกระบี่แล้วเดินมาหาเขาด้วยความตื่นเต้น "คุณปู่ คิดว่ายังไงครับ?""ดี ดี ดีมาก! แกพัฒนาอย่างมากที่ผ่านมา นี่มันเกินความคาดหมายของฉัน ฉันพอใจมาก และฉันมั่นใจว่าแกจะต้องนำความรุ่งเรืองมาสู่ตระกูลดาร์บี้" นายท่านชราแห่งดาร์บี้ชมด้วยรอยยิ้มฟลอเรียนดีใจสุด ๆ กับสิ่งที่นายท่านชราแห่งดาร์บี้กล่าว"ไม่ต้องห่วงครับคุณปู่ ผมจะทำงานให้หนักกว่านี้!" เขาสัญญานายท่านชราแห่งดาร์บี้พยักหน้า"คุณปู่ครับ มีแขกมา" มีเสียงดังออกมาจากด้านหลังทันใดนั้น ทุกคนก็หันไปมองทางเข้า เมื่อมีกลุ่ม

เซอร์ซียังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์ในขณะที่เธอเก็บมือถือ เธอขยับกลับไปด้านหลังสถานการณ์ตอนนี้น่าอึดอัดเพราะพวกเขาไม่สามารถเริ่มมื้อค่ำกันได้ แม้กระทั่งเซอร์ซียังเข้าไปไม่ได้ ดังนั้นคนอื่นก็ไม่มีทาง จากนั้น หญิงสาวมากมายก็ส่ายหัวอย่างผิดหวัง แดร์ริลก็เช่นกันเขายืนอยู่ข้างหลังกลุ่มคน มันจึงไม่มีใครเห็นเขา ทันใดนั้น เขาก็เดินมาข้างหน้าพนักงานพร้อมบัตรในมือ "สวัสดี คุณช่วยตรวจบัตรใบนี้ให้ทีว่ามันเปิดห้องนี้ได้ไหม?"เวย์นเคยให้บัตรนี้เขามา และเขาก็พกมันเสมอแต่ไม่เคยได้ใช้มัน'หา? ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นนี่บ้ารึเปล่า? ฮ่าฮ่า!' ทุกคนคิดห้องวีไอพีของโอเรียนทอล เพิร์ล นั้นเป็นห้องที่หรูหราที่สุดของเมือง และเป็นเพียงห้องเดียวที่จุคนได้เกิน 50 คน'เดคแลนกับเซอร์ซียังเข้าไม่ได้ แล้วไอ้ขยะนี่มาทำอะไร? นี่เขามาเล่นตลกรึไง?' ทุกคนคิดหญิงสาวบางคนหัวเราะ พวกเธอปิดปากด้วยมือตัวเองแล้วมองแดร์ริลเหมือนเขาเป็นตัวตลก"จุ๊ จุ๊ แดร์ริล นายออกมาทำไม? อยากทำให้พวกเราตลกเหรอ?"ในขณะเดียวกัน เดซี่ก็เดินออกมาจากกลุ่มคนแล้วคว้าบัตรออกไปจากมือของแดร์ริล "โห นี่มันบัตรทองเลยนะเนี่ย แดร์ริล นี่นายเล่นตลกเหรอ? ฮ่าฮ่

เซอร์ซีนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชาและนิ่งเงียบเหมือนเธอเป็นดอกกล้วยไม้ที่ยังไม่ผลิดอก เธอปลดปล่อยบรรยากาศอันสง่างามที่โดดเด่นเหรือใคร ไม่มีใครคิดว่าเธอแปลกแยก บุรุษหลายคนต้องการรู้จักเธอมากกว่านี้ แต่พวกเขาไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำทุกคนล้วนมีอารมณ์ร่วมกันหมดแล้ว เดคแลนจึงยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกล่องอันงดงามในมือ เขาเดินไปหาแคทเธอรีนแล้วกล่าวอย่างสุภาพ "มิสแคทเธอรีน วันนี้เป็นวันครู ผมจึงอยากแสดงความขอบคุณที่คุณได้เป็นอาจารย์ของพวกเรา นี่คือของขวัญสำหรับคุณครับ"ทันใดนั้น ทั้งห้องก็อุทานด้วยความทึ่ง เดคแลนเตรียมการมาดีจริง ๆ เขากระทั่งเตรียมของขวัญมาให้มิสแคทเธอรีน มันจึงชัดเจนว่าเขาต้องการจะเป็นหัวหน้าห้องมากทีเดียวแคทเธอรีนยังคงสงบนิ่ง เธอยิ้ม "เดคแลน ฉันพอใจมากอยู่แล้วที่เธอเลี้ยงมื้อค่ำพวกเรา ฉันรับมันไม่ได้หรอก"เดคแลนนั้นฉลาด บุคลิกดี และเป็นนักเรียนที่น่ารัก เขารู้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันครูและเตรียมของขวัญให้เธอ ยังไงก็ตาม มีนักเรียนมากมายที่กำลังมองดูอยู่ และแคทเธอรีนก็รู้สึกแย่ที่จะรับมันไว้เดคแลนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "นี่เป็นเพียงของเล็กน้อยที่ผมต้องการให้คุณเก็บไว้จริง