All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 161 - Chapter 170

แดร์ริลพยักหน้า พยายามกลั้นหัวเราะ"ฉันขอเตือนแก อย่าวุ่นวายให้มาก ส่ง เ-เ-เงินของแกมา แล้วพวกแกจะไม่เป็นไร!" ฮิวจ์ด่าทอ หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็รีบเดินไปที่วิลเลียมพร้อมกับท่าทางที่ดูน่ากลัว"เข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ได้โทรหาตำรวจ ผมไม่ได้นำบัตรธนาคารมาด้วย ผมเลยจะโอนเงินผ่านมือถือของผม"วิลเลียมกระวนกระวายมาก เหงื่อของเขาไหลอย่างหนักในขณะที่อธิบายฮิวจ์ไม่ได้สนใจคำอธิบายของวิลเลียมด้วยซ้ำ เขาฉกมือถือไปแล้วตบหัวของวิลเลียมอย่างรุนแรง"ไอ้เ-ี้ย แกคิดจะหลอกใคร?" ฮิวจ์ด่าวิลเลียมอย่างโหดเหี้ยมแล้วทุบตีเขาต่อไปต่อให้วิลเลียมไม่ได้จะโทรหาตำรวจ แต่การโอนเงินจะเปิดเผยตัวตนของฮิวจ์ เขาโกรธมาก เมื่อคิดว่าวิลเลียมต้องการจะหลอกเขา"โอ๊ย! อย่าตีผม!" เขาร้อง "ผมไม่มีบัตรจริง ๆ"วิลเลียมขอร้องในขณะที่ถูกทุบตี เลือดไหลลงมาจากแก้มของเขา"ผมไม่มีบัตรธนาคารจริง ๆ นะ!" วิลเลียมโอดครวญคนในรถบัสหวาดกลัว หญิงสาวบางคนร้องไห้เมื่อเห็นใบหน้าของวิลเลียมที่โชกเลือด ฮิวจ์โหดร้ายมากในขณะที่ฝูงชนกำลังหวาดผวา เมแกนรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดในหัวใจแดร์ริลเคยช่วยเด็กนักเรียนและหญิงสาวที่เขาไม่เคยรู้จักที่

"เคนท์ ขอบคุณนะ..." เมแกนพึมพำ เธอรู้สึกประทับใจอย่างเหลือเชื่อและกอดเคนท์ เธอกัดริมฝีปากแล้วกล่าวอย่างแผ่วเบา "เคนท์ นายกล้าหาญมาก"เคนท์ได้รับเม็ดยาเทวะไปก่อนหน้านี้และตอนนี้เขาก็อยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นหนึ่ง แต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะจัดการโจรสามคน แต่สุดท้าย เขาก็ยังทำได้อีกด้านหนึ่ง ลิลี่ เธอรู้สึกเสียใจ เธอหวังว่าแดร์ริลจะเป็นที่มาช่วยเธอเธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเคนท์ในขณะเดียวกัน บนรถบัส ปากของแดร์ริลเริ่มซีดจาง"แดร์ริล คุณต้องไม่เป็นไร คุณต้องอดทนไว้นะ" แด๊กซ์พึมพำอย่างกระวนกระวายด้วยสายตาแดงเลือด"ลิลี่? เกิดอะไรขึ้นกับนาย?" ลิลี่ขึ้นมาบนรถบัสแล้วตกใจเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเธอไม่ใชว่าเคนท์บอกว่าเขาได้จับกุมโจรสามคนไว้แล้วเหรอ?แล้วทำไมแดร์ริลถึงบาดเจ็บ?แดร์ริลรู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดแสนในอกของเขาและหายใจอย่างยากลำบาก เขาพูดไม่ออก เขาเพียงแค่ยิ้มออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เป็นไรอย่างไรก็ตาม เลือดของแดร์ริลซึมออกมาจากเสื้อของเขาแล้วไหลลงกับพื้น!เคนท์กล่าวอย่างเฉยเมย "แดร์ริลไม่แข็งแกร่งพอ แต่ก็ยังดันทุรังไปยั่วพวกโจร ก็แหงล่ะ เขาเลยบาดเจ็บไง ฉันจับกุ

"แดร์ริล?" คลิฟฟอร์ดตะโกน เขาเก็บความแปลกใจไว้ไม่ได้'เกิดอะไรขึ้น? ทำไมแดร์ริลอยู่ที่นี่?' เขาสงสัยคลิฟฟอร์ดจำได้อย่างชัดเจนว่าแดร์ริลขี่จักยานไฟฟ้ามาที่งานเลี้ยงรุ่น นี่แดร์ริลมาที่นี่เพื่อร่วมงานฉลองด้วยเหรอ?'จริงสิ แดร์ริลมาที่นี่เพื่อช่วยเมียเขามอบของขวัญ!' คลิฟฟอร์ดคิดลูกเขยบ้านคนอื่นที่ทั้งชีวิตต้องหวังพึ่งเมียเป็นอย่างเดียวที่แดร์ริลเหมาะสมคลิฟฟอร์ดอดไม่ได้ที่จะต้องแอบมองลิลี่อยู่หลายรอบ'ช่างเป็นสาวที่งาม! รูปร่างของเธอไร้ที่ติและเซ็กซี่สุด ๆ! ใบหน้างดงามนั่นเทียบได้กับดาราเลย แดร์ริล หมอนี่มันโชคดีชะมัก ยังไงซะ ข่าวลือว่าไว้ หมอนี่ไม่เคยได้แตะต้องเมียตัวเองตลอดสามปีที่แต่งงาน ทุกคนในเมืองตงไห่รู้เรื่องนี้ ฮ่าฮ่า!' คลิฟฟอร์ดคิด"หัวหน้าห้องเก่า!" แดร์ริลยิ้มในขณะที่เขาเดินไปทักทายคลิฟฟอร์ด"พวกคุณรู้จักกัน?" แด๊กซ์ถามแต่ก่อนที่แดร์ริลจะได้ตอบ คลิฟฟอร์ดก็หัวเราะ"ทุกคนในเมืองตงไห่ต้องรู้จักลูกเขยที่ย้ายเข้าตระกูลลินดันผู้อื้อฉาวอยู่แล้ว" เขากล่าวอย่างดูถูกมันเป็นความน่าอับอายที่ต้องเป็นเพื่อนร่วมห้องกับหมอนี่! ในที่หรูหรามีระดับแบบนี้ การสุงสิงกับหมอนี่คือความน

คลิฟฟอร์ดโกรธขึ้นมาทันที เขาชี้ไปที่แดร์ริล "แดร์ริล หุบปากไปซะ! แกมันไม่รู้อะไร! แกพูดเรื่องเพ้อเจ้ออะไรอยู่!? อะไรทำให้แกคิดว่ามันมีค่าแค่สองล้านบาท?"'เวรเอ๊ย ไอ้หมอนี่ต้องบ้าแน่' คลิฟฟอร์ดคิดลุงของคลิฟฟอร์ดซื้อจี้หยกนี้มา และลุงของเขาก็สะสมวัตถุโบราณมาเป็นสิบปีแล้ว! ราคาจริงของจี้หยกคู่นี้คือสามล้านบาท เขาแกล้งบอกราคาห้าล้านบาทไปก็เพื่ออวดเบ่งเท่านั้นอย่างไรก็ตาม แดร์ริลบอกว่ามันมีค่าแค่สองล้านบาท ซึ่งคลิฟฟอร์ดคิดว่ามันไร้สาระ!แดร์ริลส่ายหัว "มันมีชื่อเรียกอีกชื่อสำหรับจี้หยกชนิดนี้ พวกคุณรู้ไหมว่ามันถูกเรียกว่าอะไร?"ทุกคนต่างสงสัยและส่ายหัวแดร์ริลถอนหายใจแล้วอธิบาย "พวกมันถูกเรียกว่าจี้เมถุนในสมัยโบราณ มันเป็นของสินสอดที่พิเศษสำหรับการแต่งงานของผู้หญิงในสมัยราชวงศ์หมิง ในยุคราชวงศ์หมิงนั้นค่อนข้างจริงจังเรื่องมารยาทมาก ดังนั้นจี้เมถุนจึงได้รับความชื่นชอบสูง หลังจากที่หญิงสาวนำจี้ไปที่บ้านของสามี ชิ้นหนึ่งจะถูกมอบให้ผู้เป็นสามี และอีกชิ้นจะถูกสวมโดยฝ่ายหญิง อีกอย่าง ชื่อของแต่ละฝ่ายจะถูกสลักลงในจี้ของฝ่ายตรงข้าม เพื่อแสดงถึงความรักใคร่กลมเกลียวที่จะยาวนานนับร้อย ๆ ปี"แ

เอมิลี่ตบหน้าของคลิฟฟอร์ดอย่างรุนแรงโดยไร้ซึ่งคำเตือนใด ๆรอยตบพลันปรากฏอยู่บนใบหน้าของคลิฟฟอร์ด"แม่… แม่บุญธรรม คุณตบผมทำไม...?" คลิฟฟอร์ดเสียใจมากขณะที่กุมใบหน้า เขาตะลึงแม่บุญธรรมของเขาตามใจเขามากตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอดูแลเขาเหมือนเขาเป็นลูกแท้ ๆ เขาเสียใจมากที่จู่ ๆ ก็ถูกตบ"แกคิดว่าฉันตบแกทำไม? แกเกือบสร้างปัญหาใหญ่แล้ว" เอมิลี่เดือดจนตบเข้าซ้ำอีกรอบไม่มีใครควรล่วงเกินแดร์ริล เอมิลี่คงไม่มีวันนี้หากไม่ใช่เพราะแดร์ริล"ไป คุกเข่าแล้วขอโทษคุณแดร์ริล" เอมิลี่เปล่งเสียงหลังจากตบคลิฟฟอร์ดซ้ำไปอีกหลายฉาดคลิฟฟอร์ดตัวสั่นเทา เขาไม่กล้าตั้งคำถามอีกในตอนนั้น เขาเดินไปแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริล ฝืนยิ้มออกมา "ผม...ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ..."แขกทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจอย่างหนาวเย็นรังสีของเอมิลี่เข้มข้นมาก มันมากพอจะทำให้เหล่าบุรุษรู้สึกด้อยกว่าไปเลยใครจะกล้าเถียงกับสตรีผู้ทรงอำนาจคนนี้กัน?แดร์ริลนั่งอยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งอารมณ์ใด เขาจ้องคลิฟฟอร์ดทั้งโถงพลันเงียบลงในขณะที่สายตาของทุกคนจดจ้องที่แดร์ริลเอมิลี่ที่ยืนข้าง ๆ กัดริมฝีปากของเธอและไม่กล้าพูดอะไรออกมาเมื่อเห็นความ