All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 1281 - Chapter 1290

ใบหน้าของจักรพรรดิโฮ่วอี้ซีดเซียวและเต็มไปด้วยความโกรธแค้นเมื่อเห็นว่าจูปาเจี๋ยเกือบทำให้ฉางเอ๋อเป็นมลทิน ในตอนนั้นจักรพรรดิโฮ่วอี้ต้องการที่จะฆ่าจูปาเจี๋ย อย่างไรก็ตาม จูปาเจี๋ยเป็นถึงจอมพลแห่งสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ และเขาก็ยังมีความสำเร็จที่โดดเด่นมากมายอีกด้วย! จักรพรรดิโฮ่วอี้จึงไม่ต้องการฆ่าจูปาเจี๋ย ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีการที่ทรมานยิ่งกว่าความตาย โดยการกักขังเขาเอาไว้ในพื้นที่ต้องห้ามที่มีกับดักค่ายกลปิดกั้นทางเข้าเอาไว้เพื่อไม่ให้จูปาเจี๋ยสามารถหลบหนีไปได้ ดังนั้น จูปาเจี๋ยจึงถูกคุมขังอยู่ที่นั่นมายาวนานนับพันปี! ถึงแม้ว่าจูปาเจี๋ยจะแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่สามารถไขปริศนาหลักไม้ลึกลับได้ ดังนั้นเขาจึงติดอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานนับพันปี! ตลอดพันปีที่ผ่านมา ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาในพื้นที่ต้องห้ามแห่งนี้ จนกระทั่งแดร์ริลบังเอิญเข้ามาที่นี่! จูปาเจี๋ยถูกกักขังอยู่ที่นี่มาเป็นเวลายาวนานนับพันปี ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการปล่อยแดร์ริลไปง่าย ๆ จูปาเจี๋ยต้องการให้แดร์ริลอยู่ต่อเพื่อเล่นหมากล้อมกับเขา และนั่นจึงเป็นสาเหตุที่จูปาเจี๋ยโกหกว่าเขาจะบอกทางออกจากวังกับแดร์ริล แดร์ริลเชื่อคำพูดของจูป

ในขณะเดียวกัน ณ ภูเขาฮัวในทวีปจักรวาลโลก! ภูเขาฮัวตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของทวีปจักรวาลโลก ภูเขาแห่งนี้สูงชันและอันตราย ทว่าทิวทัศน์บนภูเขากลับดูงดงามอย่างไร้ที่ติ และภูเขาฮัวก็ยังได้ชื่อว่าเป็นภูเขาที่อันตรายที่สุดในจักรวาลโลก! ที่บนภูเขามีกลุ่มอาคารโบราณตั้งอยู่ ซึ่งเป็นที่พักของสำนักฮัว! สำนักฮัวถูกก่อตั้งขึ้นมาเป็นเวลานานนับพันปี และสำนักฮัวก็เป็นสำนักที่มีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์ของโลกยุทธภพ ทว่าหลายพันปีที่ผ่านมาสำนักฮัวกลับได้ขับไล่สาวกที่แข็งแกร่งและทรงพลังออกไปมากมาย ดังนั้น ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สำนักฮัวจึงมีจำนวนสาวกลดลง ดังนั้นชื่อเสียงของสำนักฮัวจึงค่อย ๆ เลือนหายไป ผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ เจ้าสำนักฮัวมีอายุราว ๆ 70 ปี เขายังดูแข็งแรงและมีสุขภาพดี แต่เขาเป็นเพียงปราชญ์ยุทธ์ขั้นหนึ่งเท่านั้น! สหายผู้บ่มเพาะด้วยกันมักจะเรียกเขาว่าผู้เฒ่าคิ้วขาว ในเวลานั้น เมฆสีเลือดได้ลอยอยู่เหนือยอดเขาพร้อมกับเสียงคำรามของฟ้าร้อง และสถานที่ที่ทำให้เกิดปรากฏการณ์เหล่านั้นก็คือภูเขาฮัว! แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับว่าภูเขาฮัวกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ โดยที่ก้อนหินมาก

"นั่นคืออะไร?" แดร์ริลมองขวดที่อยู่ในมือของจูปาเจี๋ยด้วยความอยากรู้อยากเห็น ภายในขวดเล็ก ๆ ที่บรรจุผงสีขาวเอาไว้นั้น สามารถเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาได้งั้นเหรอ? จูปาเจี๋ยยิ้มและหันมองไปที่แดร์ริลอย่างภาคภูมิใจ “นี่คือผงแปลงร่างที่สามารถเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาได้และมันก็เป็นสมบัติที่หายากด้วย! ข้าบังเอิญมีติดตัวมาด้วยสองขวด แต่ข้าใช้แปลงร่างเป็นจักรพรรดิโฮ่วอี้เพื่อทำให้เจ้าอารมณ์ดีไปแล้วหนึ่งขวด ดังนั้นตอนนี้ก็เหลือขวดเดียวเท่านั้น” 'เ-ี่ย! มีของวิเศษแบบนั้นด้วยเหรอ?' แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ผงแปลงร่าง ที่เป็นสมบัติที่หายากแต่คุณกลับใช้มันเพื่อเล่นอะไรแบบนั้นเนี่ยนะ?” “ข้าติดอยู่ที่นี่นานแล้ว ดังนั้นไม่ว่าสมบัติเหล่านั้นจะมีค่ามากเพียงใดมันก็ไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะเก็บเอาไว้อยู่ดี” จูปาเจี๋ยกล่าวด้วยใบหน้าที่รู้สึกหดหู่ แดร์ริลจ้องมองขวดเล็ก ๆ ในมือของจูปาเจี๋ยและพูดขึ้นว่า “เราสามารถใช้ผงแปลงร่างนี้เพื่อหนีออกจากวังได้! เราสามารถแปลงร่างเป็นจักรพรรดิโฮ่วอี้แล้วเดินออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่มีใครกล้าหยุดพวกเรา!” “อะไรนะ? จริงด้วย! ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!” ดวงตาของจู

อย่างไรก็ตาม ฉางเอ๋อพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า "ฝ่าบาท ท่านมักจะนวดขาและรินน้ำชาให้ข้าอยู่เป็นประจำ แต่ทำไมวันนี้ท่านจึงอยากให้ข้าทำเช่นนั้นล่ะ? ท่านดูแปลก ๆ ไป..." “เอ่อ…” แดร์ริลถึงกับพูดไม่ออก ใครจะรู้ว่าจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่จะรับใช้ฉางเอ๋อเช่นนั้นทุกวัน! จากนั้นแดร์ริลก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกเคอะเขินว่า "อ้อ ข้าพูดผิดน่ะ ข้าหมายถึง เจ้าเมื่อยหรือเปล่า? มาให้ข้านวดขาให้เจ้าไหม?" “วันนี้ข้าไม่เมื่อย ท่านไม่ต้องนวดให้ข้าหรอก” ฉางเอ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าแผ่นดินไหวจะเกิดขึ้นในทวีปจักรวาลโลก หากแผ่นดินไหวเช่นนี้ มักจะเป็นลางบอกเหตุถึงการปรากฏขึ้นของอาวุธมหาประลัย หรืออาจจะเป็นการปรากฏตัวของสุสานของผู้ที่ยิ่งใหญ่และทรงพลังในอดีต” “แต่ไม่ว่าจะเป็นการปรากฎขึ้นของอาวุธมหาประลัยหรือสุสาน สมบัติอันล้ำค่าอื่น ๆ จะต้องปรากฏขึ้นด้วยอย่างแน่นอน ฝ่าบาท ท่านได้วางแผนเอาไว้อย่างไร?” “อืม…” แดร์ริลไม่รู้จะตอบว่าอะไร จากนั้นฉางเอ๋อก็พูดต่อว่า "ฝ่าบาท เมื่อราว ๆ สองพันปีที่ผ่านมา มีชายผู้ทรงพลังคนหนึ่งมีนามว่าลิโป้ และผู้คนต่างก็เรียกขานเขาว่า จอมพลเก

“คุณคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปสินะ” แดร์ริลกล่าวอย่างเร่งรีบ “ถ้าหากว่าคุณจับฉางเอ๋อเป็นเชลย โฮ่วอี้จะตามล่าตัวคุณไปจนสุดขอบโลกเพื่อฆ่าคุณ! รีบไปกันเถอะ…” จูปาเจี๋ยรีบหันมาแล้วยิ้มให้เธอด้วยใบหน้าที่ไม่เต็มใจจากไปนัก “ฉางเอ๋อคนสวย ข้าคงต้องไปก่อน! แล้วเราจะได้พบกันอีก!” เมื่อพูดจบจูปาเจี๋ยก็ส่งจูบให้ฉางเอ๋อก่อนจะวิ่งตามแดร์ริลไป จากนั้นทั้งสองคนก็หายไปจากสายตาของฉางเอ๋อในชั่วพริบตา “จูปาเจี๋ย! แดร์ริล ดาร์บี้!” ฉางเอ๋อโกรธจนตัวสั่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอับอายและโกรธแค้นอย่างไม่รู้จบ “คอยดูนะ! ข้าจะตามล่าพวกเจ้าทั้งสองคนและทำให้พวกเจ้าต้องร้องขอความตาย!” … แดร์ริลและจูปาเจี๋ยใช้เวลาเดินทางหนีออกมาจากพระราชวังโมอาน่าเหนืออยู่หลายชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะหยุดพักในที่สุด ในเวลานั้น พวกเขายืนอยู่บนยอดเขาที่สูงตระหง่านขณะหันมองไปยังพระราชวังโมอาน่าเหนือที่อยู่ด้านหลังและถอนหายใจด้วยความโล่งอก! 'ในที่สุดฉันก็หนีออกมาได้! ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ' “ข้าถูกขังอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานนับพันปี ในที่สุดข้าก็เป็นอิสระ!” จูปาเจี๋ยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาหัวเ