แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาปลอบโยนโมนิก้า “ไม่ต้องกังวลนะที่รัก ท่านอาจารย์ของผมเป็นคนใจดี!” จากนั้น แดร์ริลก็กอดโมนิก้าเอาไว้ในอ้อมแขนและกระโดดลงจากหน้าผาอันสูงชันทันที หวืด! โมนิก้าได้ยินเพียงเสียงลมที่พัดผ่านเข้ามาในใบหูของเธออย่างต่อเนื่อง เธอโอบรอบเอวของเขาเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกประหม่า พวกเขาค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงมาจากหน้าผาอย่างช้า ๆ ถ้าหากเป็นคนธรรมดาที่ไร้พลังภายในพวกเขาจะต้องตกลงไปและตายในทันที อย่างไรก็ตาม เมื่อโมนิก้าได้เห็นใบหน้าที่หนักแน่นของแดร์ริล เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกพึงพอใจที่ผู้ชายของเธอมีความสามารถและความแข็งแกร่งมากเช่นนี้ ในไม่ช้าพวกเขาก็ลงมาถึงพื้นดิน จากนั้นแดร์ริลก็จับมือโมนิก้าเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งมีไวน์และไก่ย่างอยู่ในมือ เขารีบมุ่งหน้าไปตามหาฟอร์ดด้วยรอยยิ้มทันที ในเวลานั้น แดร์ริลก็ตะโกนขึ้นอย่างร่าเริง "ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ ผมกลับมาเยี่ยมคุณแล้ว!" โมนิก้ามองไปรอบ ๆ หุบเขาและรู้สึกตื่นตากับวิวทิวทัศน์อันงดงาม “ท่านอาจารย์คุณอยู่ที่ไหน? คุณได้ยินผมไหม?” แดร์ริลเดินมาถึงที่ริมสระน้ำแต
Read more