All Chapters of ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: Chapter 731 - Chapter 740

“หัวหน้าผู้ฝึกสอนครับ เราได้รับข่าวจากลูกน้องที่ลานซิลเวอร์นิมบัส”“เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธพาบุคคลสำคัญสองสามคนจากตระกูลออกไปแล้ว จะให้ทำยังไงต่อไปดีครับ?!” อีธานเดินเข้ามารายงานอย่างเบา ๆ“เมลิสซาหนีไปแล้วเหรอ?”สีหน้าของฮาร์วีย์ยังนิ่งเฉย“ไปดูกันเถอะ…”ไม่นานผู้คนกลุ่มหนึ่งออกมาจากด้านหลังลานซิลเวอร์นิมบัสบรรยากาศลานซิลเวอร์นิมบัสดูมืดมัวหดหู่ พวกยอร์กยังไม่ได้ออกไปสักคนแต่เมลิสซา ควินตัน สตีเฟน และควีนนี่ กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยพวกหมาป่าเดียวดายเดินตามหลังติด ๆ แม้จะไม่มีคำสั่งจากฮาร์วีย์ แต่พวกเขาก็ปิดกั้นทั่วบริเวณลานซิลเวอร์นิมบัสทั้งหมดไว้แล้วพวกยอร์กคุกเข่าลงต่อหน้าเขา คร่ำครวญขอความเมตตา“เมลิสซาอยู่ไหน?” ฮาร์วีย์ถาม“คุณย่ายอร์กรู้เรื่องเข้าและรีบร้อนออกไปทันที”“แต่เธอฝากบอกอะไรไว้...” ใครบางคนจากยอร์กพูดขึ้นมาอย่างลังเล“บอกว่า…”“คุณย่ายอร์กบอกว่ามันยังไม่จบแค่นี้ และเธอจะเล่นกับคุณไปจนจบเรื่องนี้!”คนที่พูดตัวสั่นทันทีหลังจากเขาพูดจบ กลัวว่าชีวิตของเขาจะจบลงตรงนี้เพราะฮาร์วีย์ฮาร์วีย์หรี่ตาลง จากนั้นสายตาก็มองไปยังโยนาธาน“กระจายข่าวออกไป พวกยอร์กจ

ไซม่อนและลิเลียนต่างรู้สึกเกรงกลัวตระกูลชั้นนำอย่างตระกูลยอร์กไซม่อนเคยถูกรุมทำร้ายในบ่อนการพนันมาก่อน เหงื่อที่เย็นยะเยือกไหลลงมาตามร่างกายของเขาเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์นั้นเขาคุกเข่าลงและดุด่าฮาร์วีย์อกไปว่า “ฮาร์วีย์ ไอ้คนโสโครก! แกพยายามจะฆ่าพวกเราทุกคนหรือไง?!“รีบคุกเข่าลงซะ! นายท่านเวย์นเป็นคนใจกว้างพอ เขาคงจะลืมเรื่องนี้และอาจให้อภัยคุณ…”“นายท่านเวย์น ทุกอย่างเป็นความผิดของไอ้ขยะนี่ คุณสามารถทำทุกอย่างที่คุณต้องการกับเขาได้เลย ได้โปรดอย่าโยนปัญหานั้นมาให้กับฉันเลย!”ลิเลียนกระโดดเกาะแขนแมนดี้ เธอมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยใบหน้าซีดราวกับผี“ไอ้สารเลว ขอโทษนายท่านยอร์กเดี๋ยวนี้! เราไม่สามารถชดใช้ผลที่ตามมาได้!”“ครอบครัวเราโชคร้ายจริง ๆ ! ที่พวกเราได้ลูกเขยอย่างแก!”ลิเลียนน้ำตาซึมในเวลาต่อมา ภาพเงาที่ปกคลุมไปด้วยผ้าพันแผลถือค้ำไม้เท้าที่แทบจะไม่สามารถผลักประตูเดินเข้ามาข้างในได้ไซม่อนและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงจนไม่เชื่อสายตาของพวกเขาเวย์นไม่ต่างอะไรกับมัมมี่เลยแมนดี้พูดออกมา “เวย์น ยอร์ก นี่ไม่เกี่ยวกับพ่อแม่ฉัน ฉันจะให้อธิบายคุณเอง!”ไซม่อนและลิเลียนตัวสั่นทำอะไรไม่ถู

ลิเลียนชี้นิ้วไปที่ฮาร์วีย์ “แกรู้ไหมว่าการเป็นผู้บัญชาการลำดับสามของมณฑลมันหมายความว่ายังไง?”“มันหมายความว่าถ้าเขาต้องการมัน ตระกูลเยตส์ก็จะเป็นตระกูลอันดับต้น ๆ ตระกูลต่อไปของเซาท์ไลท์!”“ลูกเขยอย่างแกจะไปรู้อะไร แต่แกยังพูดพล่ามเหลวไหลพวกนี้อีก!”“ฉันเตือนแกแล้ว เมื่อเราไปถึงตระกูลเยตส์แกควรระวังปากไว้ด้วย! ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆ แน่!”แม้ลิเลียนจะมีสีหน้าโกรธจัด แต่ท่าทีของฮาร์วีย์ยังนิ่งไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อใดก็ตามที่ฮาร์วีย์อยู่กับผู้บัญชาการสูงสุดแห่งของเซาท์ไลท์ คนอื่น ๆ จะต้องคำนับให้ความเคารพฮาร์วีย์และแน่นอนผู้บัญชาการลำดับสองแห่งเซาท์ไลท์ก็คงไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้ากับฮาร์วีย์แล้วผู้บัญชาการลำดับสามจะมีค่าให้เขาเกรงกลัวได้อย่างไร?ในขณะนั้นซีนเธียร์ที่อยากจะให้เรื่องทุกอย่างราบรื่นพูดว่า “คุณพ่อคุณแม่คะ เมื่อกี้พี่เขยอาจจะพูดจาไม่สุภาพ แต่เขาก็ยังให้เกียรติตระกูลเยตส์มาก ใช่ไหม?”ฮาร์วีย์พยักหน้า “ใช่ครับ”ความโกรธของลิเลียนก็ลดลง “งั้นก็ดี!”“อย่าลืมเลือกของขวัญที่ดีที่สุด! ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ฉันโทษแกคนเดียว!”ฮาร์วีย์พยักหน้าอีกครั้ง เขาห

“ไอ้เด็กผู้หญิงหยาบคาย! เธอกล้าตบฉันเหรอ!”ชายชาวประเทศ J สองคนโกรธจัดในทันทีพวกเขาคุ้นเคยกับการแสดงออกอย่างหยิ่งยโสเมื่อตอนอยู่ในประเทศของตัวเอง ไม่มีใครกล้าโต้กลับเขาแบบนี้แม้ว่าจะรังควานผู้หญิงแบบไหนก็ตาม ไม่เคยเลยสักครั้งในชีวิตที่จะถูกผู้หญิงตบเพียะ!ในเวลาต่อมา หนึ่งในนั้นตบซีนเธียร์กลับไป!“กล้าตบฉันเหรอ! อยากตายหรือไง?”“เราจะไปแจ้งความ! เธอจะต้องชดใช้ความเสียหายของเรา!”อีกคนหนึ่งทุ่มชามกระเบื้องลงพื้นแตกเป็นชิ้น ๆจากนั้นก็โทษความผิดให้ซีนเธียร์จนถึงตอนนี้สถานการณ์เริ่มแย่ลงพนักงานในตลาดของโบราณเริ่มออกมามุงดูชายวัยกลางคนที่เป็นที่ดูเป็นผู้นำขมวดคิ้ว “ผม วอลเลซ ชอว์น เป็นผู้จัดการตลาดของโบราณ ถ้ามีอะไรก็แจ้งปัญหาผมได้ครับ”ทุกคนเรียกเขาทันที “ผู้จัดการ! คนพวกนี้กำลังรุมทำร้ายเด็กสาวคนนี้ พวกเขาเขวี้ยงทิ้งสินค้าและกล่าวโทษเธอทุกอย่าง!”เมื่อวอลเลซรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคน เขาให้ชายสองคนไปพักผ่อนในเลานจ์ส่วนตัววีไอพี“เชิญคุณผู้ชายเข้าไปพักผ่อนด้านในก่อนนะครับ ผมจะให้คำตัดสินที่ยุติธรรมแก่คุณสำหรับเหตุการณ์นี้”ในสายตาของท

เมื่อซีนเธียร์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฮาร์วีย์ฟัง สีหน้าของเขาก็มืดลงทันทีแต่ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดอะไรออกไป วอลเลซก็เยาะเย้ยเขา “เดี๋ยวนะ คุณกำลังโทรฟ้องพ่อแม่ของคุณเหรอ?”“ผมขอบอกไว้เลยว่า! อย่าคิดว่าเรื่องจะจบแบบนี้แน่!”“บอกคนจากประเทศ J สองคนนั้นให้ออกไปจากที่นี่ซะ!”ฮาร์วีย์สบถออกมาอย่างเย็นชา“เด็กของคุณไม่รู้จักเคารพผู้อื่นและคุณก็คงไม่รู้เหมือนกัน?”“พวกเขาเป็นแขกคนสำคัญจากต่างประเทศ!” วอลเลซตะโกนอย่างโกรธจัด “คุณกำลังพูดไม่ให้เกียรติพวกเขา”ฮาร์วีย์ตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “พวกเขาจะถูกเรียกว่าแขกชาวต่างชาติได้ก็ต่อเมื่อพวกเขามาเยี่ยมเยือนที่นี่ด้วยความสุภาพ ผมมองพวกเขาแล้วคงเรียกได้เพียงแค่เป็นขยะ”“ผมให้เวลาคุณสามวินาที ให้พวกเขาคลานออกมาตรงนี้และขอโทษซะ!”“จะบ้าเหรอ! แกอยากให้แขกคนาสำคัญของเราคลานมาตรงนี้และขอโทษงั้นเหรอ? แกไปได้ความคิดนี้มาจากที่ไหน?”วอลเลซโวยวายฮาร์วีย์พยายามนับถอยหลังอย่างเย็นชา “สาม สอง หนึ่ง…”วอลเลซพูดอย่างดูถูก “แกมันโรคจิต! แกนับจริง ๆ งั้นเหรอ? ต่อให้นับไปถึงร้อยก็ไม่มีใครสนใจหรอก!”“แกรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”“ที่นี่คือถิ่นของตระกูลไน