บททั้งหมดของ ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: บทที่ 191 - บทที่ 200

"ท่านรองประธาน อย่า ได้โปรดอย่า…”เอลล่ามีชีวิตที่เรียบง่ายมาโดยตลอด เธอไม่เคยเจอมนุษย์ที่น่าสมเพชเช่นนี้มาเลยในชีวิต ในตอนนี้เธอต้องสู้กับความมือไวของยูเลียน แต่เมื่อเทียบกับการบีบจับที่แข็งแกร่งของเขา ร่างทั้งร่างของเธอก็แข็งทื่อ เธอหมดหนทางยูเลียนได้แสดงสีหน้าที่แท้จริงของเขาออกมา เขาผลักเอลล่าลงกับพื้นโดยไม่สนใจว่าเอลล่าจะกรีดร้องและเริ่มดึงขาเรียวของเธอ“อย่า! ท่านรองประธาน ได้โปรด ปล่อยฉันไป! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว!”เอลล่ากำลังดิ้นรนฮึดสู้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอน่าเสียดายที่ยูเลียนเลือกห้องทำงานส่วนตัวให้เธออตั้งแต่แรกแล้ว มันอยู่ห่างไกลจากคนอื่น ๆ ไม่มีใครได้ยินเธอแม้ว่าเธอจะกรีดร้องจนสุดเสียงก็ตามยูเลียนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาจับขาด้วยมือข้างหนึ่งเอื้อมไปหายาเม็ดสีน้ำเงินขนาดเล็กแล้วยัดมันเข้าปากพร้อมด้วยมืออีกข้างหนึ่ง หากไม่มียาเม็ดสีน้ำเงินนั่นเขาจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดำเนินการต่อแม้จะมีความปรารถนาอันแรงกล้าก็ตามปัง!ทันทีที่ยูเลียนกลืนยาเม็ดสีน้ำเงินนั้น ประตูห้องทำงานส่วนตัวถูกเตะเปิดออกเผยให้เห็นฮาร์วีย์ เขาหัวเราะเบา ๆ ขณะเดินไปหาพวกเขาฮาร์วีย์ต้อ

ประตูห้องทำงานเปิดออกเล็กน้อยและเสียงจากภายในก็ดังออกมา บุคลากรทางการแพทย์ที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงรีบเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและรีบไปที่เกิดเหตุ"เกิดอะไรขึ้น? คุณกำลังทำอะไร? ปล่อยท่านรองประธานเดี๋ยวนี้!”เทย์เลอร์ สโตนรีบไปที่ห้องทำงานนั่นพร้อมลูกน้องยูเลียนเห็นเทย์เลอร์ก็ฉีกยิ้มที่น่ากลัวออกมาทันทีด้วยใบหน้าที่บวมเหมือนหมู เขาพยายามดิ้นรนและทำตัวโอ้อวดต่อหน้าฮาร์วีย์“มันจบแล้ว!”หลังจากนั้นยูเลียนก็ตะโกนร้องใส่เทย์เลอร์“เร็วเข้า! จับตัวมัน! จัดการมันและพาออกไปจากที่นี่!”“แกอีกแล้วเหรอ!”เทย์เลอร์นึกได้ว่านี่คือชายที่เตะเขาลงไปกองกับพื้น เขาเดินไปหาด้วยท่าทีดุร้ายพร้อมที่จะเหวี่ยงหมัดออกไป“แกมันไอ้สวะ แกไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นพี่ชายร่วมสายเลือดของเลียม สโตน กล้าอวดดีต่อหน้าฉันได้ยังไง?! ฉันจะฆ่าแก!”เทย์เลอร์ปิดประตูข้างหลังเขาและหยิบมีดผลไม้ออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคุกคามฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็นโดยไม่ได้มองข้างหลังเขา “แกยังพูดถึงเลียม สโตนอย่างหยิ่งผยองได้ยังไงในเมื่อเขาอยู่ใต้ฝ่าเท้าฉันแล้ว? แกไม่กลัวจะมีคนแทงแกทางด้านหลังโดยที่แกไม่รู้เลยว่าเกิ

“ผมชื่อฮาร์วีย์ ยอร์ก” ฮาร์วีย์ยิ้มเล็กน้อยและแนะนำตัวเองอย่างเรียบง่ายเอลล่าไม่คิดอะไร จากนั้นเธอก็พูดเบา ๆ ว่า “มิสเตอร์ยอร์ก คุณควรออกไปจากที่นี่ ยูเลียนเป็นรองประธานของโรงพยาบาล บางครั้งเขาอาจจะทำตัวลับ ๆ กับท่านประธานแม้ว่าดูเหมือนว่าเขาจะเคารพเขาต่อหน้าคนอื่น ๆ ก็ตาม นอกจากนี้เขายังรู้จักคนที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลมากมาย แม้ว่าคุณจะร่ำรวย แต่คุณก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้”เมื่อพูดสิ่งเหล่านั้นเอลล่าก็กังวล ‘เป็นเพราะฉันวันนี้ทำให้ฮาร์วีย์มีต้องเจอปัญหา พี่ชายของเขายังอยู่ที่นี่กำลังรักษาตัวในโรงพยาบาลแห่งนี้ เป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะแก้ไขเรื่องนี้ด้วยวิธีทางที่ดี’นอกจากนี้เธอคงไม่สามารถทำงานในโรงพยาบาลนี้ได้อีกแล้ว ไม่เป็นไรเพราะเธอไม่กังวลว่าจะหางานไม่ได้ แต่เธอเป็นห่วงคนไข้ที่นี่“ไม่ต้องกังวล ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผมสามารถแก้ปัญหานี้ได้” ฮาร์วีย์ยิ้มและปลอบใจเอลล่าเอลล่าตะลึงไปชั่วขณะและเธอก็ไม่พูดอะไรอีก เธอไม่รู้ว่าทำไมฮาร์วีย์ถึงพูดแบบนั้น แต่เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเชื่อใจเขาอย่างไม่มีเหตุผลในขณะนั้นยูเลียนกำลังจะโทรออก แต่ก่อนที่เขาจะทำเช่นนั้นพวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าใก

ในห้องพักวีไอพี ในขณะนั้นเชน ไนส์เวลล์ ตื่นขึ้นมาและตอนนี้เขาสามารถลุกนั่งบนเตียงได้แล้วโรซาลีเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์อย่างมากที่สามารถทำให้ใคร ๆ หลงเสน่ห์ได้ ตอนนี้เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เชนคุยกับเขาเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ“โรส เมื่อกี้ปู่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นเพราะฮาร์วีย์ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด ถ้าปู่ไม่เชื่อคนอื่นง่าย ๆ และไปถิ่นของเลียม ปู่คงจะไม่ถูกจับเป็นตัวประกันที่นั่น ปู่หาเรื่องให้ตัวเอง อย่าตำหนิเขา”“ตรงกันข้าม ฮาร์วีย์เป็นคนที่ช่วยเราทั้งคู่ เขาพาฉันไปโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาได้ทันเวลาด้วยซ้ำ นอกจากนี้ฉันได้ยินมาว่าเขาทำให้คนจำนวนมากขุ่นเคืองเพราะฉัน คราวนี้ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขา หลานต้องจำไว้” เชนบอกด้วยความตั้งใจตอนแรกเขามีความตั้งใจที่จะทดสอบฮาร์วีย์ แต่ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นแล้ว จากเหตุการณ์นั้นเขาเห็นได้ว่าฮาร์วีย์โดดเด่นมากในแง่ของความประพฤติ ความสามารถและทักษะศิลปะการต่อสู้ของเขา ถ้าคนแบบนั้นเป็นหลานเขยของเขาได้ก็คงจะโชคดีมากสำหรับพวกเขาเมื่อคิดเช่นนั้นเชนก็ยิ้มอย่างมีความสุขในทันที จากนั้นเขาก็พูดว่า “โรส ปู่เห็นว่าหลานค่

“ลูกเขยของตระกูลซิมเมอร์อย่างฮาร์วีย์นั้นช่างเป็นตำนานน่าขายไปทั่วเมืองจริง ๆ ผมนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นจะไร้ค่าได้ขนาดไหนกัน ผมได้ยินมาว่าสถานะของเขาในครอบครัวของคุณนั้นต่ำและน่าสมเพชมาก เขาไม่เพียงแต่ต้องทำงานบ้านทุกอย่างเท่านั้น แต่ยังถูกคนอื่นดุและทุบตีอยู่เสมอ หากเขาต้องการเงินเขาก็จะไปขอเงินจากภรรยาของเขา คนแบบนี้สร้างความเสื่อมเสียให้กับผู้ชายทุกคนจริง ๆ !”เมื่อได้ยินเช่นนั้นแซ็คก็ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไม่เพียงแค่นั้น บราเทอร์แชด พี่ไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นขยะไร้ค่าขนาดไหน เขาไม่เพียงซักเสื้อผ้าและทำอาหารเท่านั้น ผมได้ยินมาว่าเขาซักรองเท้าเหม็น ๆ ของเพื่อนสนิทของภรรยาด้วย นอกจากนี้เขายังไม่มีสิทธิ์รับประทานอาหารร่วมกับคนอื่น ๆ ที่โต๊ะอาหารด้วยซ้ำ เขากินของเหลือในครัวได้เท่านั้น”พูดถึงแล้วแซ็คก็รู้สึกเบื่อหน่ายเช่นกัน“บ้าที่สุด! ไร้ค่าอะไรอย่างนี้! ถ้าผมเจอคนแบบนั้นผมคงจะเข้าต่อยแรง ๆ สักที เขาสร้างความอับอายขายหน้าให้กับผู้ชาย! เขาเป็นความอัปยศอย่างยิ่งสำหรับพวกเรา!” โควีย์ดูเหมือนจะพูดไม่ออก ในความเป็นจริงเขาเป็นนักเลงและแน่นอนจะดูถูกคนที่เกาะผู้หญิงกิน ผู้ชายแบบนั