All Chapters of The CEO's Señorita: Chapter 1 - Chapter 10

"You can't force me to marry Klein Dometry!" Nanggagalaiting sigaw ko kay Daddy. "Yes! You will. If I say it, you will do it. I am not Yeoji Martini for nothing. You, being my daughter should know me already." Natameme ako sa isinagot niya dahil tama siya. He can be a ruthless devil in a suit if he wants to. It's just that, I can't marry a man who doesn't even care about me. I am sure that I like him, but is it enough? Kilala ko kong sino ang gusto ni Klein. Si Trinity, ang bestfriend nito. I can feel it by the way he looks at her. There is something in his eyes, an emotion that you can only see in a person who is inlove. And I am not dumb to enter in a relationship I know, I will be the one to lose in the end. "Daddy, please! He is not even my boyfriend." Protesta ko ng mahanap ko ang boses ko.

Maaga akong gumising ngayon dahil gusto kong maabutan si daddy bago siya pumasok ng opisina. May ipapakiusap kasi ako sa kanya at sana pumayag siya.Mabilis akong pumunta sa banyo para maghilamos at magtoothbrush. Hindi na ako nag abalang  magsuklay dahil nandito lang naman ako sa bahay. Bahala nang magmukhang mangkukulam, wala namang ibang makaka kita. Mga katulong at mga tauhan lang naman ni dad ang nandito, so wapakels ako sa itsura ko. Atleast naghilamos at nagtoothbrush ako, makuntento na sila doon. Kung may problema pa sila sa ayos ko pakamatay na sila wala akong paki alam.Ng binuksan ko ang pintuan ko, bumungad sa harapan ko ang tatlong bodyguards ko. Yumuko sila bilang paggalang sa diyosang katulad ko bago sila sabay sabay na bumati ng 'Magandang umaga, Senyorita'. Pero dahil ako si Chanel Amery Martini, ang bukod tanging pinagpala sa kagandahan at katalinuhan, hindi ko sila pinansin. Baka hindi pa man nagsisimula ang araw ko e masira na. At bakit ba kapag

It's been two months since the last time I saw Klein, nasa magkaibang department kasi kami kaya hindi kami nagpapang abot. He is taking his masterals degree here.After niya ako ihatid noon, ni anino niya hindi ko na nakita. And about Trinity, I always saw her here in our school but I am just ignoring her. She always have that warm smile whenever our gaze met but I will just rolled my eyes in return."Excuse me Miss Domingcil but why do we need to give meanings every poems that Robert Frost write? Do we need that when we apply in a bank?"I gaze at Trexie Santos,  my gay friend when I heard what he said to our English Professor. Napatawa nalang ako ng mahina, like why the hell would he ask that?  May pagka terror pa naman ang matandang prof. namin. But on the other side, may tama naman siya. Our course is Bachelor of Science in Accountancy so I don't get it why we need to study that thing.Napasulyap ang m

"And where do you think you are going Chanel? Tatakasan mo na naman ba ako?" He dangerously said. He's famous smirk is plastered all over his face.Nawala ang takot ko dahil nabwisit ako sa inasta niya."Ofcourse not! Umalis ka diyan at may pupuntahan pa kami." Hinawi ko siya para sana makadaan kami pero ni hindi man lang siya natinag mula sa kinatatayuan niya."Ano ba? Padaanin mo kami!" Naiinis kong bulyaw pero ang siste, wala talagang kagalaw galaw mula sa pag kakatayo."Let's go home." Walang emosiyong saad niya, kababakasan ng kaseryosohan ang mukha niya. Nawala na ang pagkakangisi niya, the way he looked at me makes my knees turn into jellies. Medyo kinabahan ako kasi kapag ganyan ang boses niya nagtitimpi na lang siya na bigwasan ako, pero hindi ako nagpatinag. Sino ba siya sa akala niya?"Oo, uuwi na kami pero hindi ako makikisabay sa'yo. We can go home without you." masungit kong saad. "Right Trexie?" Tanong ko sa katabi ko. Kinuha ko ang atensiyon niya k

"Bes pansinin mo naman ako, baka hindi mo napapansin kanina pa ako nagpapa pansin," nagmamakaawang sabi ng baklita, nakanguso pa siya na akala mo naman ikinaganda niya. Kung titingin lang siya sa salamin, baka magsisigaw pa siya dahil sa nakaririmarim na itsura niya."Sinabing huwag mo akong kinakausap at nanggigigil pa ako sa'yong bakla ka," nakairap na sabi ko. Hinawi ko ang buhok kong tumakip sa mata ko at binilisan ang paglalakad ko.Hapon na at pauwi na kami, katatapos lang ng huling subject namin. Kaninang umaga pa siya nagpapa pansin at malapit na akong mainis, konting konti na lang at tototohanin ko na ang banta kong sasabunutan ko siya hanggang malagas ang lahat ng buhok niya."E kasi naman besy, sorry na kasi, nakakatakot kasi ang itsura ni papa Klein kahapon, parang gusto niya akong patayin sa klase ng pagkakatingin niya." Pangangatwiran pa niya. Umagapay siya sa paglalakad saakin, pero hindi ko siy