Share

The CEO's Señorita
The CEO's Señorita
Author: Amaryllis

Chapter One

Author: Amaryllis
last update Last Updated: 2024-10-29 19:42:56

"You can't force me to marry Klein Dometry!" Nanggagalaiting sigaw ko kay Daddy.

"Yes! You will. If I say it, you will do it. I am not Yeoji Martini for nothing. You, being my daughter should know me already."

Natameme ako sa isinagot niya dahil tama siya. He can be a ruthless devil in a suit if he wants to.

It's just that, I can't marry a man who doesn't even care about me. I am sure that I like him, but is it enough?

Kilala ko kong sino ang gusto ni Klein. Si Trinity, ang bestfriend nito. I can feel it by the way he looks at her. There is something in his eyes, an emotion that you can only see in a person who is inlove.

And I am not dumb to enter in a relationship I know, I will be the one to lose in the end.

"Daddy, please! He is not even my boyfriend." Protesta ko ng mahanap ko ang boses ko.

"And so what? He is a good man. He came from a well known and respected family. And a man like him is what you needed."

Muntik na akong mapaikot ng mga mata pero pinigilan ko. Agree akong nanggaling siya sa mayaman at karespe respetong angkan pero ang sabihan niyang mabait si Klein? He must be kidding me. Ni hindi nga niya kayang maging mabait saakin. Kulang na lang sakalin niya ako sa sobrang inis kapag nakikita ako.

Ano na lang ang mangyayari kapag ikinasal pa kami? Sigurado akong palagi kaming magbabangayan or worst, baka mapatay pa niya ako sa sobrang gigil niya saakin. Kaya para hindi mangyari iyon, kailangang pigilan ko na ang kasal habang maaga pa.

"I won't marry Klein and you have nothing to do about it." Desididong sagot ko.

"You wouldn't like me mad Chanel, and you witnessed it already." Pagbabanta nito.

I gulp and stared at his frustrated face. What he said was true. Naalala ko noong mag aanim na taong gulang ako, may mga usap usapan sa baryo namin na may binayaran siyang tao para patayin ang business partner nito sa tubuhan namin pero walang nakapagpatunay.

Labing anim na taong gulang ako noong masaksihan ko kong paano niya pabagsakin ang kabuhayan ng mga Carbonel sa kadahilanang ayaw nilang ipagbili ang kalahati ng kanilang lupain.

"Wear a descent dress tonight. Klein and his father will come over to join us for dinner."

Matapos sabihin iyon, tumalikod na siya at naglakad papaalis sa kwarto ko. Pero nakakatlong hakbang pa lang ito ng magsalita ulit.

"Alam kong may galit ka saakin pero sana naman huwag mo nang dagdagan pa. I am just doing this for your own good. Para sa kinabukasan mo. I am not getting any younger. I want you to have someone beside you when something  unexpectedly happen. Life is too short Chanel. We will never know what tomorrow brings," makahulugang sabi niya bago niya binuksan ang aking pintuan at lumabas.

Naiwan akong nag-iisip. Ano ang ibig niyang sabihin? Hindi ko alam pero bigla na lang akong nakaramdam ng takot.

Daddy is very strict on me and sometimes it makes me annoyed and pissed but despite of that I can't deny the fact that I love him.

He is the only one I have right now. I haven't heard from my mother for a long time since she left us nine years ago.

Simula noong maglayas si mommy, mas lalong pina igting ni daddy ang pagbabantay sa seguridad ko. He hired me, not just one but three annoying bodyguards.

Hindi ako makalabas ng bahay ng hindi nila ako sinusundan. They never let me leave their sight, not even a second.

My schoolmates were fascinated about them. Some even commented that it was cool having a bodyguards. But I can't feel the coolness in it because I feel irritated having them around me.

Home and school is my daily routine. I have never experience roaming around outside our house premises. I never experience going in a mall and stroll around like an ordinary teenager.

Wala akong pwedeng irason na may bibilhin sa labas dahil lahat ng kailangan ko ay nasa bahay na namin.

We have our own chef who cooks like those in a five star hotel.

I have my own designer and stylist but sometimes, if it is not important, I prefer fixing myself on my own.

Name a designers clothes, bags, shoes and make ups and I have them all.

What could I possibly ask for?

"Chanel? Nakapagbihis ka na ba? May isang oras ka na lang para magbihis."

I blinked when I heard Nanny Rosie's voice outside my door.

"Magbibihis na po nay." Malakas kong sagot para marinig niya ako.

She didn't answer. Maybe, she left already.

I quickly get up from my bed and went straight into my bathroom. I only spent fifteen minutes because I just took a half bath.

I choose to wear my Hermes flowing white dress 3 inches above the knee with a flowering design below, and paired it with a Gucci white flat sandal. I tied my hair into a messy bun and apply lipgloss on my pinkish lips.

Naglagay ako ng konting pulbos sa mukha ko. Natural na malalantik ang mga pilik mata ko kaya hindi ko na kailangang maglagay ng maskara.

Pinagmasdan ko ang kabuuan ko sa salamin. I look plain and simple. I don't need to show off for Klein anyway.  Because I know he will never bother looking at me the way I want him to be.

Malalim akong napabuntunghininga. I know he is angry at me right now. Impossible namang hindi pa umabot sa kaalaman nitong ipinagkasundo kami ng mga magulang namin sa isang kasal.

Pero wala na rin namang bago. Palagi naman siyang galit saakin. Is it because, he doesn't like how I acted towards his bestfriend. What am I gonna supposed to do? I don't like Trinity. And no matter how I tried, I can't force myself to like her. I can't even act civil to her because my blood automatically boils just a mere seeing of her face.

They can't blame me. There is something off of her that I can't pinpoint. And I need to figure it out soon.

I don't know how her and Klein met because she wasn't even on the circles we are in. I just found out that they were already best of friends. Like how the hell did it happened without me knowing it?

I remember those times when I was being teritorial to him eventhough I have no rights. Itinanim ko kasi sa batang isip ko na siya ang lalaking papakasalan ko balang-araw simula ng makita ko siya noong ikalabing limang kaarawan ko.

He was just a fresh college graduates back then. I don't know who invited him but sooner I found out that daddy knows him because his daddy and my daddy are colleagues and business partners.

"Chanel, nandito na ang mga bisita," pag iimporma saakin ni Nay Rosie pagkabukas ng pintuan.

I smiled and stood up. Admiration was written on her face while she is looking at me. Pero maya maya lang biglang may isang butil ng luha na tumulo sa pisngi nito na mabilis din nitong pinalis

"Umiiyak ba kayo Nay?"

"Tears of joy lang ito anak. Hindi lang ako makapaniwalang kay bilis dumaan ng mga araw. Tignan mo naman, sino ang mag aakalang ang masungit at makulit na batang babaeng inalagaan ko noon ay lumaking maganda at mabait ngayon? Kung hindi lang mahigpit ang Daddy mo sigurado akong marami ang manliligaw sayo."

"Para namang magpapaligaw po ako. Alam  niyo namang iisa lang ang lalaking nagpapatibok ng puso ko."

Biglang nawala ang ngiti niya't napalitan ng pag-aalala. Alam naman niya kasi kong sino talaga ang gusto ko magmula pa noon. Pero walang pag-asang maging kami dahil iba naman ang gusto. At mas lalo pa niya siguro akong kamumuhian kapag pumayag akong magpakasal sa kanya. Dahil minsan na niyang sinabing walang pag asang mahalin niya ako dahil nakareserba na ang puso niya kay Trinity.

Walang imik kaming sabay na naglakad papunta sa hagdanan. At habang pababa kami nakita ko ang lalaking siyang unang nagpatibok ng puso ko. May kasama siyang isang matandang lalaki na kaedaran ni Daddy. Pareho silang nakapormal attire. Parang dito na sila dumeretso sa bahay pagkagaling nila sa opisina.

Nakaharap sila mismo dito sa hagdanan kaya kitang kita ko siya habang nakatalikod naman si Daddy. Naririnig ko ang mga tawanan ng kasama niya at ni Daddy habang nag uusap sila.

Ngayon ko na lang narinig na tumawa ng ganyan si Daddy, palagi kasing walang reaksiyon ang mukha niya kapag kausap ako. Ni hindi ko siya nakitang ngumingiti kahit tipid lang. Nagsimula lang naman 'yan noong natuklasan niyang nagloloko si mommy. It's been nine years. Matagal na rin pala. It warms my heart seeing my father that happy kaya wala sa sariling napangiti din ako.

Dumako ang paningin ko kay Klein na bored na ang itsura. Tipid lang na ngumingiti kapag isinasali sa usapan. Panay ang tingin nito sa cellphone na parang may hinihintay na tawag o text. Maya maya pa'y kumunot ang noo nito. Napansin niya sigurong may nakatitig sa kanya. Nang tumingin siya dito mismo sa kinaroroonan namin, hindi ko mapigilang mapasinghap ng mag-abot ang mga mata namin.

Ang gwapo niya talaga. Mula sa magulong buhok nito na hanggang batok lang. Sa mga malalantik nitong mga pilik-mata na mas nagpahubog sa malalalim na kulay asul nitong mga mata, na blangkong nakatingin saakin. Ang ilong nito ay matangos. Manipis ang labi nitong mapula na ngayon ay nakapinid. Halatang hindi siya masayang makita ako.

Ano pa ba ang bago? Sanay na ako.

Naramdaman kong hinawakan ni Nay Rosie ang kamay ko at iginaya pababa ng hagdanan papunta sa nag-iisang lalaking binigyan ko ng permisong pumasok sa buhay ko.

************

Hi! I have one story that I updated everyday..can you also add it to your library and have time to read it? The title is "The King's Luna"

Kamsahamnida

Related chapters

  • The CEO's Señorita   Chapter Two

    Malapit na kaming makababa ng mapalingon ang kasama niyang matanda saakin. Kamukha ito ni Klein. Siya na siguro ang daddy nito. Mababanaag sa mga mata niya ang paghanga habang nakatingin saakin."Oh! What a lovely lady we have here. She must be your daughter that you were talking about."Napatayo pa siya habang sinasabi 'yon kaya napalingon tuloy si Daddy sa kinaroroonan ko."Yes kumpadre." Sagot agad ni daddy.Iminwestra nito ang kamay na pumunta ako sa tabi niya kaya binilisan ko ang lakad ko. Nagbigay galang naman si Nay Rosie sa kanila bago umalis."This is my daughter Chanel Amery." Pagpapakilala ni Daddy saakin."Hello po. Good Evening Tito-- ahm.""Call me Tito Zach hija. And this is my son, Klein." Nakangiti niyang sabi habang isang tapik sa balikat naman ang ibinigay niya sa anak niya. Alam na kaya nilang matagal na kaming magkakilala?Isang tango lang ang ibinigay niya saakin bago ibinalik ulit ang tingin sa cellphone nito. H

  • The CEO's Señorita   Chapter Three

    Maaga akong gumising ngayon dahil gusto kong maabutan si daddy bago siya pumasok ng opisina. May ipapakiusap kasi ako sa kanya at sana pumayag siya.Mabilis akong pumunta sa banyo para maghilamos at magtoothbrush. Hindi na ako nag abalang magsuklay dahil nandito lang naman ako sa bahay. Bahala nang magmukhang mangkukulam, wala namang ibang makaka kita. Mga katulong at mga tauhan lang naman ni dad ang nandito, so wapakels ako sa itsura ko. Atleast naghilamos at nagtoothbrush ako, makuntento na sila doon. Kung may problema pa sila sa ayos ko pakamatay na sila wala akong paki alam.Ng binuksan ko ang pintuan ko, bumungad sa harapan ko ang tatlong bodyguards ko. Yumuko sila bilang paggalang sa diyosang katulad ko bago sila sabay sabay na bumati ng 'Magandang umaga, Senyorita'. Pero dahil ako si Chanel Amery Martini, ang bukod tanging pinagpala sa kagandahan at katalinuhan, hindi ko sila pinansin. Baka hindi pa man nagsisimula ang araw ko e masira na. At bakit ba kapag

  • The CEO's Señorita   Chapter Four

    Tapos na akong mag enroll at hindi ko alam kong saan kami ngayon papunta. Ayaw ko namang magtanong dahil naiinis parin ako sa kanya. Basta ang alam ko lang tumawag sa kanya si Trinity at magkita daw sila kaya heto pati ako isinama hindi man lang tinanong kung gusto kong sumama, napaka walang modo talaga.A few minutes later we stopped in front of an Italian Restaurant. The design is very elegant and the colors is very fresh from the eyes. The glass wall is not tinted. From here, I can see few couples happily eating. I frown because of the thought that I will eat here.Tss...Ano namang kakainin ko dito? Pasta? Really? Mabubusog ba ako niyan? And how about my dress? Naka jeans lang kaya ako, pwede bang pumasok diyan ng naka jeans lang? Puro naka formal ang mga nakita kong kumakain dito.Napairap ako ng wala sa oras at ng ibaling ko ang tingin sa kanya nakatitig pala siya saakin, napalunok tuloy ako ng wala sa oras.

  • The CEO's Señorita   Chapter Five

    It's been two months since the last time I saw Klein, nasa magkaibang department kasi kami kaya hindi kami nagpapang abot. He is taking his masterals degree here.After niya ako ihatid noon, ni anino niya hindi ko na nakita. And about Trinity, I always saw her here in our school but I am just ignoring her. She always have that warm smile whenever our gaze met but I will just rolled my eyes in return."Excuse me Miss Domingcil but why do we need to give meanings every poems that Robert Frost write? Do we need that when we apply in a bank?"I gaze at Trexie Santos, my gay friend when I heard what he said to our English Professor. Napatawa nalang ako ng mahina, like why the hell would he ask that? May pagka terror pa naman ang matandang prof. namin. But on the other side, may tama naman siya. Our course is Bachelor of Science in Accountancy so I don't get it why we need to study that thing.Napasulyap ang m

  • The CEO's Señorita   Chapter Six

    "Ano ba Chanel, tumalon ka na, makikita na tayo sa sobrang bagal mo e,"pagrereklamo ni Trexie. Nauna siyang bumaba saakin, nandito kami sa likod ng eskwelahan namin, uwian na namin pero hindi kami sa harap dumaan dahil nga may usapan kaming lalabas ngayon. Hindi kami pwedeng dumaan sa harap dahil makikita kami ng mga bodyguards ko. "Teka lang naman kasi at medyo nalulula ako, hindi ba ako mababalian ng buto kapag tumalon ako diyan?" Nag aalalang sabi ko. Nakatungtong ako sa ladder board na hiniram namin sa janitor na nakita naming naglilinis kanina. Idinahilan na lang namin na gusto naming kumuha ng bunga ng mangga, eksakto namang may mga hinog na itong bunga. Mabilis naman niya kaming pinahiram at pina alalahanan na mag ingat kami at baka mahulog kami. Hinintay muna namin itong maka alis bago namin isinagawa ang plano namin. "Hindi ka mababalian ng buto riyan, hindi naman sobrang taas a, tignan mo nga ako at wala

  • The CEO's Señorita   Chapter Seven

    "And where do you think you are going Chanel? Tatakasan mo na naman ba ako?" He dangerously said. He's famous smirk is plastered all over his face.Nawala ang takot ko dahil nabwisit ako sa inasta niya."Ofcourse not! Umalis ka diyan at may pupuntahan pa kami." Hinawi ko siya para sana makadaan kami pero ni hindi man lang siya natinag mula sa kinatatayuan niya."Ano ba? Padaanin mo kami!" Naiinis kong bulyaw pero ang siste, wala talagang kagalaw galaw mula sa pag kakatayo."Let's go home." Walang emosiyong saad niya, kababakasan ng kaseryosohan ang mukha niya. Nawala na ang pagkakangisi niya, the way he looked at me makes my knees turn into jellies. Medyo kinabahan ako kasi kapag ganyan ang boses niya nagtitimpi na lang siya na bigwasan ako, pero hindi ako nagpatinag. Sino ba siya sa akala niya?"Oo, uuwi na kami pero hindi ako makikisabay sa'yo. We can go home without you." masungit kong saad. "Right Trexie?" Tanong ko sa katabi ko. Kinuha ko ang atensiyon niya k

  • The CEO's Señorita   Chapter Eight

    Nag iwas ako ng tingin ng bumusina ang bodyguard ko, narito na pala kami sa harap ng gate namin. Bumukas ang gate at marahang pumasok ang sasakyan ni Klein kasunod ang isa pang sasakyan sa likod. Nang huminto ang sasakyan sa may garahe namin, ako na ang kusang nagbukas ng pintuan at dali daling lumabas. Hindi ko na hinintay na ipagbukas ako ng pintuan ng bodyguard ko na siyang palagi nilang ginagawa. Hindi ko na rin tinignan kong nakasunod ba si Klein sa likod ko. Nahihiya akong humarap sa kanya. Ngayon pa lang nagsisink sa utak ko ang ginawa namin kanina, wala na 'ata akong mukhang maihaharap pa sa kanya. Ano kayang iniisip niya tungkol saakin? Baka nadisappoint siya dahil hindi ako marunong h*****k, pero gusto niya daw akong halikan. Kikiligin na ba ako? Papasok na ako sa bahay ng makita ko si daddy na nakaupo sa sofa, talagang hinihintay niya nga ako. Napakunot ang noo niya ng makita niya akong naglalakad patung

  • The CEO's Señorita   Chapter Nine

    "Bes pansinin mo naman ako, baka hindi mo napapansin kanina pa ako nagpapa pansin," nagmamakaawang sabi ng baklita, nakanguso pa siya na akala mo naman ikinaganda niya. Kung titingin lang siya sa salamin, baka magsisigaw pa siya dahil sa nakaririmarim na itsura niya."Sinabing huwag mo akong kinakausap at nanggigigil pa ako sa'yong bakla ka," nakairap na sabi ko. Hinawi ko ang buhok kong tumakip sa mata ko at binilisan ang paglalakad ko.Hapon na at pauwi na kami, katatapos lang ng huling subject namin. Kaninang umaga pa siya nagpapa pansin at malapit na akong mainis, konting konti na lang at tototohanin ko na ang banta kong sasabunutan ko siya hanggang malagas ang lahat ng buhok niya."E kasi naman besy, sorry na kasi, nakakatakot kasi ang itsura ni papa Klein kahapon, parang gusto niya akong patayin sa klase ng pagkakatingin niya." Pangangatwiran pa niya.Umagapay siya sa paglalakad saakin, pero hindi ko siy

Latest chapter

  • The CEO's Señorita   Chapter Twenty Three

    "Will you quit staring at me?" Nakairap na sabi ng lalakeng nasa harapan ko.Agad naman akong nag-iwas ng tingin."I'm sorry. Are you the gardener? Babalik na lang ako dito mamaya. Baka nakaka-istorbo ako sa paglilinis mo.""What? Gardener?" Hindi makapaniwalang tanong niya."Oo. Hindi ba ikaw iyong taga-linis dito?" Nagtataka naman na tanong ko.He chuckled and shook his head."Oo. Ako ang taga-linis dito at nakaka-istorbo ka kaya pwede bang lumabas ka na?" Bumalik nanaman ang masungit na tono ng boses niya."Okay." Pumihit ako paalis pero pagharap ko ay siyang pagbukas ng pintuan ng green house at mula doon ay pumasok ang isang lalaking naka kupasing gray t-shirt at short na medyo madumi."Senyorito, hinahanap po kayo ni Donya Imelda." Ang sabi nito na nakapagpalaki ng mga mata ko.Senyorito? Tinawag niya itong senyorito? Ibig sabihin baka apo siya ni Donya Imelda?Lagot ako nito. Papaanong ang isang gwapong senyoritong katulad niya ay napagkamalan kong isang hardinero?'Napakatanga

  • The CEO's Señorita   Chapter Twenty-Two

    "Let's go."Nabigla ako ng hawakan ni Klein ang kamay ko at inakay ako patungo sa loob ng mansiyon nila. Kanina pa nasa loob ang lola ni Klein at kaming dalawa na lang ang naiwan dito sa labas kasama ang mga hindi mabilang na mga gwardiya na nagkalat sa paligid. Napaka-init at napaka-lambot ng mga palad niya. Siguradong napansin niya ang nanlalamig kong mga kamay.Walang imik na nagpaakay ako sa kanya. Naramdaman niya sigurong natatakot ako at kahit galit pa siya saakin ay wala siyang pagpipilian kong hindi ang samahan ako. Na dapat lang kasi siya naman ang nagdala saakin dito.Deretso ang tingin ko dahil natatakot na akong igala ang mga mata sa paligid. Ikaw ba naman ang pagbantaan ng lola ni Klein habang nanlalaki pa ang mga mata niya, hindi ka pa ba matatakot?Nasa teritoryo pa naman niya ako ngayon kaya kailangan kong mag-ingat."It's okay. Loosen up. You don't need to be afraid. I am just here."Sinulyapan ko si Kl

  • The CEO's Señorita   Chapter Twenty One

    Impit akong napatili, pero sa isip ko lang dahil baka marinig ng impaktang lola ni Klein. Ang hudas na lalake nanaman kasi ang nasunod kaya ngayon nga ay ipinag empake ako ni Nay Letty at Delia nang pang dalawang linggo dahil ganoon katagal daw kami mamamalagi doon. Asar na asar ako lalo na sa lola niya na kanina pa parinig ng parinig kapag nagkakasalubong kami. Hindi na niya ako kinompronta tungkol sa mga halaman niya, pero halata naman sa itsura niya na galit saakin. "Delia, huwag na huwag mong hahayaan na may kung sino sino na humahawak sa mga gamit dito at baka masira na naman." Lihim akong napa-irap sa narinig. Kung hindi lang talaga ako nauuhaw ay hindi talaga ako bababa dahil alam kong nasa sala ang lola ni Klein. Parang wala akong nakikita na nilagpasan ko siya at pumanhik sa itaas. Pagpasok ko sa loob ng kwarto ay lalong nadagdagan ang inis ko nang makita ko si Klein na halatang kakatapos lang maligo at magbihis. Nakasuot siya ng puting tshirt at jogger pants. Nagderets

  • The CEO's Señorita   Chapter Twenty

    "Señorita, gumising na po kayo." "Sabado ngayon Delia, wala akong pasok." Ungol ko. "Alam ko po, pero kasi kailangan kayo sa baba." Hinila ni Delia ang balikat ko pero hindi ako tuminag. "Señorita, pakiusap bumangon na po kayo bago pa siya ang pumunta dito sa kwarto mo." Biglang nabuhay ang dugo ko kaya napamulat ako ng mga mata. "Sino ang pupunta dito sa kwarto ko?" Tanong ko habang painot-inot akong bumabangon. "Dumating na ba si Klein?" Tanong ko ulit sa pagitan ng paghikab. Siya lang naman kasi ang alam kong may lakas ng loob na magbanta. "E k-kasi po------." Napakat labi si Delia ng hindi niya maituloy ang kanyang sasabihin. Napansin kong parang natataranta siya. Ano nanaman kaya ang nangyari? May nagawa na naman ba akong kasalanan? "Malalaman niyo pag bumaba kayo Señorita." Napairap ako sa kanya. Oo at hindi lang naman ang isasagot. Napaka simple. Isususpense pa niya ako. Nang umalis siya ay tumayo na ako at nagderetso sa banyo para gawin ang aking morning ritual. P

  • The CEO's Señorita   Chapter Nineteen

    "Tinawagan kami ni Sir Klein señorita para bantayan ka dahil mawawala daw siya ng isang linggo." Sagot ni Skyler.Medyo nabwisit ako sa sinabi niya. Mabuti pa sila tinawagan pala ni Klein, pero ako na nandito sa mismong bahay niya ay hindi pa ako makamusta. Nakakagigil lang talaga.Lumihis ang tingin ko sa dalawang nasa likod niya, pero nakaiwas ang mga mata nila saakin.Bumalik ang tingin ko kay Skyler. Isinalpak ko sa dibdib niya ang bitbit kong tray na mabilis naman niyang nasalo."Ihatid mo iyan sa kusina." Walang gana kong utos sa kanya. Agad naman siyang sumunod. Naiwan si Thunder at Viper na mabilis na pumwesto sa magkabilang gilid ng aking pinto. Inismiran ko sila bago ulit ako bumalik sa kwarto ko.Ano naman ngayon ang gagawin ko? Ngayong nandito na ang tatlong asungot sa buhay ko ay siguradong araw-araw na naman akong bwisit neto.Wala akong maisip na gagawin dito sa loob ng kwarto kaya naman lumabas ulit ako. Alertong napatingin saakin ang tatlo ng makitang lumabas ako.Su

  • The CEO's Señorita   Chapter Eighteen

    "Kalma, hindi pa ako mamamatay." Nakataas ang kilay na sambit ko dahilan para mapaiwas ito ng tingin. Tumikhim ito at dahan dahang naglakad papalapit saakin. Napangiwi ako ng humapdi ang kamay ko dahil sa diin ng pagkamot ko. I need the ointment. Ang tagal naman kasi ni manang. "Let me see your hand." Hindi pa ako naka oo e hawak hawak na niya ang kamay ko. Tumaas ang lahat ng balahibo ko ng haplusin nito ang mga pantal pantal ko. "Ito ang napapala ng mga taong matigas ang ulo." Medyo pagalit na sabi nito. Mabilis kong binawi ang kamay kong hawak niya dahil biglang uminit ang ulo ko sa sinabi niya. Bakit kailangan niyang magalit? Hindi ko naman alam na mangyayari ang ganito saakin. E kong alam ko lang sana na magkakapantal ako, nagmokmok na lang sana ako sa kwarto. Nabwisit na naman ako kaya tumayo ako at akmang aalis na nang siya namang pagdating ni manang. "Pasensiyana na señorita at hinanap ko pa itong gamot. Ako na ang maglalagay." Presint

  • The CEO's Señorita   Chapter Seventeen

    "Señorita, ang ganda naman po ng phone niyo. Parang hindi naman iyan iyong nakita ko noon na ginagamit niyo." I took a picture of my favorite amaryllis flower first before I faced Dandelia with a smile on my lips. Sa mga pagkakataon na ganito na naiistorbo ako sa aking ginagawa dapat ay nagagalit nanaman ako pero iba ngayon. Maganda ang mood ko kasi may bago na akong phone. Nanghihinayang parin ako sa nasirang phone ko dahil wala pang isang taon iyon pero di hamak naman na mas gusto ko itong Iphone 13 ngayon. Dito agad ako sa garden dumiretso pagkatapos ibigay ni Klein ang phone ko. "Hindi talaga kasi bago lang ito." Nakangiti kong sagot. "At nakapagtatakang hindi po kayo nagsusungit ngayon?" Tinaasan ko siya ng kilay at pinameywangan. "So mas gusto mo akong nagsusungit Dandelia?" Alanganin itong ngumiti at nag iwas ng tingin. "Hindi naman po sa ganoon senyorita, mas okay nga po kapag nakangiti kayo, mas lalo po kayong gumaganda." Inismiran ko siya. "Tigilan mo nga ako. Binobo

  • The CEO's Señorita   Chapter Sixteen

    "Phone mo ba iyang basta mo na lang inihagis? Ikaw ba ang bumili? Ha?Sumagot ka!" Nanlilisik ang mga matang sigaw ko ulit. Wala akong pakialam kong naririnig nila sa labas ang boses ko. Subukan nilang makialam at isusungalngal ko ang nabasag kong phone sa mga bunganga nila. "Ano? Sinabi nang sumagot ka e." Sigaw ko ulit ng umiling lang ito sabay tawa ng mahina. Napakuyom ang mga kamao ko. Ginigigil talaga ako ng bwisit na lalaking ito e. Wala namang nakakatawa sa sinabi ko. Tinignan ko siya ng matalim ng dahan nitong pinulot ang cellphone ko sa sahig at itinapon sa basurahan na katabi ng bedside table. Napakuyom ang mga kamao ko. My dad really should know how he broke my phone, pero ang problema ay kong paano ko makokontak si daddy. Hindi ko pa naman kabisado ang number nito. "I am already here. You don't need your goddam phone. Kung may kailangan ka sabihan mo sina manang o kaya naman ay gamitin mo ang telepono dito sa kwarto."

  • The CEO's Señorita   Chapter Fifteen

    "Hoy babae, gising!" Mahina akong napaungol. Tinakluban ko ng kumot ang mukha ko at tumagilid ng higa. Sino ba itong boses bakla na nambubulahaw saakin. Kainis! Aga aga e. Itutuloy ko na sana ang pagtulog ng may biglang humila ng malakas sa kumot ko. "Ano ba!" Paos ang boses na angil ko. Inis akong nagmulat ng mga mata at ang nakabusangot na mukha ni Trexie ang agad na bumungad saakin. Nakapameywang siya habang nakadungaw saakin. "Oh ano, edi nagising ka ring bruha ka. Kanina pa ako nagugutom. Katagal mo namang gumising." Nandidilat ang mga matang sumbat niya saakin. Pumipikit pikit pa ang mga mata ko pero nagawa kong ikutan siya ng mga mata. Sino ba kasi ang nagsabing pumunta siya dito ng hindi pa kumakain? "Edi sana nauna ka ng kumain. Dala dala ko ba ang kaldero at kailangan mo pa akong gisingin para lang sabihan na nagugutom ka

DMCA.com Protection Status