All Chapters of THE ONE THAT GOT AWAY (TAGALOG): Chapter 21 - Chapter 30

Muli siyang binalot ng lungkot ng bumalik siya sa apartment. Hawak niya pa rin ang folder na puti habang may luhang natulo sa pisngi niya galing sa mga mata niya. "Mesothelioma" Napapikit na lamang siya ng mabasa niya ito. Naka-third opinion na siya sa iba't-ibang mga doctor. Subalit iisa lang ang mga resulta nila. Muling sumakit ang kaniyang dibdib. Sobrang sakit niyon na para bang mamamatay na siya sa sobrang sakit. Nahihirapan na din siyang huiminga kaya kinuha niya ang pain reliever na mesa. Hindi pa rin nawala ang sakit sa dibdib niya at patuloy pa rin itong sumasakit pa. Napahawak na lamang siya habang namimilipit sa sakit. May luhang tumulo sa mga mata niya.  "A-ahhh! P-please..." hawak-hawak niya parin ang kaniyang dibdib habang hinahaplos-haplos iyon para mawala ang pananakit. Tumagal ang pananakit ng dibdib niya ng ilang minuto bago ito nawala. Nakahinga na rin siya ng maluwag ng humup

Lumipas pa ang maraming araw. Marahan niyang inalalayan si Brie na makaupo sa wheelchair. Gusto nito makalanghap ng hangin mula sa garden. Kaya naman ay pinayagan siya ng doctor para ilabas sa garden. Nakarating naman sila doon. Wala gaanong tao at karamihan rin ay pasyente. Huminto sila sa ilalim ng puno. Maganda ang panahon kaya naman maaliwalas ang kalangitan.  "Kaya magpagaling ka na para maigala kita " nakangiting sabi ni Lanche. Hindi alam ni Brie kung ano ang irereact niya sa sinabi nito. Dahil batid niya ang katotohanan. Batid niya na ilang sandali na lang siya magtatagal dito. Ayaw niyang paasahin ito na may himala na gagaling pa siya.Ngumiti na lamang siya. Naawa siya sa lalaki. Ayaw niyang dumating ang araw na maiiwan niya ito.  Bumalik na sila sa kwarto. Ilang araw na niyang napa

 LANCHE's POV  "I want to be selfish. I want you to be back. I want you to be mine again. I hate seing you like this. P-pero kung talagang..." hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil sumikip ang dibdib ko. Unti-unting tumulo ang mga luha ko. "K-kung talagang nahihirapan ka na, t-tatanggapin ko. " naiyak na sabi ko habang hawak ang kamay niyang maputla. "Mahal na mahal kita Elle. Mahal na mahal kita!"  Nakita ko naman na unti-unti siyang lumuha. Mabilis ko iyong pinunasan. "I was June and you were my Johnny CashNever one without the other, we made a pa

LAUREN'S POV   Im planning to cook my special menu for tomorrow. Lanche will go home so I want to cook for him.   "Good evening Ma'am!" The guard gladly greet me as well. I smile to him as my response.   Before I go outside. My day is so unstressful, because Luanne is not here. I feel comfortable when she is not here. And Im pretty sure that also has a plan again.   When I arrived, I go inside direct on our room. But I saw someone in the garden.   "Nanny?" I called.   But Im shocked when she answer me on kitchen.   "Madame! You already here?" she asked confusely.   "Yeah, why? Is there a problem?" I ask to her.   She look pale. I started to doubt.    "Tell me?"    She took her breath out before speak.   "Madame, there's a pro

LAUREN'S POV    Nagising ako ng wala na si Lanche sa tabi ko. Matapos kong gawin ang morning routine ko, agad akong bumaba para pumuntang kusina.     Subalit pagkababa ko ng sala ay bumungad sa akin si manang na may mga dalang karton. Tinignan ko naman siya ng nagtataka.    "Madame, pinadala po ito kanina," sabi niya bago inabot ang ibang gamit.    Lumapit ako at tinignan ang sulat. Napataas ang kilay ko ng makita ko ang sulat na galing kay Luanne.    Agad kong nilukot iyon. Sa sobrang galit ko, binato ko iyon sa kung saan. Hindi na ako magtaataka kung ano ang laman ng mga box na yan.   "Pakidala sa storage room, manang." Seryoso akong tumingin sa mga kahon.    Ito yung mga gamit ko sa office. Hindi niya talaga ako titigilan sa pang-aasar niya.    Huminga ako ng malalim para mai