บทที่ 158

อนิจจา ทําไมช่องว่างระหว่างคนถึงได้แตกต่างกันมากขนาดนี้ บางคนเกิดมาเป็นบุตรแห่งสวรรค์อันภาคภูมิ แต่อย่างฉันคือ พ่อแม่รังเกียจตั้งแต่แรกเกิด

สวี่หยางเดินไปข้างหน้าของบึง ถึงแม้บึงนั้นจะดูไม่ใหญ่มากนัก แต่บรรยากาศรอบด้านกลับแฝงไว้ด้วยไอสังหาร

ในตอนนั้นเอง บรรดาผู้ที่มาร่วมงานแลกเปลี่ยนก็ได้ยินข่าวลือ จึงฮือฮากันเข้ามาเป็นกลุ่มใหญ่

“ได้ยินว่านายน้อยสวี่หยางมาบุกค่ายด้วย?”

“นายน้อยสวี่เป็นอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงโด่งดัง รางวัลในครั้งนี้คงไม่ใช่ของใครอื่น นอกจากเขา”

“รางวัลในปีนี้คืออะไรเหรอ?”

“ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นไม้เถาวัลย์ทมิฬ”

“อะไรนะ? ไม้เถาวัลย์ทมิฬสามารถกลั่นยาซวนหยวนตันขนาดเล็กได้ เป็นสมบัติล้ำค่าคู่บ้านคู่เมืองเลยนะ ฉันได้ยินมาว่า แม้แต่บนหุบเขาโอสถราชันก็ไม่มีอยู่มากมายนัก ถ้านายน้อยสวี่ได้รับไม้เถาวัลย์ทมิฬแล้ว เขาก็สามารถขอความช่วยเหลือนักปรุงยาของหุบเขาโอสถราชันเพื่อปรุงยาอายุวัฒนะได้ การเลื่อนเข้าสู่ระดับหัวจินขั้นปลายก็ไม่ใช่เรื่องยาก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลายเป็นหัวจินระดับสูงสุดเลยก็ได้นะ”

“เฮ้อ ฉันก็อยากได้ไม้เถาวัลย์ทมิฬเหมือนกัน”

“เธอน่ะเหรอ? ผู้ฝึกยุทธที่อยู่ในระดับ