บทที่ 161

จนกระทั่งถึงวันนั้น วันที่ฉันโดนคนทายาทคนรวยรุ่นสองวางยาจนสลบไป และพวกเขาก็พาฉันไปส่งที่เตียงของหยินเฉิงเหยา

ในตอนนั้นฉันไม่มีสติเหลือแล้ว ดังนั้นฉันจึงจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไม่ได้ แต่ความรู้สึกหลังตื่นขึ้นมายังปรากฎชัดเจนอยู่ในใจจนถึงตอนนี้

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่อ่อนโยน ทุกจูบ และทุกการเคลื่อนไหวนั้นเป็นเหมือนกับคำสาปที่ทำให้ฉันรู้สึกอับอายและเจ็บปวดอย่างที่สุด

“อ๊ะ!” ฉันเอามีดสั้นขึ้นมาฟันไปในอากาศอย่างบ้าคลั่ง

ถังหมิงหลีตกใจมากและหันไปถามเจ้าอ้วนลู่ว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ด่านนี้คือปีศาจในใจ” เจ้าอ้วนลู่พูดขึ้น “เมื่อก่อน ผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งจำนวนมากสามารถทะลุผ่านด่านก่อนหน้านี้ได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อมาถึงด่านนี้ ความพยายามที่ทุ่มเทไปล้วนสูญเปล่า”

ถังหมิงหลีขมวดคิ้ว “ถ้าไม่สามารถทะลุผ่านด่านนี้ไปได้จะเป็นยังไง?”

“คนที่ผ่านด่านแรกจนมาถึงด่านที่เจ็ด แต่ไม่สามารถผ่านปีศาจในใจของตัวเองได้ จะเสียสติและกลายเป็นคนไม่มีสมอง” เจ้าอ้วนลู่ส่ายหัว “อนิจจา น่าเสียดายจริง ๆ”

ถังหมิงหลีกำหมัดแน่นด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ถ้าเป็นด่านอื่นเขายังสามารถใช้อาวุธวิเศษระเบิดค่ายกลนี่และช่