00

PART_1

@ หอพักพิง ห้อง 206

"คุณหนูแน่ใจนะคะ ว่าจะอยู่ที่นี่ ป้าว่าเราไปหาคอนโดที่ติดกับมหาลัยก็ได้ดีมั๊ยคะ ป้าว่าที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณหนูเลย"

เสียงของป้าอรอินทร์แม่บ้านและพี่เลี้ยงที่ดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับสำรวจห้องพักของฉัน ลืมบอกไปว่าตอนนี้เรากำลังจัดการข้าวของเครื่องใช้ของฉันที่ย้ายมาจากบ้าน

"หนูบอกป้าไปหลายครั้งแล้วนะคะ..ว่าอย่าเรียกหนูว่าคุณหนู ตอนนี้หนูเป็นหลานป้านะ"

ฉันแกล้งทำหน้าดุเมื่อป้าอรไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้ สงสัยกันใช่มั๊ยหล่ะว่าฉันตกลงกัลป้าอรว่ายังไง

แต่ก่อนอื่น..ฉันต้องขอแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อ อลิสา หรือ อลิซ บ้านฉันค่อนข้างมีฐานะ เรียกว่ารวยเลยก็ว่าได้ เพราะพ่อของฉันเป็นนักธุรกิจ ฉันไม่รู้เกี่ยวกับธุรกิจของท่านหรอกนะ ท่านทำธุรกิจหลายอย่างทั้งในประเทศและต่างประเทศ ส่วนแม่ของฉันท่านทำธุรกิจเกี่ยวกับความงาม ท่านมีทั้งสาขาในประเทศและนอกประเทศเหมือนกับพ่อของฉัน เรียกได้ว่างานของพวกท่านทำให้ท่านต้องบินไปบินมาระหว่างประเทศจนแทบจะไม่มีเวลาให้ฉันเลย แต่ฉันก็เข้าใจพวกท่านมาโดยตลอด เพราะคิกว่ามันเป็นงานของท่าน และที่สำคัญ...ที่คิดว่าท่านทำทุกอย่างเพื่อฉัน

จนกระทั่ง..

วันที่ความลับถูกเปิดเผย เมื่อฉันบังเอิญได้ยินท่านทั้งสองคนถกเถียงกันเรื่องที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน พ่อกับแม่ไม่ได้ไปทำงานด้วยกันอย่างที่ฉันเข้าใจ เพราะท่านแยกกันอยู่ตั้งนานแล้ว แล้วยังมีครอบครัวใหม่แล้วด้วย ตอนนั้น..ฉันแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อรู้ว่าท่านทั้งสองคนแสร้งทำเป็นรักกันเพื่อตบตาฉัน ความสุขที่เคยมีมันเป็นแค่ภาพลวงตา คำว่าครอบครัวพังทลายลงในพริบตา

ไม่ว่าพวกท่านจะพยายามอธิบายว่ายังไง..ฉันก็ไม่อาจจะทำใจเชื่อได้ลง ทุกอย่างมันมืดมนไปหมดเมื่อรู้ว่าฉันคือคนถูกทิ้ง พวกท่านให้เวลาฉันแค่เดือนละครั้ง บางครั้งก็นานถึงสองเดือน ส่วนเวลาพวกนั้น..พวกท่านเลือกที่จะให้มันกับครอบครัวที่ฉันไม่เคยรู้

หลังจากที่ฉันได้รับรู้ความจริง ฉันจึงตัดสินใจที่จะออกมาจากบ้านหลังนั้น เพื่อมาใช้ชีวิตที่ฉันเป็นคนกำหนดเอง และตอนนี้..ฉันไม่ใช่คุณหนูอลิซอีกต่อไป ฉันคืออลิซหลานป้าอร

"คุณหนูร้องไห้ทำไมคะ"

ป้าอรถามฉันด้วยท่าทางร้อนรนแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ฉัน ส่วนฉันก็ได้สติกลับมา แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ฉันร้องไห้มามากแล้ว ฉันต้องก้าวผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูแค่คิดเรื่องอะไรนิดหน่อย"

"คิดถึงคุณท่านเหรอคะ ป้าว่าคุณหนูน่าจะคุยกับคุณท่านก่อน ป้าว่าท่านน่าจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น....."

"พอเถอะค่ะป้า..ไม่ว่าป้าจะพูดยังไง ลิซก็จะอยู่ที่นี่"

ฉันพูดออกไปอย่างรู้ทัน ป้าอรพยายามเกลี้ยกล่อมฉันหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่วันที่ฉันตัดสินใจจะออกจากบ้านแล้ว ที่ฉันเลือกที่นี่เพราะป้าอรคำขอร้องของป้าอร แกบอกว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดของแก แกไม่อยากให้ฉันไปอยู่ที่ๆ แกไม่รู้จัก

"โอเคๆ ป้าไม่พูดแล้วก็ได้ แล้วรูมเมทคุณหนู..เอ่อ..รูมเมทหนูลิซคือใคร?"

ป้าอรรีบเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกฉันใหม่ เมื่อฉันจ้องตาขวาง ตอนนี้ฉันมาอยู่ในฐานะหลานสาวของป้าอร และเป็นนักศึกษาธรรมดา ไม่ได้เป็นคุณหนูอลิซที่เพื่อนๆ เข้าหาเพราะความรวย แต่ไม่มีใครจริงใจสักคน ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าฉันจน...จะมีคนอยากเป็นเพื่อนกับฉันมั๊ย

"ยังไม่รู้ค่ะ แต่อีกเดี๋ยวคงจะรู้"

"ค่ะ แต่ดูจากข้าวของเครื่องใช้แล้ว....."ป้าอรมองไปยังเตียงฝั่งตรงข้ามฉันที่มีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และบุหรี่ด้วย แถมยังจัดข้าวของไม่เป็นระเบียบเอาซะเลย

"ช่างเขาเถอะค่ะ ...ตอนนี้เราไปสำรวจร้านอาหารแถวนี้ดีกว่าหนูหิวจะแย่แล้ว" ฉันลูบท้องเล็กน้อยหลังจากนั้นจัดของเสร็จ

"หิวมากคะ! เราจะไปไหนกันค่ะ ป้าจะพาไปร้านอาหารที่หรูที่สุดเลย"

"ร้านธรรมดาก็พอค่ะ"

องค์กรแต่ยิ้มให้กับความร้อนรนของป้าอร แกคงยังคงชินกับสถานะของฉันในเรื่องนั้น

#อาหารตามสั่ง

ฉันกับป้าอรมักจะหน้าร้านอาหารตามสั่งแถวๆ หอพักอยู่เป็นจำนวนมากร้านทำเอาฉันกับป้ามองหน้ากันทันที ร้านที่ต่างกันกับร้านอาหารที่อาจเข้ามากๆ

"ป้าว่าไปที่อื่นเถอะครับ"

" จะทำไมคะ..ที่นี่คนเยอะจะตายว่าต้องอร่อยแน่ๆ" ฉันตอบไปพร้อมรอยยิ้มบางทีการลองอะไรใหม่ๆอาจจะต้องรอ...

ห๊ะ!!

ฉันจะเดินเพียงอย่างเดียว ป้าอรก็รั้งแขนฉันไว้ด้วย...

"ป้าว่าอย่ามาที่นี่เลยที่นี่อีกครั้งไม่มีอะไรที่หนูชอบที่บ้านป้าดีกว่าป้าทำของโปรดหนูให้นะคะ"

"ไม่ค่ะ"ฉันบอกเสียงเข้มที่จะทำตามนิสัยไม่ดีแต่ไม่ใช่ว่าป้าอรก็ไม่ยอมง่ายๆ

"ป้าดูนั่นคะ ขนาดคนมีเงินอาจจะมาทานร้านนี้เลยไม่ได้ว่าร้านนี้ต้องเด็ดแน่นอน"

ฉันชี้ให้เห็นไปที่ความหรูหราที่สะดุดตาอยู่หน้าร้านแปลกเหมือนกันนะที่มีคนใช้รถราคาแพงขนาดนี้จนรถต้องรวยมากอย่างแน่นอน

"และนั่นก็มาค่ะหนูหิวจะแย่แล้ว"

“ได้ไหมคะ”

"อ๋อ.แล้วอย่าลืมทำตามที่หนูบอกด้วยนะคะ"

ฉันจะเน้นย้ำกับป้าอรอีกครั้งและเดินต่อไปร้านในร้านถูกแบ่งโซนราวกับในร้านอาหารหรูกับป้าอรดังนั้นจึงนั่งตรงกลางเพราะไม่อยากเดินผ่านไกลไกล...

"เมนูอยู่ไหนคะป้า"

ฉันถามป้าด้วยประหม่าเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่จับสัญญาณมาในนั้น

"ร้านแบบนี้ไม่มีเมนูหรอกค่ะป้าไปค่ะ..หนูลิซนั่งรออยู่ตรงที่นั้น"

ป้าอรลุกขึ้นไปสั่งตรงมุมที่ทำอาหารแปลก ๆ เหมือนกัน เขาทำกันให้ลูกค้าเห็นแบบนี้เลยชักจะอยากรู้แล้วสิว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร

"ป้า! รับรองเหมือนเดิมพิเศษไข่ดาวด้วย"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาใหม่เพื่อสั่งอาหารนะ...

"เออ... แล้วสุดหล่อเอาเหมือนเดิม" คำแปลหลัง.. ฉันว่าป้าถามผู้ชายที่เดินมากับผู้ชายที่พูดถึงเมื่อกี้นะ

"ครับ"

เขาตอบเสียงนิ่งเรียบพอเห็นหน้าเขา.เข้าใจทันทีว่าทำไมป้าถึงเรียกเขาว่าสุดหล่อเขาหล่อมากจริงๆควบคุมคมเข้มคอโด่งปากได้... บางทีดูดีกว่านายแบบบางคนอีกนะ คนอะไรใส่แค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ยังหล่อเลย แต่น่าเสียดายที่หน้าบึ้งกิ้ง