ใบหน้าที่เสแสร้ง

8

ใบหน้าที่เสแสร้ง

“คุณหนูซูเหวิน มีคนมาหาเจ้าค่ะ” บ่าวในจวนมาแจ้งนางที่ห้อง ซูเหวินลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือเดินไปเปิดประตูห้อง ถามสาวใช้ว่าผู้ใดกันที่มาแต่เช้าเช่นนี้

“ใครกันมาแต่เช้าเช่นนี้”

“องค์หญิงเจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้กล่าวน้ำเสียงร้อนรน เกรงว่าให้สูงศักดิ์รอนานจะไม่ดีนัก ซูเหวินขมวดคิ้วแล้วตามสาวใช้ออกไปทันที ไม่รู้ว่าเหตุใดองค์หญิงจึงมาหานางแต่เช้า คงไม่มาเคารพป้ายวิญญาณมารดานางหรอกกระมัง ระหว่างเดินก็คิดไปสารพัดอย่าง

“ถวายบังคมองค์หญิง”

“ไม่ต้องมากพิธี รีบมานั่งเถอะข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย”

“หม่อมฉันหรือเพคะ คนทั่วไปอย่างหม่อมฉันจะช่วยสิ่งใดองค์หญิงได้กัน” นางถามอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าว่าใจองค์หญิงผู้มีทุกสิ่งในใต้หล้าอยู่ในมือจะให้นางช่วยสิ่งใดได้ องค์หญิงหนิงเอ๋อราวกับรู้ว่านางคิดสิ่งใดจึงเริ่มพูดต่อ

“อีกหนึ่งเดือนจะเป็นวันฉลองวันประสูติของเสด็จแม่ ข้าอยากรำกระบี่ถวาย หากไม่ลำบากเกินไปช่วยสอนข้าได้หรือไม่” แม้จะเป็นคำขอของหญิงสาว แต่สีหน้าผู้ร้องขอกลับคาดหวังจนนางไม่กล้าปฎิเสธออกไป ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้คนในวังแล้วแท้ ๆ

“หม่อมฉันก็มิได้ลำบากอันใด หากองค์หญิงต้องการหม่อมฉันก็สอนได้เพคะ เพียงแต่องค์หญิงออกจากวังทุกวันคงไม่เหมาะนัก”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น จึงอยากมอบของสิ่งนี้ให้” นางคิดไว้อยู่แล้วว่าซูเหวินคงไม่กล้าปฏิเสธ จึงถือโอกาสนำหยกสัญลักษณ์ผ่านทางมาให้ เพื่อให้นางใช้ผ่านเข้าวังได้โดยไม่ถูกผู้ใดขวาง ถึงนางจะเป็นท่านหญิงที่ฮ่องเต้เอ็นดูแต่อย่างไรนางก็เป็นคนนอก หากไม่ได้รับคำสั่งไม่สามารถเข้าวังได้ตามใจ

หญิงสาวรับหยกสลักมาถือเอาไว้ นางต้องเข้าวังเพื่อไปสอนองค์หญิง ปฏิเสธตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว

“องค์หญิงอยากเริ่มเรียนตอนไหนหรือเพคะ”

“หากไม่ติดสิ่งใดพรุ่งนี้ก็เข้าวังได้เลย เริ่มช้าเกรงว่าจะไม่ทัน”

“เช่นนั้นพรุ่งนี้หม่อมฉันจะเข้าวังยามซื่อเพื่อไปสอนพระองค์ องค์หญิงคิดว่าอย่างไรเพคะ” องค์หญิงหนิงเอ๋อยิ้มแล้วพยักหน้าให้ ดูเหมือนยิ่งไม่อยากยุ่งยิ่งมีเหตุผลให้ต้องยุ่งเกี่ยวกันมากขึ้น

“ดี เช่นนั้นรบกวนเจ้าแล้ว หากมีสิ่งใดขาดเหลือแจ้งข้าได้เลย ข้าจะเตรียมไว้ให้เอง” ซูเหวินพยักหน้ารับคำองค์หญิงหนิงเอ๋อ หันกลับไปมองประตูเห็นชายอาภรณ์ตรงประตูจึงได้รู้ว่ามีคนกำลังแอบฟัง ซึ่งเดาได้ไม่ยากนักว่าเป็นผู้ใด

“องค์หญิงมีสิ่งอื่นอยากรับสั่งอีกหรือไม่เพคะ” องค์หญิงรับรู้ในทันทีว่านางมีสิ่งอื่นต้องไปทำ เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นให้ทำอีก เช่นนี้กลับก่อนดีกว่า

“เช่นนั้นข้ากลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้จะให้คนมารับ”

“ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันไปเองดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา” หากนางกล่าวหนักแน่นเช่นนี้ ก็เอาตามนางว่า “เอาตามเจ้าว่า ข้าจะรอพรุ่งนี้” องค์หญิงกล่าวจบก็เดินกลับออกไป ชายกระโปรงเมื่อครู่ก็หายไปด้วย ซูเหวินเดินตามออกไปส่งองค์หญิงที่ประตูใหญ่ของจวน ตอนเดินกลับนางแวะไปยังเรือนฝั่งขวาซึ่งเป็นเรือนของน้องสาวต่างมารดาซูหนี่

“พี่หญิงท่านมาทำอะไรที่เรือนข้าหรือ”

“ข้ามาดูว่าผู้ใดกล้าแอบฟังผู้อื่ยพูดคุยกันราวกับคนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน” ซูเหวินกล่าวขณะเดินวนไปวนมาที่โถงเล็กในเรือนนอนของซูหนี่ ต้องการกดดันให้นางร้อนรน แต่สตรีร้อยมารยาอย่างซูหนี่มีหรือจะสะทกสะท้าน นางทำหน้าซื่อตาใสพูดจาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเพราะยามนี้มีองครักษ์อยู่ด้วย

นางไม่เคยหลุดให้ผู้ใดเห็นตัวตนแท้จริงเลยนอกจากพี่สาวอย่างซูเหวิน หากไม่มีผู้อื่นอยู่ด้วยนางมักหาเรื่องพี่สาวผู้อ่อนแอคนก่อนอย่าซูเหวินอยู่บ่อยครั้ง

นางไม่เคยตบตีแต่มักให้บ่าวไพร่มัดนางใช้เข็มจิ้มตามร่างกายภายใต้อาภรณ์ จึงไม่มีผู้ใดเคยเห็น นอกจากนี้ยังมักใช้น้ำร้อนมาแนบฝ่ามือฝ่าเท้าเพื่อแกล้งนางอีกด้วย

ชาติก่อนตอนที่นางไม่อยากแต่งเป็นอนุภรรยาองค์ชายสี่ ก็เป็นซูหนี่เป่าหูบิดากับมารดาให้รับหมั้นองค์ชายสี่ให้นางแต่งเป็นอนุ นางมักมาเยาะเย้ยว่านางต่ำต้อย หากเรื่องนางไม่เว้นแต่ละวัน

เมื่อยังเด็กหลายครั้งนางบอกแก่บิดาแต่นอกจากเขาจะไม่ช่วยเหลือ ยังไม่เชื่อว่าบุตรสาวผู้อ่อนหวานอย่างซูหนี่จะทำร้ายพี่สาวได้ กลายเป็นนางใส่ร้ายน้องสาวเพียงเพราะความริษยา นางน้อยใจเพียงลำพังมาตลอด ทำให้ชาติแรกตกหลุมรักองค์ชายสี่ผู้นั้นจนยอมแต่งเป็นอนุภรรยา ยอมทนรับใช้พระชายาถูกกลั้นแกล้งสารพัด

ราวกับชีวิตนางเกิดมาเพื่อเป็นที่ระบายอารมณ์ของผู้อื่น ไม่มีผู้ใดสนใจความรู้สึกจริง ๆ ของนางเลยสักคน

“ท่านพี่ หมายถึงสิ่งใดซูหนี่มิเข้าใจเลย”

“เลิกเสแสร้งเถอะ อย่างไรอันฉีก็เป็นคนของข้า ต้องอยู่ข้างกายข้าเสมอ เจ้าไม่มีทางซ่อนมารยาตนเองจนมิดได้หรอก”

“แหม ท่านพี่เหงามากนักหรือจึงต้องมีองครักษ์ไว้แก้เหงา” เมื่อรู้ว่าตนเองคงทนใส่ซื่อต่อหน้าองครักษ์ของพี่สาวไม่ได้นาน จึงคิดว่าไม่ทนเลยจะดีกว่า เป็นองครักษ์แล้วอย่างไร ถึงอย่างไรนางก็ได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูของตระกูลต่ง บ่าวไพร่จะทำสิ่งใดนางได้

“ในที่สุดก็เผยตัวตนที่แสนน่ารังเกียจมาแล้วสินะ”

“ข้าแอบฟังแล้วอย่างไร หากไม่มีสิ่งใดเป็นความลับจะกลัวไปทำไม”

“ข้าไม่เคยพูดว่ากลัวสักคำ เพียงแต่สตรีที่ได้รับการอบรมย่อมไม่แอบฟังบทสนทนาของผู้อื่น เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ แต่ย่อมเข้าใจได้มารดาเจ้าไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนเจ้าจึงมักเรียกร้องความสนใจด้วยการแสร้งทำเป็นหญิงสาวผู้อ่อนหวาน” ซูเหวินยั่วโมโหผู้เป็นน้องสาว ใบหน้าที่ยิ้มใสซื่อเมื่อครุ่แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง คิ้วเรียวขมวดเป็นปม

“เจ้าลืมไปแล้วกระมังว่าเข็มเย็บผ้านั้นเป็นอย่างไร” หญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นน้องกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ย่างเท้าเข้าหานางใบหน้าไม่มีความใสซื่อเหมือนเมื่อครู่สักนิด สาวใช้ของนางเองก็เดินตามมาไม่ห่าง

“เจ้าจะทำสิ่งใด ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นคุณหนูสกุลต่ง บาวชั้นต่ำ” ต่งซูหนี่หยุดเดินจ้องหน้าหลันอันฉีที่เดินมาขวาง ยืนประจันหน้ากับนางอยู่ ชักสีหน้าไม่พอใจแต่ไม่กล้าลงไม้ลงมือกับเขา เพราะบุรุษตรงหน้าไม่มีทีท่าเกรงกลัวฐานะคุณหนูของนางเลยแม้แต่น้อย

“ข้าน้อยทราบดี แต่ไม่ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นใคร หากต้องการแตะต้องคุณหนู ข้าฆ่าได้ทั้งนั้น” หลันอันฉีกล่าวเสียงเรียบราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ผู้ที่ฟังกลับไม่คิดเช่นนั้น นางก้าวถอยหลังทันทีที่สบสายตาน่าหวาดหวั่นขององครักษ์หนุ่ม