บทที่ 8

ฉันไม่อยากเข้าใจในทันที แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเข้าใจ

เจียงไหลหัวเราะเบาๆ แล้วพูดวิจารณ์ว่า "ก็แค่ทั่วไปนั่นแหละ"

"..."

ฉันมองเธอด้วยความประหลาดใจ ส่งสายตาเป็นคำถาม ???

"เคยนอนด้วยครั้งหนึ่ง ประสบการณ์แย่มาก"

เจียงไหลรีวิวอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่สนใจว่าเฮ่อถิงจะอยู่ด้วย

เฮ่อถิงโวยวาย "นั่นมันครั้งแรกของฉัน เธอจะไปรู้อะไร!"

"หยุด หยุด หยุด ฉันไม่ขอรับผิดชอบเรื่องนี้ นายเป็นคนเจ้าชู้ อย่ามาพูดถึงเรื่องครั้งแรกกับฉันเลย อย่างน้อยๆ ครั้งแรกของนายก็น่าจะเป็นกับมันหรือมันต่างหาก" เจียงไหลพูดขัดแล้วชี้ไปที่มือซ้ายและขวาของเขา

ฉันมองเฮ่อถิงที่ปกติมักจะทำตัวไม่จริงจัง แต่เมื่อเจียงไหลพูดแบบนี้ เขาก็หน้าแดงขึ้นมา และในที่สุดฉันก็เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา

มันคือความสัมพันธ์แบบคืนเดียว

เฮ่อถิงน่าจะกำลังตามจีบเจียงไหล

เจียงไหลไม่สนใจเฮ่อถิงอีกต่อไป จูงมือฉันเดินไปที่ห้องวีไอพี "มีรุ่นพี่คนหนึ่งกลับมาจากต่างประเทศ เฮ่อถิงกับพวกเขาจัดงานเลี้ยงให้ แล้วชวนฉันมาร่วมสนุก"

"รุ่นพี่คนไหนเหรอ?" ฉันถามเบาๆ

"เธอน่าจะรู้จักนะ ก็คือ..."

เจียงไหลพูดขณะเปิดประตูห้องวีไอพี

ในห้องวีไอพีมีผู้ชายหลายคนนั่งอยู่ มีทั้งใบหน้าที่ฉันคุ้นเคย และยังมีชายหนุ่มที่โดดเด่นและสง่างามอีกคนหนึ่ง

ผู้ชายคนนั้นสูงโปร่ง ขายาว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว แขนเสื้อพับขึ้นอย่างสบายๆ ที่ข้อมือขาวสะอาดและประณีตของเขามีเชือกสีแดงผูกไว้ ซึ่งมีลูกปัดหยกสีขาวร้อยอยู่

เชือกสีแดงเส้นนี้ดูไม่เข้ากับบุคลิกของเขาเลย แถมยังดูแปลกแยกด้วยซ้ำ แต่ก็มองออกว่าเจ้าของเชือกนี้รักและทะนุถนอมมันมาก

เกือบจะในเวลาเดียวกัน เขาเงยหน้ามองมา สบตากับฉัน แล้วยิ้มให้เล็กน้อย พลางลุกขึ้นพูดว่า "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

"รุ่นพี่ลู่!"

ฉันพูดขึ้นด้วยความยินดี แล้วยิ้มพลางพูดว่า "ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ ตอนที่คุณไปต่างประเทศนั่นกะทันหันมากเลย"

เพื่อนกลุ่มนี้ของฟู่ฉีชวนเกือบทั้งหมดเป็นเพื่อนเก่าของเขา และก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียนเดียวกันกับฉันและเจียงไหลด้วย

เฮ่อถิงกับเพื่อนๆ ของเขา ฉันเริ่มคุ้นเคยกับพวกเขามากขึ้นหลังจากแต่งงานกับฟู่ฉีชวน

ในกลุ่มนี้มีเพียงลู่สือเยี่ยนที่เป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับฉัน ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเราค่อนข้างสนิทกัน

เฮ่อถิงพูดแซวอย่างไม่จริงจัง "ใช่เลย ไม่รู้ว่าสือเยี่ยนของเราอกหักจากผู้หญิงคนไหน ถึงได้หนีไปแบบไม่บอกไม่กล่าว จนไม่ได้มางานแต่งของเธอกับพี่ชวนด้วยซ้ำ"

ลู่สือเยี่ยนลูบจมูกแล้วหัวเราะเบาๆ "อย่าไปฟังเขาพูดเรื่อยเปื่อยเลย รีบมานั่งกันเถอะ"

"ใช่แล้ว รีบนั่งเถอะๆ"

เจียงไหลผลักฉันเดืนไปทางโซฟา ให้ไปนั่งข้างๆ ลู่สือเยี่ยน "เธอกับรุ่นพี่ลู่เป็นคนคุ้นเคยกัน คงจะคุยกันถูกคอ"

หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว เธอก็ไปเข้าร่วมกลุ่มกับเฮ่อถิงและคนอื่นๆ ซึ่งดูคึกคักมาก

ลู่สือเยี่ยนเอ่ยถาม "ดื่มน้ำผลไม้สักหน่อยไหม?"

"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ รุ่นพี่"

ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "ช่วงสองสามปีมานี้ถึงรุ่นพี่จะไม่ได้กลับมา แต่ฉันก็ได้ยินข่าวของรุ่นพี่บ่อยๆ เลยนะ คงได้รับรางวัลจนมือไม้อ่อนไปหมดแล้วใช่ไหมคะ?"

"คุณติดตามข่าวของผมมาตลอดเลยเหรอ?" เขาถามด้วยความประหลาดใจ ดวงตาสีอำพันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ"

ฉันหัวเราะอย่างเขินอาย "เป็นผู้ช่วยของฉันค่ะ เธอเป็นแฟนคลับของคุณเลยนะ ไว้มีโอกาสจะแนะนำให้รู้จัก"

"ได้สิครับ"

เขาดูสงบลงเล็กน้อย สายตาอ่อนโยน "คุณกับฉีชวนคงมีความสุขกันมากใช่ไหม? ผมเห็นในอินเทอร์เน็ตบอกว่าเขาเป็นสามีที่คลั่งรักภรรยามากๆ"

เมื่อได้ยิน ฉันก็อึ้งไปเล็กน้อย

ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ฟู่ฉีชวนชอบสร้างภาพให้คนภายนอกเห็นว่าเขารักและตามใจภรรยามาก ซึ่งครั้งหนึ่งฉันก็เคยหลงอยู่ในภาพนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น

ฉันพยายามเลี่ยงตอบโดยกล่าวว่า "ในอินเทอร์เน็ตชอบพูดเกินจริงน่ะค่ะ"

"แล้วคุณมีความสุขไหม?"

ลู่สือเยี่ยนถามอย่างจริงจังด้วยเสียงที่นุ่มนวล

นอกจากเจียงไหล เขาเป็นคนแรกที่ถามคำถามนี้ด้วยความห่วงใย

ฉันก้มตาลงและยิ้มบางๆ พลางพูดว่า "บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ"

"งั้นก็ไม่ต้องพูดแล้วกัน"

เขาไม่ถามต่อ และยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

เมื่อก่อน ฉันมักจะคิดว่าลู่สือเยี่ยนกับฟู่ฉีชวนคล้ายกันมาก ทั้งคู่ดูอ่อนโยน เก็บความรู้สึกและสุขุม

แต่ตอนนี้ ฉันถึงได้รู้ว่าพวกเขาไม่เหมือนกันเลย

ลู่สือเยี่ยนมีความอ่อนโยนที่แท้จริงจากภายใน แต่ฟู่ฉีชวนกลับแสดงออกไม่เหมือนกับที่ในใจคิด

เหมือนอย่างในตอนนี้ ลู่สือเยี่ยนไม่ถามต่อเพราะมารยาทของเขาไม่อนุญาตให้ล่วงเกินเรื่องส่วนตัวของผู้อื่น แต่ถ้าเป็นฟู่ฉีชวน เขาจะไม่ถามต่อเพราะเขาไม่สนใจเลยต่างหาก

ฟู่ฉีชวนไม่มีหัวใจ

งานเลี้ยงดำเนินไปจนเกือบถึงรุ่งเช้า เฮ่อถิงก็ยังคงโวยวายอยากจะสนุกต่อ

เจียงไหลเห็นว่าฉันเป็นหญิงตั้งครรภ์และไม่ควรอดนอน จึงอยากจะพาฉันกลับบ้าน แต่เฮ่อถิงเสนอว่า "ให้สือเยี่ยนไปส่งก็ได้ เขาเองก็ไม่ชอบอดนอน"

เจียงไหลก็เห็นด้วย

แต่ฉันเป็นห่วงเธอ จึงคิดจะปฏิเสธ

"เอาล่ะๆ รีบขึ้นรถไปเถอะ"

เจียงไหลมองออกว่าฉันกำลังกังวลอะไร เธอจึงผลักฉันขึ้นรถของลู่สือเยี่ยนและพูดเป็นนัยว่า "ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เสียเปรียบหรอก"

"หัวใจของผู้ชายนั้นลึกลับยากจะคาดเดา ฉันจะไม่มัวคาดเดาให้เสียเวลาหรอก ฉันจะเอาทั้งหัวใจเลย!" เธอพูดอย่างมั่นใจ

"..."

ฉันหยิกใบหน้าที่งดงามของเธอเบาๆ "โอเค ถ้ามีอะไรก็โทรหาฉันนะ"

ลู่สือเยี่ยนก็ขึ้นรถตามมา

ฉันรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย "รุ่นพี่คะ ฉันอยู่ที่ถนนหงอัน คุณผ่านทางนี้ไหม ถ้าไม่ผ่านฉันจะเรียกแท็กซี่ก็ได้ค่ะ"

"ทำไมถึงได้เกรงใจกันขนาดนี้?"

ลู่สือเยี่ยนพูดล้อ แล้วส่งโทรศัพท์ให้ฉัน "ช่วยหาเส้นทางให้หน่อยนะ ไม่ได้กลับมาหลายปีแล้ว ไม่ค่อยคุ้นเส้นทางเท่าไร"

"ได้ค่ะ"

ฉันรับโทรศัพท์มา

ในเมืองเจียงเฉิงไม่เคยมีคำว่ากลางคืน เวลานี้แล้ว แต่ในตัวเมืองก็ยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ

เดิมทีกังวลว่าไม่ได้เจอกันนาน อาจจะรู้สึกอึดอัดระหว่างทาง แต่ลู่สือเยี่ยนก็สามารถหาหัวข้อที่ฉันสนใจขึ้นมาพูดได้เสมอ

การได้อยู่กับเขา มักทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้รับลมอุ่นๆ ในฤดูใบไม้ผลิ

อาจเพราะเขาเป็นคนสงบมั่นคงเกินไป ทำให้ฉันอดถามไม่ได้ว่า "รุ่นพี่ ถ้าเจออุปสรรคที่ยากจะก้าวข้าม คุณจะทำยังไง?"

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หยุดรถที่สัญญาณไฟแดงแล้วมองมาที่ฉัน "ถ้าเจอภูเขาก็เปิดทาง ถ้าเจอน้ำก็สร้างสะพาน"

น้ำเสียงที่สงบแต่หนักแน่นของเขาทำให้จิตใจที่ตึงเครียดมาตลอดทั้งคืนของฉันผ่อนคลายลงในทันที

ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา รถก็หยุดที่หน้าคฤหาสน์อย่างช้าๆ

เขาส่งฉันลงจากรถ แล้วยื่นถุงของขวัญให้ฉันถุงหนึ่ง "ของขวัญเล็กน้อย หวังว่าคุณจะชอบนะ"

"ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่!"

อารมณ์ของฉันดีขึ้นมาก ยิ้มรับของแล้วพูดว่า "ไว้ถ้ารุ่นพี่มีเวลาว่าง ฉันจะเลี้ยงข้าวรุ่นพี่เอง"

"ตกลงตามนั้น"

เขายิ้มเล็กน้อย แล้วอดไม่ได้ที่จะกำชับว่า "กินข้าวเยอะๆ นะ ดูคุณผอมลงไปมาก อย่าให้ร่างกายขาดสารอาหารอีกล่ะ"

ฉันไม่ได้คิดอะไร "ค่ะ รู้แล้วค่ะ"

ฉันตั้งใจจะรอให้เขาไปก่อนแล้วค่อยเดินเข้าบ้าน แต่เขากลับพูดขึ้นมาก่อน "เข้าไปเถอะ ผมจะมองดูจนคุณเข้าบ้านอย่างปลอดภัย ถึงจะถือว่าภารกิจที่เฮ่อถิงให้ทำเสร็จสมบูรณ์"

"ก็ได้ค่ะ! รุ่นพี่ก็ขับรถกลับดีๆ นะคะ"

เมื่อพูดจบ ฉันก็หันกลับเข้าบ้าน

ตอนนี้ป้าหลิวคงเข้านอนแล้ว แต่ก็เปิดไฟที่ทางเข้าทิ้งไว้ให้ บ้านทั้งหลังเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเข็มตก

หลังจากอาบน้ำ ฉันก็นอนลงบนเตียงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

มีข้อความเข้ามามากมาย แต่ไม่มีสักข้อความเดียวที่มาจากฟู่ฉีชวน

เดิมทีฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าสามีไม่กลับบ้านทั้งคืน

ไม่คิดเลยว่าจะมี "เซอร์ไพส์" ที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นอีก

เมื่อมีเรื่องในใจ ทำให้ฉันนอนหลับยาก ตื่นมาอีกทีเวลาก็เกือบเที่ยงแล้ว

ฉันลงบันไดมาด้วยความหิว แล้วเหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางที่จู่ๆ ก็โผล่มาในห้องนั่งเล่น แล้วก็ได้ยินเสียงคนอื่นที่ไม่ใช่ป้าหลิวอยู่ในบ้านด้วย

เสียงนั้นคุ้นเคยมาก

ฉันขมวดคิ้วมองไปรอบๆ ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่ฟู่ฉีชวนที่กำลังสวมผ้ากันเปื้อนทำอาหารอยู่ในห้องครัว

กับฟู่จินอันที่ยืนช่วยเขาทำอาหารอยู่ข้างๆ

แค่เขายื่นมือออกไป ฟู่จินอันก็รู้ทันทีว่าเขาต้องการเกลือ

เมื่อเขายื่นมืออีกครั้ง ฟู่จินอันก็ส่งทิชชู่แผ่นหนาในครัวให้

ช่างรู้ใจกันดีเหลือเกิน