LOGINShare
บทที่ 66
Related chapters
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 67
"ฉินเจ๋อ ออกรถ! พานายหญิงกลับไปส่ง"เขาพูดจบก็ปิดประตูรถฉินเจ๋อออกรถในทันที "นายหญิง ท่านทำเขาโกรธแล้ว"ประตูรถถูกล็อคฉันได้แต่มองฟู่ฉีชวนเดินออกไปขึ้นรถของบอดี้การ์ดรถสองคันเคลื่อนตัวออกพร้อมกัน แต่ตอนถึงแยกไฟแดง กลับขับแยกออกไปคนละทางฉันกับฟู่ฉีชวนเหมือนกับว่าไม่เคยเดินเคียงข้างกันได้ฉันเหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงไปจนหมด นั่งลงที่เบาะอย่างหมดแรง อารมณ์ซับซนปนเปต้องถึงขนาดนั้นเลยหรอฉันขอให้เขากับฟู่จินอันสมหวังโดยไม่เรียกร้องอะไร ยังไม่ดีอีกหรอฟู่ฉีชวน คุณจะเอายังไงกับฉันกันแน่ฉินเจ๋อขณะขับรถก็ยังสังเกตสีหน้าของฉัน เขากล่าวอย่างระวัง "นายหญิง ท่านไม่เป็นต้องทะเลาะกับรองประธานแบบนี้ พูดตามตรง ท่านคือคุณนายฟู่ ส่วนเรื่องของฟู่จินอัน ท่านไม่จำเป็นต้องเอามาใส่ใจ"ฉินเจ๋อ"ฉันลดหน้าต่างลงให้ลมพัดเข้ามา ฉันเม้มปาก "นายเองก็รู้สึกว่าฉันขึ้นชื่อว่าเป็นคุณนายฟู่ ก็ควรสำนึกขอบคุณงั้นหรอ?""ผม ไม่ได้หมายความอย่างงั้น นายหญิง ท่านอย่าเข้าใจผิด ก็แค่ท่านรองประธานชอบให้ใช้ไม้อ่อน นายหญิงยิ่งทำแบบนี้ ก็มีแต่จะเสีย...""ไม่เป็นไร นายเป็นผู้ช่วยเขา นายจะช่วยพูดแทนเขาก็เป็นเรื่องสมควร
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 68
……ฉันอดหัวเราะไม่ได้ฟู่ฉีชวนอยากรับผิดชอบเธอแล้วมาหาฉันเพื่ออะไร?ไปหาฟู่ฉีชวนสิฟู่จินอันลูบท้องของเธอ "เรื่องหย่าของพวกเธอรีบจัดการให้เสร้จล่ะ ไม่งั้นคงเสียเวลาแจ้งเข้าทะเบียนจองลูกฉัน""งั้นเธอก็ไปเร่งฟู่ฉีชวน"ตึกสำนักงานเครือบริษัทเปิดเครื่องปรับอากาศตลอดทั้งปี ฉันถอดเสื้อตัวนอก หยิบบัวรดน้ำรดพืชที่ปลูกเรียงเป็นแถวใต้หน้าต่างในเมื่อฟู่ฉีชวนไม่ยอมขีดเส้นแบ่งให้ชัดเจน งั้นฉันก็ไม่รีบร้อนให้ฟู่จินอันไปบีบคั้นเขาเองฟู่จินอันเยาะเย้ย "เธอเลิกเล่นลูกไม้ตีสองหน้ากับฉันสักที เดี๋ยวก็ทำเป็นเหมือนไม่สนใจ เดี๋ยวก็พัวพันอาชวนไม่ยอมลามือ""อันที่จริงฉันเข้าใจเธอ ถ้าม่มีพ่อไม่มีแม่ แค่เด็กกำพร้า ได้เกาะใบบุญของตระกูลฟู่ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลจะไม่มีกินมีใช้ เลยไม่ยอมปล่อยมือ คนเราก็แบบนี้แหละ""แต่ว่าหร่วนหนานจือ เกิดเป็นผู้หญิงก็ควรจะมียางอาย"เธอสองมือกอดอกและหัวเราะเบาๆ "อย่าดันทุรังเพื่อผู้ชายเลย ใครรู้เข้าคงขายหน้า"ฉันเลิกคิ้ว "...เราไม่ได้เจอกันครั้งแรกนะ เธอทำไมต้องแนะนำตัวเองด้วย?"ฟู่จินอันสำลักคำพูดของฉัน เธอกระแอมเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้ามา"อย่าคิดว่าตาแก่ไม้ใกล้
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 69
ฉันหวังดีแนะนำให้เธอ "ถ้าเธอหวังให้ลูกเธอเป็นลูกในสมรส เธอก็ไปหาฟู่ฉีชวน ให้เขามารีบหย่ากับฉัน เข้าใจไหม?""อย่ามาโวยวายที่นี่ เดี๋ยวเด็กก็แท้งพอดี แบบนั้นเธอคงขาดแต้มต่อในการแต่งเข้าตระกูลฟู่""พาบอสคุณออกไปได้แล้ว"ตอนท้ายฉันหันไปบอกกับผู้ช่วยเธอฟู่จินอันโกรธกระทืบเท้า แต่เธอคงรู้ว่าฉันพูดมีเหตุผล เธอเลยกลับไปอีกอย่างคำแนะนำของฉันได้ผลมากส่วนถ้าถามฉันว่ารู้ได้ไง ก้เพราะตอนบ่ายฉันได้รับสายของฟู่ฉีชวน"คุณไปพูดยั่วโมโหอะไรเธอ?"พอรับสายเขาก็ซักถามฉันฉันหยุดมือทำงาน "ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่เร่งฉันให้หย่า ฉันก็เลยให้เธอไปหาคุณ"น้ำเสียงเขาทุ้มเล็กน้อย "คุณไม่ได้บอกให้เธอไปตายหรอ?""..."ใส่ร้ายฉันงั้นหรอฉันไม่แปลกใจฟู่จินอันจะทำแบบนี้ น้ำเสียงฉันเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล "ฉันถูกบีบบังคับเลยต้องพูดแบบนั้น เธอด่าฉันว่าเป็นผู้หญิงขายตัวยังจะมีหน้ามาสลอน ตัวซวยทำให้พ่อแม่ต้องตาย ยังบอกด้วยว่าฉันตื้อผู้ชายไม่เลิก เธอจะหาคนมาทำร้ายฉัน..."พูดจบ ฉันก็นึกถึงคำพูดฟู่จินอันก่อนหน้านี้อืม เหมือนฉันก็ไม่ได้พูดมั่วปะ?ดีกว่าเธอกุเรื่องขึ้นมาตั้งเยอะ ฉันก็แค่ใส่สีตีไข่เท่านั้นฟู่ฉีชวนตกต
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 70
รอจนให้น้ำเกลือเสร็จ ขณะฉันกลับบ้านพร้อมเธอ ตอนนั้นฟ้าก็มืดสนิทแล้วฉันเป็นห่วงว่าเธอสองวันนี้จะดูแลตัวเองไม่ดี เลยตัดสินใจอยู่ที่บ้านเธอวันต่อมา ตอนทานอาหารเช้า เจียงไหลเหลือบมองฉันลับๆ ล่อๆ หลายครั้งฉันหัวเราะ "มีอะไร?""แค่กๆ ก็คือ คือว่า..."เจียงไหลลังเล ไม่กล้าพูดต่อ เธอทำสีหน้าจริงจัง "ก็คืนที่ฟู่ฉีชวนกินยาปลุกเซ็กส์ จู่ๆ มือถือของเธอก็ดับไป หลังจากนั้นฉันไม่ได้มีโอกาสถามเธอเลย"ฉันไม่เข้าใจ "เธอจะถามอะไร?"เธอเผยรอยยิ้ม เขยิบเข้ามาใกล้พร้อมกับถาม "ได้มีอะไรกันรึเปล่า? โดนยาแบบนั้นเข้าไป เขาคงทั้งอึดทั้งทนมากใช่ไหม?""..."ฉันกำลังกินวุ้นเส้นอยู่ถึงกับสำลัก แม้จะรู้นางมีนิสัยชอบพูดโผงผางไม่หยุดพัก แต่มักโพล่งขึ้นมาไม่ทันตั้งตัวทุกทีฉันสำลักไอหลายครั้ง แกล้งตีหน้าซื่อ "เปล่า ไม่ได้มีอะไรกัน"เธอสะกิดมือฉันหลายครั้งพร้อมสีหน้าสงสัย "ไม่มีอะไรกันจริงเหรอ?""ไม่มีจริงๆ ฉันท้องสามเดือนแล้วนะ จะมีอะไรกันได้ไง?"ฉันเช็ดปากและตอบกลับไปแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวเพียงแต่ พอคิดถึงภาพเหตุการณ์ในคืนนั้น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเจียงไหลยิ้มมีเลศนัย "แล้วมันยังไงล่ะ ถ้าอยากจะทำ ก็ม
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 71
ฉันประหลาดใจ "ทุกคนรู้ไงเธอท้อง?"เรื่องนี้ หากอ้างตามเหตุผลควรจะมีไม่กี่คนที่รู้"ใครจะไปรู้"เจียงไหลยกขาขึ้นมานั่งขัด "หลายคนพร้อมรุมประนามเมียน้อย คาดว่าทางฝั่งเธอคงเผยพิรุธจนเรื่องแดงขึ้นมา""เธอแค่ดูก็พอ อย่าเข้าไปยุ่ง"นางไม่ใช่พระแม่มาโปรดฟู่จินอันกับฟู่ฉีชวนนอกใจทั้งที่แต่งงานอยู่ ต่อให้พวกเขาเป็นใคร โดนด่าแบบนี้ก็ถือว่าสมควรแล้วเพียงแต่ ฟู่ฉีชวนคนนั้นนิสัยแย่มากหากเขาอยากจะปกป้องความถูกต้องให้กับฟู่จินอัน เกรงว่าเจียงไหลคงถูกลากเข้าไปเกี่ยวเจียงไหลเธอตัวคนเดียว การใช้ชีวิตรอดในเมืองเจียงเฉิงได้นับว่าพยายามเต็มที่แล้วคงรับแรงกดดันจากฟู่ฉีชวนไม่ไหวเจียงไหลคลำหูของเธอพร้อมกับตอบไม่คิด "ฉันรู้แล้ว"เธอพูดเร็วจนฉันฟังไม่ชัดหลังจากอื่มท้อง พอเห็นเธอทานยาเสร็จ เธอก็ไปหมกตัวบนโซฟาเล่นเกมส่วนฉันหมอบตรงโต๊ะชาออกแบบผลงานเข้าแข่งขันอย่างทรมานMS ให้เวลาออกแบบกระชั้นชิดมาก ส่วนไอเดียในหัวของฉัน ยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง คงต้องรีบคิดตอนบ่าย มือถือซึ่งวางบนโต๊ะอาหารก็ดังขึ้นมาเจียงไหลเหลือบมองชื่อตรงหน้าจอ "เขาโทรหาเธอทำไม?""ไม่รู้"ฉันรับสายด้วยความอยากรู้ ปลายสาย
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 72
เจียงไหลอดทนฟังมานาน เธอคว้ามือถือในมือของฉันไป อาการป่วยไม่ได้ทำให้พลังด่าของเธอลดลงเลย"ฟู่จินอัน ถ้าไม่มีกระจก เธอก็ใช้ปัสสาวะตัวเองส่องแทนได้นะ คำว่า 'เมียน้อย' บนหน้าเธอมันกลบไม่มิดแล้ว ไม่เห็นรึไง?""แล้วก็ฟู่ฉีชวน ไอชาติหมาอย่างคุณ...."ฉันได้ยินจนขนลุกชันไปทั้งตัว ปลายสายยังไม่ทันได้ตอบโต้ ฉันก็กระโจนเข้าไปตัดสายทิ้ง!เจียงไหลด่ายังไม่สมใจ เธอยังหงุดหงิดฉุนเฉียว "เธอตัดสายทำไม ฉันจะด่าไอสองผัวเมียนั่นให้ยับเลย!""เธอใจเย็น"ฉันเดิมทีรู้สึกอัดอั้นตันใจ ตอนนี้ใจเย็นลงแล้ว ฉันเทน้ำให้เจียงไหล "อันที่จริง ฟู่ฉีชวนฟังฟู่จินอันบอกก็ดีเหมือนกัน พอหย่าแล้ว ทุกคนจะได้เลิกตึงเครียด"สถานการณ์ของฉันกับฟู่ฉีชวนตอนนี้ การปล่อยอีกฝ่ายไปถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด"เธอรับได้หรอ?"เจียงไหลดื่มน้ำอุ่นไปอึกใหญ่ ยิ่งดื่มก็ยิ่งโมโห "ฉันสนับสนุนให้เธอหย่า แต่ไม่ได้สนับสนุนให้เธอหย่าแบบแพ้หมดรูป เมียน้อยกล้าดียังไงมาเหยียบหัวเมียหลวง ยอมได้ที่ไหน!""ทำไมฉันต้องรับได้หรือรับไม่ได้ดด้วย?"ฉันพิงเบาะพนักโซฟาและยื่นมือกุมท้องของตัวเอง ราวกับรับพลังงานพร้อมกับกล่าวเรียบเฉย "ขอเพียงแค่ลูกปลอดภัย
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 73
"อย่าทำทุเรศอุจจาดตา!""เอ๋?"เฮ่อถิงลืมตาขึ้นมอง สีหน้าตกใจ "พี่สะใภ้ ? ! เป็นพี่ได้ไง แค่ก..."จากนั้นก็เกาหัวแก้เขิน "พี่ พี่ก็มาเยี่ยมด้วยเหรอ""อืม ฉันมาขอหอมแก้มเจียงไหล"ฉันแซวเขา จากนั้นก็ชี้ไปที่ตู้รองเท้า "ตามสบายเลยนะ"เห็นท่าทีของเขา เขาคงไม่ได้มาครั้งแรก ไม่จำเป็นต้องหยิบรองเท้าให้เขาพอหันกลับมา ฉันก็ส่งสายตาสงสัยไปให้เจียงไหลเจียงไหลยักใหล่ "ไม่ใช่อย่างที่เะอคิดแน่นอน ฉันยังเป็นผู้หญิงโสดจ๊ะ""พี่สะใภ้ พี่รอฟังข่าวดีของผมได้เลย!"เฮ่อถิงจากท่าทางขวยเขินกลับมาเป็นปกติ เปลี่ยนรองเท้าเสร็จก็ฉีกยิ้มรับไม้พูดต่อจากฉันเจียงไหล "บ้าเอ๊ย นายมาได้ไง?""เธอบอกว่าป่วยไม่ใช่เหรอ ฉันก็มาเยี่ยมเธอไง""มาเยี่ยมมือเปล่าเนี่ยนะ?""เธอบอกฉัน ฉันก็ไม่ทันตั้งตัว เลยไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมา เดี๋ยวฉันสั่งตอนนี้เลย"……ฉันขนเอากระดานวาดภาพย้ายเข้าไปในห้องนอน นั่งลงตรงหน้าต่างจดจ่อกับงานอีกครั้งตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมของเด็กอนุบาล ชั้นที่อยู่ไม่สูงนัก เสียงเด็กวิ่งเล่นดังขึ้นมาทำฉันเสียสมาธิอยู่บ่อยๆอดคิดไม่ได้ว่าลูกของฉันเองอนาคตจะเป็นยังไงหากเป็นเด็กผู้ชาย หน้าตาขอเหมือน
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 74
ฉันอึ้งเล็กน้อย "ก็อาจจะ"โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว อีกทั้งเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ การกระทำคำพูดของอีกฝ่าย ใครต่างก็รู้แก่ใจเพียงแต่ สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่การตบหัวลูบหลังมันน่าเบื่อไม่อาจเข้าใจกันและกันได้ งั้นก็ต่างคนต่างอยู่ นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดวันนี้เราไม่ได้นัดดื่ม แต่นัดเล่นไพ่ตอนไปถึงหน้าห้องวีไอพี ฉันอยากเข้าห้องน้ำ เลยบอกกับเจียงไหล จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำหลังจากจัดการธุระส่วนตัว ขณะเดินออกจากห้องน้ำเลี้ยวตรงมุมก็หันไปเห็นลู่สือเยี่ยนเขาก็บังเอิญเห็นฉันพอดีและเลิกคิ้วยิ้มกล่าว "ผมเห็นแซ่ฟู่กรุ๊ปเสนอรายชื่อเข้าแข่งแล้ว มีคุณอยู่ด้วย ผมรอวันที่เราจะได้ทำงานด้วยกันอยู่นะ"ฉันรู้สึกเกรงใจและยิ้มกลับ "รุ่นพี่ ฉันแค่ได้มีโอกาสเข้าแข่ง ส่วนจะได้หรือไม่..."พูดมาได้ครึ่งนึง มือใหญ่ข้างหนึ่งจู่ๆ ก็โอบวางบนไหล่ฉัน กอดฉันไว้แน่นชายคนนั้นจ้องลู่สือเยี่ยนด้วยแววตาดุดันแข็งกร้าว แสร้งทำเป็นยิ้ม"คุณมีนิสัยชอบร่วมงานกับภรรยาคนอื่นหรอ?""คุณพูดบ้าอะไร?"ฉันถลึงตามองเขา มองลู่สือเยี่ยนอย่างขอโทษ "รุ่นพี่ เขาแค่ล้อเล่น อย่าเอาไปใส่ใจ""ผมล้อเล่นรึเปล่า เรารู้ดีแก่ใจ"
Latest chapter
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 340
สีหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม และเสียงของเขาที่ฟังดูแหบแห้งและหยาบกระด้าง "ฉันให้หุ้นแก่คุณเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ดีขึ้น ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาต่อรองกับฉัน""ประธานฟู่ คุณเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย?""......"เขาเยาะเย้ยและพูดอย่างเย็นชา "งั้นคุณก็ลองดูสิ ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่คุณขายให้ ถ้าคุณอยากทำร้ายใครก็เชิญเลย""......"เขายังคงหวาดระแวงอย่างมาก เกือบจะเหมือนโรคจิตในเรื่องของการข่มขู่ คือการแข่งขันกันว่าใครจะยอมทำสิ่งที่ต่ำที่สุดมากกว่ากันฉันไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้ พูดมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์ฉันกัดฟันแล้วเดินไปหาเจียงไหลเจียงไหลและเฉินเย่กำลังคุยกันเรื่องทั่วไปบางอย่างเมื่อเห็นฉันมา เจียงไหลยกริมฝีปากแดงของเธอไปทางเฉินเย่และพูดว่า "คุณเฉิน ฉันจะเชิญคุณไปทานอาหารเย็นเมื่อฉันกลับไปเมืองเจียงเฉิงหลังตรุษจีน""ได้"เฉินเย่พยักหน้าเล็กน้อยหลังจากทักทายเขาแล้ว ฉันก็ไปกับเจียงไหล"ประธานหร่วน!"เฉินเย่หยุดฉันไว้ทันที ก่อนจะเปิดปากถามอย่างระมัดระวังว่า: "คุณและพี่ชวนต้องหย่ากัน มันเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวและการหมั้นหมายของเขากับเสิ่นซิงหยูหรือเปล่า?"ฉันพูดตามตรงว่า "ใช่ แ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 339
ฉันเงียบไปและพูดเบาๆ ว่า "ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อนว่าคุณมีความอดทนสูงขนาดนั้น"คืนนั้น ฉันจูบโจวฟางต่อหน้าเขาแม้ว่าฉันจะเมามากเกินไป แต่เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นจริงๆด้วยบุคลิกของเขา แบบที่ยอมให้ตัวเองทำผิดกฎได้แต่ห้ามคนอื่น เขาน่าจะหยุดมองมาทางฉันนานแล้วทันทีที่ฉันพูดจบ เสียงที่ดังขึ้นกลับไม่ใช่เสียงของฟู่ฉีชวน แต่เป็นเสียงที่มาจากทางกลางห้องจัดงานเลี้ยงเสิ่นชิงหลี่เปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมชุดสีขาวล้วนสุดหรู เธอถือไมโครโฟนไว้ตรงกลางห้อง ดูขี้อายเล็กน้อย แต่ดวงตาสีเช้มของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นในขณะที่เธอจ้องไปที่ทิศทางหนึ่งโดยเฉพาะทิศทางที่โจวฟางอยู่"ตลอดหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ฉัน จากอ้อมอกของคุณย่า คุณพ่อและคุณแม่ไป ฉัน... ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย ทนทุกข์ทรมานจากวิธีที่ผู้คนปฏิบัติต่อฉัน แต่ด้วยช่วงเวลาที่สวยงามที่เหลืออยู่ในความทรงจำ ฉันกัดฟันและอดทนต่อไป"เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอสะอื้น “แต่ฉันโชคดี ครอบครัวของฉัน… และพี่อาฟางไม่เคยยอมแพ้ในการตามหาฉัน เช้านี้คุณย่าถามฉันว่าความปรารถนาของฉันคืออะไร ตอนนั้น ฉันนึกอะไรไม่ออก เพราะแค่การได้กลับไปยังตระกูลเสิ่นก็ถือเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 338
"คุณนายเสิ่น"ฟู่ฉีชวนขมวดคิ้วอย่างใจเย็นและพูดด้วยเสียงต่ำ "คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับฉันเกี่ยวกับการถอนหมั้น"เพราะนั่นเป็นส่วนหนึ่งของแผนของเขาแม่เสิ่นไม่รู้ว่าเธอไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าเธอจงใจแกล้งทำเป็นสับสน "แน่นอนว่าฉันต้องอธิบาย ทันทีที่คุณได้ยินว่าวันนี้เป็นซิงหยูของเราที่มารับคุณ คุณก็มาพร้อมกับประธานเสิ่นโดยเฉพาะ ฉันเข้าใจแล้ว...."ปากของเฉินเย่กระตุกเมื่อเขาฟัง และเขาไม่สามารถทนขัดจังหวะได้ "ความมั่นใจของคุณนั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ฉันยังต้องแทรกอยู่ดี ประธานฟู่มาที่นี่วันนี้และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณหนูเสิ่นแม้แต่สลึงเดียว โอ้ ไม่ มันไม่เกี่ยวข้องแม้แต่สตางต์เดียว""มันจะไม่เกี่ยวข้องกับซิงหยูได้ยังไง ประธานฟู่าหาครอบครัวเสิ่นของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะซิงหยู....."เมื่อพูดไปได้ครึ่งทาง แม่เสิ่นก็คิดได้และสีหน้าของเธอก็มืดมนลง ทันใดนั้นก็มองไปในทิศทางที่ฉันอยู่!ฟู่ฉีชวนก้มตาลงและปรับแขนเสื้อ เสียงของเขาเย็นชาและเฉยเมย "พูดตามตรงนะ คุณนายเสิ่น วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อตามง้อภรรยาของฉัน"เสียงของเขาไม่ได้ดังเป็นพิเศษ แต่ทุกคำก็ตั้งใจทำเพื่อให้ทุกคนรอบข้างได้ยินเขาอย่างชัดเจน
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 337
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่เสิ่นก็กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอย่างรวดเร็ว แล้วก็ล็อกเป้าหมายไปที่คุณพ่อของเสิ่น แล้วดึงเขาออกไปด้วยกันเพื่อไปต้อนรับไม่นาน ก็เกิดความโกลาหลขึ้นจากทางเข้าห้องจัดเลี้ยงเป็นฟู่ฉีชวน เฉินเย่แลตระกูลเสิ่นจำนวนสามคนที่เดินเข้ามาฟู่ฉีชวนสวมเสื้อคลุมสีดำ มีคิ้วกับดวงตาที่สง่างามและเย็นชา ก้าวเดินอย่างมั่นคง และมีรัศมีแห่งอำนาจที่แข็งแกร่งเฉินเย่เหมือนกับครั้งที่แล้ว เมื่อเขาไปที่หนานซี เขาอยู่ห่างจากฟู่ฉีชวนครึ่งก้าว แต่ทั้งสองดูคุ้นเคยกันดีเมื่อมองดูครั้งแรกเมื่อรวมกับสิ่งที่แม่เสิ่นพูดก่อนจะออกไปรับเขาคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ผ่านโลกมานาน แค่มองแวบเดียวก็เข้าใจทุกอย่างแล้วฟู่ฉีชวนเป็นบอสใหญ่ของRF กรุ๊ปไม่ใช่ใครอื่นฟู่ฉีชวนคือชายคนเดียวกันที่ตระกูลเสิ่นเคยถอนหมั้นด้วยแต่ตอนนี้ ในชั่วพริบตา พวกเขากลับปฏิบัติกับเขาเหมือนแขกผู้มีเกียรติของตระกูลเสิ่นอีกครั้ง ไม่กล้าแสดงความละเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ต้องทนต่อไปโดยไม่สามารถแสดงออกมาได้ความสัมพันธ์นี้ ส่งผลให้บรรยากาศก็ตึงเครียดอย่างประหลาด และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้และพูดคุยส
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 336
"ผลตรวจ DNA ออกมาแล้ว"ฉันจนปัญญาเขาพูดอย่างหนักแน่นว่า "ผลตรวจ DNA ต้องมีปัญหาแน่ หร่วนหนานจือ ฉันอาจเข้าใจผิดคิดว่าคนอื่นเป็นเธอ"ฉันรู้ดีว่า "คนอื่น" นั้นหมายถึงฉันจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ "แต่ฉันจะจำเธอได้เสมอ""......"ฉันเม้มริมฝีปาก "นั่นเป็นเรื่องระหว่างคุณกับตระกูลเสิ่น โจวฟาง เราควรจะรักษาระยะห่างไว้บ้าง"ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองเดือดร้อนอีกจริงๆพูดจบ ฉันไม่แม้แต่จะมองสีหน้าของเขา ดึงเจียงไหล แล้วเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงทันทีแม้ว่างานเลี้ยงต้อนรับนี้จะจัดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ก็ไม่ได้จัดแบบลวกๆ เลยแสงไฟที่ระยิบระยับและบรรยากาศที่หรูหรา บ่งบอกอย่างชัดเจนว่างานนี้ยิ่งใหญ่อลังการท่ามกลางชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งหลังจากรับเครื่องดื่มจากถาดของพนักงานเสิร์ฟ เจียงไหลมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ "เธอกลายเป็นคนไร้ความปรานีตั้งแต่เมื่อไหร่?""เจ๊คะ"ฉันยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ให้เธอ "แม้แต่คนโง่ที่สุดก็ยังเรียนรู้จากประสบการณ์ นอกจากนี้ สิ่งต่างๆ ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป""ไม่เหมือนเดิมยังไง?""เมื่อก่อนฉันเคยถลำลึกลงไปแล้ว กว่าจะดึงตัวเองกลับมาได้ มันทั้งยากและเจ็บปวด
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 335
"แค่ก..."เจียงไหลเห็นว่าฉันยังรับมือได้ แต่เธอเกรงว่าจะทำให้เกิดปัญหากับฉันจึงเงียบอยู่ตลอดในขณะนี้ คำพูดของโจวฟาง ทำให้ฉันอดไม่ได้และสำลักน้ำลายของตัวเองสำหรับฉันแล้ว แม่เสิ่นสามารถพูดจาเหน็บแนมฉันได้แม่ของเสินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้าโจวฟางกับคุณย่าโจว เธอไม่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้ เพราะต้องระวังมารยาทกับผู้ใหญ่ และทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด“ไอ้เด็กเวร!”ไม่ว่าคุณย่าโจวจะตามใจโจวฟางมากเพียงใด เธอก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “ใครสอนให้แกพูดแบบนั้น?”"ก็คุณย่าสอนผมนั่นแหละ"โจวฟางไม่ได้ใส่ใจและพูดว่า "เมื่อคุณเห็นความอยุติธรรม จงยื่นมือเข้ามาช่วย""......"คุณย่าโจวโกรธมากจนจ้องมองเขา แต่เธอไม่สามารถหาคำพูดมาโต้ตอบได้ใครก็ตามที่อยู่ตรงนั้น สามารถได้ยินว่าแม่เสิ่นตั้งใจหาเรื่อง และคำพูดที่เธอพูดออกมานั้นร้ายกาจเกินไปเสิ่นชิงหลี่ผู้ซึ่งเคยเงียบและขี้อายเสมอมา พูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาและเบาบาง เมื่อถึงเวลาที่ต้องหยุดพูดถึงเรื่องนี้"แต่พี่อาฟาง คุณแม่ของฉันก็พูดไม่ผิดนะ เด็กผู้หญิงควรรักษาความบริสุทธิ์และซื่อสั
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 334
เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนั้น อันตรายยิ่งกว่าฟู่จินอันที่เคยเจอเสียอีกฉันไม่อยากสร้างปัญหา[ทำไมคุณไม่ไปตรวจ DNA ด้วยล่ะ][หร่วนหนานจือ ตอบฉันหน่อย][หนีอีกแล้วเหรอ?]……บรรยากาศในห้องยังคงดูผ่อนคลายเหมือนเดิม แต่โทรศัพท์ของฉันยังคงส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความไม่หยุดฉันขมวดคิ้ว เปลี่ยนการตั้งค่าแชทของโจวฟางเป็นห้ามรบกวนแม้เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ แต่เขาก็ยังคิดว่าฉันคือตัวจริงอยู่ดี“คุณหร่วน คุณเพิ่งหย่า แต่โทรศัพท์ของคุณกลับไม่หยุดสั่น”แม่เสิ่นสังเกตเห็นการกระทำของฉัน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน "มูฟออนได้เร็วจริง ๆ เลยนะ"โจวฟางส่งเสียงเฮอะออกมา และกำลังจะระเบิดความโกรธออกมาในทันทีฉันไม่อยากยุ่งกับเขาในตอนนี้ ฉันจึงชิงพูดก่อน "โดยทั่วไปแล้ว ฉันไม่สามารถเทียบกับความเร็วของเสิ่นซิงหยูได้ พอฉันเพิ่งหย่าเสร็จ เธอก็หมั้นหมายกับอดีตสามีของฉันไปแล้ว"“…เธอ!”แม่เสิ่นจ้องฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเธอจงใจจงใจทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนจำนวนมากการใช้คำพูดทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด มีใครบ้างที่ทำไม่ได้?คุณย่าโจวสังเกตเห็นบางอย่างและขมวดคิ้ว "หนานจือ งั้นอดีตสามีของเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 333
แต่ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรเลยด้วยความคิดนี้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปในทิศทางที่พวกเขาอยู่ หลังจากที่เสิ่นชิงหลี่กระโจนเข้าหาเขา เขาก็ลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนไม่สบายใจและกลัวที่จะทำให้เสิ่นชิงหลี่เศร้าเขาจับแขนของเธอแล้วดึงออก เสียงของเขากลับเย็นชาเหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์อะไร "วิ่งช้าๆ หน่อย""แต่ฉันคิดถึงคุณนะ"เสิ่นชิงหลี่เงยหน้าขึ้นมองเขา กระพริบตาปริบๆ ใบหน้าซีดขาวและท่าทางเหมือนกระต่ายตัวน้อย "เมื่อวานคุณออกไปแต่เช้า และฉันไม่ได้เจอคุณมาเกือบยี่สิบชั่วโมงแล้ว"นับกระทั่งชั่วโมงฉันรวบรวมความคิด ยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเห็นสายตาของโจวฟางจ้องมองมาที่ฉันอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าฉันสงบและไม่มีอารมณ์ใดๆ ดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อยเขาปล่อยมือของเสิ่นชิงหลี่ แล้วยิ้มกวนๆ ทักทายกับคุณยายทั้งสองก่อน จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามฉันอย่างขี้เกียจคุณย่าโจวมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองและพูด “ไอ้เด็กเวร ดูแลชิงหลี่ให้ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ เธอเพิ่งกลับมา...”"โอ้ย เธอกำลังพูดอะไรอยู่? ชิงหลี่อยู่ที่บ้านของเธอเอง เธอยังต้องการให้อาฟางดูแลเธออีกเหรอ?"คุณย่าเสิ่นยิ้มตอบ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 332
ฉันปลอบใจว่า "อาจจะเป็นเพราะเธอค่อนข้างขี้อาย? ในอนาคตยังมีเวลาอีกเยอะ ถ้าได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น คงจะดีขึ้นเอง""แต่ฉันรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ"หญิงชรารู้สึกเสียใจเล็กน้อย “เด็กสาวคนนั้น ตอนเด็กๆ เป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ว่าคนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เธอก็ไม่ควรกลายเป็นคนขี้อายได้ขนาดนี้…”ขณะที่ฉันกำลังจะพูด หญิงชราถอนหายใจและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ก็ยังถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีอยู่ดี เธอยังอยู่เมืองจิ่งเฉิงอยู่ไหม?"ฉันตอบตามตรง “อืม ฉันยังอยู่ค่ะ”“ดีมากเลย! ฉันจะส่งคนขับรถไปรับเธอ”หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม "คืนนี้ฉันกำลังวางแผนจัดงานเลี้ยงต้อนรับชิงหลี่ และฉันต้องการให้เธอมา ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตาม ฉันกับย่าโจวสวมเสื้อผ้าที่เธอออกแบบให้เราสำหรับช่วงตรุษจีน และหลายคนถามว่าสั่งจากที่ไหน ฉันจะใช้โอกาสนี้แนะนำเธอ สัญญาว่าเธอจะไม่ขาดลูกค้าไปทั้งปี!!"".....ดีจังค่ะ ขอบคุณล่วงหน้า"ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตกลงทำข้อตกลงทางธุรกิจตั้งแต่ที่เลือกทำงานออกแบบชุดที่สั่งทำพิเศษแบบนี้ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องติดต่อกับคุณหญิงคุณนายจากตระกูลใหญ่ แม้ตอนนี
