LOGINShare
บทที่ 79
Related chapters
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 80
เธออึ้งไปสองสามวินาที ในใจพลันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟัน จี้อี่หนิงกินยาและโจ๊ก ตัดสินใจไปขอบคุณเสิ่นซื่อให้ดีๆเพราะเมื่อคืนเธอจับมือเขาไว้ตลอด เขาคงพักผ่อนไม่ค่อยดีเดินมาถึงหน้าห้องข้างๆ จี้อี่หนิงยกมือจะเคาะประตู ประตูก็เปิดออกจากด้านในเสิ่นซื่อผมเปียกนิดหน่อย เปลี่ยนชุดใหม่แล้ว ดูเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ"ประธานเสิ่น ฉัน...อยากจะขอบคุณคุณค่ะ สำหรับเรื่องเมื่อคืน ขอบคุณนะคะ"เห็นเธอก้มตาลง มือประสานกันไว้ข้างหน้าตัวอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เห็นได้ชัดว่าเกร็งๆเธอกลัวเขาพอได้ข้อสรุปนี้ เสิ่นซื่อก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน"ไม่เป็นไร แค่หวังว่าครั้งหน้าถ้าคุณไม่สบาย ให้รีบบอก อย่าสร้างความลำบากให้คนอื่น"น้ำเสียงเย็นชาของเขา ทำให้จี้อี่หนิงยิ่งรู้สึกละอายใจ"ฉันเข้าใจแล้วค่ะ""อืม กลับไปเตรียมตัวเถอะ แปดโมงออกเดินทางไปเทียนรุ่ยตรงเวลา"กลับมาที่ห้อง จี้อี่หนิงรู้สึกหดหู่คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน ทำให้เสิ่นซื่อไม่พอใจเธอมากนึกถึงว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเสิ่นเยี่ยนจือ จี้อี่หนิงก็ยิ่งรู้สึกแย่ ต่อไปจะไม่ยอมให้เขามามีผลต
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 81
จี้อี่หนิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นว่า "ดูออกเลยว่าคนของเทียนรุ่ยอยากจะให้ความร่วมมือครั้งนี้สำเร็จ บางทีพวกเขาอาจจะส่งคนมาติดตามเรา หากรู้ว่าเราจะไปฐานสมุนไพร อาจจะมีการเตรียมตัวล่วงหน้าไว้แล้วก็ได้"ถ้าเป็นแบบนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไปถึงฐานสมุนไพรแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะรู้คุณภาพที่แท้จริงของสมุนไพรได้ซุนสิงที่อยู่ข้างๆ หัวเราะแล้วพูดว่า "คุณจี้ไม่ต้องกังวล เรามีวิธีที่จะปิดบังจากคนของเทียนรุ่ยได้แน่นอน"รู้ว่าพวกเขามีแผนรับมือ จี้อี่หนิงจึงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรอีกบ่ายสองกว่า ซุนสิงได้จัดหารถมารับพวกเขาที่หน้าโรงแรมหลังจากขึ้นรถได้ไม่นาน คนขับก็มองกระจกหลังแล้วพูดว่า "มีคนตามมาจริงๆด้วย"ซุนสิงมีสีหน้าสงบนิ่งและพูดว่า "ไม่ต้องสนใจ"ถ้าหากเราสลัดพวกเขาออกไป ย่อมจะทำให้ทางฝั่งเทียนรุ่ยเกิดความสงสัยอย่างแน่นอนต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ ปล่อยให้คนของเทียนรุ่ยคิดว่าพวกเขารู้ 'ความเคลื่อนไหว'ของเราอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่จะตบตาพวกเขาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถก็จอดที่หน้าห้างสรรพสินค้าที่คึกคักที่สุดในเมืองหรงพวกเขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในห้างทันที คนของเทียนรุ่ยก็เดินตามเข้าไปด้วยเช่นกันเ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 82
รู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่แข็งแรงกำลังโอบเอวของเธออยู่ และความอุ่นของร่างกายที่ส่งผ่านเนื้อผ้าบางๆ จี้อี่หนิงก็หน้าแดงขึ้นทันทีเธอรีบยืนให้มั่นคง รู้สึกไม่กล้ามองหน้าเขา"ประธานเสิ่น ขอบคุณค่ะ"เสิ่นซื่อดึงมือกลับอย่างไม่ใส่ใจและพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า"ดูสมุนไพรไปด้วยก็ต้องระวังทางด้วย""ทราบแล้วค่ะ"หลังจากนั้น จี้อี่หนิงไม่กล้ามองมั่วซั่วอีก คอยระวังทางข้างหน้าอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะเผลอสะดุดล้มอีก"นี่คือระย่อมน้อยที่ตากแห้งแล้ว"เจ้าหน้าที่หยิบระย่อมน้อยแห้งจากชั้นวางออกมาให้เสิ่นซื่อหนึ่งชิ้น เสิ่นซื่อรับมาดูสักพักแล้วส่งต่อให้จี้อี่หนิง"คุณลองดูสิ"รากระย่อมน้อยนี้กับสมุนไพรที่เทียนรุ่ยให้พวกเขาดูเมื่อเช้านั้น ดูผิวเผินแล้วไม่มีอะไรแตกต่างกัน แต่ต้องทำการทดสอบก่อนจึงจะทราบปริมาณสารที่มีประสิทธิภาพจี้อี่หนิงหันไปมองเจ้าหน้าที่แล้วถามว่า "ปกติแล้วปริมาณแอลคาลอยด์ในระย่อมน้อยจะมีอยู่เท่าไหร่?""โดยทั่วไปสามารถมีได้ถึง 0.1% ถ้ามากกว่านี้ก็จะค่อนข้างยากแล้ว"ที่จริงแล้ว 0.1% ก็ถือว่าเป็นค่าที่ไม่เลว หากเทียนรุ่ยซื้อสมุนไพรทั้งหมดจากที่นี่จริงๆ ค่าในเช้าวันนี้ก็น่าจะเป็นก
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 83
สุดท้ายก็เป็นน้ำใจของคน เขารีบเก็บความไม่พอใจไว้ในใจอย่างรวดเร็ว และยังรักษารอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าเช่นเดิม"นั่นเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทางบริษัทของเรามีความจริงใจอย่างมากในการที่จะร่วมมือกับชิงหงระยะยาว หวังว่าประธานเสิ่นจะพิจารณาอย่างดี"เสิ่นซื่อพยักหน้าและพูดว่า "อืม ประธานเจียง มา ฉันดื่มอวยพรให้คุณ"ทั้งสองคนคุยกันต่อ ไม่นานนักเหล้าขวดหนึ่งก็หมดลงใบหน้าขาวเนียนของเสิ่นซื่อเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้น ดวงตาที่เคยเย็นชาก็มีแววเมาเล็กน้อย แสงไฟจากด้านบนส่องลงมา ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูโดดเด่นจนยากที่จะละสายตาเมื่อรู้ตัวว่ามองเสิ่นซื่อจนเคลิ้ม จี้อี่หนิงก็รีบหันสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว"คุณจี้ ฉันขอดื่มอวยพรให้คุณ"จี้อี่หนิงหันไปมอง จงฉิงที่อยู่ข้างๆ ส่งแก้วไวน์แดงให้เธอ พร้อมกับยิ้มอย่างมีไมตรี"ขอโทษค่ะ คุณจง ฉันดื่มเหล้าไม่เป็น""นี่เป็นไวน์แดงที่มีแอลกอฮอล์ต่ำ ดื่มแล้วไม่เมา แถมยังหอมหวานนุ่มนวล คุณจี้ลองดื่มดูได้นะคะ"พูดจบ จงฉิงก็ยื่นแก้วไวน์แดงไปข้างหน้าอีกเล็กน้อยจี้อี่หนิงยื่นมือออกไปเพื่อจะปฏิเสธ แต่พอมือแตะโดนจงฉิง มือของอีกฝ่ายที่ถือแก้วไวน์แดงอยู่ก็เอียงเล็กน
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 84
ในห้องส่วนตัวของร้านอาหาร เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่จี้อี่หนิงยังไม่กลับมา เสิ่นซื่อจึงขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว"ซุนสิง โทรหาจี้อี่หนิงหน่อย"เจียงปินที่อยู่ข้างๆ รีบพูดขึ้นว่า "ประธานเสิ่น ไม่ต้องกังวลไปครับ ยังไงก็มีจงฉิงอยู่กับคุณจี้ ไม่น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอก"เสิ่นซื่อเม้มปากโดยไม่พูดอะไรอย่างเห็นได้ชัด แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีนักเจียงปินรีบยกแก้วดื่มอวยพรให้เขา โดยไม่แสดงความรู้สึกผิดมากนัก เพราะคิดว่าอีกฝ่ายก็เป็นเพียงพนักงานธรรมดา แม้ว่าหลังจากนี้เสิ่นซื่อจะรู้ความจริง ก็ไม่น่าจะทำเรื่องใหญ่โตเพราะผู้หญิงคนหนึ่งซุนสิงกดโทรหาจี้อี่หนิง ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นภายในห้องส่วนตัวตอนที่จี้อี่หนิงไปเข้าห้องน้ำ เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยเลยเมื่อเห็นสีหน้าของทั้งสองคนไม่ค่อยดี เจียงปินจึงรีบพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวฉันโทรหาจงฉิงดูนะ"เขากดโทรหาจงฉิง และเมื่อปลายสายรับ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "จงฉิง ทำไมคุณกับคุณจี้ยังไม่กลับมาอีก?"เจียงปินเปิดลำโพงเสียงดังไว้ แล้วเสียงเรียบเฉยของจงฉิงก็ดังมาจากปลายสาย"ประธานเจียง ไวน์แดงที่เลอะเสื้อขอคุณจี้
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 85
คนนั้นดูเหมือนจะไม่คาดคิดว่าเธอจะตื่นขึ้นในเวลานี้ ถูกเธอผลักลงจากเตียงทันที และเผลอหลุดคำด่าหยาบคายออกมา"คุณเป็นใคร?!"จี้อี่หนิงนิงถอยหลังไปพร้อมกับควานหาของใกล้มือแล้วขว้างไปที่เขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวชายคนนั้นหัวเราะเยาะและพูดด้วยน้ำเสียงลามก "ฉันคือคนที่จะทำให้เธอมีความสุขจนขึ้นไปถึงสวรรค์"พูดจบ เขาก็พุ่งเข้าหาจี้อี่หนิงอย่างรวดเร็วในมุมห้อง มีจุดสีแดงกะพริบอยู่ ซึ่งบันทึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องนี้ไว้ทั้งหมดขณะที่ชายคนนั้นพุ่งเข้ามา จี้อี่หนิงฟาดโคมไฟในมือเข้าไปที่หน้าผากของชายคนนั้นอย่างแรงอีกฝ่ายร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อรู้สึกได้ว่ามีของเหลวอุ่นๆ ไหลลงมาจากหน้าผาก เขายกมือขึ้นแล้วตบจี้อี่หนิงอย่างแรง"นังสารเลว! กล้าตีข้าเหรอ ดูสิว่าข้าจะเล่นงานแกให้ตาย!"เขาแย่งโคมไฟจากมือจี้อี่หนิงแล้วโยนลงพื้น ก่อนจะกดร่างเธอไว้แน่น ยื่นมือไปคว้าคอเสื้อของจี้อี่หนิงแล้วกระชากอย่างแรงกระดุมเสื้อกระเด็นหลุดออก เผยให้เห็นผิวหนังบริเวณหน้าอกและชุดชั้นในในดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความโลภและความปรารถนา ยื่นมือไปจับสายเสื้อชั้นในของเธอแล้วดึงลงด้วยท่าทางลา
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 86
เสิ่นซื่อนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ และมองเธออย่างเรียบเฉยความทรงจำสุดท้ายที่ผุดเข้ามาในหัวก่อนหมดสติ จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากล่าง หลุบตาลงต่ำ "ประธานเสิ่น ขอบคุณที่ช่วยฉันนะค่ะ"หากไม่ใช่เพราะเสิ่นซื่อมาทันเวลา เมื่อวานจะเกิดอะไรขึ้นแค่คิดก็รู้ได้"ครั้งนี้ฉันไม่รอบคอบเองถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ขอโทษนะค่ะ"เมื่อสบเข้ากับดวงตาจริงจังของเสิ่นซื่อ ใจจี้อี่หนิงเต้นระส่ำโดยไม่รู้ตัว จึงเบือนหน้าหนีอย่างลืมตัว"มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก ยังไงซะก็ไม่มีใครคิดว่าคนของเทียนรุ่ยจะทำเรื่องแบบนี้"อีกอย่าง จงฉิงไม่ใช่แค่อยากหาคนมาสบประมาทเธอ แต่วางแผนจะอัดวิดีโอด้วย เดาว่าน่าจะเป็นเพราะตัวเองไม่ได้รับสินบนจากเธอ จึงคิดจะอัดวิดีโอเพื่อมาข่มขู่เธอพอนึกมาถึงตรงนี้ แววตาของจี้อี่หนิงก็เย็นชาลงเมื่อเห็นดวงตาหลุบต่ำของเธอ ทั้งยังสีหน้าขาวซีดนั่นอีก แววตาเสิ่นซื่อพลันขรึมลง"ยังมีตรงไหนไม่สบายอยู่อีกหรือเปล่า?"จี้อี่หนิงส่ายหน้า และกล่าวอย่างลังเล "ทางจงฉิง...""คุณไม่ต้องห่วง เธอได้รับโทษที่สมควรได้รับแล้ว ชิงหงก็ไม่ร่วมมือกับเทียนรุ่ยแล้วด้วย"ได้ยินแบบนี้จี้อี่หนิงก็เม้มปาก "ค่ะ รบกวนประธ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 87
"ประธานเสิ่น ฉันกำลังซื้อผักอยู่ ตอนเย็นคุณอยากทานอะไร?"จี้อี่หนิงเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ หลังเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจน สีหน้าก็ขรึมลงทันทีเป็นฉินจืออี้เมื่อเห็นหน้าที่เคลือบไปด้วยรอยยิ้มบาง และสีหน้าเขินอายประดุจสาวน้อยของเธอ นัยน์ตาจี้อี่หนิงฉายประกายความรังเกียจออกมาดูท่า ประธานเสิ่นที่เธอเอ่ยออกมาจากปากจะเป็นเสิ่นเยี่ยนจือครั้นนึกถึงสองคนนี้กล้าทำเรื่องแบบนั้นในโรงพยาบาล จี้อี่หนิงก็รู้สึกขยะแขยงแล้วเธอหยิบปลามาอย่างรวดเร็ว แล้วหันไปเคลื่อนรถเข็นและจากไปฉินจืออี้ไม่เห็นจี้อี่หนิง ยังคงคุยโทรศัพท์กับเสิ่นเยี่ยนจือ แต่ทว่าท่าทางของปลายสายกลับเย็นชาอย่างมาก"คืนนี้ไม่ไปแล้ว เธอกินเองเถอะ"ว่าจบ ก็ไม่ให้โอกาสฉินจืออี้ได้พูด เสิ่นเยี่ยนจือตัดสายทิ้งทันทีหลังวางสายเขาก็เปิดดูไลน์ เห็นจี้อี่หนิงยังไม่ตอบกลับข้อความที่ตนส่งให้เมื่อสองสามวันก่อน นัยน์ตาพลันฉายประกายหงุดหงิดออกมาในระหว่างที่จิตใจว้าวุ่นอยู่นั้น หยางอวี่ก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา"ประธานเสิ่น เมื่อครู่คนทางเมืองหรงโทรมาว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงแต่ตอนเย็นเมื่อสองสามวันก่อนคุณนายถูกคนของเทียนรุ่ยเล
Latest chapter
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 106
ตลอดทาง จี้อี่หนิงพยายาามขัดขืนหวังให้เสิ่นเยี่ยนจือปล่อยเธอลง แต่กลับไม่มีประโยชน์แต่อย่างใดกระทั่งวางเธอลงบนเตียงคนไข้ในห้องฉุกเฉิน เสิ่นเยี่ยนจือกดข้อมือทั้งสองข้างของเธอไปบนหัวเตียง แล้วพูดเสียงทุ้ม "อี่หนิง ตอนนี้ฉันกำลังหงุดหงิดมาก เชื่อฟังหน่อยจะดีกว่านะ"ได้ยินคำข่มขู่จากน้ำเสียงของเขา จี้อี่หนิงสะบัดมือของเขาออก มองหน้าเขาด้วยแววตานิ่งสงบ"นายหงุดหงิดแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ชอบผู้หญิงที่เชื่อฟัง ก็ไปหาฉินจืออี้นู่น จะให้ฉันเข้าอกเข้าใจนายเหมือนเธอ ฉันทำไม่ได้หรอก"เสิ่นเยี่ยนจือจ้องใบหน้าด้านของที่แสนเย็นชาของเธอ จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา"อี่หนิง เธอกำลังหึงหรอ?"จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาใช้อะไรมองถึงเข้าใจไปว่าเธอหึง?แต่เธอก็ไม่อยากจะโต้เถียงกับเขา อยากคิดอะไรก็เชิญไม่นานคุณหมอก็มา หลังจากตรวจร่างกายโดยละเอียดให้จี้อี่หนิงเสร็จ หมอก็ช่วยพันแผลให้ใหม่ แล้วสั่งให้เธออยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการต่ออีกวันสองวันเมื่อไปถึงห้องพักฟื้น จี้อี่หนิงเห็นว่าเสิ่นเยี่ยนจือยังไม่ไป ในแววตาก็เผยความรำคาญ"นายไปได้แล้ว""ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่"พอเห็นสายตาแน่วแน่ของ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 105
ระหว่างทาง จี้อี่หนิงลอบมองเสิ่นซื่อเป็นระยะๆ ทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าเสิ่นซื่อหันมามองเธอ แล้วพูดเสียงทุ้ม "อยากจะพูดอะไร?"จี้อี่หนิงเม้มริมฝีปาก "ประธานเสิ่น ฉันก็แค่อยากถามคุณว่า...คุณรู้เรื่องที่ฉันโดนลักพาตัวได้ยังไง...มิหนำซ้ำยังหาเจอถึงที่นี่...""ซุนสิงอยากจะถามเธอเรื่องข้อมูลการทดลอง โทรไปหาก็ไม่ติด พอไปหาเธอที่บ้านถึงรู้ว่าเธอหายตัวไป ก็เลยไปสืบดู"เขาพูดแบบไม่ลงรายละเอียด ทว่าในใจของจี้อี่หนิงกลับผุดความรู้สึกตื้นตันขึ้นมา"ประธานเสิ่น ขอบคุณคุณมากจริงๆ ค่ะ...ถ้าไม่ใช่เพราะคุณกับเลขาซุนตามมาทัน บางทีฉันคงไม่รอดพ้นคืนนี้"เสิ่นซื่อมีสีหน้าเรียบๆ "อย่าคิดมากแบบนั้น ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรักษาบาดแผลให้หาย"จี้อี่หนิงไม่ได้พูดอะไร ทอดสายตาลงแล้วตัดสินใจว่าจะต้องหาโอกาสตอบแทนเสิ่นซื่อให้จงได้ตอนที่ใกล้ถึงโรงพยาบาล จี้อี่หนิงหันไปมองเขา"ประธานเสิ่น ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณไปส่งฉันที่หน้าโรงพยาบาลก็พอค่ะ ฉันไปตรวจร่างกายเองได้ คุณรีบกลับไปพักเถอะนะคะ"เสิ่นซื่อไม่พูดอะไร กระทั่งรถจอดลงหน้าโรงพยาบาล เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถ จากนั้นอุ้มจี้อี่หนิงเด
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 104
วินาทีที่กริดทะลุเข้าไปบนหลังมือ จี้อี่หนิงหลุดร้องออกมา เจ็บปวดจนใบหน้าขาวซีดเลือดสดๆ รินไหลจากหลังมือของเธอ ดูน่าสยดสยองเป็นอย่างมากหลิ่วอี๋หนิงหัวเราะ แล้วดึงกริดออกมาจนเลือดพุ่งกระฉูดตามไปด้วย จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากอย่างแรง จึงไม่มีเสียงโหยหวนเล็ดลอดออกมาดูสีหน้าอดทนอดกลั้นของเธอแล้ว มุมปากของหลิ่วอี๋หนิงก็ยกยิ้มกว้างขึ้น"ไม่คิดว่ากระดูกของเธอมันจะแข็งเอาเรื่อง แต่ก็ไม่รู้ว่า มันจะแข็งไปได้ถึงเมื่อไหร่"หล่อนชูกริดขึ้นอีกครั้ง เตรียมจะแทงลงไปยังหน้าอกของจี้อี่หนิงสุดแรงเกิดทว่าจังหวะที่กริดอยู่ห่างจากหน้าอกข้างซ้ายของจี้อี่หนิงเพียงไม่กี่เซนติเมตร จู่ๆ ความปวดร้าวก็ส่งตรงมาจากข้อมือ กริดที่กำอยู่ก็ตกลงบนพื้นเช่นกันหลิ่วอี๋หนิงมองลูกดอกที่แทงใส่ข้อมือของหล่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แล้วช้อนสายตาขึ้นมองไปยังทิศทางที่ลูกดอกยิงมาในทันที ก่อนจะเห็นร่างใครบางคนกำลังวิ่งมายังที่หล่อนอยู่แววตาของหล่อนเผยความลนลาน รีบก้มหน้าไปเก็บกริด ทว่าจังหวะที่กำลังก้มหน้าอยู่นั้น หล่อนก็ถูกเตะเข้าตรงลิ้นปี่อย่างรุนแรง จนกระเด็นออกไปทั้งร่างร่างกายของหล่อนกระแทกลงบนพื้นราวกับว่าวที่ด้
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 103
ตอนนี้หากจี้อี่หนิงตายไป นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ให้เงินแล้ว ดีไม่ดีจะโยนขี้ให้เขาว่าเป็นคนฆ่าจี้อี่หนิง เขาไม่มีอำนาจ แถมตอนนี้เจิ้งโหยวโหย่วยังโดนขังอยู่ในคุกอีก เขาจะเอาอะไรไปสู้หลิ่วอี๋หนิงเพราะงั้นเวลานี้การที่จี้อี่หนิงมีชีวิตต่อไป จะเป็นผลดีกับเขามากกว่า"แกเป็นบ้าไปแล้วหรอ? ดีไม่ดีตอนนี้เสิ่นเยี่ยนจือรู้แล้วว่าพวกเราจับตัวหล่อนมา ยิ่งชักช้ายิ่งจะไม่เป็นผลดีกับพวกเรา""ฉันแค่ต้องการเห็นเงินก่อน ถ้าคุณอยากฆ่าเธอผมจะไม่ยุ่ง""ดึกดื่นป่านนี้ ฉันจะไปโอนเงินให้แกได้ยังไง อย่างน้อยๆ ก็ต้องรอพรุ่งนี้เช้า ให้เจ้าหน้าที่ธนาคารเข้างานก่อน!"หลิ่วอี๋หนิงโมโหจนจะบ้า เจิ้งกั๋วอันเหมือนกับเจิ้งโหยวโหย่วไม่มีผิด ร่วมมือกับคนโง่ มีแต่จะพาเธอลงเหวอีกอย่างถึงจะโอนเงิน เธอก็ต้องใช้บัญชีต่างประเทศ ไม่งั้นถึงตอนนั้นเธอจะโดนตรวจพบได้"ฉันไม่สน ฉันจะเอาเงิน"ขณะที่ทั้งสองคนกำลังมีปากเสียงกัน แสงไฟจากที่ไกลๆ ก็เคลื่อนตัวเข้ามาเรื่อยๆสีหน้าของหลิ่วอี๋หนิงเปลี่ยนในทันใด เธอสั่งเสียงเย็นชา "เร็ว รีบพาเธอขึ้นบนดาดฟ้า!"เจิ้งกั๋วอันเองก็ตระหนักได้ถึงความตึงเครียดของสถานการณ์ ก็ไม่ได้โต้เถียงกับหลิ่วอ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 102
สีหน้าของเสิ่นซื่อเปลี่ยนทันที เขาพูดเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?""ในบ้านของคุณจี้เละเทะไปหมด โทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนโซฟา แต่เจ้าตัวหายไปครับ""รีบไปสืบเดี๋ยวนี้"ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ซุนสิงก็สืบได้ว่าจี้อี่หนิงถูกลักพาตัวไป จีบรีบรายงานเสิ่นซื่อทันทีรถตู้ไม่ติดป้ายทะเบียนเพิ่งจะเข้าเขตตัวเมืองได้ไม่เท่าไหร่ ก็ถูกกลุ่มคนขวางเอาไว้เมื่อเห็นชายชุดดำสิบกว่าคนยืนล้อมตัวรถ ชายหนุ่มก็ชะงักไป เปิดประตูลงจากรถ ขณะกำลังจะถามว่ามีอะไร ก็ถูกคนถีบเข้าอย่างแรง จนทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น"โอ๊ย!"เขาโอดครวญอย่างน่าสังเวช ความเจ็บปวดจากหัวเข่าที่แตกทำให้เขาหน้าซีด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มไปหน้าไม่หยุดซุนสิงมีสีหน้าเย็นยะเยือก "แกลักพาตัวคนไปไว้ที่ไหน?"แววตาของชายหนุ่มเผยความลนลานเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบส่ายหน้า "พวกแกพูดอะไร...ฉันไม่รู้เรื่อง"ซุนสิงแค่นหัวเราะเสียงเย็น "ไม่รู้เรื่องใช่ไหม? งั้นก็จะกระทืบจนกว่าจะรู้"วินาทีที่เขาพูดจบ ชายชุดดำสิบกว่าคนรุมเข้าไป เสียงโอดครวญดังเป็นระลอกๆไม่ถึงห้านาที ชายหนุ่มก็พูดอย่างสังเวช "อย่าทำผมเลย...อย่าทำผมเลย ผมจะบอกแล้ว...ผมจะบอก"ซุนสิงส่งซิ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 101
"ใครน่ะ?"เมื่อฟังออกว่าเป็นฉินจืออี้ สีหน้าของจี้อี่หนิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย"ฉันคือจี้อี่หนิง ฉันต้องการคุยกับเสิ่นเยี่ยนจือ เอาโทรศัพท์ให้เขา"เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากปลายสาย "เธอบอกว่าเยี่ยนจือน่ะหรอ เขากำลังอาบน้ำอยู่ เกรงว่าจะไม่ว่างรับสายเธอน่ะสิ คุณจี้ มีธุระอะไรกับเขาบอกฉันได้เลย ฉันจะช่วยบอกเขาให้"จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากเล็กน้อย มือที่ทิ้งน้ำหนักลงข้างตัวกำแน่นโดยอัตโนมัติ"ฉินจืออี้ ฉันถูกลักพาตัว..."ยังพูดไม่ทันจบ ฉินจืออี้ก็ตัดบทเธอขึ้นมา "จี้อี่หนิง เธอคิดว่าคำโกหกเงอะงะแบบนี้จะทำให้เยี่ยนจือไปหาเธอได้หรอ? ถ้าเธออยากจะเขาจริงๆ เธอก็มาหาเขาเองสิ แต่คืนนี้เขาต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันกับลูก เกรงว่าจะไม่ว่างสนใจเธอหรอก"เวลานี้เหตุการณ์เกี่ยวพันกับชีวิต จี้อี่หนิงจึงไม่มีเวลามาคิดแค้นหล่อน"ฉันโดนลักพาตัวจริงๆ...ขอแค่เธอบอกเขาเรื่องนี้ก็พอ...""ถ้าเธอโดนลักพาตัวจริง งั้นก็ไปตายซะสิ ถ้าไม่มีเธอสักคน ลูกในท้องของฉันก็เชิดหน้าชูตาเกิดมาได้อย่างภาคภูมิ ฉันเองก็จะได้อยู่กับเยี่ยนจือ ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเธอตายไป ฉันจะเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ทุกปีเลยล่ะ"น้ำเสียงของฉินจืออี้เต
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 100
"ต่อให้แกแฉออกไปตอนนี้ฉันก็ไม่มีเงิน อีกอย่างถ้าเรื่องนี้ถูกแฉออกไป แกก็ต้องติดคุกเหมือนกัน!"เสียงถกเถียงของทั้งสองคนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดจี้อี่หนิงก็รู้แล้วว่าคนที่ลักพาตัวตนเองคือพ่อของเจิ้งโหยวโหย่ว เจิ้งกั๋วอันแต่ตัวเธอเคยเขาแค่ครั้งเดียวเอง เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่ไหน? อีกทั้งยังแอบซุ่มอยู่ในบ้านเธออีก...เธอสามารถมั่นใจได้ว่า นี่ไม่ใช่วิธีที่แรงงานเกษตรคิดออกมาได้แน่ ๆ ต้องมีคนคอยบงการเขาอยู่เบื้องหลังแน่นอนและคนคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นหลิ่วอี๋หนิงผ่านไปสักพัก เสียงถกเถียงข้างนอกก็หยุดลง ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถยนต์ และไม่นานบริเวณโดยรอบก็เหลือแต่ความเงียบจี้อี่หนิงหายใจช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าหอบหายใจเสียงดังทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ากระเป๋าเดินทางขยับ จากนั้นก็เป็นเสียงล้อลากกับพื้นเมื่อสังเกตได้ว่าอีกฝ่ายกำลังลากตัวเธอไปที่ไหนก็ไม่รู้ ในใจจี้อี่หนิงก็ตื่นตระหนกทันที ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าจะหนียังไงดีเธอค่อย ๆ รูดซิปบนหัวออก แต่ข้างนอกมืดสนิท มีแค่แสงสว่างเพียงเล็กน้อยคอยส่องทางจากไฟฉายกระบอกหนึ่งในมือของคนข้างหน้าที่ลากกระเป๋าเดินทางจี้อี่หนิงมองไม่ส
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 99
มีคนแอบซุ่มรอทั้งในห้องนอนและหน้าประตู เห็นทีอีกฝ่ายคงวางแผนมาแล้วเธอลุกขึ้นมาวิ่งไปตรงไปยังห้องครัว แต่เพิ่งเริ่มวิ่งได้สองก้าวก็ถุกคนคว้าแขนเอาไว้ แล้วกระแทกเธอเข้ากับกำแพงอย่างแรง"แกเป็นใคร? ทำไมต้อง...อื้อ..."อีกฝ่ายใช้มือข้างหนึ่งกดจี้อี่หนิงไว้ มืออีกข้างก็ใช้ผ้าผืนหนึ่งอุดจมูกของจี้อี่หนิง ไม่ให้โอกาสจี้อี่หนิงได้พูดเลยสักนิดกลิ่นฉุนเตะจมูก ภาพตรงหน้าของจี้อี่หนิงก็ค่อย ๆ มัวลงช้า ๆผ่านไปไม่นาน ผู้ชายสวมผ้าปิดปากสองคนก็ลากกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งเดินออกไปจากบ้านของจี้อี่หนิงเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว คนส่วนมาก็เลิกงานกลับบ้านกันหมด ในหมู่บ้านจึงไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตสองคนนี้ไม่นาน ทั้งสองคนก็มาถึงประตูหลังของหมู่บ้าน มีรถตู้ที่ไม่มีป้ายทะเบียนคันหนึ่งจอดอยู่ใต้ต้นไม้ทั้งสองคนเอากระเป๋าเดินทางใส่ไว้ในกระโปรงหลังรถ จากนั้นก็ขับรถมุ่งตรงออกไปยังนอกเมืองทันทีชิงหงกรุ๊ปห้องทำงานประธานซุนสิงถือเอกสารชุดหนึ่งรีบเดินเข้าไปอย่างรีบเร่ง "ประธานเสิ่นครับ เมื่อกี้บริษัทคู่ค้าส่งเอกสารชุดนี้กลับมา บอกว่าข้อมูลการทดลองเหมือนจะมีปัญหา แต่
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 98
ทันใดนั้น ใบหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือก็ปรากฏเป็นรอยฝ่ามือขึ้นมาทันที แววตาของเขาที่มองจี้อี่หนิงก็กลายเปลี่ยนเป็นความเย็นชาอย่างสุดขั้ว“นี่คุณกล้าตบผมเหรอ?!”จี้อี่หนิงเงยหน้าขึ้นสบตากับแววตาโกรธเคืองของเขา แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ทำไมฉันจะตบคุณไม่ได้? คนที่นอกใจคือคุณต่างหาก แต่คุณบังอาจวิ่งแจ้นไปใส่ร้ายฉันต่อหน้าพ่อของฉัน คุณไม่สมควรโดนตบรึไง?"ทันทีที่พูดจบ เสิ่นเยี่ยนจือก็บีบคางเธอและกดเธอไว้กับกำแพงทันที รังสีความโหดฉายออกมาในแววตา"อี่หนิง คุณไม่เชื่อฟังคำสั่งของผมก่อนเอง ถ้าคุณเชื่อฟังผมดี ๆ ผมก็ไม่มาหาพ่อตาหรอก"จี้อี่หนิงแค่นหัวเราะออกมา "ถ้าคุณกล้ามาหาพ่อของฉันอีก ฉันก็จะแฉเรื่องที่คุณนอกใจออกมาให้หมด""ถ้าคุณไม่กลัวว่าพ่อจะได้รับแรงกระตุ้นแล้วอาการแย่ลง คุณจะไปบอกตอนนี้เลยก็ได้"น้ำเสียงไม่แยแสของเสิ่นเยี่ยนจือทำให้ความโกรธของจี้อี่หนิงสุมขึ้นในอก มือที่วางข้างลำตัวก็กำแน่นโดยไม่รู้ตัว"เสิ่นเยี่ยนจือ ทำไมคุณกลายเป็นคนหน้าด้านไร้ยางอายได้ขนาดนี้?!"เสิ่นเยี่ยนจือก้มหน้ามองเธอ เมื่อเห็นความเกลียดชังและความโกรธในแววตาของเธอ ม่านตาของเขาก็หดตัวลงแล้วบีบคางเธอแน่นกว่าเดิ
