2.นางรำขวัญใจประชาชน (2)

แม้จะแปลกใจแต่กิตติกรก็เอ่ยทักหญิงสาวอย่างเป็นธรรมชาติ อีกฝ่ายยิ้มกว้างเดินมายืนตรงหน้าเขาทันที

“ค่ะ พอดีว่าคุณแม่ฝากของมาให้สองน่ะค่ะ ก็เลยแวะเอามาให้ก่อนกลับบ้าน”

กิตติกรมองใบหน้าสวยราวกับสนใจในขณะที่สมองพยายามนึกว่าเขาไม่เห็นรถคนอื่นหน้าโรงเรียนนอกจากรถของผู้ปกครองที่ยืนคุยกับพิมพ์ปรางจึงไม่คิดว่ามีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วย

“เราไปกันเลยไหมคะ หนึ่งหิวแล้ว”

สาวสวยเอ่ยชวนอย่างร่าเริงไม่ได้ขัดเขินที่จะแสดงออกว่าตนเองพอใจชายหนุ่มตรงหน้ามากแค่ไหน จนแม้แต่คนเป็นน้องสาวเองยังแอบส่ายหน้าเบาๆ

“อ้อ ครับ”

ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะเหลือบมองไปด้านหลังมาลินี

“เชิญเลยครับสาวๆ”

“ค่ะ”

มาธาวีตอบรับแล้วหันไปพยักหน้าให้เพื่อนหลังเคานเตอร์

“ไปเร็วปราง นานๆ ทีจะมีคนเลี้ยงข้าวเราสักที”

คนถูกชวนเดินออกมาจากเคานเตอร์โดยไม่มีท่าทางอิดออดแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการดีใจใดๆ

“คุณกลางไปกับพี่หนึ่งนะคะ เดี๋ยวสองกับปรางจะไปรถอีกคัน”

“ไปด้วยกันก็ได้นี่ครับ”

กิตติกรบอกพร้อมมองหน้ามาธาวีคล้ายตั้งคำถามอีกฝ่ายจึงยิ้มกว้าง แต่น้องสาวยังไม่ทันพูดพี่สาวก็เอ่ยขึ้นมาแทน

“พอดีว่ารถหนึ่งรวนอีกแล้วน่ะค่ะ ที่มานี่ก็ให้เพื่อนมาส่ง กำลังจะโทรให้รถที่บ้านมารับอยู่ คุณกลางมาพอดีแบบนี้ ยังไงหนึ่งรบกวนคุณกลางไปส่งที่บ้านได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มคนเดียวมองคนเป็นพี่สาวแล้วเหลือบไปยังคนเป็นน้องสาวซึ่งเธอก็ยิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้ จนเป็นเขาที่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจแทน แต่สุดท้าย ตอบตกลง

“ได้สิครับ”

“อุ๊ย หนึ่งยังไม่ได้หยิบกระเป๋าเลย เดี๋ยวมานะคะ”

เมื่อมาลินีผลุนผลันกลับเข้าไปด้านในมาธาวีก็กระซิบเบาๆ

“สองรู้ว่าเดี๋ยวพี่หนึ่งก็ต้องขอให้คุณกลางไปส่งอยู่แล้วค่ะ”

หญิงสาวขยิบตาให้เขาเพราะเข้าใจว่าสองคนนี้กิ๊กกั๊กกันอยู่ ก่อนจะหันไปปิดปากหัวเราะกับพิมพ์ปรางที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีใดนอกจากเหลือบมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่า และนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มจ้องกลับอย่างหงุดหงิดด้วยสายตาดุดัน

บรรดาช่างฟ้อนแต่งชุดไม่ต่างกันหลายร้อยคนกำลังฟ้อนเทียนบูชาเมืองด้วยท่าทางเดียวกันอาจดูไม่แตกต่างหรือมีใครโดดเด่นไปกว่าใครในสายตาคนทั่วไป ทว่าหากเป็นคนที่รู้จักแล้วผู้คนที่รอชมการแสดงบริเวณลานอนุสาวรีย์สามกษัตริย์[1]ยาวไปจนถึงสี่แยกกลางก็สามารถระบุได้ว่าคนที่ตัวเองมาดูเป็นใครอยู่ตรงไหน เช่นเดียวกับกิตติกรและเปรมินทร์แม้สองหนุ่มจะยืนมองอยู่จากมุมไกลและไม่ได้ใกล้ชิดติดขอบก็ตาม เปรมินทร์ยกกล้องขึ้นถ่ายภาพภรรยาสาวของตนอย่างภาคภูมิใจพร้อมสลับกับอัดวิดีโอไปด้วย แต่ก็ถ่ายสองสาวเอาไว้ด้วยเช่นกัน ในขณะที่กิตติกรยืนกอดอกมองนิ่งโดยมีมาลินียืนอยู่ข้างๆ ด้วย

“คนเยอะจัง ทั้งที่อากาศเย็นก็ยังอึดอัดเลยนะคะ”

“คุณหนึ่งไปรอที่คาเฟ่แถวๆ นี้ก็ได้นะครับ”

กิตติกรบอกสั้นๆ ไม่หันมองเธอด้วยซ้ำทำเอาหญิงสาวแทบพูดต่อไม่ถูก

“ไม่เป็นไรค่ะ รอไปพร้อมทุกคนดีกว่า คนเยอะขนาดนี้ แยกกันไปกว่าจะหากันเจอคงลำบาก”

มาลินีบอกปัดแล้วโบกมือพัดลมใส่หน้าตัวเองพร้อมกับมองการแสดงอย่างไม่ใส่ใจนัก ไม่ใช่ว่าไม่ชอบวัฒนธรรมประเพณีของบ้านเกิดแต่หญิงสาวไม่เห็นด้วยกับการเรียนและงานของน้องสาวมาตั้งแต่แรก ที่มายืนเกาะติดเบียดเสียดปะปนผู้คนขนาดนี้ก็เพราะกิตติกร

ไม่นานการแสดงฟ้อนเทียนก็จบลง เปรมินทร์รีบเข้าไปหากัญญานันทันทีเพราะกลัวว่าภรรยาจะมองไม่เห็นตนทำให้กิตติกรกับมาลินีต้องเดินตามไปด้วย

“เหนื่อยไหมครับก้อย”

เขายื่นผ้าเช็ดหน้าไปซับเหงื่อที่หน้าผากสวยอย่างเบามือพร้อมถามขณะที่กัญญานันเขินคนรอบข้างที่ต่างก็มองมาแล้วอมยิ้มจึงจับผ้ามาซับเอง

“ไม่ค่ะ”

“ตอนนี้คนกำลังเดินออกพร้อมๆ กัน เรารออีกสักหน่อยค่อยออกไปจากตรงนี้แล้วกันนะ”

กิตติกรเป็นคนออกความเห็น ซึ่งทั้งหมดต่างก็เห็นด้วย

“พี่หนึ่งสองขอกระเป๋าหน่อยค่ะ”

มาธาวีก้าวไปหาพี่สาว กิตติกรจึงหลบให้แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีคนเดินเบียดเข้ามาทางด้านหลังของพิมพ์ปรางอย่างแรงทำให้ร่างบางถลาเข้ามาหาชายหนุ่มและกิตติกรก็ไวพอที่จะอ้าแขนรับอีกฝ่ายได้พอดี

“อุ๊ย”

“สุมาเต๊อะ”

คนชนหันกลับมาขอโทษแล้วรีบเดินจากไป

พิมพ์ปรางเงยหน้าขึ้นมองคนที่รับตัวเองเอาไว้แล้วก็รีบสะดุ้งถอยออกมา ซึ่งอีกฝ่ายก็ปล่อยมือจากเธอโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ แล้วต่างฝ่ายต่างก็หันไปคนละทางราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณครูครับ คุณครู”

เสียงเรียกดังมาจากด้านหนึ่งแต่ไม่มีใครสนใจกระทั่งได้ยินชื่อ

“คุณครูปราง”

คนทั้งกลุ่มหันไปมองคนที่เรียกแล้วก็เห็นว่าเป็นหนุ่มใหญ่ชื่อพัลลภกำลังเร่งรีบพาลูกสาวฝ่าผู้คนเข้ามาหาพวกเขา

กิตติกรคิ้วกระตุก หมอนี่มันคนที่ยืนคุยกับพิมพ์ปรางหน้าโรงเรียนอยู่ตั้งนานคนนั้นนี่

 [1] พระบรมราชานุสาวรีย์สามกษัตริย์ หรือที่มักเรียกกันว่า อนุสาวรีย์สามกษัตริย์ เป็นพระบรมราชานุสาวรีย์ของพระมหากษัตริย์ไทย 3 พระองค์ ผู้สร้างเวียงเชียงใหม่ คือ พญามังราย พญางำเมือง และพ่อขุนรามคำแหงมหาราช พระบรมราชานุสาวรีย์ฯ ตั้งอยู่กลางเวียงเชียงใหม่ บริเวณหน้าหอศิลปวัฒนธรรมเมืองเชียงใหม่ (อดีตศาลารัฐบาลมณฑลพายัพ) ด้านหน้าติดกับถนนพระปกเกล้า ซึ่งบริเวณนี้เอง ถือเป็นศูนย์กลางของตัวเมืองเชียงใหม่ หน้าอนุสาวรีย์มีลานกว้างขนาดใหญ่ เรียกว่า "ข่วงสามกษัตริย์" หรือ "ข่วงอนุสาวรีย์สามกษัตริย์" ด้านตรงข้ามของอนุสาวรีย์ ยังเป็นที่ตั้งของอาคารศาลแขวงเชียงใหม่เดิม ซึ่งมีสถาปัตยกรรมตะวันตกที่งดงาม

=====