1.จินตะหรา (2)

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องของสองคนนั้นอีกเพราะสามสาวไม่ใช่พวกช่างเมาท์และมาธาวีไม่สนใจเรื่องของพี่สาวมากนัก กัญญานันเองก็รู้ดีว่ากิตติกรเป็นคนมีอัชฌาศัยดีกับผู้หญิงสวยๆ อยู่แล้ว

สามสาวตัดสินใจเลือกร้านที่การตกแต่งดูน่ารักร้านหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลสถานที่จัดงานนักเพื่อสั่งอาหารง่ายๆ มาทาน ระหว่างที่กำลังรอของที่สั่งอยู่นั้นสองหนุ่มสาวคู่เดิมก็เดินเข้ามาในร้าน คนที่เห็นก่อนก็คือพิมพ์ปรางแต่เธอแค่มีสีหน้าคาดไม่ถึง ไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองนิ่ง มาธาวีจึงมองตามแล้วก็เห็นว่าพี่สาวของตนกับพี่ชายของเพื่อนก็มาร้านเดียวกัน หญิงสาวรีบหันไปเขย่าแขนกัญญานันให้ดูด้วยกัน แม้จะหันมองทั้งสามคนแต่ไม่มีใครยกมือเรียกพวกเขาเพราะต่างก็คิดว่าสองคนนั้นต้องการความเป็นส่วนตัว แต่คนที่เข้ามาทีหลังกลับมองมาทางพวกเธอเสียก่อน แล้วกิตติกรก็เดินนำมาลินีเข้ามาหา

“พี่กลาง”

กัญญานันลุกขึ้นตามนิสัยที่เป็นคนมารยาทดี สองสาวจึงลุกตามแล้วยกมือไหว้กิตติกร

“สวัสดีค่ะ”

มาธาวีเอ่ยขึ้นเพราะเธอเพิ่งเจอชายหนุ่ม แต่พิมพ์ปรางแค่ยกมือไหว้

“มาทานข้าวกันเหรอ”

ชายหนุ่มกวาดตามองสามสาวแวบหนึ่งพร้อมกับถาม

“ค่ะ อยากกลับไปนอนกันเลยน่ะค่ะ”

เมื่อน้องสาวบอกกิตติกรจึงถามต่อ

“น้องก้อยไม่กลับภูเหรอวันนี้”

“ไม่แล้วค่ะ เหนื่อย”

“มิน่า”

กิตติกรเอ่ยขึ้นขำๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อขณะที่น้องสาวหน้างอเขาจึงหัวเราะเสียงดังขึ้นก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะ

“เอาเถอะ ถึงพี่จะขี้เกียจฟังไอ้มินทร์บ่น แต่มันก็ตามใจน้องก้อยเอง แล้วน้องก้อยก็เป็นน้องพี่ พี่จะยอมทนฟังทนปลอบมันไปก็แล้วกัน”

“ปลอบอะไรกันคะ”

มาลินีรู้สึกเหมือนชายหนุ่มลืมตัวเองจึงถามขึ้นเรียกความสนใจให้กลับมาที่เธอ

“ก็น้องก้อยปล่อยให้มันนอนหนาวบนภูคนเดียวตลอด นานๆ ถึงจะยอมขึ้นภูไปกับมันสักที มันก็เลยบ่นว่าคงไม่ได้เห็นหน้ามินทร์น้อยง่ายๆ น่ะครับ ผมก็เลยได้แต่บอกให้ใช้เวลากับน้องก้อยเยอะๆ ตอนอยู่ที่ภูด้วยกัน”

“พี่กลางคะ”

กัญญานันห้ามพี่ชายเสียงเบาแต่หน้าแดงอย่างเห็นได้ชัดจนคนเป็นพี่ยิ้มขำ

“คุณกลางก็ ไปล้อน้องสาวตัวเองได้ยังไงคะ”

มาลินีถือวิสาสะตีแขนอีกฝ่ายเบาๆ ราวกับสนิทสนมมานาน โดยที่กิตติกรเองก็ไม่ได้ถือสา แต่สามสาวที่อยู่ด้วยก็คิดไปในทางเดียวกันว่าทั้งคู่อาจสนิทกันมากเป็นพิเศษ

“โอเคๆ พี่ไม่พูดแล้วก็ได้ครับ”

เมื่อเห็นน้องสาวขัดเขินที่คนอื่นมารับรู้เรื่องส่วนตัวกิตติกรจึงพยักหน้ายอมหยุดอย่างง่ายดาย

“แล้วนี่พี่กลางกับพี่หนึ่งจะนั่งด้วยกันมั้ยคะ”

กัญญานันเป็นคนถามขึ้นแล้วก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกเบาๆ ที่ขาจากเมธาวี รู้ว่าเพื่อนไม่อยากให้พี่สาวมานั่งด้วยแต่เธอคิดว่ามาถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องถาม แล้วก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของมาลินีชะงักไปชั่วอึดใจ พอพี่ชายเธอเลิกคิ้วถามอีกฝ่ายก็ยิ้มน้อยๆ ไม่ออกความเห็น

“ไม่ล่ะ น้องก้อยกับเพื่อนๆ สั่งไปแล้วนี่ พวกพี่เพิ่งมาถึง กว่าจะได้อาหารก็คงอีกสักพัก ทานกันคนละโต๊ะดีกว่าเสร็จแล้วจะได้กลับเลยไม่ต้องเกรงใจพี่”

กิตติกรเป็นคนตัดสินใจ แล้วสามสาวก็สังเกตเห็นใบหน้าสวยของมาลินีดูยิ้มแย้มขึ้นเล็กน้อยไม่ให้ดูน่าเกลียดจนเกินไป แต่คนเป็นน้องสาวก็จ้องพี่สาวด้วยสายตารู้ทันอีกฝ่ายจึงสะบัดหน้าใส่ แล้วก็หันไปเห็นสาวสวยอีกคนที่ดูเงียบที่สุดในกลุ่ม

“อ้อ ปราง”

เสียงเรียกของมาลินีทำให้ทุกคนในกลุ่มมองหญิงสาว

“ในงานไม่ได้เจอกันเลย พี่อยากบอกว่าพี่ชอบจินตะหรามากนะจ๊ะ”

“คะ?”

“นางจินตะหราวาตี ตัวที่ปรางแสดงน่ะค่ะ พี่ชอบมาก ปรางเล่นดีมากเลยจ้ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

คนถูกชมตอบรับเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบาง

“แหม พูดแบบนี้บุษบาก็น้อยใจแย่สิคะ”

น้องสาวขัดพี่สาวขึ้นมา แล้วเหลือบมองทางกิตติกรแวบหนึ่งทำให้มาลินีรู้ตัว

“อุ๊ย พี่ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบบุษบาหรือคุณก้อยไม่เก่งนะคะ พี่หมายถึงจินตะหราเข้ากับลุคกับหน้าของปรางมากเลยน่ะค่ะ เหมาะมาก อธิบายไม่ถูกแต่ดูแล้วอินสุดๆ เลยค่ะ”

หญิงสาวรีบอธิบายยาวเหยียด ส่วนกัญญานันยิ้มรับอย่างเต็มใจ

“ก้อยเข้าใจค่ะ ก้อยก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ปรางน่ะเหมาะกับจินตะหรามากๆ สวยหวาน นิสัยดี เรียบร้อย แล้วก็...”

“น่าสงสาร”

คำนี้มาธาวีเป็นคนขัดขึ้น ก่อนจะยักไหล่

“ไม่รู้สินะ ทั้งที่ไม่ชอบเลยแต่ก็ยอมรับล่ะว่าถ้าต้องแสดงบทนี้เมื่อไร ก็ต้องเป็นปรางทุกที”

กัญญานันยิ้มกับหน้างอๆ ของเพื่อน เมื่อเห็นพี่สาวของอีกฝ่ายคิ้วขมวดด้วยท่าทางไม่เข้าใจเธอจึงอธิบาย

“สองน่ะสดชื่นเกินกว่าจะเป็นจินตะหราได้น่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้บทนี้ทั้งที่สองก็ชอบจินตะหรามากกว่าบุษบา”

มาลินีพยักหน้าเข้าใจ ในขณะที่คนเป็นน้องสาวทำเสียงไม่พอใจในลำคอ

“ผมว่าเราไปนั่งดีกว่านะครับ ยืนคุยกันนานจนคนในร้านกับพนักงานเริ่มมองกันแล้ว”

กิตติกรคิดว่าเขาควรจะเบรกสาวๆ ได้แล้ว

“นั่นสิคะ งั้นพี่ขอตัวนะคะ”

ทั้งสามสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มหญิงสาวจากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปนั่งในมุมที่ไกลออกไปแต่ก็ยังพอมองเห็นกันได้ แม้จะดูเหมือนสองโต๊ะไม่ได้สนใจอะไรกันอีกแต่มันไม่ใช่เลย ความรู้สึกบางอย่างบอกพิมพ์ปรางว่ามีสายตาคู่คมดุกำลังจ้องกดดันเธอ ถึงหญิงสาวจะไม่ได้เหลือบไปทางนั้นเลยก็ตาม

======