บทที่ 373

จิ้งโฮ่วเห็นใบหน้าที่ย่อท้อของพวกนางก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ "ทำไมเร็วขนาดนี้? ไม่อยู่รอพวกนางทานข้าวรึ?"

หวางซรื่อเอ่ยด้วยความหงุดหงิด "รออะไร? เข้าไปวางของลงจากนั้นก็ให้กลับแล้ว บอกพระชายาฉู่พักผ่อนไม่ต้องการพบใคร"

"ยังถือยศถืออย่างรึ? เจ้าผู้หญิงหัวดื้อคนนี้!" จิ้งโฮ่วเกรี้ยวกราด

หวางซรื่ออธิบายว่า "ไม่เชิงว่าถือยศถืออย่าง ข้าเห็นพระชายาและเหล่าองค์หญิงเข้าไปแล้วก็ยังไม่ได้พบ ข้าได้ยินมาว่าทารกในครรภ์ไม่ค่อยแข็งแรง หมอหลวงให้พักผ่อนให้มาก อ๋องฉู่สั่งห้ามโดยเด็ดขาด ห้ามใครเข้าพบ

"ทารกในครรภ์ไม่แข็งแรง? จิ้งโฮ่วรู้สึกกลัวใบหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน "ทารกในครรภ์ไม่แข็งแรงได้เยี่ยงไร? ถามแล้วหรือไม่?"

"ถามใครเล่า? ถามหนึ่งสามไม่รู้" หวางซรื่อโมโหไม่เบา "อ๋องฉู่ก็เช่นกัน อย่างไรข้าก็เป็นแม่ยายของเขา เย็นชาเยี่ยงนี้คราวหลังก็ไม่ไปแล้ว"

จิ้งโฮ่วโกรธเคือง "หุบปาก อ๋องฉู่เย็นชาแล้วเจ้าจะอย่างไร? เจ้าจะไม่อดทนรึ? เขาคือชินอ๋องผู้สง่างาม แม้เขาจะเรียกเจ้าว่าแม่ยายเจ้าก็ต้องแยกแยะความแตกต่างของชนชั้นด้วย"

หวางซรื่อถูกว่าสองสามคำก็ไม่กล้าเอ่ยคำใดแล้ว

ฮูหยินรองเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา "พี่ห