Share
บทที่ 1001
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1002
หยวนหยงอี้ว้าวุ่นใจจนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน และหลับไปด้วยความสะลึมสะลือในตอนเช้าเท่านั้นอย่างไรก็ตาม วันนี้นางสัญญาว่าจะไปเที่ยวกับพี่หยวน ดังนั้นนางจึงตื่นแต่เช้าแม้จะง่วงมากก็ตามอาไฉ่เข้ามารับใช้นาง นางรู้สึกประหลาดใจมากและพูดว่า "วันนี้ท่านอ๋องตื่นเช้ามาก และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่ลานด้วยเพคะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยวนหยงอี้ก็หัวเราะ "ดูสิว่าเขาจะทำได้สักกี่วัน ถ้าเขาทำได้สักสามวัน ข้าจะถือว่าเขาเป็นผู้ชนะ"ไม่ใช่ว่านางประเมินเขาต่ำไป แต่เขาไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อฝึกวรยุทธ์ เขากินอะไรไม่ค่อยได้ และยังเหนื่อยง่าย ให้เขาอ่านหนังสือ เขียนบทกวี หรือวาดภาพทิวทัศน์สักภาพ ยังง่ายกว่าให้เขาฝึกวรยุทธ์ไปตลอดชีวิตหลังจากที่หยวนหยงอี้เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปแล้ว ก็เห็นอ๋องฉีกำลังฝึกหมัดอยู่ในลานบ้านดูเหมือนว่าเขาจะฝึกฝนมาสักพักหนึ่งแล้ว ร่างกายของเขาเปียกโชก เม็ดเหงื่อก็หยดลงมาจากหน้าผากของเขาสะท้อนแสงเป็นประกายระยิบระยับเขาต่อยอย่างแรง และมีเสียงปึงปังเมื่อเขาชกเสา กำปั้นและข้อของเขาบวมเล็กน้อย แดงและฟกช้ำ ดูลำบากยิ่งนักเมื่อเห็นหยวนหยงอี้ออกมา เขาก็ยิ้มให้หยวนหยงอี้ เหงื่อไหลลงมาตามใบ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1003
วันนี้อาซื่อไม่ได้มาด้วย นางได้พาอวี่เหวินห่าวและแม่ทัพเฉินจิ้งถิงไปที่ตระกูลหยวนเพื่อเยี่ยมเยียน นางเองไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมบ้าน ดังนั้นจึงพาแม่ทัพเฉินจิ้งถิงไปด้วยกันหยวนชิงหลิงคิดว่า แม้ว่าจวิ้นจู่จะเกิดมาเป็นแม่ทัพ แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ชื่นชอบเครื่องประดับ ดังนั้นจึงพานางและโม่อี้ไปที่ร้านขายเครื่องประดับเจ้าของร้านทักทายอย่างอบอุ่น มองไปที่สินค้าแวววาวสีทองอร่าม หยวนชิงหลิงไม่รู้จะเลือกอย่างไร จึงมองไปที่เฉินจิ้งหนิงและพูดว่า "จวิ้นจู่ชอบอันไหน?"ดูออกเลยว่าเฉินจิ้งหนิงไม่คุ้นเคยกับการซื้อของ นางเหม่อมองสักพักก่อนที่จะหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมาหยวนชิงหลิงจ่ายเงินซื้อมัน แถมเขายังลดราคาจากหนึ่งร้อยตำลึงเป็นเก้าสิบห้าตำลึง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่จวิ้นจู่ออกไปได้สักพัก เจ้าของร้านก็คิดเงินนางเพียงห้าสิบตำลึง ซึ่งน่าแปลกมากจริง ๆนางรู้สึกอายมากกับความรู้ตื้นเขินของนาง บังเอิญว่านางได้ยินโม่อี้คุยเฉินจิ้งหนิงว่านางต่อราคาไม่เป็นนั้น นางหูดีมาก พวกเขาพูดกระซิบเสียงเบา นางก็ได้ยินและยิ่งอายขึ้นไปอีกเดินไปจนสุดทาง ได้ยินโม่อี้บอกว่าจะไปดูเครื่องลายครามและนางก็พึมพำเบา ๆ ว่า "หลังจากที่ฉ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1004
หยวนชิงหลิงพาโม่อี้ไปถึงที่ตำหนักเสี้ยวเยว่แล้วจึงปิดประตู และไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปโม่อี้ดูประหม่ามาก และมองไปที่องค์หญิงรัชทายาทของเป่ยถังอย่างไม่สบายใจ“เชิญนั่ง!” หยวนชิงหลิงมองไปที่โม่อี้และพูดเสียงเบาโม่อี้นั่งลงและลูบมืออย่างประหม่า "สามสถานที่ที่คุณเพิ่งพูดถึง...คุณรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"หยวนชิงหลิงก็นั่งลงระงับความตื่นเต้นในใจตัวเอง และถามคำถามเป็นชุด "คุณอายุเท่าไหร่? มาที่นี่ได้อย่างไร? คุณบอกว่ากลับบ้านได้ จริงไหม?"โม่อี้ลังเลที่จะพูด ไม่กล้าพูดห้วน ๆ ไปตามตรง หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วก็พยักหน้าเบา ๆ "ทุกคนต้องอยากกลับบ้าน"หยวนชิงหลิงพูดอย่างเศร้าสร้อย "ฉันกลับไปไม่ได้แล้ว"โม่อี้มองเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ท่าทางได้แสดงออกชัดเจนอยู่แล้ว"คุณ..." โม่อี้พูดตะกุกตะกัก เมื่อนึกถึงคำสั่งของผู้แทน เธอรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นเมื่อพบคนบ้านเดียวกันที่นี่ ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรแล้ว "คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?"หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างขมขื่น "ไม่รู้เหมือนกัน ในยุคปัจจุบันเกิดเรื่องขึ้น และหลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว จนตอนนี้ย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1005
หยวนชิงหลิงไม่ได้คิดถึงคำถามนี้ เพราะเธอไม่รู้ว่าจะกลับไปอย่างไร แต่ถ้าเธอให้เลือกจริง ๆ เธอจะกลับไปไหม?ถ้าความสัมพันธ์กับเจ้าห้าและเธอเป็นแบบเมื่อก่อน เธอคงฝันที่จะกลับไปแค่ว่าตอนนี้มีลูกแล้ว และความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาก็ตัดกันไม่ขาด จะกลับไปได้อย่างไร?แต่พ่อแม่และครอบครัวล่ะ?ชั่วขณะนั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวลต่าง ๆ นานาโม่อี้ถามเบา ๆ "ถ้าเป็นห่วงครอบครัวของคุณ? งั้นฉันกลับไปแล้ว ให้ฉันส่งจดหมายครอบครัวคุณไหม?"หยวนชิงหลิงเองก็คิดเช่นนี้ "คุณโม่ ถ้าคุณยอมช่วยล่ะก็ ขอขอบคุณมากจริง ๆ ฉันจะให้พ่อแม่ของฉันจ่ายเงินให้คุณ"โม่อี้ยิ้มเขิน "ค่าตอบแทนไม่จำเป็น แค่ช่วยเรื่องค่าเดินทางไป-กลับให้ฉันก็พอ เพราะฉันอยู่ไกลจากกวางโจวนั่งเครื่องบินไปสามชั่วโมง เงินเดือนของฉันก็ปานกลาง แถมฉันมีน้องสาวที่อยู่ในโรงพยาบาล ค่ารักษาแพงมาก กระเป๋าเงินแทบฉีก"โม่อี้กล่าวออกมา ท่าทางดูละอายใจมากในสังคมของเธอ การพูดเรื่องเงินเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แต่มาถึงที่นี่แล้วแบกความหวังขององค์หญิงรัชทายาทเอาไว้ การพูดเรื่องเงินในตอนนี้ดูค่อนข้างเย็นชาไปสักหน่อยหยวนชิงหลิงขอบคุณเธอเป็นหมื่นครั้ง แค่มอง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1006
หลังจากหยวนชิงหลิงจัดการบัญชีเรียบร้อยแล้ว จึงได้เช่าบ้านสองหลังมาก่อน ในขณะเดียวกัน ที่ดินของจวนอ๋องฉู่ได้รับการจัดสรรออกมาส่วนหนึ่งเพื่อสร้างอาคารเรียน และทั้งสองฝ่ายได้ดำเนินการพร้อมกันก็เป็นอันใช้ได้แล้วบ้านเช่าสองหลังอยู่ติดกัน ดังนั้นจึงสะดวกมาก หลังจากถังหยางจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยวนชิงหลิงต้องเตรียมงานส่วนอื่น ๆ และสิ่งที่ยากที่สุดคือการหาอาจารย์แน่นอนว่าการเรียนการสอนก็คือการสอนแพทย์แผนจีน ดังที่อวี่เหวินห่าวพูดถึงเมื่อก่อนหน้านี้ หมอส่วนใหญ่ที่จบการศึกษาจากอาจารย์แล้วจะตั้งโรงหมอเป็นของตนเอง และ "คนไข้มีเงินก็เข้ามาเป็นกอบเป็นกำ" หากหยวนชิงหลิงต้องการจ้างพวกเขา ก็ต้องจ่ายเงินจำนวนมากอย่างไรก็ตาม เงินจำนวนมากเป็นเรื่องรอง พวกเขาไม่เต็มใจที่จะเชิญพวกเขาให้ฝึกอบรมหมอชาวบ้านมาเพื่อแข่งขันทางธุรกิจกับพวกเขาในอนาคตหรอก ดังนั้นนี่เป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากยิ่งกว่านั้นหากจะสอนก็ย่อมต้องหาหมอที่มีคุณธรรมสูงส่ง และทักษะทางการแพทย์ที่เป็นเลิศตอนนี้นางมีหมอที่ยืมตัวมาเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นคือหมอหลวงเฉา แต่ถ้านางใช้เขาก็ถือได้ว่าเป็นอาวุธสาธารณะเรื่องที่ต้องกังวลก็มากพออย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
Latest chapter
