บทที่ 12

เมื่อเธอได้ยินข่าว จู่ ๆ ซาบริน่าก็รู้สึกปวดใจในทันที

เซบาสเตียนกับซาบริน่าเป็นสามีภรรยากัน แต่พวกเขาก็เป็นเหมือนคนแปลกหน้า

มันเกิดขึ้นแล้ว และคนที่เซบาสเตียนกำลังจะหมั้นด้วย ก็คือศัตรูของเธอ

ใช่!

เซลีนคือศัตรูของเธอ!

ซาบริน่ายังไม่รู้สาเหตุการตายของแม่ของเธอ เธอต้องการสืบสวน แต่ไม่มีเงินเดินทางกลับบ้าน และเธอก็ตั้งท้องลูกอยู่

ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว

เธอทำได้เพียงต้องอดทนเท่านั้น

เจดรีบเดินไปหาลินคอล์นและจับมือเขาด้วยความตื่นเต้น “ลินคอล์น สิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงใช่ไหม? เซบาสเตียนจะมีงานหมั้นกับเซลีนเหรอ? พ่อแม่ของทั้งสองครอบครัวควรนัดมาเจอกันก่อนไม่ใช่เหรอ? หรือ ปู่และพ่อของเซบาสเตียนยอมรับเซลีนแล้ว? พวกเขาไม่รังเกียจที่เซลีนถูกรับมาเลี้ยงใช่ไหม?”

เมื่อเธอได้ยินคำว่า “รับมาเลี้ยง” ที่ถูกพูดถึงเมื่อสักครู่ ในใจของซาบริน่าก็รู้สึกเศร้าใจมากขึ้น

เซลีนและซาบริน่าได้รับการเลี้ยงดูโดยตระกูลลินน์

เซลีนถูกรับมาเลี้ยงเมื่ออายุได้ 2 ขวบ และลินคอล์นกับเจดปฏิบัติต่อเธอเหมือนอัญมณีล้ำค่าในทันที ในทางกลับกัน ซาบริน่ากลายเป็นเด็กอุปถัมภ์ที่มาจากบ้านนอก เมื่อตอนอายุ 12 ปี ซึ่งเป็นเวลาถึงแปดปี ที่เธอต้องพึ่งพากุศลผลบุญของผู้อื่น และใช้ชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าสุนัขหรือหมูเสียอีก

ซาบริน่าอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญ ทำไมเซลีนถึงมีชีวิตที่ดีเช่นนี้?

เธอเดินออกไปอย่างมืดมน

“หยุดนะ!” เจดขวางหน้าซาบริน่า “ครึ่งล้าน!”

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” ลินคอล์นมองเจดด้วยความตกใจ

“เราเลี้ยงเธอมาตั้งแปดปี ให้ข้าวให้น้ำและเสื้อผ้ากับเธอ ไหนจะจ่ายค่าเล่าเรียน และให้ค่ารักษาพยาบาลกับแม่อายุสั้นของเธอ คุณคิดว่าเงินนั้นตกลงมาจากฟ้าเหรอ?” เจดจ้องที่ลินคอล์นอย่างดุเดือด

ลินคอล์นตอบไปว่า “เจด! อย่าลืม… ”

“อะไร? อย่าลืมว่าเธอ คือสก๊อตต์ ไม่ใช่ลินน์!” เจดแทรกแซงคำพูดของลินคอล์น

ลินคอล์นก็พูดไม่ออกในทันที

ซาบริน่ามองดูคู่รักที่อยู่ข้างหน้าเธอ ขณะที่พวกเขากำลังเล่นเป็นตำรวจดี กับ ตำรวจเลว เธอรู้สึกรังเกียจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เธอมองด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย และพูดไม่ว่า “ฉันให้เงินคุณ 50,000 ดอลลาร์แล้ว ถ้าคุณกล้าที่จะขุดหลุมศพของแม่ฉัน ฉันจะทำร้ายตัวเองให้ตายที่หน้าประตูบ้านคุณ!”

พูดจบเธอก็จากไปโดยไม่หันหลังกลับ

ลินคอล์นรอจนกระทั่งซาบริน่าออกจากประตูไป จากนั้นเขาก็ตะโกนใส่เจดอย่างโกรธเคือง “คุณใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”

“คุณสงสารเธอเหรอ?” เจดเย้ยหยัน “ให้ฉันบอกอะไรคุณให้นะ ลินคอล์น! ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ว่าชายที่เซลีนกำลังจะแต่งงานด้วย คือผู้ชายที่เธอช่วยชีวิตด้วยการสละความบริสุทธิ์ของเธอ คุณไม่คิดว่าเธอจะเกลียดคุณเหรอ? และถ้าเซบาสเตียนรู้เรื่องนี้เข้า ครอบครัวของเราจะตายกันหมด! คุณคิดว่าฉันขอเงินเธอครึ่งล้านเพราะฉันต้องการเงินจริง ๆ เหรอ? ฉันต้องการบังคับให้เธอออกจากเมืองเซ้าท์ซิตี้ไป”

“บังคับให้เธอออกไปงั้นเหรอ? คนที่อยู่ตัวคนเดียว และน่าสังเวชแบบนั้นจะไปไหนได้?” ลินคอล์นถาม

“เธอก็ไปในที่ที่เธอชอบได้!” เจดถอนหายใจอย่างเย็นชา “ตราบใดที่มันไม่ส่งผลต่อความสุขของเซลีนอันมีค่าของเรา ลินคอล์น เซลีนถูกคุณเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก หัวใจของคุณไม่ควรเอียงเอนไปทางซาบริน่า!”

เมื่อมีการกล่าวถึงเซลีนลูกสาวของเขา ซาบริน่าก็ถูกลินคอล์นลืมไปทันที

เขายิ้มและมองไปที่เจด “ที่รัก รีบเตรียมสูทและเสื้อคลุมที่เราจะใส่ในงานเลี้ยงหมั้นของเซลีนกันดีกว่า เราไม่ควรเลือกแบบมั่ว ๆ ได้ ในเมื่อลูกสาวของเราหมั้นกับตระกูลฟอร์ดทั้งที”

เจดรู้สึกงงเล็กน้อย “ทำไมไม่มีใครแจ้งเราเกี่ยวกับการหมั้นหมายของเซบาสเตียนกับเซลีน? มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?”

“ไม่ผิดแน่นอน เซบาสเตียนไม่ชอบทำตัวเป็นจุดสนใจ และบุคลิกของเขาก็เย็นชาเกินไป เขาจะไม่พูดถึงเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการขอแต่งงาน หรือการหมั้นหมายกับผู้หญิง เขาได้มาที่บ้านเราเป็นการส่วนตัวแล้ว และคุยเรื่องการแต่งงานของพวกเขาเมื่อสองวันก่อนแล้วไง คุณคาดหวังให้เขายกขบวนพาเหรดมาขอเซลีนที่บ้านหรือยังไง? ไม่มีทาง” ลินคอล์นกล่าว

เจดพูดว่า “อย่างน้อยพวกเขาควรแจ้งให้เราทราบที่อยู่ของสถานที่สำหรับจัดงานเลี้ยงหมั้นไม่ใช่เหรอ?”

“ผมรู้! ผมมีที่อยู่ เมื่อถึงเวลาเราจะไปเอง เราไม่ควรรบกวนเซบาสเตียน รอจนกว่าเซลีนจะแต่งงานเข้าไปในตระกูลฟอร์ด และตั้งท้องลูกของเซบาสเตียน แล้วทุกอย่างจะดีเมื่อถึงเวลานั้น”

เจดพยักหน้าอย่างหนัก “คุณพูดถูก”

คู่รักจากตระกูลลินน์รู้สึกตื่นเต้นที่จะหารือเกี่ยวกับเรื่องการแต่งกายของงานหมั้น ในทางกลับกัน ซาบริน่าที่เพิ่งเดินออกจากบ้านของตระกูลครัวลินน์ ก็เดินไปตามท้องถนน

ตอนนี้เธอต้องการงานและมีรายได้อย่างเร่งด่วน

เธอยังสามารถหางานทำได้ที่ไหนอีก?

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอคิดว่าเป็นโรงพยาบาลของเกรซที่โทรเข้ามา เธอมองดูโทรศัพท์และเห็นเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก เธอจึงกดรับสาย “สวัสดีค่ะ? ไม่ทราบว่าฉันกำลังพูดสายอยู่กับใครอยู่คะ?”

“ไม่ทราบว่านี่ใช่ ซาบริน่า สก๊อตต์ หรือเปล่าครับ?” คนที่อยู่ปลายสายถามกลับอย่างสุภาพ

“ใช่ค่ะ ฉันคือซาบริน่า สก๊อตต์”

“เราได้รับประวัติย่อที่เขียนด้วยมือของคุณแล้ว ผมขอทราบได้ไหมครับว่า คุณพร้อมสำหรับการนัดสัมภาษณ์ในวันมะรืนนี้ได้หรือไม่?” บุคคลนั้นถาม

วันมะรืนนี้? เป็นวันงานหมั้นของเซบาสเตียน

ซาบริน่าตื่นเต้นมากจนเกือบจะร้องไห้ “ได้ค่ะ ฉันว่าง ฉันว่าง ขอบคุณ ขอบคุณสำหรับโอกาสในการสัมภาษณ์ครั้งนี้ด้วยนะคะ มันดีมาก ๆ เลยค่ะ!”

หลังจากที่เธอวางสาย ซาบริน่าก็ขึ้นรถประจำทางไปที่ร้านเครื่องเขียน ซื้อดินสอ ยางลบ กระดาษร่าง ไม้บรรทัด และอื่น ๆ เธอต้องการที่จะฝึกฝีมือที่บ้าน เธอไม่มีคอมพิวเตอร์ ดังนั้น ทุกอย่างจึงต้องทำด้วยมือ

วันรุ่งขึ้น ซาบริน่าไปโรงพยาบาลแต่เช้าเพื่อไปพบเกรซ จากนั้นจึงกลับมาที่บ้านของเธอเพื่อเริ่มทำงานกับภาพวาดของเธอ เธอวาดภาพหลายแบบจนดึกดื่น เธอรู้ว่าเธอไม่ได้มีโอกาสมากมาย ดังนั้น เธอจึงต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้เมื่อมีโอกาส

เธอไม่มีเวลาสำหรับการล่าถอยอีกแล้ว

เมื่อเซบาสเตียนกลับมาในตอนกลางคืน เขาเห็นว่าไฟยังสว่างอยู่ หลังจากนั้นอีกชั่วโมงหรือสองชั่วโมง เขาออกจากห้องนอน และสังเกตเห็นว่าไฟของเธอก็ยังเปิดอยู่ เขายกมือขึ้นและอยากจะเคาะประตูห้อง เพื่อถามว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

หลังจากครุ่นคิดแล้ว เขาวางมือลงอีกครั้งและกลับไปนอน

วันรุ่งขึ้น เซบาสเตียนตื่นแต่เช้าตรู่

เขาตกลงกับแม่ของเขาว่าจะจัดงานแต่งเล็ก ๆ กับซาบริน่า ไม่จำเป็นต้องมีการรับรองแขกใด ๆ และพวกเขาจะทำแต่พิธีการเท่านั้น เขาต้องการไปรับแม่ของเขากับซาบริน่า เพื่อที่พวกเขาจะได้มุ่งหน้าไปที่โรงแรมและเตรียมการเพื่อเริ่มพิธีการต่อไปได้

อย่างไรก็ตาม เขารออยู่ในห้องนั่งเล่นประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่ไม่เห็นซาบริน่าออกมาจากห้องของเธอ เซบาสเตียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

'เธอตื่นสายมาตลอด ก่อนที่จะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูแลแม่ของเขาหรือเปล่า?'

'ผู้หญิงคนนี้ขี้เกียจจริง ๆ'

หลังจากที่เขารออีกหนึ่งชั่วโมง ซาบริน่าก็ยังไม่ออกมาจากห้องนอน สายตาของเซบาสเตียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เขาลุกขึ้นไปที่ห้องนอนของซาบริน่า ยกเท้าขึ้นและถีบประตูอย่างไร้ความปราณี

เขามองเข้าไปในห้องนอน และเขาก็ตกตะลึงทันที