EP:5

“พี่ใหญ่ เหมือนซานซานจะได้กลิ่นอาหาร บ้านไหนกินข้าวกันเวลานี้เหรอ”

หลี่ซานซานนั่งอยู่ตรงแคร่หน้าบ้านเอ่ยถามพี่ชาย เพราะได้กลิ่นอาหารนั่นเอง แต่ทว่าบ้านนี้และชาวบ้านทั่วไป กินอาหารเพียงสองมื้อเท่านั้น ส่วนมากเป็นชาวบ้านที่ลงงานในคอมมูนมากกว่า ที่จะเตรียมอาหารเผื่อไว้มื้อเที่ยง เนื่องจากต้องใช้แรงงานเยอะ แล้วบ้านไหนกันนะ ที่ทำมื้อเที่ยงได้หอมน่ากินชวนน้ำลายไหลอย่างนี้ พูดไปเด็กน้อยก็เผลอเอามือลูบท้องตนเองอย่างลืมตัว พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ

“ไม่รู้เหมือนกัน น้องหิวเหรอ”

“นิดหน่อยค่ะ”

เมื่อเจอคำถามของพี่ชาย เด็กน้อยอย่างซานซานจึงตอบกลับอย่างไม่ปิดบัง แต่แม่มักจะบอกเสมอว่า บ้านเราควรจะกินแค่สองมื้อก็พอเพราะไม่ได้ใช้แรงงาน จึงไม่กล้าคิดว่ากลิ่นอาหารหอมๆ จะมาจากบ้านของตนเอง

ทว่าสองพี่น้องยังไม่ทันได้สนทนาอะไรกันมากนัก กลับได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ตะโกนเรียกเสียก่อน “อาเฉิน ซานซาน มากินมื้อเที่ยงลูก แม่ทำไว้แล้ว เดี๋ยวจะหายร้อน”

“ไปกันเถอะ แม่เรียกหาแล้ว”

หลี่รุ่ยเฉินแม้จะแปลกใจ แต่เมื่อแม่เรียกหา เด็กน้อยจึงจูงมือน้องสาวเข้าบ้าน แต่พอมาถึงกลับเจอข้าวผัดจานใหญ่สองจานวางไว้บนโต๊ะกินข้าว นี่จึงทำให้เด็กน้อยทั้งสองคนสบตากันอย่างแปลกใจยิ่งกว่าเดิมว่า เกิดอะไรขึ้นกับบ้านของตนเอง

แต่จะว่าไป ตั้งแต่แม่ฟื้นจากตกเขาในครั้งนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป แม้กระทั่งนิสัยของแม่ เวลานี้เด็กน้อยทั้งสองมั่นใจแล้ว ว่าแม่ของตนนั้นเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

“ไม่หิวกันเหรอลูก นี่แม่ตั้งใจทำข้าวผัดให้เพราะกลัวลูกจะหิว ลูกทั้งสองอายุเพียงแค่นี้ ต้องกินอาหารให้ครบทั้งสามมื้อ ร่างกายจะได้โตเร็ว ๆ และแข็งแรงอย่างไรล่ะ มาเร็ว มากินก่อนเถอะ” หญิงสาวเรียกลูกทั้งสองด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

“เดี๋ยวแม่จะเข้าไปซื้อของในเมืองเสียหน่อย ลูกอยากได้อะไรกันบ้างหรือเปล่า” โจวเพ่ยชิงบอกลูกทั้งสองว่า เธอจะเข้าไปในเมืองเพื่อหาซื้ออาหาร แล้วยังถามอีกว่าลูกๆ ต้องการอะไรหรือไม่

“ซาน... เอ่อซานซานอยากกินลูกอมค่ะ”

หลี่ซานซานไม่กล้าเอ่ยออกมาเต็มเสียงนักเพราะกลัวแม่ดุ เพราะทุกครั้งที่เธอร้องขออะไร มักจะเจอคำดุด่าและโดนทุบตีอยู่เสมอ ครั้งนี้จึงกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะบอกถึงความต้องการของตนเอง

พอเห็นท่าทางของลูกสาว โจวเพ่ยชิงเข้าใจได้ว่า ก่อนหน้านี้เธอร้ายกาจมากแค่ไหน การที่ลูกทั้งสองยังมีความหวาดกลัวต่อตนเอง คงไม่แปลกนัก จากนั้นจึงหันมาถามลูกชายว่าต้องการอะไร

“แล้วอาเฉินล่ะ ลูกอยากได้อะไรหรือไม่ แม่จะซื้อมาให้”

“ไม่ครับ แม่ซื้อมาให้น้องเถอะ ผมค่อยแบ่งกับน้อง”

หลี่รุ่ยเฉินตอบกลับ ตัวเขานั้นไม่ต้องการอะไร หากแม่ซื้อลูกอมมาให้น้องจริง เด็กน้อยคิดว่าตนเองนั้นค่อยแบ่งกับน้องสาวเอาก็ได้ แม่จะได้ไม่สิ้นเปลืองเงินด้วย

“ตกลง เดี๋ยวแม่จะซื้อขนมและลูกอมมาให้ จริงสิ พรุ่งนี้แถวหมู่บ้านข้าง ๆ มีตลาดนัด ไว้แม่ค่อยพาไปเที่ยวนะ”

พอเห็นว่าลูกทั้งสองไม่ต้องการอะไรมากนักนอกจากลูกอม หญิงสาวจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แถมยังให้สัญญาอีกว่า พรุ่งนี้จะพาลูกทั้งสองไปเที่ยวตลาดนัด

พอรู้ว่าแม่จะพาไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้ ทำให้สองแฝดดีใจมาก ใบหน้าของทั้งสองฉายแววความตื่นเต้นออกมาจนแทบจะปิดไม่มิด

“จริงนะคะ / จริงเหรอครับ”

“ใช่แล้ว แต่เวลานี้ลูกทั้งสองกินมื้อเที่ยงก่อนที่มันจะเย็น”

“ครับ / ค่ะ”

จากนั้นสองพี่น้องจึงกินข้าวผัดที่แม่ทำให้อย่างเอร็ดอร่อย

ปกติแล้ว โจวเพ่ยชิงใช่ว่าจะทำอาหารเป็น แต่เพราะในมิติมีตำราอาหาร นี่จึงทำให้เธอทำอาหารได้อย่างที่ต้องการ อีกทั้งยังมีอาหารหลายเชื้อชาติมาก การทำอาหารจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอ

หลังจากมองดูลูกทั้งสองกินอาหารเสร็จแล้ว โจวเพ่ยชิงไม่อยากให้ลูกทั้งสองอยู่บ้านเพียงลำพัง จึงเอ่ยขึ้นเพื่อจะให้ลูกไปอยู่บ้านโจวก่อน “ลูกจะไปอยู่บ้านตายายก่อนไหม แม่จะไปส่ง”

“ไม่ดีกว่าครับ วันนี้ตากับยายและทุกคนไปทำงาน ผมกับน้องอยู่ได้ครับ” ทว่าเด็กน้อยส่ายหน้าและปฏิเสธ

แม้เขาจะสี่ขวบกว่า แต่ก็พอจะดูแลตัวเองและน้องสาวฝาแฝดได้แล้ว การที่แม่จะเข้าเมืองจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับทั้งสองคนที่อยู่บ้านกันเอง

“อย่างนั้นลูกทั้งสองล็อกประตูรั้วให้ดีนะ แม่จะรีบกลับมา”

โจวเพ่ยชิงเมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองเลือกที่จะอยู่บ้านกันเอง ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่เพราะนี่ยังกลางวันและบ้านพ่อแม่ก็อยู่ไม่ไกลเท่าไร จึงคลายความกังวลลงบ้าง

“ครับ / ค่ะ”