EP:10

เมื่อนำแป้งมาทาทับยิ่งทำให้ลูกค้าพอใจ แต่ยังไม่หมดแค่นั้น เธอยังหยิบกระบอกน้ำมาราดตรงท้องแขนที่ทาทั้งกันแดดและแป้งทันที “เห็นไหมคะ ทุกอย่างกันน้ำ ไม่ต้องกลัวว่าหากมีเหงื่อแล้วจะทิ้งคราบต่าง ๆ ไว้ แต่ลูกค้าไม่ต้องกังวลว่าจะล้างไม่ออก สบู่ก้อนนี้ช่วยได้ค่ะ”

เวลานี้ไม่เพียงแต่ลูกค้าคนที่เธอกำลังสาธิตให้ดู แต่กลับมีลูกค้าสตรีหลายคนรุมล้อมดูเช่นกัน โจวเพ่ยชิงเอาสบู่ก้อนที่ยื่นให้ลูกค้าดู มาล้างทำความสะอาดเครื่องสำอางออก ซึ่งล้างออกได้อย่างง่ายดาย จึงเป็นที่พอใจของลูกค้าทั้งหมด

“แม่ค้าขายยังไง ฉันไม่เคยเห็นสินค้าดีอย่างนี้มาก่อนเลย”

ลูกค้าที่ได้สัมผัสและลองใช้เครื่องสำอางด้วยตัวเองพูดออกมาอย่างตื่นเต้น ต่อให้ราคาจะแพงแค่ไหนเธอก็พร้อมที่จะซื้อ

“แป้งตลับละสิบสองหยวน ครีมกันแดดหลอดละสิบหยวนค่ะ ส่วนสบู่ก้อนละสามหยวน หากลูกค้ารับเป็นชุด ฉันจะแถมครีมทาผิวให้ด้วย แม้ราคาจะแพงกว่าสินค้าที่มีขายในสหกรณ์ แต่ฉันรับประกันคุณภาพนะคะ อีกทั้งสามารถใช้ได้เป็นเดือน ๆ เลยนะ”

โจวเพ่ยชิงบอกราคา ซึ่งราคานี้แม้จะดูแพงกว่าที่ขายในสหกรณ์ แต่เธอเชื่อว่าคุณภาพนั้นต่างกัน

“แม้ราคาแพงไปสักหน่อยแต่ฉันชอบ และคุณภาพดีกว่าที่มีขายทั่วไปจริง ๆ ฉันเอาสี่ชุด จะเอาไปฝากคนรู้จักด้วย”

สุดท้ายแล้วลูกค้าคนนี้ซื้อไปสี่ชุด โจวเพ่ยชิงจึงได้เงินมาอีกหนึ่งร้อยหยวน ลูกค้าที่คอยดูแม้จะเจ็บปวดกับราคาที่ต้องจ่ายไป แต่กลับมีคนซื้อทั้งหมดเช่นกัน เธอนำออกมาขายเพียงสามสิบชุดเท่านั้น เวลานี้ก็หมดลงแล้ว

“เครื่องสำอางหมดแล้วนะคะ คราวหน้าหากฉันได้มาอีกจะเอามาเพิ่มให้นะคะ ลูกค้าท่านไหนที่ไม่ได้ไป ค่อยมาดูรอบหน้านะคะ อีกสามวันฉันจะมาใหม่”

ลูกค้าที่เพิ่งมาต่างก็เสียดายที่ซื้อไม่ทัน แต่ก็ยังซื้อเสื้อไปฝากคนที่บ้าน ทำให้ของทุกอย่างที่เธอมาขาย หมดลงในเวลาอันรวดเร็ว

“นี่แม่ค้า ป้ามองอยู่นานแล้ว ได้ยินว่ามีอาหารด้วยเหรอ มีอะไรขายบ้าง” ป้าแม่บ้านท่านหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อลูกค้ารายอื่นจากไปหมดแล้ว

“มีค่ะ พวกเนื้อสัตว์และอาหารแห้งมีครบทุกอย่างค่ะ ลูกค้าต้องการอะไรบ้างคะ”

เวลานี้อะไรที่ลูกค้าต้องการ โจวเพ่ยชิงยินดีที่จะเอามาขายทั้งหมดเช่นกัน เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เวลานี้ถ้าหาเงินได้ เธอพร้อมที่จะทำ อีกไม่นานลูกทั้งสองต้องเข้าเรียนแล้ว จึงอยากให้ลูกเข้าเรียนเหมือนเด็กบ้านอื่น

ป้าแม่บ้านท่านนี้ยื่นรายการที่จะซื้อให้ดู หญิงสาวจึงรับมาอ่าน ก็รู้ว่าเป็นของที่เธอมีอยู่ในมิติทั้งนั้น แต่หากจะเอาของออกมาตอนนี้คงน่าสงสัยอยู่ไม่น้อย เพราะเป็นของจำนวนมากเกินกว่าจะอยู่ในตะกร้าสองใบที่เธอถือมา

“ลูกค้ารอฉันสักครู่ได้ไหม ฉันขอเก็บของตรงนี้ก่อน แล้วจะไปเอาสินค้าทั้งหมดมาให้ พอดีฉันเก็บซ่อนไว้อีกที่หนึ่ง”

“ได้สิ แต่มีทั้งหมดใช่ไหม ทั้งน้ำมันและน้ำตาลทรายแดง ว่าแต่ข้าวสารมีหรือเปล่า

“ฉันมีตามรายการทุกอย่างค่ะ ลูกค้ารอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันไปเอาของมาให้”

โจวเพ่ยชิงเก็บของใส่ลังกระดาษและสะพายตะกร้าไว้ด้านหลัง ก่อนจะเดินหายไปยังมุมลับตาคน จากนั้นจึงนำของที่ลูกค้าต้องการหยิบใส่ตะกร้า แล้วเดินกลับมายังที่เดิม

“ได้แล้วค่ะ นี่คือสินค้าที่ลูกค้าต้องการ ลองตรวจดูก่อนนะคะ ชิ้นไหนไม่ซื้อไม่เป็นไร”

“ตกลงฉันซื้อทั้งหมด แล้วข้าวสารล่ะมีขายไหม ฉันต้องการห้าสิบชั่ง”

“มีค่ะ แต่มากขนาดนี้ ลูกค้าแบกกลับไปไหวเหรอคะ”

“ไม่ต้องห่วง บ้านเจ้านายฉันมีงานเลี้ยง วันนี้เลยต้องการวัตถุดิบเยอะ อีกทั้งฉันยังมีคนงานมาช่วยขน”

“อย่างนั้นรอสักครู่นะคะ” โจวเพ่ยชิงตอบกลับ ก่อนจะหายกลับไปยังมุมลับตาคนอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาที่เดิมพร้อมข้าวสารกระสอบละห้าสิบชั่ง “เฮ้อ... หนักเหมือนกันนะเนี่ย”

ป้าแม่บ้านท่านนี้แม้จะแปลกใจที่หญิงสาวหาสินค้าได้ครบ แต่นี่คือเรื่องปกติสำหรับตลาดมืด ดังนั้นจึงไม่คิดจะถามให้มากความ